Overleden parochianen Sint-Pieters-Rode sinds augustus 2017

PAROCHIE SINT-PIETER SINT-PIETERS-RODE

Op vrijdag 10 november 2017 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Cyriel Boon. Hij was de weduwnaar van Irene De Coster en woonde in de Waterstraat. Hij werd geboren in Kortrijk-Dutsel op 8 december 1923 en is thuis overleden op 3 november 2017.

Ook al was Cyriel hoogbejaard en waren er ouderdomsgebreken: hij bleef gezond en alert, zelfredzaam. Onverwacht is zijn hart stilgevallen en is er de lege plaats. Hij was een joviale mens, zacht, heel eerlijk, hij lachte altijd. Het wereldgebeuren en de actualiteit bleven zijn aandacht hebben en hij had er ook zijn duidelijke mening over. Hij was attent en kon bij een gesprek goed inschatten wat belangrijk was. In hart en ziel was hij “de meester”. Als technisch leraar gaf hij lange jaren het beste van zichzelf, met fierheid sprak hij over zijn tijd als leraar. Cyriel was zeer technisch, dingen moesten juist zijn.
Met Irene was hij 41 jaar getrouwd, toen ze in 1991 overleed. Ze was lang ziek en met een grote toewijding heeft Cyriel voor haar gezorgd. Na die lange jaren dat Irene al overleden is, bleef hij over haar spreken. De band met zijn broers en zussen was sterk, zijn familie was hem dierbaar en hij was dankbaar voor wat ze voor hem deden.
Cyriel genoot van de kleine dingen van het leven. Hij was dankbaar dat hij zo oud mocht worden. Hij heeft er ook zijn best voor gedaan, zijn gezondheidsoefeningen deed hij elke morgen. Hij zwansde graag en ging graag eens goed eten. Vroeger was er zijn inzet, samen met Irene, als kookouders bij de KLJ. Hij was ook bij de fanfare in Kortrijk-Dutsel.
Net in de dagen van Allerheiligen en Allerzielen is ook hij de weg naar de Eeuwigheid gegaan. Cyriel wilde zelf ook nog naar het kerkhof in deze dagen. Zijn familie had nog een foto genomen van het graf van Irene en aan hem laten zien en hij was er dankbaar voor.
Cyriel is altijd een diepgelovig man geweest. Lange jaren geleden heeft hij ook nog de diakenopleiding gevolgd. Zijn trouw aan het geloof en de Kerk is tot de laatste dag gebleven.
Daags voor zijn sterven mocht hij nog thuis de Communie ontvangen. Nu hij zelf niet meer naar de kerk kon, kwam de Heer onder de gedaante van de Heilige Communie Zelf naar Cyriel toe. Moge hij nu thuiskomen bij de Heer in het Eeuwige Allerheiligen.

Op donderdag 14 december 2017 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Simonne Noppen, echtgenote van Joseph De Keyzer uit de Schubbeekdriesweg in Lubbeek. Ze werd geboren in Sint-Pieters-Rode op 4 juni 1936 en is thuis in Lubbeek overleden op 7 december 2017.
Simonne was drie maanden ziek. Het is allemaal snel gegaan. Men heeft nog gedaan wat in de medische mogelijkheden lag, maar het mocht niet zijn. De laatste tijd was ze weer thuis in haar vertrouwde omgeving. Met veel liefde werd ze verzorgd door haar echtgenoot. Als een kaarsje is haar levensvlam gedoofd. Ze heeft het zelf ook geweten dat het einde dichterbij kwam, maar zelf sprak ze er niet over.
Simonne was een goede en tevreden vrouw, een heel gedienstige vrouw, ze stond klaar voor iedereen. Als ze voor iemand iets kon doen, dan deed ze het.
In het huishouden heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Ze heeft ook veel voor haar ouders en schoonouders gedaan.
Met Jozef was ze meer dan 58 jaar getrouwd. De lege plaats zal voor hem heel groot zijn. Op 14 oktober 1959 hebben ze in de kerk van Sint-Pieters-Rode elkaar het ja-woord gegeven. Simonne en Jozef hebben veel samen gedaan. In al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”.
Met een grote zorg en een groot geduld heeft Jozef haar goed verzorgd: vele uren slaap heeft hij voor de zorg voor zijn vrouw gelaten, wel twintig keer op een nacht uit bed om te zorgen, niets is hem te veel geweest. Dankzij zijn goede zorgen is ze ook thuis kunnen blijven en in haar vertrouwde omgeving gestorven. Er was ook een goede band met de familie. Simonne was ook in de weer voor de buurt met groenten uitdelen.
De eenvoudige dingen van het leven waren de bouwstenen van haar leven. Ze ging ook graag eens winkelen.
Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd bewaard. In het gebed en de sacramenten was ze met de Hemel verbonden. Trouw kwam ze naar de Mis. Ze had een grote liefde voor Moeder Maria. Veel is ze naar Scherpenheuvel geweest. In mei en in oktober ging ze dikwijls naar de Mariakapel in Lubbeek. Aan de hand van Moeder Maria mag ze nu de Eeuwigheid binnengaan.

Op woensdag 17 januari 2018 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Remy Dasque, van de Houwaartsebaan. Hij werd geboren te Tielt op 10 september 1933 en is overleden te Leuven op 12 januari 2018.
Op minder dan een week tijd is Remy uit ons midden weggevallen. Maandag werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Hij sukkelde met zijn benen. Hij moest gerust gesteld worden want “ naar de kliniek gaan, dat is voor te sterven”, zei hij. Niets had ook maar iets laten vermoeden dat het zo ging aflopen. Vrijdagnacht ging het niet goed en vrijdagmiddag is hij al overleden. Zijn zus Anny en schoonbroer René waren dicht bij hem. Hij heeft geweten dat zijn hart te zwak was voor nog een operatie. Hij wist dat hij doodging en dat zijn tijd hier in Eeuwigheid zou overgaan. Hij sprak nog zijn bezorgdheid uit voor zijn huisdier, “Ge gaat toch voor mijn kanarievogeltje zorgen”.
Remy was een goed mens, hij babbelde graag, hij zat veel buiten. De kinderen en de dieren hadden zijn bijzondere aandacht. Als landbouwer heeft hij het beste van zichzelf gegeven, in de voetsporen van zijn vader.
Zijn familie was hem dierbaar. Lange jaren heeft hij samengewoond met zijn broer Marcel, tot deze in 2004 is overleden. De band met zijn zus Anny en schoonbroer René was sterk, zijn zus deed de was, ze hebben goed voor hem gezorgd en er lang eten naartoe gebracht. Er was ook een sterke band met de jongeren generatie van de familie, ze gingen bij hem het gras afdoen en hij zag hen graag.
Remy genoot van de kleine dingen van het leven. Vroeger heeft hij nog met de duiven gespeeld, dieren hebben hem altijd geïnteresseerd.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Als christen wist hij dat de dood niet het einde is. Dat het sterven niet het einde van alles is, is ook uitsproken in het toedienen van het ziekensacrament. In dat geloof is zijn lichaam begraven in het graf waar ook Marcel rust, als een teken dat ze aan de overkant weer samen mogen zijn.

Op zaterdag 20 januari 2018 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Georges Goriens weduwnaar van Josephine Minnen, van de Rodestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 27 oktober 1926 en is overleden te Leuven op 13 januari 2018.
Op korte tijd namen we afscheid van Georges. De hoge jaren wogen, hij was moeilijk te been en wellicht heeft hij zich sterker voorgedaan dan hij was maar hij was honkvast. In het huis waar hij bijna zijn hele leven heeft gewoond, wilde hij blijven. Vier weken was hij nu in het ziekenhuis. Het ging beter en er waren plannen om weer naar huis te gaan. Hij had zich nog nieuwe brillen besteld, hij keek letterlijk nog vooruit. En toch...zijn lichaam was op. Hij voelde het ook aan: "Ik geraak er niet meer boven, ik ga sterven".
Georges was een heel actieve man, een harde werker, een handige man, hij hield van knutselen en zorgde zelf altijd voor creatieve oplossingen. Hij werkte in de garage, later bij Van Hoof als glasmaker. Hij kon vertellen over zijn werk, over zijn lange ritten met de vrachtwagen in alle weersomstandigheden. Later bij Sylvania, in de lampen. Er was ook de kweek van de aardbeien, herinneringen hoe het gezin met de tent en wagentjes ging plukken.
Met Josephine deelde hij lief en leed tot ze in 2003 onverwacht overleed. Het was een droeve periode voor hem maar hij heeft weer de draad opgenomen. Voor zijn kinderen was hij een goed vader, bezorgd voor hun toekomst, het was voor hem belangrijk dat ze konden studeren en dat ze een studierichting kozen die hen gelukkig maakte. Ze waren altijd welkom thuis. Voor zijn kleinkinderen was hij de goede en bezorgde “bompa”. Wekelijks kwam het gezin samen. Ook de achterkleinkinderen waren hem dierbaar. In het drukke gezin van weleer vond ook de moeder van Georges een thuis en mocht ze een gelukkige oude dag kennen.
Georges was graag in de natuur. Zijn duiven waren zijn passie, hij wist er veel, de vlucht van de duiven boeide hem. Zijn tuin was hem dierbaar, lang heeft hij in zijn tuin gewerkt want die moest in orde zijn. Hij keek uit naar de bloemen. Georges hield ook van kaarten.
Aan het geloof van zijn jeugd is hij altijd trouw gebleven. Hij was er als gelovig man van overtuigd dat God zijn leven leidde, hij kende zijn geloof. God mag hem nu het loon van de trouwe dienaar geven.

