Lowie en de grens van het leven
Afgelopen zaterdag mocht ik in Luyksgestel een kindje dopen op zijn eerste verjaardag. Het kindje heeft al een bijzondere geschiedenis. De geboorte was verwacht voor 14 december 2009 maar Lowie werd geboren op 28 augustus 2009. Veel te vroeg dus, na een zwangerschap van 24 weken en 4 dagen werd hij geboren, zo teer, zo klein, zo kwetsbaar. Eigenlijk verwachtten de doktoren dat de kleine niet levensvatbaar zou zijn. De moeder geloofde dat haar kind kon leven want zelf was ze ook te vroeg geboren en was ook blijven leven. Op aandringen van de moeder gingen de doktoren er toch voor. En inderdaad…het kind leefde en bleef leven. In een woordje bij de doop schreef de mama: “Samen hebben we gestreden, ontelbare momenten heb ik gebeden voor je leven. ‘Blijf leven, blijf leven, al is het nog maar voor even’. Dankbaar en sterk besloot jij er alles voor te geven. Als een echte superman vocht je elke dag: adem voor adem, gram voor gram. Bang maar hoopval bleven we dromen dat jij ooit met ons mee naar huis mocht komen. Op 27 november, na 92 dagen in het ziekenhuis mocht je eindelijk mee naar huis”. In die doopplechtigheid overheerste de dankbaarheid naar God voor het gekregen kind, voor het mogen houden van dit kind. Als evangelielezing voor deze doopplechtigheid had men gekozen woorden van de Heer uit het evangelie van Marcus die in dit verhaal een bijzondere klank hadden: “Als je voor een kind zorgt in mijn naam, dan neem je mij op en God, die mij gezonden heeft”.
Het hele verhaal laat er ons weer eens duidelijk zien dat je geen grenzen kunt trekken wanneer iemand een mens is, wanneer iemand mens wordt is niet 26 of 25 weken maar vanaf het moment dat het leven ontstaat in de moederschoot. De vroege geboorte van Lowie laat ons daar weer eens bij stil staan.
Ik was onlangs nog getroffen door het verhaal wat de bekende zanger Andrea Bocelli vertelde http://www.nphhaiti.org/?page=page.php&path=news/archive/2008/haiti/bocelli_thankyou.php&lang=nl : Op een dag werd een jonge, pasgetrouwde zwangere vrouw opgenomen in het ziekenhuis voor een eenvoudige acute blindedarmontsteking. Artsen moesten ijs op haar buik leggen, en na het voltooien van deze behandeling stelden ze voor abortus te plegen. Ze vertelden haar dat dit de beste oplossing was omdat ze er bijna zeker van waren dat de baby met een handicap geboren zou worden. Maar de jonge, moedige vrouw besloot haar zoon ter wereld te laten komen. Die jongedame was mijn moeder en die baby was ikzelf! Ik ben natuurlijk partijdig omdat het over mijn leven gaat, maar ik denk echt dat het de beste keuze was en ik hoop dat dit verhaal een aanmoediging zal zijn voor de vele moeders die soms moeilijke momenten doormaken in hun gecompliceerde leven, maar die kiezen voor het leven van hun baby. Ik wens hen alle goeds en hoop dat ik op een dag iets voor hen kan betekenen.
Verhalen als dat van de kleine Lowie en dat van Andrea Bocelli mogen ons de heiligheid van het leven weer eens in herinnering brengen…
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
OP ZOEK NAAR EEN NIEUWE RADIO ? ZIE: www.radiomaria.nl
PASTOOR PENNE EN LUYKSGESTEL OP COMMERCIELE ZENDER VT4: http://www.youtube.com/watch?v=QLF74FOlSqw
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.