Priester Penne
U bent bezoeker 503663
Op 3 november wordt op veel plaatsen in Vlaanderen en Nederland de Heilige Hubertus herdacht. Vanouds brengen mensen die dag brood mee naar de kerk, waar de priester een zegen over spreekt. Een oud volksgebruik wat teruggaat op een verhaal dat Hubertus ooit iemand genezen zou hebben van hondsdolheid. Het gezegende brood geeft men aan de dieren of men eet het zelf op als bescherming tegen hondsdolheid en alle andere ziekten. Sommigen zullen er moeite mee hebben en vragen stellen bij dat oude gebruik want we horen toch maar weinig of niets over hondsdolheid in deze tijd. Toch is het niet voorbijgestreefd, we geven daarmee aan dat we vertrouwen op de voorspraak van de heilige Hubertus bij Jezus Christus om ons te beschermen tegen alles wat ons kwaad kan doen. In de zegen wordt gebeden dat dit brood “tot heil moge strekken naar ziel en lichaam en hen moge beschermen tegen alle ziekten en tegen elke hinderlaag van hun vijanden”. Die broodzegening mag ons uitnodigen Jezus te nemen als het Brood van ons leven, ons te voeden met Hem als het Levende Brood en sterk te staan in onze keuzes tegen alles wat Hem in de weg staat.
Reeds als kind vond ik het verhaal over de bekering van Hubertus indrukwekkend. Hubertus was van rijke afkomst. Maar ook al heb je veel geld, geluk kan je niet kopen en het leven kan je ook dan hard slaan. Dat was zo ook bij Hubertus. Zijn vrouw was gestorven, hij sloot zich af van iedereen. We kennen allemaal wel mensen die zich na een droevige gebeurtenis in hun leven helemaal terugtrekken. Zo moet dat ook bij Hubertus geweest zijn. Het verhaal zegt ons dat hij zelfs op Goede Vrijdag – een dag waarop je toch dient stil te staan bij de Heer die Zijn leven voor ons persoonlijk op het Kruis heeft gegeven - ging jagen. Een wel heel aparte activiteit op zo een belangrijke dag. Hubertus zag een groot hert en ging erachteraan met zijn honden. Toen hij het hert bijna te pakken had en hij het wilde neerschieten, keerde het dier zich naar hem toe. Op dat moment verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei van het hert. Hij hoorde een stem die hem zei: “Hubertus, waarom verdoe je je tijd met dit soort bezigheden ? Van nu af zul je niet meer dieren vangen maar mensen”. De stem zei hem naar de heilige Lambertus van Maastricht te gaan. Het zou het begin zijn van een compleet nieuw leven. Hubertus werd uiteindelijk bisschop. Hij verkondigde het geloof in Brabant en in de Ardennen, in het zuiden van Nederland en in België dragen heel wat kerken zijn naam.
http://www.klap.net/religies/christendom/Hubertus/Index.html
Het hele verhaal over Hubertus, zowel dat wat die broodjes en de hondsdolheid betreft als dat over zijn bekering, vertelt ons over God die zorg heeft voor mensen, ook in lijden en beproeving. Wanneer het leven hard slaat en we het gevoel hebben dat alles kapot is in ons leven, is Hij er toch. Hij laat ons nooit los, dat is Zijn Belofte van het Doopsel. Als we de brokstukken van ons leven in Zijn Handen durven leggen, kunnen zich wegen openen die we niet hadden vermoed of verwacht. Net zoals het gebeurde bij de heilige Hubertus, ben ik er ten diepste van overtuigd dat de Heer in die momenten Zijn hand uitsteekt en ons Zijn Nabijheid wil laten voelen, ons laat geloven dat er altijd vergeving van zonden is en dat het Eeuwige Leven ons wacht. De uitspraak van de Heer: “Wie in Mij gelooft, zal leven”, geldt niet alleen na de dood maar zeker ook voor de dood ! Ook daarin mogen we de heilige Hubertus navolgen.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.