Op zaterdag 26 mei 2018 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Paula Labro echtgenote van Achilles Sente, van de Langestraat. Zij werd geboren te Houwaart op 18 december 1930 en is overleden te Leuven op 19 mei 2018.
Het sterven van Paula heeft veel mensen verrast. De krachten werden de laatste maanden steeds minder, ze kon steeds minder uit de voeten, het werd allemaal moeilijker en er was last en pijn maar toch had niets dit sterven laten vermoeden. Op anderhalve dag moesten we afscheid van haar nemen. Toen ze naar het ziekenhuis werd gebracht, bleek al snel dat ze zo zwaar getekend was dat er geen hoop meer was. Al die tijd is haar gezin haar liefdevol nabij geweest. Haar echtgenoot Achilles en haar dochter waren ook dicht bij haar toen het vlammetje van haar levenskaars die vroege zaterdagmorgen is gedoofd.
Paula was een kordate vrouw, recht door zee. Altijd heeft ze in het bedrijf geholpen en daarbij ook haar huishouden gedaan. Samen met Achilles heeft ze het bedrijf mee opgebouwd. In het begin was haar taak kaarsen kneden en rollen, later kaarsen versieren. Ze gaf het beste van zichzelf als huisvrouw maar ook in het goed ontvangen van de mensen.
Haar gezin betekende alles voor haar. Met Achilles was ze bijna 64 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze samen zoveel met elkaar gedeeld, "goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid" zoals ze eens aan elkaar beloofden voor het altaar van de Heer. Met een grote zorg is Achilles haar nabij geweest in de laatste tijd, het was in de afgelopen periode letterlijk een tijd van vallen en opstaan. Ze was een lieve moeder en schoonmoeder. Ze was een goede grootmoeder, mooie herinneringen aan de jaarlijkse uitstappen met de kleinkinderen. Ook de achterkleinkinderen kwamen graag bij haar. Ook haar familie was haar dierbaar. Paula heeft haar moeder verloren toen ze elf was. Zo jong als ze toen was, moest ze toen instaan om het huishouden te doen als oudste van vier kinderen.
Paula kon genieten van de kleine dingen van het leven: mooie herinneringen aan hoe ze met Achilles veel heeft gereisd met de mobilhome.
Biddend was Paula als gelovige vrouw met de Hemel verbonden. In die laatste moeilijke tijd zei ze wel eens dat ze liever zou vertrekken, ze was zeker niet bang om te sterven. Ze mag nu thuiskomen in Gods Liefde.

Op zaterdag 1 december 2018 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Maria (Gerardine/Mimi/Gigi) Van Meensel weduwe van Gaston Ickx, van de Horststraat. Ze werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 2 oktober 1924 en is overleden te Leuven op 27 november 2018.
Sinds februari 2016 verbleef Maria in het rusthuis van Binkom. Tot voorbij haar negentigste verjaardag mocht ze samen met haar zoon in de Horststraat wonen, dichtbij het kasteel waar ze in 1924 werd geboren. De hoge leeftijd, met vallen opstaan, begon steeds zwaarder te wegen. Op Allerzielen was ze gevallen en werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Ze kwam weer naar het rusthuis maar al na een dag moest ze weer naar het ziekenhuis. Ze was zo zwak geworden, de krachten waren helemaal op. Stil en ongemerkt is ze overleden.
Maria, sommigen noemden haar Mimi, anderen noemden haar Gigi of Gerardine, was een sterke vrouw, een lieve persoon, vriendelijk, ze maakte graag een praatje, ze was begaan met haar medemensen, blijmoedig, goed gehumeurd. Ze hield van haar vrijheid, het heeft haar pijn gedaan toen haar rijbewijs niet meer werd verlengd. Veel heeft ze gewerkt, lange dagen gemaakt. Toen ze jong was heeft ze in de bank gewerkt en daarna deed ze secretariaatswerk voor Gaston die architect was.
Haar gezin betekende alles voor haar. Met Gaston deelde ze lange jaren lief en leed. Zijn sterven, twintig jaar geleden, was niet gemakkelijk voor haar, moedig ging ze haar weg verder. Voor haar kinderen was ze een lieve en zorgzame moeder. Ze deed alles voor haar kinderen, haar kinderen waren het belangrijkste voor haar. Op hun beurt zijn haar kinderen haar ook nabij geweest met trouwe bezoeken in het rusthuis. Voor haar kleinkinderen heeft ze veel gedaan en ze was blij met de geboorte van het eerste achterkleinkind. Op een moment dat een nieuwe generatie zich aanmeldt, valt de oudste generatie weg.
Ze genoot van kaarten met de vrienden en het naaien van kleren. Ze kon ook goed koken.
De laatste tijd zei Maria zo dikwijls dat ze naar huis wilde. Nu mag ze naar het Eeuwige Huis van de Vader. Als gelovige was ze biddend met de Hemel verbonden. Ook bij haar sterfbed heeft haar gezin nog gebeden. Dat bidden heeft haar rust gegeven. Nu mag ze in de Eeuwige Rust bidden voor ons die achterblijven samen met Gaston, met haar ouders en schoonouders, met haar broers Sylvain en Maurice en met die vele anderen die haar voorgingen.

Op zaterdag 15 december 2018 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Mariette Miseur echtgenote van Lucien Govaerts. Ze woonde in de Gravenstraat. Ze werd geboren te Borgerhout op 1 oktober 1931 en is thuis te Sint-Pieters-Rode overleden op 11 december 2018.
Toch nog plots is Mariette overleden, zonder pijn en ongemerkt. Luciaan was dicht bij haar. De hoge jaren begonnen toch wel heel zwaar te wegen. Ze sukkelde al jaren met de gezondheid. Nu kunnen we zeggen dat de krachten helemaal op waren en dat haar levensvlammetje als een kaarsje gedoofd is. Het was de laatste tijd echt een tijd van vallen en opstaan, een leven tussen de zetel en het bed. De laatste weken kwam ze niet meer uit bed.
We bewaren van Mariette het beeld van een stille vrouw met een zacht karakter, geen babbelaar, altijd tevreden. Het eerste gedeelte van haar leven speelde zich af in Borgerhout, daarna kwam ze naar Sint-Pieters-Rode wonen, een streek die haar niet onbekend was omdat haar ouders hier vandaan kwamen. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. De drukte van de straat en het verenigingsleven heeft ze nooit gezocht. Er waren de contacten met de familie en de geburen en meer hoefde niet voor haar. In haar jonge jaren heeft ze nog een groentewinkeltje gehad in Borgerhout. Daarna was ze altijd huisvrouw, de zorg voor haar huis was haar leven.
Met Lucien deelde ze lange jaren lief en leed. Ze zijn in 1960 in Borgerhout getrouwd, zoveel hebben ze samen gedeeld: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Met veel liefde en zorg is Luciaan haar nabij geweest en heeft hij voor haar gezorgd zodat ze thuis kon blijven en thuis kon sterven. De lege plaats en het gemis na zo lange tijd van grote zorg zal groot bij hem zijn. Ook met de familie was er een goede band.
Mariette genoot van de eenvoudige dingen van het leven. De televisie stond altijd aan. Graag werd er gekeken naar de Vlaamse televisiereeksen. Van de reeks “Lili en Marleen” had men de tien jaargangen en daar keek men graag naar.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Voor ons, christenen, is dit sterven de overgang naar het Leven bij God. Daar is alle lijden voorbij, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen.

Op zaterdag 12 januari 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Edward (Warreke) Deroost weduwnaar van Hermine Peeters. Hij woonde in de Langestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 17 augustus 1921 en is overleden te Leuven op 8 januari 2019.
We dachten allemaal dat Warreke honderd jaar zou worden. Hij was ook goed op weg. Warreke was de oudste mens van ons dorp. Met hem verdwijnt ook een groot stuk geschiedenis en ook veel herinneringen aan mensen en dingen van lang geleden. Vijf dagen was hij in het ziekenhuis. Hij heeft niets gezegd dat hij voelde dat dit het einde was maar wanneer hij vertrok was er duidelijk in de blik van zijn ogen te zien: “Ik vertrek nu”. De krachten waren helemaal op. Zijn gezin was dicht bij hem toen hij naar de Eeuwigheid ging.
Warreke was een man met een sterke wil, “Zijne kop was zijne kop, hij had een kop nog harder als een kasseisteen”. Het leven was niet altijd gemakkelijk. Hij was maar 14 jaar toen zijn vader overleed en van toen af was er de verantwoordelijkheid voor de boerderij. Er waren de moeilijke jaren dertig en de oorlogsjaren. Warreke is altijd boer geweest en het boerenleven bleef hem interesseren tot het laatste. Zijn hele leven speelde zich af op de boerderij aan de Langestraat, daar is hij geboren en daar is hij altijd honkvast gebleven.
Met Hermine was hij 45 jaar getrouwd toen ze in 1994 is overleden. Op zijn stille manier verwerkte hij dat. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, ze kregen er nooit slaag van maar hij was wel streng, vaders wil was wet. Warreke was trots op zijn 2 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen, hun foto’s hadden een ereplaats in huis. Van hen miste hij geen feest. Er was ook een sterke band met zijn broers, Warreke was de oudste en ze gingen hem allen voor.
Zijn werk was zijn hobby. Hij hield van de dieren en de bomen en hij genoot van uitstappen die met de landbouw te maken hadden. Hij was het oudste lid van de Landelijke Gilde en er ook het langste bij. De Dag van de Landbouw was voor hem een hoogdag, hij hield de opbouw van de tent in het oog en hij kwam trouw naar de Mis in de tent. Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Zo lang als hij kon is hij naar de Mis geweest. De laatste jaren kreeg hij met de hoogdagen de Communie thuis en hij keek er ook naar uit. Het was voor hem de Heer die naar hem toekwam. Hij was ook blij en dankbaar voor de bezoekjes van de priesters. Moge hij nu rusten in Gods Vrede en Liefde.

