Woord van de Pastoor

Postbus voor brieven aan overledenen

Net zo in deze tijd rond Allerheiligen zag ik in het journaal dat je in de Gentse Bibliotheek De Krook voortaan een brief naar een overledene kunt posten in de Huisbus. Binnen de maand krijg je een troostend antwoord in de vorm van een illustratie of een beeldend kunstwerk dat aansluit bij de inhoud van de brief. Veertien kunstenaars leggen zich toe op antwoorden maken op de brieven van rouwenden. Beelden zeggen vaak meer dan woorden en men kiest dan een beeld dat het beste bij de brief past.

Zie: Postbus in De Krook voor brieven aan overledenen | Stad Gent
Al een tijdje staat op de Westerbegraafplaats in Gent ook een speciale postbus waar je brieven aan overledenen kunt posten.

Herinneringspostbussen op de Westerbegraafplaats | Stad Gent

Gent is niet de eerste plek waar men brieven voor overledenen kan posten. In de afgelopen jaren waren er meer plekken waar brievenbussen bij begraafplaatsen werden gezet en waar men een brief, een gedicht, een gedachte, een tekening of een praatje kon posten. Daar bleven de brieven ongeopend en werden ze op een bepaald moment verbrand met de gedachte: “Zo gaan ze symbolisch naar de hemel, naar degene voor wie de post is bedoeld”.

Bij de ontmoeting met mensen die rouwen hoor ik regelmatig: “Kon ik dat nog maar eens dit of dat tegen mijn man of mijn vrouw of ons vader of moeder vertellen”. Heel wat mensen doen het ook effectief: men gaat naar het graf of naar de urne en men doet daar het verhaal. Anderen hebben het met een foto, dikwijls de foto die een plaats had in de uitvaart, en doen daar hun verhaal bij. Sommige mensen vertellen mij dat ze in hun huis zo een bijzonder plekje of hoekje hebben waar ze met hun overledene gaan praten, een vorm van bidden. Dikwijls gebeurt het voor veel mensen op een manier dat niemand het kan zien want men denkt daarbij: “Wat zouden anderen van mij zeggen dat ik daar sta te praten tegen een zerk, een urne of een foto?”.

Dat brieven schrijven en in een brievenbus bij een begraafplaats stoppen zoals in Gent en andere plaatsen of dat praten, luidop of in stilte, zijn een teken van blijvende verbondenheid over de grens van dit leven. Het eindigt voor ons, christenen, niet met de dood. Er blijft meer van onze dierbaren over dan een dood lichaam wat we begraven of verbranden en de herinneringen. Het zou toch erg zijn als je moet denken dat het eindigt met de dood van het lichaam. Ons diepste geloof en vertrouwen is dat hun ziel verder leeft en in Gods Hand is. We geloven niet alleen voor dit leven in God, Hij laat ons niet los wanneer ons lichaam het hier vroeg of laat begeeft.

Over de grens van dit leven blijven we met elkaar verbonden. We houden ons vast aan de belofte van Jezus Zelf dat wie in Hem gelooft, eeuwig leven heeft. Een tekst uit de katholieke liturgie die deze zekerheid prachtig verwoordt en die ik ook graag bid, vinden we in de prefatie van de uitvaartmis: “Want Hij die uit de dood is op­gestaan, Hij is het licht der wereld, onze enige hoop. In onze angst omdat wij eens moeten sterven, troost ons uw belof­te, dat wij eens onsterfe­lijk zullen zijn met Hem. Gij neemt het leven, God niet van ons af, Gij maakt het nieuw, dat gelo­ven wij op uw Wo­ord. En als ons aard­se huis, ons lichaam, afge­broken wordt, heeft Jezus al een plaats voor ons bereid in uw huis, om daar voor­goed te wo­nen.”

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne
www.priesterpenne.be

VIERINGEN DEZE WEEK: Priester Penne > Vieringen in de Federatie Holsbeek

Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.