Vakantiewoord - Zware Cijfers
De krant “Brabants Dagblad” bracht deze week heel zware cijfers over de sacramentenbediening in het Nederlandse bisdom ’s-Hertogenbosch. Zie: https://www.bd.nl/brabant/trouwen-in-de-kerk-holt-in-bisdom-den-bosch-achteruit-afname-van-94-procent-in-drie-decennia-tijd~a1635eca/
Men vergeleek de cijfers van 1986 met de cijfers van 2016. De cijfers komen van Kaski, het onderzoekcentrum religie en samenleving. In die dertig jaar is het aantal doopsels met 80 procent gedaald, de cijfers van de eerste communie met 70 procent, de cijfers van het vormsel met 84 procent. Het meest gedaald is het aantal kerkelijke huwelijken wat met 94 procent is afgenomen. Er waren in het hele bisdom – voor een bevolking van meer dan een miljoen katholieken – nog slechts 345 bruidsparen voor het altaar. Dat is iets meer dan één per kerkgebouw. Dat zijn cijfers waar je stil van wordt.
Er zijn mensen die bij dergelijke cijfers zeggen dat het niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit gaat en dat we niet te veel naar cijfers moeten kijken maar het is toch wat als de cijfers zo laag zijn…
Sommigen zullen denken: “Dat is Nederland maar in Vlaanderen is het toch nog veel beter”. Vergis je niet… Ook al worden de cijfers hier zo niet in de media gegooid, ik hoor van heel wat pastoors dat de cijfers rond sacramentenbediening in veel parochies heel erg dalen. Wellicht zijn de cijfers in Vlaanderen nog niet zo laag als in het artikel maar het lijkt ook in Vlaanderen die richting uit te gaan. Wellicht is niemand er over verwonderd want als men kijkt in eigen familie- en vriendenkring is men dikwijls een eenzame die nog het christelijke geloof belijdt.
Sommige pastoors blijven hun parochies nog altijd voorstellen alsof het de beste parochies zijn van de wereldkerk, alsof het in hun parochies zeker niet zo is omdat het enkele procenten hoger ligt, ik probeer realistisch te zijn… Er is een tijd geweest dat men vreesde dat priesters “sacramentenboeren” zouden zijn, alleen maar bezig met Sacramenten maar daar hoeven we niet meer bang voor te zijn want in heel wat streken worden bijna geen Sacramenten meer gevraagd…Hier in de buurt van Leuven en in mijn eigen parochies zie ik ook cijfers die wel heel zwaar zijn. In Sint-Pieters-Rode heb ik vorig jaar in oktober nog een kind gedoopt en sindsdien niet meer, er staat voor die parochie ook geen enkele doop op de agenda. In Kortrijk-Dutsel is er voor de vormselvoorbereiding van 2019 nog maar één kind ingeschreven en daarom zullen we wellicht ook daar geen vormselvoorbereiding meer doen. In Nieuwrode had ik onlangs een kerkelijk huwelijk, het was twee jaar geleden, een historische gebeurtenis dus. Hetzelfde verhaal in Holsbeek waar in de Sint-Mauruskerk het laatste huwelijk in juli 2016 was… In Holsbeek waren er het afgelopen jaar ongeveer dertig overlijdens waarvan er nog vier een kerkelijke uitvaart kregen. Cijfers om stil van te worden.
Die cijfers laten ons inzien dat we niet meer de grote volkskerk van weleer zijn. Die cijfers laten ook pijnlijk zien dat het ons al enkele generaties niet meer lukt om aan de meeste mensen het geloof van de Kerk door te geven, ook al hebben we in cijfers nog heel wat katholieke kanalen. Het overgrote gedeelte van onze kerkgangers heeft al meer dan 50 jaar geleden de Eerste Communie gedaan; men heeft ongeveer alles geprobeerd, progressief en conservatief maar in de meeste parochies moet men vaststellen dat er weinig resultaat is.
Zware cijfers dus. Maar we moeten de schouders niet laten hangen en zeker niet hopeloos worden. Het komt er op aan zelf sterk te blijven in onze relatie met de Heer Jezus Christus, ook al hebben velen om ons heen die niet meer. En zelf blijven getuigen van het geluk wat Hij ons elke dag weer schenkt. Blijven zaaien en geloven in de oogst. We mogen denken aan de parabel van de zaaier die Jezus vertelt in het dertiende hoofdstuk van het Matteusevangelie. Kwistig zaait die boer daar met het zaad en een deel kwam in goede aarde terecht. Daar groeide het goed op en het leverde veel vruchten op: honderd, zestig of dertig korrels per zaadje dat gezaaid werd.
Blijven zaaien en geloven in de oogst, ook met zware cijfers en ook al zijn we al zolang aan het zaaien en zien we weinig beweging op het veld. Misschien mogen we denken aan het stukje uit het mooie gedicht “De ploeger” van A. Roland Horst: “Ik zal de halmen niet meer zien noch binden ooit de volle schoven, maar doe mij in den oogst geloven waarvoor ik dien…”
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
www.priesterpenne.be
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.