Op zaterdag 19 januari 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Margriet Vandermolen weduwe van Georges Matthys. Zij woonde voorheen in de Horststraat. Zij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 11 september 1928 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 14 januari 2019.
De krachten van Margriet waren helemaal op. Toch bleef haar sterke hart lange dagen strijden tegen de dood. Haar gezin was al die dagen dicht bij haar. Zeven jaar geleden moest ze haar huis in de Horststraat verlaten en was ze nu in het rusthuis van Holsbeek.
Margriet was een lieve en zorgzame vrouw. Voor de mensen op haar levenspad heeft ze zichzelf helemaal weggecijferd, niets was haar teveel. Een grote voorzichtigheid tekende haar, ze wilde nooit iemand kwetsen. Voor velen blijft ze "Margriet van het kasteel". Ze woonde op het kasteel van Horst maar ook lange jaren heeft ze het café uitgebaat. Dat deed ze tot 1982.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Georges deelde ze lange jaren lief en leed. Het leven zat niet altijd mee en enkele malen kwam de dood heel dichtbij in haar gezin. Een zware klap was het plotse sterven van zoon Guido in 1982. Georges had ook nog geen hoge leeftijd toen hij in 1998 overleed. En in haar laatste levensjaren overleed ook haar schoonzoon François, ook dat is zwaar geweest voor haar. Haar kinderen en kleinkinderen waren alles voor haar. Voor haar kinderen was ze de beste moeder die ze zich konden voorstellen. Haar kleinkinderen waren haar dierbaar, voor hen was ze de Bomma. Ze paste op de kleinkinderen en de zorg voor hen was een troost in de moeilijke momenten van haar leven. Ze was gelukkig wanneer haar gezin samen rond haar was. Ze was gelukkig ook met de bezoeken van haar broers en zus en van haar schoonfamilie. Margriet genoot van de kleine dingen van het leven: er was de zorg voor haar huis, eten maken deed ze graag, ze maakte eten om mee te geven, soep maken.
Haar geloof is altijd haar steun en kracht geweest. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Er was haar zorg voor het kapelletje van Sint-Jozef en ze had een sterke devotie tot Maria. In de laatste maanden van haar leven, toen ze bijna niets meer zegde, hoorden we haar zo dikwijls wel het Weesgegroet bidden. In die laatste jaren, waarin ze sterk in het verleden leefde, sprak ze wel eens over "ons moe is aan het wachten". Als er iemand overleed in het rusthuis zei Margriet wel eens: "Die is gelukkig". In dat Eeuwig geluk bij zovelen die haar voorgingen en haar verwachten, mag ze nu ook thuiskomen.

Op zaterdag 23 maart 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Stephanie Vermaelen weduwe van Willy Van den Panhuyzen. Ze woonde in de Houwaartsebaan. Ze werd geboren te Leuven op 8 september 1938 en is er overleden op 16 maart 2019.
“De Heer verschijnt te middernacht, nu is nog alles stil”, zo klinkt het kerklied en zo is het ook gebeurd bij Stephanie. In de nacht is haar levensvlammetje gedoofd. Zacht en zonder lijden is ze overleden. Ze was nu al een tijdje in het ziekenhuis en de laatste dagen was ze zwak. De afgelopen tijd begonnen de hoge jaren toch wel te wegen maar dankzij de goede zorgen van haar dochter kon ze in haar vertrouwde omgeving van de Houwaartsebaan blijven.
Nadenkend over het leven van Stephanie komt haar grote werkzaamheid naar voren. Ze hield niet van stilzitten, ze moest bezig zijn. Stephanie heeft gewerkt van ’s morgens tot ’s avonds. Ze hield van het buitenleven. Bezig zijn in de aardbeien, van het begin met de kleine plantjes tot de oogst en de veiling, dat was haar leven. Van werken werd ze gelukkig.
Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven voor haar gezin. Met Willy deelde ze lange jaren lief en leed tot hij in 2005 is overleden. Voor haar dochter was ze de moeder die altijd behulpzaam was, altijd hielp waar ze maar kon en voor elk in de weer. Ook voor haar kleinkinderen zorgde ze. Ze mochten niets tekort komen. Ook haar familie was haar dierbaar. Het sterven van haar zus, in 2017, heeft haar ook getroffen.
Hobby’s had ze niet, werken was haar hobby.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. Lang ging ze naar de mis en haar geloof vertaalde haar ook in naastenliefde, ze zou elk helpen waar kon.
In de woonkamer van haar huis hadden de foto van Willy en van haar zus een ereplaats. Nu mag ze weer met hen samen zijn. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op vrijdag 7 juni 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Georges Truyens weduwnaar van Maria Van den Panhuyzen. Hij woonde in de Pastoriedreef. Hij werd geboren te O.L.V. Tielt op 13 september 1931 en is overleden te Leuven op 1 juni 2019.
Een ongelukkige val zorgde er voor dat Georges op 15 mei naar het ziekenhuis werd gebracht. Niemand dacht dat hij niet meer naar zijn vertrouwde huis zou terugkeren. Dag na dag ging zijn toestand in het ziekenhuis achteruit. Toch nog onverwacht is hij overleden.
Georges was een brave mens, lief voor iedereen. Hij hield van tradities en had respect voor mensen. Hij was plichtsbewust. In gezelschap was hij de stille aangename aanwezigheid. Hij had ook zijn humor. Als beenhouwer heeft hij lange jaren het beste van zichzelf gegeven. Er zijn mooie herinneringen aan de tijd dat Pastoriedreef 2 een kruidenierswinkel en slagerij was. Hij was gekend voor zijn “uiterzuren” en zijn “witte en zwarte pensen” waar de mensen van heide en verre op afkwamen.
Met Maria deelde hij lange jaren lief en leed. Altijd waren ze samen, dag en nacht bij elkaar in het werkzame leven en daarna. Haar sterven, in 2015, heeft hem eenzaam gemaakt en hij miste haar. Regelmatig ging hij naar het kerkhof. Hij was fier op zijn gezin; hun geluk was zijn geluk. Voor zijn kinderen deed hij alles en niets was hem te veel; hij heeft hen altijd gestimuleerd. Ook met zijn kleinkinderen was er een goede band; altijd stond hij klaar voor oppas en opvang voor hen. Zijn kleinkinderen mochten alles, altijd was hij geïnteresseerd in hen. Ook zijn familie was belangrijk voor hem. Hij had ook een sterke band met zijn buren.
Georges genoot van de kleine dingen van het leven. Er was zijn zorg voor de kippen, de duiven en zijn hof, hij zag graag dieren. Er was de pluk van aardbeien, appelen, rode bessen en krieken. Er was het fruit plukken en er zijn mooie herinneringen aan hoe hij met de tractor reed op het land. Hij ging ook graag naar de bijeenkomsten van OKRA en Samana.
Georges was ook een gelovig man. Hij had een band met Moeder Maria, zo dikwijls ging hij naar Scherpenheuvel. Tot de laatst mogelijke zaterdag was hij in de Eucharistieviering en zo voedde hij zijn geloof. In de tijd dat onze klokken nog met de hand werden geluid heeft hij dikwijls de klokken geluid en zo vreugde en verdriet vanuit de kerkgemeenschap aan ons dorp laten horen. Moge hij nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen van de Heer.

