Dood en vergeten ?
Begin oktober stond ik twee dagen na elkaar bij een priestergraf. Op de Weebosch werd pastoor Henselmans begraven, met een dertig tal mensen stonden we bij het graf voor de laatste gebeden. Daags nadien was ik in Vlaanderen voor de begrafenis van een priester-missionaris. Op het kloosterkerkhof stonden we daar met 10 mensen: een bisschop, zes priesters, 2 grafdelvers en de begrafenisondernemer. Twee priesters die jarenlang het beste van zichzelf hebben gegeven. En dan worden ze begraven en is er een handjevol mensen. In Waalwijk heb ik ooit eens een kind begraven met 4 mensen erbij en eens een uitvaart gedaan met 5 mensen in de kerk, in Bergeijk met 13 mensen.
De waarde van een leven wordt niet gemeten aan het aantal aanwezigen bij je begrafenis. God alleen kent de betekenis van een leven want Hij weet alles wat we hebben gedaan en wat we niet hebben gedaan. Ik moet dan denken aan de woorden van het Matteusevangelie 6, 3-4, waar Jezus zegt: “Als je aalmoezen geeft, laat dan je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet. Zo blijft je aalmoes in het verborgene, en jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen.”
In november denken we bijzonder aan onze overleden dierbaren. We spreken uit dat de dood niet het laatste woord heeft. Dood is niet dood en weg is niet weg. We houden ons vast aan dat woord van Jezus: “Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit sterven.” (Joh. 11, 25-26).
Over sterven en dood zijn er vele gedachten en gedichten. In veel gedichten klink het: “Je bent pas dood als iedereen je vergeten is” en “Dood ben je als er niemand meer aan je denkt”. Voor christenen gaat het ook dan verder. Zelfs wanneer niemand meer aan je denkt, wanneer er geen grafsteen meer is, dan leven we verder in Gods Hand. Onze naam staat sinds ons Doopsel geschreven in Gods Hand en niets of niemand, zelfs niet de dood en het door iedereen vergeten zijn, kan onze naam uit Gods Hand wegwissen.
Wanneer we in deze tijd aan onze dierbaren denken en voor hen bidden mogen we die gedachte meenemen. Wanneer niemand meer aan ons zal denken, dan zijn we niet dood. Een van de mooiste beloften van God in de Bijbel mogen we laten doordringen in ons hart: “Kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg ? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift” (Jesaja 49,15-16)
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.