Paralympics
Vorige week hoorde ik op de radio een verslag over de opening van de Paralympics, de olympische spelen voor mensen met een handicap. Zoals bij de andere spelen werden ook deze groots geopend en werd er ook een openingstoespraak gehouden. Boodschap van de show was dat elk leven waarde en waardigheid heeft. In de krant schreef men: “Het motto \'Eén wereld, één droom\' is tijdens de Paralympics aangevuld met \'Grensverlegging, integratie, gelijkheid.\' In een land waarin gehandicapten tot noch toe nauwelijks worden geaccepteerd, moet het evenement een belangrijke doorbraak gaan betekenen voor de integratie.” Meer dan vierduizend mensen met een handicap doen daar aan topsport, op een manier waarop veel mensen zonder handicap het niet kunnen…
Toen ik deze dingen hoorde, moest ik denken aan het getuigenis van een priester die in een ziekenhuis werkt. Ik hoorde hem onlangs vertellen dat de meeste ouders die horen dat er wat mis is met het kindje wat ze verwachten besluiten tot een abortus. Niet alleen bij lichamelijke handicaps maar ook kindjes die het syndroom van Down hebben: de meesten worden geaborteerd en krijgen van hun ouders geen levenskans. Je hoort dan argumenten als dat een kind toch een gelukkig leven moet kunnen leiden… Ouders willen het perfecte kind en anders niets… Als iemand enkele maanden zwanger is, hoor je mensen wel eens vragen: “En weet je al of het een jongetje of een meisje wordt ?”. Dan antwoordt men gemakkelijk: “Nee, is ook niet belangrijk, als het maar gezond is”. Gezondheid is een belangrijk iets maar mensen die een wankele gezondheid hebben of die een handicap hebben, kunnen ook gelukkige mensen zijn. Die Paralympics laten ons zien tot wat deze mensen in staat zijn…
Vrienden van mij kregen kort na de geboorte van hun eerste kindje te horen dat er van heel wat mis was met hun kind. Ze belden me toen op om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis naar hen te komen om het kindje te dopen want er was toen ook enige stervensgevaar. Als Schriftlezing wilden ze bij die doopplechtigheid woorden van de Heer uit het evangelie van Matteus: “In die tijd kwamen de leerlingen bij Jezus en zeiden: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk der hemelen?’Hij riep een kind, zette het in hun midden en zei: ‘Ik verzeker jullie, als je niet verandert en wordt als kinderen, kom je het koninkrijk der hemelen niet eens binnen. Wie zich dus klein maakt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk der hemelen. En wie één zo’n kind bij zich ontvangt in mijn naam, ontvangt Mij.” (Matteus 18,1-5) Voor hen hadden die woorden van de Heer een heel concreet gezicht gekregen. Bij hen beluister ik geen verwijten naar God maar ze geloven ten diepste: dit zorgenkind moest ergens op deze wereld een plekje krijgen, de Heer heeft het hen toevertrouwd omdat zij er wellicht het beste konden voor zorgen. Die overtuiging maakt hen sterk om met grote liefde voor hun kind te blijven zorgen, ook al is het soms heel moeilijk. De eenvoud van dit kind leert hen veel, zeggen ze mij. Hoe kijken wij naar mensen met een geestelijke of een lichamelijke handicap ? De uitspraak van Johannes Paulus II kan ons daar nog in helpen: “Elk mens is kind van God en wordt om zichzelf bemind, niet om wat zij of hij kan.”
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
www.rk-bergeijk.nl
Het wekelijks woord is iedere zaterdag te beluisteren op Radio Maria, www.radiomaria.nl, overal te ontvangen op AM 675 (middengolf).
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.