Petrus zal mijn naam noemen...
De afgelopen dagen hoorde ik op de radio vele malen het liedje “Viva la vida” van Coldplay , http://nl.youtube.com/watch?v=dvgZkm1xWPE&feature=related . Naast het leuke melodietje is alleen een zin blijven hangen, een zin die verschillende keren terugkeert in het liedje: “I know Saint Peter will call my name”, ( http://www.youtube.com/watch?v=s3YufhsoPLs , liedje met tekst) “Ik weet dat de heilige Petrus mijn naam zal noemen”. Dat zinnetje zette me aan het denken want dat zinnetje verwijst het Leven na dit leven, waar wij als christenen op vertrouwen. We kunnen ons van de Hemel weinig voorstellen. We gebruiken beelden die we kennen. Een van die beelden is dat Petrus bij de Hemelpoort staat. We halen dat uit de woorden die de Heer tot Petrus heeft gesproken: “Ik zal je de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen, en wat je op aarde bindt zal ook in de hemel gebonden zijn, en wat je op aarde ontbindt zal ook in de hemel ontbonden zijn”.
Als ik uitvaarten regel, dan valt me dikwijls op dat mensen nooit met elkaar hebben gesproken over hoe ze de dood zien. Zelfs in gezinnen waar een dierbare lang ernstig zien is geweest, heeft men over alle aspecten van de uitvaart en de begrafenis gesproken maar niet hoe men tegen de dood aankeek. Toch apart dat mensen na zo lange jaren samen en nadat men vele malen in familie- en vriendenkring dierbaren ten grave heeft gedragen, dat men daar nooit over sprak. Is het bij ons wel zo ? Weet ik van mijn partner, van mijn ouders of dierbaren hoe ze de dood zien en weten zij hoe ik de dood zie ?
De afgelopen tijd beluisterde ik enkele verhalen van hoe jonge ouders het aan hun kinderen uitleggen. “Opa is in een heel diepe slaap gevallen. Hij is nu voor ons een sterretje geworden”, is een manier van ouders om over blijvende verbondenheid te spreken. Voor kinderen is het niet gemakkelijk om het verschil tussen lichaam en ziel te maken. Een oma vertelde me onlangs dat kleinkinderen hadden gevraagd: “Oma, als opa een sterretje in de hemel is, waarom komen we dan naar het kerkhof ?”. Deze oma had het opgelost door te zeggen: “Ja, opa is een sterretje maar hier hebben we een steen gezet en bij die steen kan iedereen aan opa komen denken”. Een mooi beeld hoorde ik onlangs ook bij jonge ouders. De kleinkinderen waren bij het hele rouwproces betrokken, oma was thuis op bed opgebaard en toen was er de uitvaart en de begrafenis. De ouders hadden tegen de kleintjes verteld: “Op het kerkhof zetten we de kist met oma op het graf. Dan gaan wij naar de koffietafel en ondertussen komt Jezus oma ophalen, neemt oma mee en legt de bloemetjes mooi neer op de plek waar oma met Jezus is meegegaan. Er zal dan ook een kruis staan als een teken dat oma nu bij Jezus woont en van daar een sterretje voor ons is”. Na de koffietafel waren de kleintjes zo verwonderd geweest hoe mooi de bloemetjes door Jezus waren neergelegd… Ik vond het een mooi verhaal om de kinderen iets te proberen te vertellen wat eigenlijk niet onder woorden te brengen is. Een manier om te vertellen dat wie in Jezus gelooft, eeuwig zal leven en te getuigen van Zijn Woord: “In het Huis van Mijn Vader is ruimte voor velen”. Ons leven gaat bij Hem door in een andere vorm. Ons lichaam sterft en vergaat. Onze ziel, het eeuwige van de mens, keert naar God terug om daar het loon naar het voorbije leven te ontvangen. Wat verwacht ik als mijn lichaam het begeeft, als ik met mijn leven naar de Heer ga en Sint-Petrus bij de Hemelpoort mijn naam zal noemen ?
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.