Kindertranen
Ik zag de laatste tijd verschillende keren kindertranen.
Kindertranen tijdens het oefenen met de kinderen voor de Eerste Communieviering. Tussen enkele toeziende moeders merkte ik plots een snikkend kindje, een klasgenootje van de communicantjes wat geen communie meedeed. De ouders hadden het kindje niet laten dopen en het mocht dus ook niet de communie doen. Het kindje wilde wel maar mocht niet van papa en mama. Wellicht geloofde het kindje evenveel als zijn klasgenootjes want het kindje kreeg dezelfde godsdienstlessen maar de ouders vonden dat “het kind er later zelf nog voor kon kiezen”. Je moet de keuze respecteren van ouders die zelf niet geloven en het geloof dan ook aan hun kinderen niet kunnen doorgeven. Toch doe je een kind heel wat aan. Als al de andere kinderen van je klas en je dorp Communie mogen doen in een bomvolle en mooi versierde kerk en jij wilt eigenlijk ook wel vriendje van Jezus zijn, en jij mag toch niet mee doen, dan begrijp je die kindertranen. Ouders kunnen voor hun kind wel een dagje Efteling of een feestje geven maar het mist iets echt. Op een moment dat de leeftijdsgenootjes zo een belangrijke dag beleefden, mocht dat kind er niet bij zijn en ook al twijfel ik niet aan de grote liefde van die ouders voor hun kinderen: je tekent er een kind wel mee…
Kindertranen zag ik ook bij een uitvaart. Ik zag de tranen van kleinkinderen om hun opa die te jong en te snel overleden was. Ik zag een moeder die haar kinderen troostte dat opa nu bij de sterretjes was. Een mooi tafereel hoe een moeder vanuit haar christelijk geloof in kindertaal vertaalde wat dood en blijvende verbondenheid voor haar was. Het was haar vertaling naar die kleuters van haar geloof in Jezus’Woord “Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven”. Die moeder leerde haar kinderen in het donker naar de sterretjes te kijken en te geloven dat van daar opa dicht bij hen bleef.
Kindertranen zag ik bij de Vormseltoediening. Ik zag een kind met zijn moeder naar de vormheer komen, vader was jaren geleden gestorven. Moeder had de tranen in de ogen, de lege plaats van vader was op dat moment groot. Tijdens de handoplegging en zalving begon de jongen te snikken. Het was ontroerend. Moge de Geest van sterkte hem en ons allen krachtig maken alle dagen van het leven !
Kindertranen bij de doop. Ook al doop ik eigenlijk nooit met koud water, toch heb je regelmatig huilende kinderen. Elke doop blijft me raken. Wanneer je water over een hoofd giet en zegt “Ik doop je in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest” gebeuren zo’n grote dingen. Tranen bij een doop mogen ons ook elke keer ontroeren: hoe groot is de liefde van God dat Hij ons daarin aanneemt als Zijn kind, dat de erfzonde wordt afgewassen, dat een mens nooit meer hoeft te sterven, dat we lid worden van Zijn grote familie die de Kerk is ? Wat voor die kinderen misschien nog tranen van verdriet zijn betekent voor die kleine mens het begin van eeuwig geluk…
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
VOLGENDE WEEK KOMT ER GEEN WEKELIJKS WOORD. PASTOOR PENNE GAAT VOLGENDE WEEK, VAN 2 TOT 6 JUNI, MET MEER DAN 50 PAROCHIANEN NAAR LOURDES.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.