Afscheidsbriefjes van Elena
Afgelopen vrijdag stond op de voorpagina van de Vlaamse krant Het Nieuwsblad een grote foto van een kind met de titel erbij “Stervende Elena (6) stopt huis vol afscheidsbriefjes”. http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GVM2HAK44
Het verhaal gaat over een zesjarig Amerikaans meisje wat door een tumor in haar hoofd nog slechts korte tijd kon leven. Toen ze ook niet meer kon spreken, verstopte ze in huis tientallen liefdesbriefjes. Vandaag, twee jaar na haar dood, blijven haar ouders briefjes vinden, ze hebben nu al drie dozen vol Elena-briefjes. Het eerste briefje vond men twee dagen na de begrafenis, tussen twee boeken, een kaartje met daarop: “Mama en papa, ik hou van jullie”. De ouders vertellen: \'Eerst keken we ernaar en dachten we: wat lief. Meer zochten we er niet achter. We dachten dat Elena het kaartje daar toevallig had achtergelaten. Gaandeweg vonden we steeds meer kattebelletjes. In onze aktetas, rugzak, boeken, in de lades van onze kleerkast, in de zakken waarin we onze kerstversiering opbergen, tussen fotoalbums, achter foto\'s in kaders... .\' Soms was het briefje volgetekend met hartjes, soms stond er tekst op. Sommige briefjes waren aan de ouders gericht, andere aan de grootouders. Eentje zelfs aan de hond van de groottante. Maar Elena schreef vooral voor haar kleine zus Grace: Love Grace. Go! Go!
Dat verhaal past goed in deze novembermaand. Velen gaan in deze tijd naar het kerkhof, meer dan anders denken we aan hen die eens een belangrijke plaats in ons leven hadden en die gestorven zijn. De meesten van ons zullen wel niet zo een massa briefjes vinden met “Ik hou van jou” maar wanneer we op bepaalde plekken komen of bepaalde dingen doen dan denken we toch dikwijls: “Hier ben ik met mijn overleden echtgenoot, mijn kind, mijn ouders, mijn broer of zus ook geweest of die dingen hebben we hier samen gedaan”. De herinneringen daaraan kunnen voor ons een gevoel geven van liefde.
De dagen rond Allerheiligen en allerzielen zijn niet louter dagen om herinneringen op te halen aan gestorvenen. Het zijn dagen die in ons het geloof mogen versterken dat er van de overledenen meer blijft dat een dood lichaam wat we aan de aarde of het vuur hebben toevertrouwd en herinneringen. Het leven eindigt niet met de dood van het lichaam en in het donkere gat van de dood, onze ziel keert terug naar Gods Hand om in het Licht van God thuis te komen. Wie “met het zegel op het voorhoofd getekend was”, wie met vallen en opstaan trouw is gebleven aan God, aan onze medemensen en aan de weg die God als roeping in ons hart heeft neergelegd, zal aan de Overkant van de Heer Zelf mogen horen: “Zalig mag je nu zijn”, wat wil zeggen: “Je mag bij Mij thuiskomen”. Van dat Leven na dit leven kunnen we ons zo weinig voorstellen. De Schrift spreekt ons over “een nieuwe Hemel en een nieuwe aarde”, “de plek waar geen rouw, geen geween, geen smart” meer is. We geloven dat we daar dicht bij God mogen zijn, dicht bij onze dierbaren met wie we hier leefden en vandaar ook dicht bij hen die achterblijven. Kan ik dat ook geloven ?
De vader van het overleden kind Elena zegt: “Het is wonderlijk voor ons om die briefjes te blijven vinden. Hard ook. Toch hoop je dat het nooit stopt”. Laten wij er van overtuigd zijn dat – zoals Jezus eens is gestorven en verrezen - ook wij als christenen verder mogen leven, over de grens van dit leven en dat we met elkaar verbonden blijven, in liefde en gebed.
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
UITNODIGING KOPEREN PRIESTERJUBILEUM
http://www.rk-bergeijk.nl/files/jubileum.pdf
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.