Priester Penne
U bent bezoeker 503664
Van mijn laatste bedevaart naar Rome heb ik een roze kazuifel meegebracht. Het was nog iets wat ontbrak in de parochies Galmaarden, Tollembeek en Bever.
Een aantal mensen heeft het nieuwe kazuifel al gezien. Verschillende oudere mensen zegden mij dat ze nog nooit een roze kazuifel gezien hadden, andere herinneren het zich uit een heel ver verleden. In veel parochies ontbreekt een roze kazuifel omdat hij ook maar twee keer per jaar gedragen kan worden en omdat de aanschaf van een kazuifel ook niet altijd goedkoop is. Men is ook niet verplicht om de kleur roze te gebruiken en gemakkelijkshalve houdt men het in een aantal parochies daarom ook gewoon op paars. Sommigen vinden roze geen mooie kleur, sommige tinten roze zijn ook heel lelijk, net als sommige tinten paars. Anderen gniffelen omdat roze tegenwoordig de vrouwelijke kleur is of denken aan mensen die op een roze wolk leven of het leven teveel door een roze bril zien. Roze is, sinds de tweede wereldoorlog waarin de nazi’s roze driehoeken gebruikten om homoseksuelen aan te duiden, ook een beladen kleur.
En toch, ook al schaffen heel wat parochies om welke reden dan ook geen roze kazuifel aan: twee keer per jaar kan de kleur in de Kerk roze zijn. Op de helft van de advent – de derde zondag van de advent - en op de helft van de Veertigdagentijd – op de vierde zondag van de Veertigdagentijd kan een roze kazuifel worden gedragen. De symboliek daarvan is heel mooi. Het is een kleursignaal van de Kerk in het midden van de boetetijd dat het paars binnenkort wit zal worden. Het roze is een teken dat het wit van Kerstmis of Pasen al begint door te schijnen in het paars van de Advent of de Veertigdagentijd. De sfeer in die Missen is ook even anders als in de rest van de Veertigdagentijd of Advent. Die zondagen hebben een aparte naam. In die Veertigdagentijd heet die zondag “Zondag Laetare”, verwijzend naar het begingezang van de Mis, de Introïtus: "Laetare Jerusalem: et conventum facite omnes qui diligitis eam: gaudete cum laetitia, qui in tristitia fuistis: ut exsultetis, et satiemini ab uberibus consolationis vestrae", vertaald: Laat allen die Jeruzalem liefhebben zich met haar verheugen en juichen om haar, laat allen die om haar treuren nu samen met haar jubelen (Jesaja 66,10). In de advent heet die zondag “Zondag Gaudete”, ook verwijzend naar de beginzang van de Mis die begint met een zin uit de Brief van de Apostel Paulus aan de Filipenzen, hoofdstuk 4, vers 4: “Gaudete in Domino semper. Iterum dico: Gaudete!”, vertaald betekent dat: “Laat de Heer uw vreugde blijven. Ik zeg u nogmaals: wees altijd verheugd!”
In het weekend van 15 en 16 december zullen we dus hier in onze kerken ook het roze kazuifel dragen. We zullen onze Missen beginnen met het lied uit Zingt Jubilate 119. Dat lied begint met de woorden: “Verblijdt u in de Heer te allen tijd! Dat zeg ik u, dat zeg ik u: verblijdt u! Verblijdt u, want de Heer is zeer nabij, de Heer is zeer nabij en Hij bevrijdt u.” Heel mooi dat ook de liturgie niet alleen in haar teksten maar ook in haar kleur de aanwezigen bevraagt of het Kerstmis kan worden, of de Heer in de kribbe van ons hart kan komen. Het is een moment waarop iedereen zijn huis in kerstsfeer heeft gebracht, waarop de meeste kerstkaarten worden verstuurd en kerstinkopen worden gedaan. De liturgie vraagt in tekst en kleur of het Licht van Kerstmis ook in ons hart en leven kan schijnen.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.