Mes meenemen
Kardinaal Sepe van Napels heeft een apart vastenproject dit jaar. Hij heeft de jongeren van zijn bisdom opgeroepen om hun messen mee naar de kerk te nemen. Napels wordt de laatste tijd opgeschrokken door enkele gewelddadige straatovervallen door jongeren. De kardinaal lanceerde daarom een project: “Lever je mes in”. Hij schrijft onder andere aan de jongeren: “Open jullie handen! Laat de messen vallen die alleen bloed, dood en rouw verspreiden, die vriendschapsbanden doorsnijden en haat oproepen. (…) Breng de wapens naar de kerk, alle wapens die het leven bedreigen. Laat ze achter voor het altaar van Christus, de messen die jullie jeugd besmetten en jullie menselijke waardigheid.” De kardinaal nodigt de jongeren uit hun messen anoniem in een mand voor het altaar achter te laten. Verwacht die kardinaal veel messen ? Hij antwoordt: “Al zijn het er maar vier of vijf. Het is hoe dan ook een teken dat er jongeren zijn die kiezen voor verandering. En het zou ook mooi zijn als iemand in de mand zijn drugs achterlaat.”
Het project van de kardinaal mag ook iets voor ons zijn. Nu zijn er in ons dorp gelukkig geen gewelddadige straatovervallen maar we mogen ons wel eens de vraag stellen: als ik die mand voor het altaar zou zien staan, wat zou ik er ingooien om over een tijd echt goed Pasen te kunnen vieren ? Hebben we allemaal niet iets waarvan we eerlijk moeten zeggen dat het eigenlijk niet bij ons leven past ? Hebben we allemaal geen dingen die onze band met God en onze medemens in de weg staan of die ons eigen-ik tekort doen ? Het kan soms een televisie of een computer zijn, een verslaving die mijn leven is binnengeslopen. Misschien is het wel een jarenlange ruzie in de familie of met buren. In ons leven en in ons hart sluipen soms dingen binnen waarvan we moeten zeggen dat ze eigenlijk niet bij ons horen… Zou het voor ons eens geen goed vastenproject kunnen zijn om die dingen eens in te leveren ?
Net zo min het voor die jongeren in Napels een gemakkelijke stap zal zijn om hun messen in te leveren, is het voor niemand van ons gemakkelijk om zoiets te doen maar het zal ons uiteindelijk wel gelukkig maken. Ik hoorde onlangs nog van iemand die een ruzie met haar zus – na meer dan 10 jaar - had bijgelegd. Het had van beiden heel wat moeite gevraagd maar ze waren er heel gelukkig om dat ze het hadden gedaan. Waarom moet er gewacht worden tot iemand bijna dood is om dingen goed te maken of bij te leggen ?
We gaan in de komende tijd bijzonder denken aan het verlossende lijden, sterven en verrijzen van onze Heer. Hij is voor elk van ons gestorven en verrezen. Sindsdien is er altijd een nieuw begin mogelijk. Daarom kan die mand klaargezet worden en is er voor elk van ons gelegenheid tot een nieuw begin. De Heer staat voor elke mens met een mand klaar en fluistert ons toe: “Leg het er maar in, zo kom je dichter bij Mij !” Wat gaan wij in die mand gooien ?
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.