Priester Penne
U bent bezoeker 501197
Eind juni werd emeritus-pastoor Emiel Herroelen begraven. Deze priester heeft in de afgelopen 25 jaar voor veel mannen en vrouwen iets betekend in hun weg naar het Priesterschap of het religieuze leven, ook voor mijn roeping. Met 13 priesters stonden we aan het altaar voor de uitvaartmis. Op het einde van de uitvaartmis werd nog een mooi dankwoord voorgelezen van onze aartsbisschop waarin hij onder andere schreef: “Ik ken weinig priesters die zoveel hebben gedaan voor de priesterroepingen in Vlaanderen…”. (zie: http://www.priesterpenne.be/nieuws/nieuwsdetails.php?n_ID=960 )
Lang gaf Pastoor Herroelen een driemaandelijks blad Christus Sacerdos uit. In een van die tijdschriften schreef hij het volgende prachtige verhaal wat ik altijd heb bewaard: “In het midden van het Sint-Pietersplein in Rome staat een granieten obelisk van 26 meter hoog. Egyptische slaven hebben die gekapt en bewerkt, nu meer dan tweeduizend jaar geleden. Keizer Caligula liet hem overbrengen naar Rome. Het moet een gigantische onderneming geweest zijn. De obelisk kam in het circus terecht en moest dienen als keerpunt voor de renwagens. In 1585 besliste Paus Sixtus V de obelisk over te brengen naar de plaats waar ze nu staat. Achthonderd mannen en vijfenzeventig paarden moesten dit delicate transport uitvoeren. Alles moest gebeuren in doodse stilte. Er heerste een absoluut spreekverbod en er stonden zelfs galgen klaar om de eventuele overtreders ter dood te brengen. Het was heet in Rome. De zon brandde op de takelkoorden die zo droog werden dat ze dreigden te breken. Toen was er een arbeider die in paniek raakte en uitriep: ‘Maak de touwen nat’. De doodse stilte was doorbroken, maar de situatie was gered. De arbeider werd niet opgehangen maar de Paus dankte hem voor zijn moedig optreden. Op de sokkel van de obelisk liet de Paus beitelen dat het kruis van Christus hoger reikte dan het heidens ongeloof…” (Christus Sacerdos, December 2003)
Het is zeker een verhaal met een opdracht voor de christenen van vandaag. De christelijke stem en het christelijk geluid wordt vandaag naar de rand van de maatschappij verwezen. Een tijd geleden sprak ik er een leidinggevende van onze Kerk op aan dat bij een aantal gelegenheden de Stem van de Kerk niet heeft geklonken. Men vertelde mij dat de Kerk wel degelijk stelling had genomen maar dat die stellingname niet verder was gekomen dan de eigen website Kerknet. Ook al wonen er zoveel christenen in ons land, toch klinkt hun stem soms te weinig. Het lijkt dan op het spreekverbod in dat verhaal over die obelisk en het zal voor christenen er op aankomen om de stilte op hun terreinen te doorbreken en te roepen: “Maak de touwen nat”.
Het heeft niets te maken met polariseren maar met onze opdracht als christenen die we kunnen lezen in de tweede brief aan Timoteüs: “Ik roep je dringend op, ten overstaan van God en van Jezus Christus, die zal oordelen over de levenden en de doden, ik bezweer je bij zijn komst en heerschappij: Verkondig de boodschap, blijf aandringen, of het nu uitkomt of niet, wijs terecht, straf en vermaan met alle geduld dat het onderricht vereist.” ( 2 Tim. 4,1-2)
We moeten misschien niet onmiddellijk denken aan grote maatschappelijke acties maar gewoon beginnen in je eigen gezin, familie en vriendenkring je er niet voor schamen dat je christen bent, niet zwijgen maar getuigen.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.