In deze tijd van carnaval, van maskers en verkleedpartijen moest ik denken aan een toneelstukje wat ik onlangs zag op de school waar ik elke woensdag les geef. Het was een toneelstukje in drie delen. Het ging over een jong meisje wat studeerde en op kamers (in Vlaanderen zegt men \"op kot\") was. Bij het eerste gedeelte wordt er op haar kamerdeur geklopt. Ze kijkt door het gaatje in haar deur en ziet haar vriendje voor de deur, een leuke jongen. Ze slaat in paniek en vraagt hem even te wachten, ze denkt bij zichzelf \"Zie ik er wel goed uit ?\", ze loopt naar de spiegel, haalt even de kam door de haren, wat lippenstift en schmink, even iets leuks aantrekken. Eindelijk kan de jongen binnenkomen. \"Hallo, leuk dat je er bent\". Het tweede gedeelte wordt er weer op haar kamerdeur geklopt. Ze kijkt door het gaatje en ziet haar ouders. Ze slaat in paniek en vraagt hen even te wachten. \"Zie ik er wel als een studente uit ?\". Ze loopt naar de spiegel, even de lippenstift en schmink er af, vlug wat opruimen. Eindelijk kunnen de ouders binnenkomen. \"Hallo, we waren in de buurt en dachten: we lopen even bij onze studerende dochter binnen\". Het derde gedeelte wordt er weer op haar kamerdeur geklopt. Ze kijkt door het gaatje en denkt: \"Wat komt die hier doen ?\". Ze vraagt even te wachten. Ze denkt bij zichtzelf: \"Wat moet ik aantrekken ? Hoe moet ik er uit zien ? Moet ik lippenstift en schmink op of juist niet ?\" Na heel wat heen en weer geloop doet ze toch maar open en zegt: \"Jezus, welkom\".
Ik vond het een apart stukje en het brengt ons eigenlijk bij de kern van de Veertigdagentijd. Wie zijn we werkelijk ? We kunnen in ons leven heel wat maskers opzetten. Bij de ene gedragen we ons volgens die verwachtingen en bij de andere volgens andere verwachtingen. Voor de Heer kunnen we geen maskers opzetten, Hij vraagt ons te zijn zoals we werkelijk zijn met onze grote en onze kleine kanten. Het komt er op aan dat we ons bewust zijn van onze kwaliteiten maar ook dat we durven erkennen dat we ook onze mindere dingen hebben. Hij kent ons zoals we zijn en voor Hem hoeven we nooit comedie te spelen. Hij kijkt door elke vorm van schmink en lippenstift heen. De Veertigdagentijd stelt ons de vragen hierrond. Hoe is het met mijn band met God ? Geef ik Hem de plaats die Hem toekomt en kan ik in mijn dagelijks gebed en in mijn wekelijks Heilige Mis bij Hem zijn zoals ik werkelijk ben ? Hoe is het met de band met mijn medemensen: neem ik hen zoals ze zijn en kan ik bij hen zijn zoals ik ben ? Hoe is het met mezelf: leef ik werkelijk zoals God mij bedoeld heeft of probeer ik aan de verwachtingen van zovelen te voldoen, ga ik in op mijn levensroeping ? In de dagen van carnaval worden veel maskers opgezet, soms kun je je afvragen of sommige mensen in die dagen niet precies zichzelf zijn en de andere dagen van het jaar een masker op hebben. God verlangt eerlijkheid en oprechtheid naar Hem, naar de medemensen en naar onszelf. Laten we daar in de Veertigdagentijd eens werk van maken. Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.