Op dinsdag 2 juli 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Marcelline De Clerq echtgenote van François Vanhoegaerden. Ze woonde aan de Houwaartsebaan. Ze werd geboren te Gelrode op 20 december 1955 en is overleden te Hasselt op 25 juni 2019.
Al lange jaren was de gezondheid van Marcelline getekend. In 2013 was er de open hartoperatie. De mobiliteit werd steeds moeilijker, verwikkelingen allerhande, ze werd steeds meer afhankelijk. Het is voor haar en haar gezin geen gemakkelijke weg geweest, ze voelde het ook zo aan. De laatste zes maanden is ze bijna niet meer uit het ziekenhuis geweest. Het was een tijd van hopen en vrezen. Enkele keren hoorden we haar zeggen: “Sorry maar ik ben zo moe, ik kan niet blijven vechten”. De dood is eigenlijk gekomen als een bevrijding. Omringd door François en enkele familieleden is ze overleden, toch nog sneller dan verwacht. De krachten waren helemaal op.
Marcelline was een zorgzame vrouw, begaan met haar medemensen, zich wegcijferend. Als ze kon helpen, dan deed ze het. Ze had haar eigen wil en was ook koppig. Ze was een stille en rustige vrouw, geen babbelaar, ze leefde onopvallend, iemand die niet graag op de voorgrond stond, de drukte van de straat en het verenigingsleven heeft ze nooit gezocht. Ze was gastvrij, de vrienden van haar zoon konden ook altijd terecht.
Ze werkte bij NTT en later als magazijnierster.
Met François was ze 44 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Met veel liefde en zorg is François die laatste jaren zijn lijdende vrouw nabij geweest. De lege plaats zal groot zijn voor hem. Voor Davy was ze een overbezorgde moeder.
Marcelline genoot van de kleine dingen van het leven: vroeger waren er kruiswoordraadsels, de muziek van Jo Vally en samen met François iets gaan eten.
Als gelovige mensen nemen we nu afscheid van Marcelline. Voor ons, christenen, is het sterven de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we ook weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Marcelline nu ook van harte, na die laatste moeilijke tijd.

Op dinsdag 13 augustus 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Henri Decoster echtgenoot van Mireille Bams. Hij woonde in de Rodestraat. Hij werd geboren te Herent op 4 oktober 1955 en is overleden te Sint-Pieters-Rode op 6 augustus 2019.
Het onverwachte sterven van Henri heeft veel mensen stil gemaakt. Niets had ook maar iets laten vermoeden. In zijn zetel is hij stil en ongemerkt overleden. Ineens is er die lege plaats en de pijn om het afgesneden zijn…
Henri was een strenge man, hij liet zelden zijn emoties zien. Hij stond altijd klaar en men kon altijd op hem rekenen. Je kon hem altijd om hulp vragen maar men moest het vragen. Hij kon wel eens sakkeren maar hij deed het. Hij was mondig en wist graag veel. Uren vertoefde hij op internet om kennis te vergaren. Hij had een sterke mening. Hij was een handig man. Beroepshalve is hij altijd technieker geweest en dat was ook zijn interesse. De moto was zijn passie, al van kleinsaf ging zijn belangstelling er naar uit en dat is zo gebleven tot de laatste tijd, als het goed weer was.
In 1982 trouwde hij met Mireille, in al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. We kunnen begrijpen hoe moeilijk ze het heeft, ze heeft Henri ook dood aangetroffen. Als vader was Henri geen prater. Zijn kinderen vertelden: hij voedde ons streng op zodat we onze plan kunnen trekken.De voortschrijdende jaren hebben hem zachter in de omgang gemaakt, zeker sinds de komst van de kleinkinderen. Hij was fier op zijn kleinkinderen.
Henri genoot van de kleine dingen van het leven. Er was zijn moto, de PC’s, elektronica en knutselen. Henri kon van twee kapotte dingen één nieuw maken. Mensen deden graag een beroep op hem en hij was er ook maar “ge moest het vragen”.
Ons gebed is dat Henri nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met zijn ouders, zijn oudste broer en die vele anderen die hem voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op dinsdag 15 oktober 2019 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van diaken Louis Peeters echtgenoot van Mathilde Swiggers. Hij woonde in de Rodestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 14 juli 1928 en is overleden in het UZ Leuven campus Gasthuisberg op 8 oktober 2019.
Twee weken geleden vierden we de 45ste verjaardag van de diakenwijdingen in onze kerk. Louis genoot van dat mooie moment. Nog geen week later viel het hart van Louis stil. Het waren nog enkele dagen van hopen en vrezen. In de armen van zijn gezin is hij gestorven.
Louis was een goed mens. Nederigheid was belangrijk voor hem. “Ge moet nederig zijn”, “ge kunt hoog vliegen en diep vallen”. Hij was een man van de klok. Opgegroeid in de jaren voor de oorlog wist hij alles naar waarde te schatten en ging zuinig om met wat hij had. Hij was een doorzetter. Hij liet zijn hoofd niet snel hangen. Hij had een grote wilskracht, hij wilde sterk voor de dag komen, maar hij had ook een klein hartje. Lange jaren werkte hij als rectificeerder, draaien van machineonderdelen. Zijn werk moest precies zijn,.
Lang, sinds zijn 19 jaar, was hij dirigent van de fanfare Sint-Petrus. Zelf was hij een goede muzikant, hij speelde saxofoon tot zijn 87ste. Hij speelde ook in het orkest “The Sunnyboys” en bij de Dorpsmuzikanten. Lang was hij de dirigent van ons parochiekoor, hier heeft hij veel verwezenlijkt. Muziek was zijn leven, niet alleen een hobby maar ook zijn passie.
Met Mathilde was hij, op één dag na, 65 jaar getrouwd. Hij was de plichtsbewuste vader, de kostwinner, hij vertrouwde zijn kinderen. Hij was trots op zijn enige kleindochter Isabel.
Louis was een natuurmens. Hij hield van zijn hof en daar gewoon bezig zijn, de overall aan. Ook daar moest alles perfect zijn. En er was natuurlijk ook zijn hond.
Louis was een diepgelovig man. Als diaken diende hij het volk van God trouw. Ook in de moeilijke periodes die het parochieleven kende bleef hij trouw en droeg hij met de andere diakens de parochie. Tot twee jaar geleden assisteerde hij in de Eucharistieviering. Vele begrafenissen in onze kerk en in de parochies in de buurt heeft hij geassisteerd, ook de doopsels van de kinderen in de familie deed hij, hij doopte ook zijn kleindochter. Bij het afscheid van zijn gezinsleden gaf hij hen altijd een kruisje en hij zei: “Jezuke beware en zegene u”. Dat zeggen wij nu ook: diaken Louis, Jezus mag u bij Hem bewaren en het vele goede wat gij voor uw gezin, voor zovelen en de Kerk hebt gedaan moge gezegend zijn.

Op zaterdag 11 januari 2020 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Robert Deridder echtgenoot van Germaine Lontie. Hij woonde in de Langestraat. Hij werd geboren te Leuven op 17 december 1932 en is overleden te Tienen op 3 januari 2020.
De laatste jaren waren niet gemakkelijk. Allerlei moeilijkheden met de gezondheid brachten hem verschillende malen in het ziekenhuis. De laatste paar jaar was hij aan zijn rolstoel gekluisterd. En toch bleef hij van het leven houden. Hij wilde nog leven. Ook al liet alles zien dat de krachten helemaal op waren, toch hoopte hij nog dat het nog goed zou komen en dat hij nog naar huis zou kunnen komen. Godelieve was dicht bij hem toen hij is overleden.
Robert was een goed mens die goed zijn beste heeft gedaan in zijn lange leven. Hij heeft samen met zijn vrouw hard gewerkt op de boerderij. Het boerenleven heeft hij van thuis in Bierbeek meegekregen en na zijn huwelijk met Germaine heeft hij dat in Sint-Pieters-Rode verdergezet. Voor het melkveebedrijf heeft hij het beste van zichzelf gegeven. Het was zijn werk maar ook zijn hobby. Hij zag zijn dieren graag, de runderen waren zijn leven, hij was een dierenvriend. Zijn katten waren hem heilig, tot op het laatste vroeg hij er naar. Tot zijn 74ste heeft hij gewerkt. Aan alles komt een einde maar het heeft Robert toch pijn gedaan want hij deed zijn dieren niet graag weg. Toen het laatste dier wegging, was het moeilijk voor hem.
Met Germaine was hij meer dan 61 jaar getrouwd. Ze hebben elkaar in onze kerk het ja-woord gegeven in 1958 en naar elkaar trouw beloofd. De laatste jaren was het voor beiden niet gemakkelijk met de gezondheid maar ze waren blij en dankbaar wanneer ze samen konden zijn. Voor dochter Godelieve was hij een goede vader, hij zag haar graag. Met veel liefde en zorg is Godelieve hem en moeder nabij. Elke avond heeft ze hem trouw bezocht wanneer hij in het ziekenhuis was en ze heeft de laatste dagen ook bij hem gewaakt.
De drukte van de straat zocht hij niet maar hij was blij en dankbaar voor de contacten die hij had met medemensen.
Robert is altijd een gelovig man geweest. Zolang het mogelijk was, voedde hij zijn geloof in de wekelijkse Mis. Al een tijdje geleden ontving hij het Sacrament van de Zieken. Met de wankele gezondheid wist men natuurlijk nooit wanneer de dood komen zou en daarom was het goed om voorbereid te zijn. Moge hij nu thuiskomen in het Eeuwige Licht van God.

