Priester Penne
U bent bezoeker 502279
De krant deed onlangs verslag van een opmerkelijk tafereel op de politierechtbank in Kortrijk. Er kwam daar een zaak voor rond een tragisch ongeval. In december 2010 werd een 62-jarige vrouw op de fiets, op 200 meter van haar huis dodelijk aangereden door een auto. De jonge bestuurster van de auto maakte een inschattingsfout. De jongedame werd veroordeeld tot drie maanden celstraf, drie maanden rijverbod en een geldboete. Nog voor ze de rechtbank kon verlaten werd ze aangeklampt door de weduwnaar die de doodrijdster van zijn vrouw wilde vergeven. “Ik hoop dat ze nu voort kan met haar leven”, zei hij. De advocaten in de rechtbank waren duidelijk aangedaan. “Zulke ontknopingen maak je maar zelden mee”, zeiden ze.
Zie: http://www.hetnieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=SH3LT011
Wanneer je zo een artikel leest, dan word je toch even stil. Als mensen ons iets ergs aandoen, willen we al snel wraak. Zeker wanneer dingen ons ten diepste geraakt hebben, dan kan de straf voor die daders niet hoog genoeg zijn. Als iemand dan je meest geliefde doodrijdt, dan zouden de meesten echt hopen op een heel hoge straf. We redeneren nog dikwijls in de trant van “oog om oog, tand om tand”. Maar maakt zoiets gelukkig ? Je blijft in de spiraal van geweld zitten, het gaat op die manier verder. Op een bepaald moment moet je kunnen vergeven, moet je de bladzijde kunnen omslaan. Dat heeft soms tijd nodig maar voor ons hart en onze gemoedsrust is het zeker de beste oplossing. Vergeven betekent niet dat je het vergeten bent, noch bij de dader, noch bij degene die er door geraakt is. Toch kan men met vergeven verder met het leven, is er toekomst. Blijven haten en blijven stilstaan bij wat verkeerd was laat mensen verbitteren en verzuren. Vergeven biedt mensen een toekomst, laat mensen verder gaan.
De mensen zeggen wel eens: “Je moet leren vergeven en vergeten”. Vergeten is moeilijk. Mensen zijn geen computers. Bij computers kun je dingen deleten, wegwissen en ook bij computers blijft er dan altijd nog wel ergens iets achter. Mensen vergeten in elk geval minder snel dan computers maar met vergeving kunnen de scherpe kantjes er wel af gaan en is genezing mogelijk. De Heer verwacht ook van ons dat we kunnen vergeven. Petrus dacht dat hij al een grote leerling was toen hij in het achttiende hoofdstuk van het Matteüsevangelie aan Jezus vroeg: “Heer, als mijn broeder tegen mij misdoet, hoe dikwijls moet ik hem dan vergeven ? Tot zevenmaal toe ?” Zeven keer iemand iets vergeven is toch al veel, niet ? En dan krijgt hij van Jezus het verbijsterende antwoord: “Neen, zeg Ik u, niet tot zevenmaal toe, maar tot zeventigmaal zevenmaal.” Jezus zegt daarmee dat we eigenlijk oneindig keer moeten vergeven omdat God ons ook zo dikwijls vergeeft. God zegt ook tot ons nooit: nu is het genoeg geweest, nu krijg je geen vergeving meer, de kansen zijn op.
De tijd naar Pasen roept ons bijzonder op om eens in onze omgeving te kijken wie wij nog van harte vergeving moeten schenken om iets wat men ons heeft misdaan. Durf vergeven, het zal ons gelukkiger maken. Die man in Kortrijk kon het, wij kunnen het ook !
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.