Priester Penne
U bent bezoeker 501178
Soms ogen mensen heel gelukkig maar zit er in hun binnenste heel veel verdriet en pijn. Gelukkig als supersterren soms ook iets van hun pijn en verdriet uiten. Het brengt ons dan vaak weer met de voeten op de grond omdat wij horen dat ook zij dingen meemaken die ‘gewone’ mensen ook overkomt. Deze week was ik getroffen door het getuigenis van Beyoncé. De Amerikaanse zangeres die in januari het Amerikaanse volkslied mocht zingen bij de inhuldiging van president Obama, een zangeres met een indrukwekkende stem. In een interview vertelde ze over een drama van twee jaar geleden. Ze vertelde in dat interview: “Ik was voor de eerste keer zwanger. Shawn en ik waren dolgelukkig. We konden het hartje van ons kindje horen kloppen.” Maar tijdens de tweede afspraak met de gynaecoloog, kreeg Beyoncé slecht nieuws. “Het hartje van mijn kindje klopte niet meer. Ik kon het niet geloven. Een week eerder was alles nog normaal. Het nieuws was zo hard en onverwacht. Zwanger zijn lijkt op een hevige verliefdheid. Je voelt je fantastisch en wilt iedereen in je geluk laten delen. Maar als de verliefdheid stopt, dan breekt er iets vanbinnen.” Ze beschrijft haar miskraam als het ergste wat ik ooit heb moeten meemaken. http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20130216_00472173&_section=47155546&utm_source=nieuwsblad&utm_medium=newsletter&utm_campaign=regio-nb
Iedereen kent in zijn omgeving wel voorbeelden van mensen die een miskraam meemaakten. Het valt me op dat de verhalen die ik hoor, dikwijls bij een eerste zwangerschap spelen. Men is zo gelukkig om zwanger te zijn, men vertelt het iedereen. Ouders maar ook grootouders, broers en zussen delen in de blijdschap en dromen mee van een mooie toekomst met het kind. En dan, door een of andere gebeurtenis eindigt de zwangerschap. Dikwijls gaat dat met veel verdriet gepaard. Stukgeslagen dromen. Af en toe hoor je dan mensen die – zeker goedbedoeld – met zogezegde troost aankomen. Ze zeggen dan dingen die helemaal niet troosten als: “Gelukkig was het nog niet zover” en “Ge zijt nog jong, ge kunt nog veel kinderen krijgen”. Soms kun je beter niets zeggen, als je de juiste woorden niet kunt vinden. Als Kerkgemeenschap spreken wij uit dat God zorgt voor deze kinderen. Wanneer een leven op een of andere manier eindigt in de moederschoot is het niet zomaar voorbij. Wij vertrouwen dat ze thuiskomen in het Leven bij God. Gods Belofte die we lezen in Jesaja 49,15-16 geldt ook voor hen wiens leven al voorbij was nog voor het begon midden onder ons: “Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg ? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit. Ik heb je naam in mijn handpalm gegrift”. Ook al heeft niemand die kinderen gezien, hadden ze geen gezicht en in de meeste gevallen zelfs geen naam voor ons, God draagt zorg voor hen. We vertrouwen er ook op dat zij ons eens in de Hemel zullen verwelkomen wanneer we daar eens aankomen. Daar zullen ze hun moeder en vader die hen nooit hebben gekend voor de eerste keer als papa en mama aanspreken. In momenten van verlies en pijn bij een miskraam, bij een sterven van een kindje in de moederschoot mag dat ons diepste geloof zijn als christenen.
Onze blijvende verbondenheid met onze kinderen die overleden zijn in de moederschoot gaan we bijzonder vieren in de Sint-Martinuskerk te Tollembeek op donderdag 21 maart om 20 uur, samen met onze aartsbisschop Mgr. André-Jozef Léonard: http://www.priesterpenne.be/nieuws/nieuwsdetails.php?n_ID=762
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.