Op dinsdag 19 mei 2020 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Lea Van Maestricht weduwe van Maurits Lontie en levensgezel van Eddy Severens (+). Ze woonde vroeger in de Matantjesstraat. Ze werd geboren te Wilsele op 10 december 1942 en is overleden te Herent op 13 mei 2020.
Vier jaar geleden vond Lea een thuis in het rusthuis in Herent. Haar ziekte tekende haar toen zo al dat het niet meer mogelijk was in haar vertrouwde huis in de Mttantjesstraat te blijven. Na het sterven van Eddy in 2011 waren er de eerste tekenen. In het rusthuis was ze gelukkig, ze kon er weer met mensen praten. Het coronavirus heeft ook haar geveld. De laatste veertigen dagen was het hopen en vrezen. Toch nog sneller dan verwacht is ze overleden.
We bewaren van Lea het beeld van een spontane vrouw. “Alles kan en niets moet”, zei ze. Ze kon niet stil zitten en thuis zitten. Haar auto was haar heel dierbaar en daarmee reed ze overal naartoe. Ze hield er van om met mensen te kunnen praten. Ze gaf ook heel graag. In haar werk als chef apotheek in het ziekenhuis Saint Luc heeft ze lange jaren het beste van zichzelf gegeven.
Voor haar man Maurits heeft ze altijd goed gezorgd. Het was een lange lijdensweg voor hem, ze was hem liefdevol nabij tot hij in 1988 is overleden. Ze leerde Eddy kennen en met hem heeft ze nog mooie jaren gehad. Samen profiteerden ze van het leven, er zijn de herinneringen aan de vakanties. Voor Veerle stond ze als moeder altijd klaar. Ze was elke dacht bij haar dochter, ze haalde de kleinkinderen van school, maakte eten en deed veel. Haar kleinkinderen waren alles voor haar, ze mochten niets tekort komen. Echte hobby’s had ze niet, de zorg voor haar gezin was haar leven; vroeger is ze wel nog bij KVLV geweest.
Aan Gods Vaderlijke Handen vertrouwen we haar nu toe. Voor ons is dit sterven niet het einde, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Lea nu ook, na die lange moeilijke periode. Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd bewaard. Er zijn herinneringen aan bedevaarten naar Lourdes. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Altijd brandde er een noveenkaars in de keuken. Nu mag ze voor haar haar gezin en voor haar dierbaren bij de Heer bidden. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 16 januari 2021 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Hilda De Clerck echtgenote van René Demarsin. Ze woonde aan de Loozenhoek. Ze werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 2 oktober 1926 en is overleden in het UZ Leuven Campus Gasthuisberg op 12 januari 2021.
Anderhalve week geleden werd Hilda naar het ziekenhuis gebracht. Het leek beter te gaan, Hilda had goede moed tot ineens duidelijk werd dat de krachten op waren. Onverwacht is er die grote lege plaats. De lege zetel laat ons denken aan hoe groot ze was voor haar dierbaren.
We bewaren van Hilda het beeld van een zachtaardige en minzame vrouw, optimistisch, een positieve kijk op het leven. “Ge moet zeggen wat ge wel nog kunt”, zei ze. Ze was gastvrij en het huis was dikwijls een zoete inval. Haar hele leven speelde zich af op de boerderij op de Loozenhoek. Daar heeft ze het beste van zichzelf gegeven in het werk met de koeien, de kweek van aardbeien en witloof en als echtgenote en moeder. Haar gezin was haar dierbaar.
Met René was ze afgelopen september 70 jaar getrouwd. Ze prees zich gelukkig dat ze zolang samen mochten zijn, zoveel hebben ze in die lange jaren met elkaar gedeeld. Ze waren gelukkig met zijn twee, met zijn twee konden ze op haar ouderlijke boerderij zo lang zelfstandig blijven. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, ze heeft hen aangemoedigd te studeren, iets waar ze zelf niet de mogelijkheid toe had gehad. Haar kleinkinderen en achterkleinkinderen droeg ze in haar hart en tot in de laatste dagen ging haar belangstelling naar hen uit en cijferde ze zichzelf weg. Ook was er een sterke band met de mensen uit de buurt, elk kon op haar interesse rekenen.
Hilda las veel. De moderne dingen bleven haar interesseren. Er was vroeger haar inzet in het zangkoor en in de boerinnenbond. Vroeger heeft ze taarten gebakken en genaaid.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. In het dagelijkse gebed was ze met de Hemel verbonden. Zolang het mogelijk was, kwam ze naar de Mis. Lang verzorgde ze het kapelletje van de Heilig Jozef: elk jaar schilderde ze het kapelletje en met het hoogfeest liet ze een Heilige Mis opdragen. Hilda zei wel eens: “Als ze ons komen halen, zijn we klaar”. Na een leven wat bijna een eeuw overspande, zijn ze haar nu komen halen. Aan de Overkant wacht ze op ons en mag ze voor ons ten beste spreken. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 30 januari 2021 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Ghislaine Govaerts weduwe van Cyriel Matthys. Ze werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 7 juni 1932 en is overleden in het Heilig Hartziekenhuis te Leuven op 26 januari 2021.
Die laatste dagen ging het allemaal snel. Ghislaine werd naar het ziekenhuis gebracht. Haar lichaam was op. Het waren dagen van afscheid nemen, alle kinderen en kleinkinderen kwamen nog bij haar; mooie gedachten over mensen en dingen van weleer werden nog met elkaar gedeeld. Rustig en vredig is ze overleden.
We bewaren van haar het beeld van een sterke vrouw, tot het laatste moment. “Ik geef mij zo rap niet gewonnen”, zei ze nog. Ze was een pientere, zorgzame, spontane en plezierige vrouw. Ze was een sociale vrouw met een sterk inlevingsvermogen. Ze wilde altijd in de weer zijn voor anderen. Van opleiding was ze boekhoudster, ze was een cijferaar. Ze hield alles goed bij, eerlijk, wat ze zelf wilde, wilde ze ook van anderen; het moest juist zijn. Na enkele jaren als boekhoudster gewerkt te hebben, gaf ze het beste van zichzelf als huisvrouw. Ze heeft haar brood niet in ledigheid gegeten.
Met Cyriel mocht ze oud worden, tot hij in 2015 is overleden. Samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld. Ze was de sterke echtgenote, moeder en grootmoeder die ook moeilijke momenten heeft gekend, enkele keren was er het mysterie van de dood in haar eigen gezin. Voor haar kinderen was ze de bezorgde moeder, altijd stond ze voor hen klaar en ze kwam op voor hen. Voor haar kleinkinderen was ze de behulpzame en zorgzame grootmoeder. Ook de achterkleinkinderen droeg ze in haar hart.
Ghislaine genoot van de zondagse uitstappen, de vakanties samen met Cyriel, zolang ze kon ging ze naar de bijeenkomsten van KVLV, vooral naar de feestelijkheden, maar ook naar de KWB in Kortrijk-Dutsel, de voetbal in Kortrijk-Dutsel, ze was er graag bij. Er zijn mooie herinneringen aan haar bakken en koken.
Het geloof heeft ze altijd in haar hart bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden, zolang ze kon ging ze naar de Mis. Ook bij de Ziekenzalving bad ze nog het Onze Vader en het Weesgegroet mee. Ze zei wel eens: “Waarom heeft onze Pa mij niet meegenomen”. Nu ze gestorven is, geloven wij dat ze haar dierbaren weer mag ontmoeten.

