Sinds korte tijd kun je op de belangrijkste spoorlijnen in België in treinen in een stiltewagon gaan zitten. Een wagon zonder muziek, zonder gebabbel, zonder luide bellers of babbelaars. Voor veel mensen is het blijkbaar een verademing om in een stiltewagon te zitten. Het concept is eenvoudig: je mag er niet babbelen, bellen of naar luide muziek luisteren. Men had daarmee een proefperiode gehouden en men kreeg zoveel goede reacties dat de NMBS daartoe besliste. In die proefperiode was 9 op de 10 gebruikers er tevreden over en meer dan de helft gaf zelfs aan dat ze vaker de trein zouden nemen als er ook meer stiltezones zouden zijn. Zie: Rustzoekers op wenken bediend: vanaf vandaag komen er stiltezones "in groot deel van de treinen" | VRT NWS: nieuws
Is er nog plaats voor stilte in ons leven? Sommige mensen kunnen helemaal niet tegen stilte en willen altijd iets horen. Stilte voelt voor mensen soms ongemakkelijk aan. Men zet dan maar een radio, een televisie of een YouTube-video aan om de stilte te doorbreken. Ook in kerkmiddens heb je dat: in heel wat open kerken wordt de stilte verjaagd door muziek die men door de luidsprekers jaagt. Kerken zijn altijd stilteplekken geweest en ook daar wordt de stilte dus door sommigen verjaagd… Stilte is belangrijk om je gedachten eens te ordenen, om te kunnen nadenken over dingen.
Stilte is voor een gelovige ook belangrijk; In de stilte kunnen we God ontmoeten en Hem horen en vernemen wat Hij van ons wil. Stilte is belangrijk voor onze relatie met God want in de stilte geeft Hij ons tekst en uitleg. Stilte is de knop om “online met God” te gaan.
Ik heb dat al dikwijls gezegd als ik spreek over het bidden. Voor veel mensen is bidden spreken met God, of ons tot Hem richten via een heilige of zalige. Maar bidden is ook en vooral het stil maken en God in die stilte te laten spreken. Bidden is iets van twee kanten: wij richten ons naar Hem maar Hij heeft ons ook iets te zeggen en Hij kan maar spreken in de stilte. Zonder stilte horen wij het niet. Bidden is spreken van hart tot Hart en Zijn Stem kan maar klinken als het in mijn hart stil is. Maken wij het wel voldoende stil zodat wij Hem kunnen horen? Wij spreken graag tot Hem maar laten wij Hem ook tot ons spreken? Zoals Prediker 3,7 ons zegt: “Er is een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken”.
Een mooie passage uit de Bijbel over stilte vind ik in het eerste Boek der Koningen, hoofdstuk 19, verzen 11 tot 13. We lezen daar over de profeet Elia. Daarin wordt ons duidelijk voorgehouden dat God het meest aanwezig is in de stilte: “Kom naar buiten,” zei de Heer, “en treed hier op de berg voor Mij aan.” En daar kwam de Heer voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de Heer uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar in die windvlaag bevond de Heer zich niet. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar in die aardbeving bevond de Heer zich niet. Na de aardbeving was er vuur, maar in dat vuur bevond de Heer zich niet. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. Toen Elia dit hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van de grot staan.”
God komt in ons leven in de stilte. Stilte moet je ook doen! In het begin is het moeilijk. Probeer eens een minuut stilte te houden en je open te stellen voor wat Hij u te zeggen heeft. Misschien ervaren mensen dat ook wanneer ze een dezer dagen op de trein zitten in een stiltewagon…
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne
www.priesterpenne.be
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.