De vondelingenschuif...
Zaterdag 17 november werd in Borgerhout-Antwerpen in de vondelingenschuif van “Moeders voor moeders” een baby achter gelaten. Een onbekende – wellicht radeloze - moeder heeft daar haar vijfdagen oude kindje neergelegd. Een ongewenst kind of een kind waar de moeder niet kon voor zorgen ?? Ondertussen is er door voor- en tegenstanders al heel wat gezegd. Sommigen pleiten voor een vondelingenschuif in elke grote stad, anderen voor een wet op discreet bevallen. In Duitsland, Hongarije en Italië redden babyluiken al honderden levens. Sommige kinderen zijn niet welkom zijn bij hun ouders; er zijn zwangere vrouwen die niet kunnen of willen zorgen voor hun kind. Velen kiezen in zo’n omstandigheid voor een abortus. Sommigen willen het leven in de moederschoot niet doden en hun kind toch een levenskans geven. Ook in onze tijd en in onze streken speelt dit.
Op het parochiekerkhof van Luyksgestel en de Weebosch staan monumentjes voor de overleden kindjes. Vooreerst waren ze bedoeld als een plek van herinnering voor ouders die niet weten waar hun kind is begraven. (dood- en pasgeboren kinderen werden vroeger anoniem begraven). Je moest er maar niet meer aan denken… Deze monumentjes zijn er ook- steeds meer ! - voor gezinnen die een miskraam kregen of waar een abortus plaats vond.
Bij een miskraam worden bij ouders, grootouders en een familie zoveel dromen stukgeslagen. Zij rouwen om een kind waar men hoopvol naar uitkeek.
Abortus wordt door veel mensen als een mogelijkheid beschouwd. Als een kind op een of andere manier niet uitkomt, is in onze maatschappij kiezen voor abortus mogelijk. In theorie ben ik altijd tegen abortus geweest vanuit de gedachte dat het leven heilig is, ons door God gegeven, en dat vernietigt men niet. Vanuit de pastorale praktijk ben ik een grotere tegenstander geworden. In het begin kunnen mensen tevreden zijn dat een zwangerschap is afgebroken. Dikwijls komt na een tijd de gedachte: “Wat heb ik gedaan ? Ik heb een leven afgebroken ? Ik had nu een kind van zo oud kunnen hebben ?”. Men loopt overal naartoe, het idee maakt ongelukkig en depressief; wat is gebeurd, is niet meer terug te draaien. In die momenten ontdekken mensen soms ook dat alleen God dit kan vergeven. De monumentjes zijn voor velen een plek om te rouwen en te denken aan hun kind aan de Overkant. Ze spreken ons over Gods belofte in de Bijbel: “Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg ? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.” (Jesaja 49,15-16)
Elk jaar komen we in onze Pastorale Eenheid samen om te bidden voor de gestorven kinderen. Dit jaar doen we dat op zondag 9 december om 9.30 uur in de Sint-Martinuskerk in Luyksgestel, daarna gaan we naar het monumentje. Een mooi moment, in de advent waarin we uitkijken naar de komst van het Kind willen we denken aan de kinderen te vlug gingen of die niet konden of mochten komen maar die nu veilig geborgen zijn in Gods Hand.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.