Op donderdag 20 mei 2021 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Roger Vuerinckx echtgenoot van Francine Van Mengsel. Hij woonde in Dorp te Nieuwrode. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 10 mei 1938 en is overleden in het UZ Leuven op 12 mei 2021.
Enkele dagen na zijn drieëntachtigste verjaardag is Roger overleden. Ook al was het toen al moeilijk, hij was nog blij met de verjaardagwensen die hij kreeg, al wisten we allemaal dat het afscheid dichtbij kwam.. De laatste tijd was een moeilijke tijd van strijden tegen zijn ziekte, medische behandelingen sloegen niet aan. Nooit was hij ziek geweest en nu kwam dit op zijn weg. Toch heeft hij in zijn hart altijd de hoop bewaard. Hij sprak niet over dood en sterven, hij sprak over naar huis komen en vroeg zich af of hij nog zou kunnen fietsen.
We bewaren van Roger het beeld van een Bourgondiër, hij hield van het leven. Hij was landmeter en was gedreven in zijn werk, hij leefde voor zijn werk. Lang ging hij door, tot zijn 73ste.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Francine was hij 57 jaar getrouwd. Op 2 mei hebben ze de verjaardag van hun huwelijk nog bescheiden gevierd, nog een glaasje champagne gedronken. In al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom”. Tot het laatste moment is Francine hem nabij geweest. Voor zijn kinderen was hij een goede vader en voor zijn kleinkind was hij een trotse grootvader. Het deed hem pijn dat hij zijn kleinkind niet meer zou zien opgroeien.
Roger genoot van de kleine dingen van het leven. Er zijn de mooie herinneringen aan zijn passie voor de paarden en de ruitertornooien, veertig jaar heeft hij paarden gehad, de paarden waren zijn leven. Hij was een sociaal man, hij fietste veel en was graag onder de mensen. Volks als hij was ging hij graag nog eens buiten.
Het geloof van zijn jeugd heeft hij altijd bewaard. Zolang het mogelijk was, kwam hij naar de Eucharistieviering en daar voedde hij zijn geloof. Naar vele uitvaarten is hij gekomen. Vanuit zijn christelijk geloof wist hij dat de dood niet het einde van alles is. In liefde en gebed blijven we met elkaar verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 22 juli 2021 hebben we op de begraafplaats van Sint-Pieters-Rode de afscheidsgebeden gebeden voor Myriam Van Den Panhuyzen echtgenote van Marc Van Meensel. Ze woonde aan de Houwaartsebaan. Zij werd geboren te Lubbeek op 11 mei 1963 en is thuis te Sint-Pieters-Rode overleden op 16 juli 2021.
Het sterven van Myriam heeft veel mensen verrast en stil gemaakt. Al twee jaar streed ze tegen haar ziekte maar ze wilde niet dat het opviel. Nergens heeft ze verteld hoe ziek ze was. Ze heeft in die tijd nooit geklaagd, ze wilde alles alleen dragen en zeker niet bemoederd worden.
Tot vorige maand is ze blijven werken. Ze wilde blijven vechten, ook al was de strijd niet te winnen. Toen kwam ook het harde bericht dat men uitbehandeld was. Drie weken is ze thuis verzorgd, ze ging in die tijd zienderogen achteruit. Ze bleef zeggen: “Ik blijf strijden”. In haar vertrouwde huis is ze ook overleden.
We bewaren van Myriam het beeld van een vrouw die altijd in de weer was, ze zorgde voor haar ouders, haar gezin, haar dierbaren. Als bediende bij de FOD Financien gaf ze het beste van zichzelf. De drukte van de straat en het verenigingsleven heeft ze nooit gezocht. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. Haar gezin was haar leven, voor hen was ze altijd bezig. Met Marc was ze 36 jaar getrouwd, liefdevol heeft hij in die laatste tijd haar nabij geweest. Haar man, haar kinderen en kleinkind waren alles voor haar.
Te vroeg moeten we afscheid nemen van Myriam. De lege plaats die ze achter laat is groot in haar gezin. In haar voetsporen treden ze verder, het was haar wens dat ze sterk verder leven. Als christenen weten we dat de dood van ons lichaam niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de Overgang naar het Leven bij God. Daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Myriam nu ook na die moeilijke tijd. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden , over de grens van dit leven.
Ons gebed nu en in de toekomst is dat Myriam nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met haar ouders, haar schoonouders en die vele anderen die haar voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op zaterdag 6 november 2021 was er – vanwege de werken in onze Sint-Pieterskerk - in de Sint-Lambertuskerk te Nieuwrode de kerkelijke uitvaart van diaken Achilles Sente weduwnaar van Paula Labro, Langestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 23 december 1928 en is overleden te Leuven op 30 oktober 2021.
In de nacht dat we van zomertijd naar wintertijd gingen, heeft Achiel de tijd voor de Eeuwigheid geruild. Hij was enkele dagen eerder in het ziekenhuis opgenomen. Zijn hart is stilgevallen. Zijn sterven heeft ons allen verrast
Achiel, de Gezze, zo kenden velen hem. Met een prettige blik in de ogen en altijd in voor een grapje, maar ook hartelijk en in voor een serieus gesprek en wijze raad. Vanwege zijn beroep als kaarsenmaker kende hij vele mensen. De pastoors en de parochiemedewerkers kenden Achiel en hij kende hen. Zijn vak en zijn bedrijf traden ook met een genegenheid en een warm hart van Achiel naar de klanten.
Achiel was ook een familieman. Met Paula was hij 64 jaar getrouwd, samen mochten ze oud worden en samen hebben ze zoveel gedeeld. Dikwijls ging hij na het overlijden naar het graf bij haar bidden. Zijn gezin droeg hij in zijn hart. Hij was dankbaar voor de zorgen en de aandacht die hij van zijn dochter en schoonzoon en de kleinkinderen kreeg. Hij was trots op de achterkleinkinderen die hij allemaal ook heeft gedoopt.
Met Achiel sterft ook de laatste diaken van Sint-Pieters-Rode. Met vijf werden ze eens door kardinaal Suenens gewijd. Het diaken zijn van Achiel vertaalde zich in een inzet voor de parochie in soms moeilijke tijden, een inzet in de kerkraad, lang bespeelde hij als organist het orgel, tot het laatste was hij bij het koor. Voor elke Mis kwam hij nog even naar de sacristie de priester begroeten, altijd was er dan ook een klein mopje wat verteld werd. Achiel was niet de diaken die graag in albe en stola of dalmatiek te zien was. “Ik ben daar niet serieus genoeg voor”, zei hij mij. Zijn inzet als diaken was vooral midden onder de mensen, buiten de liturgie, in zijn inzet en zijn genegenheid en zijn stille nabijheid aan mensen. Vanuit zijn sterke geloof wist hij dat de dood niet het einde van alles was. Het Licht van het geloof waaruit hij leefde heeft hij uitgedragen in woord en daad. Dat Verrijzenisgeloof zagen in die bezoekjes die hij bracht aan het graf van Paula. Ze mogen nu weer samen zijn in het Leven bij de Heer. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op vrijdag 26 november 2021 was er de gebedswake voor Maria Nijs. Ze was sinds 2002 weduwe van Jan Hensmans. Ze woonde op de Langestraat. Ze werd geboren te Gelrode op 25 november 1932 en is thuis te Sint-Pieters-Rode overleden op 22 november 2021.
Nu Maria zo onverwacht uit ons midden is weggevallen komen zovele herinneringen aan haar lange leven naar boven. Ze was een sterke, moedige en authentieke vrouw. Ze werd geboren in Gelrode in een gezin van zes, waarbij haar moeder het leven liet bij de geboorte van de jongste zoon. Ze leerde hierdoor snel haar eigen ik aan de kant te zetten en mee te zorgen voor een groot gezin. Ze groeide op tussen de vele fruitbomen, voornamelijk perzik- en pruimenbomen. Er was het werk in het verpakken en sorteren van hardfruit, het inpakken van witloof en dat alles in combinatie met vele huishoudelijke taken.
Op 18 mei 1960 trouwde ze met Jan en kwam ze naar Sint-Pieters-Rode wonen. Er kwamen twee kinderen: Gerrit en Patrick en 2 kleinkinderen Yoran en Jochen. Ze werkte hard en onvoorwaardelijk en in de zomer verkocht ze de aardbeien op de markt. In het voorjaar werd er witloof gezaaid, uitgedund en onkruidvrij gehouden meestal op de knieën. In de herfst werden de wortelen op het veld afgesneden en naar huis gebracht waarna ze weer op de knieën zittend op een kussen van stro ingezet, geforceerd, uitgehaald, schoongemaakt en ingepakt werden. Dat inpakken deed ze een ganse dag rechtstaand. Ze nam heel veel werk en taken op zich en was er altijd voor haar gezin, nooit vragend, nooit klagend.
Het plotse sterven van haar echtgenoot op 14 januari 2002 was voor haar niet gemakkelijk maar ze deed moedig voort en keek nooit lang om.
De laatste jaren begonnen de hoge jaren toch wel zwaar de wegen maar ze bleef in haar vertrouwde huis wonen met de hulp en de nabijheid van haar gezin. Ze bleef betrokken en oprecht geïntersseerd. Haar fysieke aftakeling compenseerde ze door haar mentale sterkte en alertheid. Ze hield van het leven ondaks de vele obstakels die haar weg kruisten. Ze was een voortdurend voorbeeld van oneindig veel wilskracht en doorzettingsvermogen. Herhaaldelijk zei ze dat ze nooit een dag tegen haar zin geleefd heeft. Haar leven is nu overgegaan in Gods Eeuwigheid. Moge ze daar nu weer samen zijn met allen die ze hier heeft gemist.

Op maandag 27 december 2021 was er de gebedswake voor Roger Crab. Hij woonde aan het Kerkplein. Hij werd geboren te Leuven op 19 juli 1953 en is er overleden op 18 december 2021.
Het laatste jaar is niet gemakkelijk geweest voor Roger. Vorig jaar lag hij een maand in het ziekenhuis maar hij kwam terug op de been. Hij heeft nog genoten van de afgelopen zomer. Hij deed nog wat kon en wat hij graag deed en hij wilde niemand tot last zijn. De drukte van de straat zocht hij niet meer. Sinds september is het weer minder geworden. Hij heeft veel geweend, hij zei ook: “Het is met mij gedaan”. Hij aanvaardde want hij voelde dat het nier meer ging. Zijn familie is hem in die laatste moeilijke tijd nabij geweest, ze hebben hem gestreeld en verzorgd, 11 dagen bij hem gewaakt. Roger wist dat hij niet alleen was.
Hij heeft het leven op zijn manier geleefd en hij was een contente mens. We bewaren van Roger het beeld van een zachtaardig man, altijd goedgezind, vrijgevig, nooit had hij hoge woorden. Hij was stil en weinig zeggend, als hij iets zei, dan was het zo. Wat hij had, deelde hij uit. Rust en vriendschap waren belangrijk voor hem. Hij volgde de actualiteit, hij volgde het nieuws en las de krant. Lange jaren was hij werknemer bij de Groendienst van de stad Leuven. Zijn beroep was zijn hobby en hij was fier op wat hij op zijn werk kon doen.
Hij leefde samen met zijn drie broers en samen hebben ze zoveel gedeeld. Als oudste had hij zijn bijzondere plek in het gezin. Hij was de goede broer, verdraagzaam. Hij hield van zijn familie.
Hij genoot van de eenvoudige dingen en van rust. Hij zorgde voor de bloemen en de planten rond huis, dat was zijn leven. Hij hield van het oude huis, dat was zijn pronkstuk. Vroeger heeft hij bugel gespeeld in de fanfare Sint-Petrus, hij hield van kaarten en voelde zich altijd verbonden met het verenigingsleven. Hij was een echte man van Rooi, hij hield van zijn dorp.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Hij is lang misdienaar geweest. Op zondag luisterde hij naar de Mis op de radio. Voor ons christenen, is dit sterven niet het einde van alles. Niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is alle lijden en pijn voorbij, daar mag hij weer samen zijn met zijn ouders, met Lea en die vele anderen.

