Priester Penne
U bent bezoeker 501205
Binnenkort hebben we weer een vakantiedag, tweede Pinksterdag. Wellicht de vakantiedag waar we het minste vanaf weten. Ken jij het Bijbelverhaal wat bij Pinksteren hoort ? Je moet maar eens in je gezin, familie- of vriendenkring rondvragen. In sommige families kun je een hoog bedrag inzetten want niemand weet het nog. En toch is het een groot feest want op Pinksteren – zo lezen we in de Handelingen van de Apostelen – daalde Gods Heilige Geest in tongen van vuur neer over Maria en de apostelen die in gebed verenigd waren. Al hun vrees verdween. Ze gingen naar buiten en gingen de wereld vertellen over Jezus Christus, de Zoon van God, voor elk van ons persoonlijk aan het Kruis gestorven en verrezen. Pinksteren is dus het geboortefeest van de Kerk, we vieren de verjaardag van onze Kerk. Pinksteren vraagt ons ook naar onze vurigheid. We hebben in het Doopsel en Vormsel ook de Heilige Geest ontvangen. Zijn ook wij vurige getuigen van de Heer ? Soms gedragen we ons te veel als de bange apostelen voor het Pinksterwonder, bang om te getuigen van wat Jezus Christus ons te bieden heeft. Pinksteren vraagt ons niet alleen op de man of vrouw af of wij vurige christenen zijn maar stelt de vraag ook aan ons als parochiegemeenschap. Zijn wij als parochiegemeenschap van Galmaarden of Tollembeek of Bever een vurige christengemeenschap of is er alles te vinden behalve vurigheid ?
Een tijd geleden hoorde ik het verhaal van een priester die wat moedeloos was geworden, zijn parochie was alles behalve een jonge, vitale gemeenschap en leek niet in de verste verte op de Kerk van Pinksteren. Hij stuurde huis aan huis een brief met de tekst: “Heden overleed, na een kalm en geduldig gedragen lijden, uw parochie. De rouwdienst zal plaatsvinden aanstaande zaterdagnamiddag in de kerk, waar gelegenheid is de overledene nog eenmaal te zien”. Vooral die laatste zin had toch wel een aantal mensen nieuwsgierig gemaakt. Een heel aantal mensen in de parochie vroegen zich toch af wat er zou gebeuren. Werd de parochie opgeheven of de kerk gesloten ? Die zaterdagnamiddag gingen toch een heel aantal parochianen naar het kerkgebouw. In de kerk speelde rouwmuziek. Voor het altaar stond een kist met brandende kaarsen er omheen. Het deksel van de kist stond tegen een pilaar. Mensen kwamen naar voren om te kijken wie er in de kist lag. Wanneer de mensen in de kist keken, schrokken ze. In de kist lag een grote spiegel. Wie zichzelf over de dode parochie boog, zag zichzelf in de ogen. Bij heel wat mensen drong het op dat moment door dat hun parochie een zachte dood was gestorven door hun gebrek aan inzet of door hun gebrek aan getuigenis als christen. Het schijnt dat diezelfde dag nog een aantal mensen naar de pastoor zijn gegaan en hebben gezegd: “We hebben het allemaal begrepen, we willen niet meer dood zijn, we willen een levende parochie van Jezus Christus zijn, wilt u ons helpen om dat te worden ?”
We gaan Pinksteren vieren, we krijgen aan ons weekend zelfs een vakantiedag aangeplakt. Het mogen dagen zijn die ons mogen bevragen hoe wij ons geloof in Jezus Christus uitdragen en hoe ik mij inzet in de Kerkgemeenschap van wie ik eens het geloof heb meegekregen, hoe ik me inzet voor de christengemeenschap waartoe ik behoor ? Al bijna 2000 jaar wordt het geloof generatie op generatie doorgegeven door vurige christenen, over de hele wereld zijn er op dit moment meer dan 1,2 miljard rooms-katholieken, het aantal blijft gestaag groeien zoals we onlangs mochten lezen (http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.1958488 ), groeit het ook door mijn vurigheid en inzet ?
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.