Priester Penne
U bent bezoeker 501006
Net in de dagen voor Allerheiligen stuurde iemand mij de link door van een nieuwe ontwikkeling in de uitvaartbranche. Het bericht luidt: “Uitvaarten worden steeds persoonlijker: het leven van de overledene staat steeds centraler in de uitvaartceremonie. Een evolutie die we ook zien bij voetbalsupporters. Daarom lanceert uitvaartspecialist DELA in samenwerking met KAA Gent en KRC Genk de voetbaluitvaarten in België: fans van KAA Gent en KRC Genk kunnen een afscheid organiseren volledig in het teken van hun club.” Als ik in het persbericht ga lezen dan zijn er nogal wat opties voor zo een voetbaluitvaart: de kist of de urne kan in de kleuren van de voetbalclub, het logo van de club kan op de kist of urne, en ook een gehandtekende foto van de spelers erbij, de clubvlag kan op de kist, aangepaste kaarsen en drukwerk met clubkleuren, de kist of urne kan even naar het stadion en dicht bij het voetbalveld gebracht worden en natuurlijk kan ook de koffietafel dan in het stadion. En je kunt ook nog met de tourbus van de club naar het kerkhof. Tot slot kan de naam ook op een herdenkingsmuur worden gezet.
Sommige mensen zullen dat mooi vinden maar eigenlijk is het ook heel triest. Als je op het einde van een leven nu alleen kunt zeggen: “Ons vader is altijd graag naar de voetbal geweest, de match is nu gedaan, en dat is het”. Zou dat nu aan mensen troost geven, echte troost waar je mee verder kunt ?
De dagen van Allerheiligen en Allerzielen en de novembermaand gaan precies daarover en willen ons daarbij stil laten staan. Velen komen in de Allerheiligendagen in onze kerken om te denken aan en te bidden voor hen die ons voorgingen. Als ik zo kijk naar het prentje met de vele namen van hen die we in het afgelopen jaar naar de laatste rustplaats hebben gebracht en aan hun levensverhalen denk zoals ik ze heb gekend en zoals de familie mij heeft verteld, dan is niet de troost die ze nodig hebben dat ze toegewijde mensen waren, dat ze wel of niet voetbalsupporter waren of fan van een bepaald televisieprogramma. De echte troost is ons geloof dat het niet afgelopen is. Dat werd ook verkondigd met Allerheiligen in de Schriftlezingen. In de eerste lezing van Allerheiligen ziet de apostel Johannes in zijn visioen aan de Overkant van het leven een menigte in witte gewaden en hij vraagt wie dat zijn. Hij krijgt dan het antwoord: “Dat zijn degenen die komen uit de grote verdrukking, die hun gewaden hebben wit gewassen in het bloed van het Lam”. We worden getroost met de boodschap dat wie in zijn of haar leven gekozen heeft voor Jezus Christus, niet zal verdwijnen in de duisternis van de dood maar mag thuiskomen in die Eeuwige Stad na dit leven. In de tweede lezing van Allerheiligen belooft de apostel Johannes ons als gedoopten, kinderen van God, dat er een moment zal komen dat we “Hem zullen zien zoals Hij is”. In het evangelie van Allerheiligen zegt de Heer van heel wat groepen mensen dat ze in de Eeuwige Zaligheid zullen thuiskomen omdat ze hun christen zijn hebben laten spreken in hun dagelijks leven. Dat is de troost die Allerheiligen, die de christelijke novembermaand, ons wil geven. Niets of niemand anders dan Jezus Christus geeft ons zo’n troost. Het lidmaatschap van een voetbalclub of van welke club ook kan leuk zijn en is niet verkeerd maar eindigt eens. Verbonden leven met Jezus Christus en lid zijn van Zijn Club geeft ons leven, echt leven, tot over de grens van dit leven. Daar zullen we elkaar ook eens terug vinden want we zijn allemaal op weg naar die grote Stad waar zovelen ons voorgingen en waar we ook als christenen bij de Heer eens hopen thuis te komen en van Hem het woord “Zalig” te horen.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
GALMAARDEN-TOLLEMBEEK-BEVER OP KAART “LEVENDE GELOOFSGEMEENSCHAPPEN IN VLAANDEREN”: http://www.gelovenbeweegt.be/
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.