Op dinsdag 22 februari 2022 was er – vanwege de werken in onze Sint-Pieterskerk – in de Sint-Catharinakerk te Kortrijk-Dutsel de kerkelijke uitvaart van François Vanhoegaerden weduwnaar van Marcelline De Clerq. Hij woonde aan de Houwaartsebaan. Hij werd geboren te Wezemaal op 12 december 1950 en is overleden te Leuven op 14 februari 2022.
De laatste jaren heeft François enkele keren met de gezondheid gesukkeld. Steeds meer ging de gezondheid achteruit, herinneringen vervlogen snel. De afgelopen vijf weken verbleef hij in het ziekenhuis. Hij werd steeds stiller. Hij wist dat hij niet meer beter kon worden en toch sprak hij nog enkele keren zijn hoop uit op beterschap. De krachten waren op nu. De avond van Valentijnsdag heeft hij de ogen voor deze wereld gesloten.
We bewaren van François het beeld van een stil en kalm iemand, een man van weinig woorden. Teruggetrokken leefde hij zijn leven, hij leefde zijn leven volgens een vast ritueel en volgens een vast schema. Zijn leefwereld was zijn huis aan de Houwaartsebaan, een sigaartje roken, wat televisie kijken, wat bladeren door de krant.
Lange jaren gaf hij het beste van zichzelf bij de Firma Deckers in de aankoopdienst.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Marcelline deelde hij 44 jaar lief en leed tot ze drie jaar geleden is overleden. Lange jaren heeft hij intens met veel liefde voor haar gezorgd. In stilte heeft hij haar sterven verwerkt. Hij was “zijn geheugen” kwijt: zo beschreef hij het verlies van zijn vrouw. Voor Davy was hij de stille vader, hij kon op hem rekenen. Een bijzondere band was er met zijn zus Magda en schoonbroer Gilbert, hij was dankbaar voor hun zorgen. Dankbaar wordt er teruggekeken op de laatste Kerstmis die hij samen met Davy en het gezin van zijn zus samen mocht vieren.
François kon genieten van de kleine dingen van het leven: zijn sigaartje roken, een terrasje doen, lekker eten. Er zijn de herinneringen aan hoe hij vroeger in zijn hof werkte, postkaarten verzamelde en zijn interesse in antiek.
Naar onze berekeningen te vroeg moeten we afscheid nemen van François. Als christenen spreken we uit dat dit niet het einde is. We blijven met elkaar verbonden, over de grens van dit leven. Dat geloof mochten we ook zien bij François. In de afgelopen jaren ging hij regelmatig naar het graf van Marcelline. In datzelfde graf mag hij nu ook rusten. Aan de Overkant van het leven, in het Leven bij God, mogen ze nu weer samen zijn.

Op vrijdag 17 juni 2022 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Jef De Keyzer weduwnaar van Simonne Noppen, uit de Schubbeekdriesweg in Lubbeek. Hij werd geboren te Houwaart op 19 maart 1933 en is overleden te Leuven op 10 juni 2022.
In januari kreeg Jef het bericht dat hij ongeneselijk ziek was. Elke veertien dagen moest hij een dag naar het ziekenhuis. Met een zekere berusting beleefde hij die laatste tijd en leefde hij zijn gewone leven verder. Hij bleef doen wat hij kon, hij kon niet stilzitten en hij bleef in zijn hof werken en zijn boodschappen doen tot de laatste dag. Onverwacht is hij nog overleden, het ging die laatste dag allemaal zo snel.
We bewaren van Jef het beeld van een gewone en eenvoudige man, behulpzaam en altijd tevreden. Hij heeft geleefd zoals hij zelf wilde. Hij hield van zijn zelfstandigheid, hij maakte elke dag zelf zijn eten en poetste zelf zijn huis. Vele jaren heeft hij in de Stella gewerkt.
Met Simonne deelde hij meer dan 58 jaar lief en leed tot ze bijna vijf jaar geleden overleed. Samen hebben ze zoveel gedaan en hij heeft haar verzorgd tot het laatste ogenblik. Moedig zette hij zijn leven verder. Hij hield van zijn familie en was dankbaar voor wat ze de laatste tijd voor hem hebben gedaan. Er was een sterke band met de buren, hij hield van hen en zijn geburen hielden van Jef.
Jef genoot van de kleine dingen van het leven. Hij was een echte natuurmens, verbonden met zijn bos en zijn tuin. Voor de winter had hij zijn hof nog met de schup omgegraven, de aardappelen werden nog door hem geplant.
Jef was ook een diepgelovig man, biddend met de Hemel verbonden. Zolang hij kon, kwam hij wekelijks naar de Mis in de kerk van Sint-Pieters-Rode. Vanuit zijn diepe geloof wist hij dat de dood niet het laatste woord had. Hij was niet bang om te sterven. “Als ze komen, ga ik”, zei hij. Dikwijls ging hij naar de begraafplaats, naar het graf van Simonne. Voor hem was het sterven niet het einde, er was blijvende verbondenheid. Zo nemen we ook van hem afscheid: in liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op vrijdag 22 juli 2022 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Remi Pasteels echtgenoot van Lea Pierre, uit de Leempoelstraat. Hij werd geboren te Leefdaal op 4 maart 1931 en is overleden te Holsbeek op 15 juli 2022.
Onverwacht is Remi overleden. Ja, de laatste weken werd het allemaal minder maar dit sterven heeft ons toch allemaal verrast. De hoge jaren begonnen de laatste tijd wel te wegen. Drie jaar geleden werd de zorg voor hem te groot en vond hij een thuis in het rusthuis in Holsbeek.
Remi was een tevreden man. Hij hield van het leven en van de mensen. Hij sprak graag met mensen; tot het einde toe sprak hij mensen aan en met zijn vraag “Van waar zijde gij?” knoopte hij een gesprek aan.
Als landbouwer heeft hij het beste van zichzelf gegeven. Het bedrijf was zijn leven. Klein is hij in 1957 begonnen met een kleine tractor en een paard. Hij bleef tot in zijn hoge jaren landbouwer in zijn hart en de interesse naar de activiteiten van het boeren bleef.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Lea was hij 64 jaar getrouwd. Voor zijn kinderen was hij een goede en strenge vader, hij heeft hen het werken meegegeven. Hij had zijn zes kinderen graag bij hem en hij was fier op hen. Voor zijn kleinkinderen was hij de grappige grootvader, hij had graag dat ze kwamen. Ook de achterkleinkinderen waren hem dierbaar. De band met zijn familie was belangrijk.
Remi genoot van de kleine dingen van het leven. Er zijn de herinneringen aan hoe hij jaarlijks naar Leuven kermis ging, op de jaarmarkt een paard kocht. Paarden zijn altijd belangrijk voor hem geweest. Lang is hij bij de Landelijke Gilde geweest, hij was bestuurslid en ging ook naar de bijeenkomsten.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd bewaard. Zolang hij kon, is hij wekelijks naar de Mis gekomen. In het rusthuis ging hij iedere vrijdag naar de Mis. Er zijn de herinneringen aan de bedevaarten naar Lourdes en hoe hij een nieuwe auto trouw in Scherpenheuvel liet zegenen. Zo dikwijls is hij naar uitvaarten geweest en zo dikwijls heeft hij horen verkondigen dat de dood niet het laatste woord heeft. Hij mag nu thuiskomen bij de Verrezen Heer.

Op zaterdag 30 juli 2022 was er in de Sint-Pieterskerk van Sint-Pieters-Rode de kerkelijke uitvaart van Jet Haest, uit de Sint-Pietersstraat. Zij is geboren op 10 oktober 1933 in Retie en overleed in Leuven op 24 juli 2022. Zij was de levensgezellin van wijlen Tin Van Gorp en vele jaren de huisgenote van Jiji Joris.

In haar uitvaart stond het thema ‘steen’ centraal, met o.m. het bekende lied ‘Ik heb een steen verlegd’ van Bram Vermeulen, maar ook met een verhaal waaruit bleek dat je het goede van een mens best in steen grift, om het nooit te vergeten.
Al meer dan 20 jaar deelde Jet een gezamenlijke thuis met Jiji, waarvan vele jaren in Sint-Pieters-Rode. Ze namen er zoveel mogelijk deel aan het parochieleven en waren bijna wekelijks aanwezig in de eucharistievieringen.
De Kempen bleef Jet nauw aan het hart liggen. Op regelmatige basis reed ze naar Turnhout en Retie voor een bezoekje aan familie en vrienden. Met veel zorg en liefde schreef ze mooie woorden op een nog mooiere wenskaart voor iedereen, en voor elke gelegenheid. Er waren de kilometers draad die ze gebruikte om met kruisjessteek prachtige motieven te borduren en de ontelbare bolletjes wol die langzaam veranderden in sokken van alle maten. Dat was haar geduldige dagdagelijkse bezigheid waarvan ze het resultaat met veel plezier met iedereen deelde.
De laatste maanden werden moeilijk. Kleine en minder kleine ongemakken kwamen op haar pad. Telkens ze een steen verlegde, lag er weer ergens een andere in de weg. De kracht raakte op, de sprankel verdween. En nu zijn alle stenen verlegd, alles ligt op zijn plaats, het is goed geweest. Vredig is Jet nu thuisgekomen bij de Heer.

