Nog even leven...
Veel mensen leven gehaast. We hebben dikwijls de indruk dat we tijd tekort hebben want er wordt zoveel van ons verwacht. Als ik mensen vraag om iets te doen in de kerk of voor de parochie, dan hoor ik regelmatig: “Ik zou wel willen maar ik heb het veel te druk”. Het zal wel zo zijn. Maar zou men dan niet eens over het leven moeten nadenken als er werkelijk niets meer bij kan ? Maken we het af en toe eens stil in ons leven ? Dat is een belangrijk iets ! Als we het evangelie lezen, dan zien we dat Jezus een heel druk bestaan had. Hij ging van de ene stad naar de andere, Hij onderrichte de mensen Gods Woord en liet hen Gods Nabijheid voelen. En toch zien we in al die drukte dat Hij het regelmatig stil maakt voor gebed en rust. Hij leert dat ook aan Zijn leerlingen. In het Marcusevangelie lezen we dat heel mooi: “De apostelen kwamen weer terug bij Jezus en vertelden hem over alles wat ze gedaan hadden en wat ze de mensen onderwezen hadden. Hij zei tegen hen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’ Want het was een voortdurend komen en gaan van mensen, zodat ze zelfs niet de kans kregen om te eten.” (Mc. 6, 30-31)
Ik vond dat ook mooi verwoord in het volgende verhaaltje wat iemand me toemailde: Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep. En dat is een heel erge ziekte. Als ze \'s morgens aan tafel zat was het weer: ‘wat zal ik vanavond eten?’ Als ze dan \'s avond in bed lag, piekerde ze weer over de volgende dag. Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: ‘die loopt zichzelf voorbij ... die vergeet te leven ...’ Het vrouwtje sprak ook heel de tijd met zichzelf. Want … om met anderen te praten, daar had ze geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte. En weet je wat ze zei? ‘Ik moet nog EVEN .. Ik kan nog even ... Laat ik gauw even ...’ Nu was daar een wijze dokter. Hij zei tot het vrouwtje: ‘Beste mevrouw, U bent heel erg ziek en ik weet wat U mankeert.’ ’Zeg het dan maar gauw even, dokter’, zei het vrouwtje, want ik moet nog vlug EVEN ...’ ’Zie je het, ... daar heb je het weer’, zei de dokter. ’Jij laat steeds de \"L\" liggen. Zet de L steeds voor EVEN en plots ga je heel anders leven ...’ ’Goed, dokter, ik zal het doen’, antwoordde het vrouwtje haastig.
En weg was ze reeds. Maar telkens als ze de L voor EVEN zette, schrok ze zich dood: ‘IK MOET NOG LEVEN ...’ ’LAAT IK GAUW EENS LEVEN ... ’IK KAN NOG LEVEN ...’
Ze plofte in een stoel en zei zacht:’ Ik kan nog even ... nog wel leven.’ En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze bleef gewoon bij zichzelf. Ze had een huis vanbinnen gevonden en wie dat vindt, wordt heel rustig.
Hoe is het met ons ? Leef ik of word ik geleefd ? Durf ik het ook eens stil maken en denken waar ik mee bezig ben ? Maakt de drukte van het leven me soms niet on-menselijk met oordelen en veroordelen ? Wie in de stilte met God in de spiegel van het leven durft te kijken, zal zeker beter mens worden, mens zoals God ons heeft bedoeld.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.