Paulusjaar
Van 28 juni 2008 tot 29 juni 2009 houdt heel de Rooms-Katholieke Kerk een Paulusjaar, vanwege het feit dat 2000 jaar geleden de heilige Paulus werd geboren. Daarom ging ik – samen met een priestervriend - begin december naar Rome en bezocht de basiliek Sint-Paulus-buiten-de-muren, waar Paulus begraven ligt. Met de modernste technieken werd onlangs de sarcofaag van Paulus blootgelegd, onder het hoofdaltaar. We bezochten die plek en konden een kwartier alleen bij het graf bidden. Ik heb daar gebeden voor mijn familie, vrienden en bekenden, voor mijn parochianen, voor de seminaristen, priesters en religieuzen, voor alle gelovigen opdat ze, net als Paulus, sterke christenen mogen zijn en vanuit hun sterke band met de Levende Heer echt mogen leven.
Paulus was een christenvervolger. Hij stond er bij en keek er naar toen Stefanus, als eerste christen gestenigd werd. Hij vervolgde de christenen, die valse leer moest bestreden worden. Tot er iets bijzonders gebeurde op de weg naar Damascus. Een verblindend licht; “Wie zijt gij ?”, vraagt Paulus; “Ik ben Christus die gij vervolgt”, antwoordt de stem. Vanaf dan verandert alles in het leven van Paulus. Hij is er van overtuigd dat die Jezus bestaat en dat wat die christenen vertellen, dat die Jezus aan het kruis gestorven is en verrezen is, waar is. Meer nog: we geloven niet in iets wat gebeurd is of in een historische gebeurtenis maar in de Levende Heer die Zijn mensen nabij blijft, die mensen vanuit Zijn Vriendschap echt laat leven en die voor mensen zelfs een Eeuwige Toekomst heeft. Dat heeft die Paulus niet voor zichzelf gehouden. Hij getuigde erven aan heel de wereld, stichtte christengemeenschappen en schreef brieven. Het was niet altijd een succes. Ze hebben hem niet altijd geloofd, soms weggejaagd, uitgelachen, hem bijna doodgeslagen maar hij bleef geloven, bleef getuigen en bleef leven met de Heer. Ook toen hij er zijn leven moest voor geven. Hij is uiteindelijk in Rome onthoofd vanwege zijn geloof in Jezus Christus. Kort voor zijn dood schreef hij: “Ik heb de goede strijd gestreden… het geloof bewaard, nu wacht mij de krans”(2 Tim. 4,7).
Daar bij dat graf van Paulus heb ik voor allen die me dierbaar zijn en voor mezelf gebeden om datzelfde geloof. Mocht elk van ons – zoals Paulus – vanuit die momenten waarop we Hem dicht bij ons wisten, het christen-zijn beleven. Na dat moment van bidden bij het graf gingen we naar de sacristie om de Mis te doen. Dat was mogelijk, samen met een priester uit Washington. Deze was daar met 70 parochianen. Ik was getroffen door de vurigheid van die priester maar ook door het mooie zingen en intens bidden van zijn parochianen. Ik dacht: zo heeft Paulus de christengemeenschap voor ogen gehad, met vurige voorgangers, samen intens bidden, echt voelen en overtuigd zijn dat de Heer in het breken van het Brood aanwezig is.
Het Paulusjaar mag ons daarop bevragen: hoe vurig ben ik als priester, hoe vurig ben ik als gedoopte in mijn getuigenis van de Levende Heer ? Hoe sterk weet ik de Heer bij me in mijn gebed en is de Eucharistie ook voor mij de ontmoeting met Hem waar ik naar uitzie ?
Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.