Op zaterdag 3 september 2022 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijk uitvaart van Germaine Lontie weduwe van Robert Deridder, uit de Langestraat. Ze werd geboren te Tielt (Bt.) op 19 mei 1929 en is overleden te Tienen op 26 augustus 2022.
Toch nog enigszins onverwacht is Germaine overleden. Ze was een week in het ziekenhuis. Begin juli was het ook al eens niet goed geweest maar ze was er weer bovenop gekomen. Ineens ging het nu bergaf. De krachten waren op.
We bewaren van haar het beeld van een eerlijke vrouw, ze wilde niemand kwetsen. Ze had een grote dankbaarheid naar mensen die iets voor haar deden. Hard heeft ze gewerkt, tot op hoge leeftijd. Tot haar zevenentachtigste reed ze nog met de tractor. Ze had een enorme werklust en ze deed het graag. Het boerenleven, de tuin en het huishouden waren haar leven. Als ze iets kon doen, dan deed ze het. Het bedrijf, de landbouw en de koeien waren eigenlijk geen werk voor haar maar hobby.
Voor haar gezin heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Er was haar onuitputtelijke liefde voor Robert en Godelieve. Met Robert was ze 61 jaar getrouwd toen hij twee jaar geleden overleed. Gelaten heeft ze zijn sterven aanvaard, het was voor haar een zwaar verlies. Godelieve vertelde dat ze zich geen betere moeder kon voorstellen. In die laatste tijd heeft Godelieve goed voor Germaine gezorgd, dankzij haar inzet kon ze in haar vertrouwde huis aan de Langestraat blijven. Die laatste dagen heeft Godelieve ook dag en nacht bij haar moeder gewaakt en ze was ook bij haar toen ze is overleden. Germaine was dankbaar voor alle mensen die haar bezocht hebben, ze keek er echt naar uit en was er blij mee.
Germaine heeft veel gelezen, er was het tuinieren en handwerken.
Ze was een diepgelovige vrouw. Veel heeft ze gebeden en ze haalde kracht uit haar gebed. Ook in het ziekenhuis in haar moeilijke momenten zagen we haar bidden. Haar rozenkrans was haar trouwe gezel. Germaine wist dat ze doodging. “Ik ben er klaar voor”, zei ze, en “Ge kent dag noch uur”. Voor haar was dit sterven niet het einde. Zovelen gingen haar voor en nu gaat ze zelf die weg. Biddend wist ze zich met de overledenen verbonden. Zo dikwijls heeft ze bij de foto en het bidprentje van Robert gestaan. Nu mag ze thuiskomen in het Eeuwige Leven bij God en daar weer samen zijn met hen die ze hier miste.

Op vrijdag 18 november 2022 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Vital Boon echtgenoot van Julia Smets, Kerkplein. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 9 februari 1931 en is overleden te Sint-Joris-Winge op 10 november 2022.
Vital is lang een flinke en kranige man geweest. Hij was er van overtuigd dat hij honderd ging worden. Hij was een fysiek sterke man die lange wandelingen kon maken. De laatste maanden begonnen de hoge jaren toch te wegen, herinneringen vervlogen snel, het was niet meer mogelijk om thuis te blijven. In het rusthuis waar Julia ook al enkele jaren verbleef, vond hij een thuis en hij maakte er zich nog dienstbaar. De laatste weken ging het allemaal snel, de krachten waren op. Zijn kinderen waakten de laatste dagen bij hem en ze waren ook bij hem toen hij stilletjes is overleden.
We bewaren van Vital het beeld van een goede mens, voor elk in de weer en nooit was iets te veel. Hij zag altijd het beste in mensen en nooit zou hij een woord kwaad over anderen zeggen. Hij was behulpzaam en heeft nooit tegen zijn goesting geholpen. Als hij zich onder de mensen begaf, was hij altijd mooi gekleed, zijn stropdas aan. Lange jaren werkte hij bij Philips, hij is altijd met een glimlach gaan werken.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Julia was hij 67 jaar getrouwd, zoveel hebben ze samen gedeeld. Vier jaar heeft Vital dag en nacht voor Julia gezorgd, tot het niet meer ging. Het heeft hem veel pijn gedaan de zorg voor haar uit handen te moeten geven.
Voor zijn kinderen was hij een fantastische vader. Hij deed al wat hij kon voor zijn kinderen. Hij zag zijn kleinkinderen graag en de achterkleinkinderen gingen graag naar hem want hij had koekjes voor hen.
Vital genoot van de kleine dingen van het leven: in de tuin werken, lezen over de oorlog. Vroeger was er het olieverfschilderen.
Vital is altijd een gelovig en kerkgetrouw man gebleven. Trouw kwam hij naar de Mis, altijd als een van de eersten in de kerk. Vanuit zijn geloof wist hij ook dat het sterven niet het einde van alles is. In dat geloof ontving hij ook daags voor zijn sterven de ziekenzalving en fluisterden zijn kinderen hem toe: “Nu kun je terug naar Moe en Peter en je broer”. Daar mag hij nu thuiskomen.

Op donderdag 8 december 2022 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Lea Pierre weduwe van Remi Pasteels, Leempoelstraat. Zij werd geboren te Sint-Joris-Winge op 17 maart 1934 en is overleden te Leuven op 30 november 2022.
Op minder dan een dag moesten we afscheid nemen van Lea; Haar lichaam was op.. Ja, de krachten werden minder en wellicht heeft ze ook veel verzwegen. Ze had al enkele keren gezegd dat het bobijntje af was; ineens is haar lange levensadvent voorbij.
We bewaren van Lea het beeld van een zorgzame vrouw, het zorgen hield haar al jong bezig want eigenlijk wilde ze verpleegster worden. Ze wist wat ze wilde. Ze heeft hard gewerkt op de boerderij en in het huishouden. Vanuit haar zetel bleef ze met de landbouw bezig. Altijd heeft ze zich weggecijferd voor haar gezin. Met Remi was ze 64 jaar getrouwd toen hij in juli jongstleden overleed. Tot het niet meer kon, heeft ze thuis voor hem gezorgd. Ze was voor haar kinderen een lieve moeder, alles stond in functie van de kinderen. Dankzij de nabijheid en de zorgen van de kinderen kon ze ook tot de laatste dag in haar vertrouwde huis blijven. Als het nodig was zorgde ze voor opvang van de kleinkinderen en dan gingen ze mee in het witloofkot. Voor al haar gezinsleden stond de deur altijd open, elk kon altijd mee-eten; op zondag kwam het gezin samen.
Lea genoot van samenzijn met kinderen, kleinkinderen en dierbaren, iets gaan eten, de hond.
Lea was ook een diepgelovige vrouw, biddend met de Hemel verbonden. Elke dag keek ze trouw naar de Mis op televisie. Ze had een grote liefde voor Moeder Maria, enkele keren was ze in Lourdes en ze ging graag naar Scherpenheuvel. Haar gelovig zijn vertaalde zich ook in inzet voor de gemeenschap. Ruim 45 jaar was Lea stichtend lid van het kerkkoor; 30 jaar was Lea bestuurslid van KVLV; enkele jaren bestuurslid van AGRA in Leuven. Bij schoolfeesten mocht men altijd op haar inzet rekenen. Om al die inzet verleende onze aartsbisschop haar enkele jaren geleden het Gouden Sint-Romboutskruis. Ze was er fier en dankbaar over. Sterven was voor Lea de overgang naar het Leven bij God. Bij de foto van Remi brandde er altijd een kaarsje. Op de kast stonden de foto’s van zovele dierbaren die haar voorgingen, teken van blijvende verbondenheid. Ze was al bezig met Kerstmis en Nieuwjaar. Voor haar is het nu Eeuwig Kerstmis geworden. Daar mag ze weer samen zijn met hen die ze hier miste.

Op donderdag 5 januari 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Manske Van Aerschot weduwe van Marcel Van Horebeek, uit de Bergweideweg in Houwaart. Zij werd geboren te Rillaar op 20 mei 1924 en is overleden te Houwaart op 28 december 2022.
Manske is een sterke vrouw geweest. De laatste tijd hebben we gezien dat de krachten op waren. Ze bleef helder, tot het laatste moment wist ze alles. Ze had pijn. Daags voor haar sterven zei ze: “Ik wil sterven”. Als een kaarsje is haar levensvlam gedoofd, bijna ongemerkt is ze overleden. Haar gezin was haar in de laatste dagen wakend nabij.
Het leven van Manske is niet altijd gemakkelijk geweest maar ze een tevreden vrouw. Ze hield aan haar zelfstandigheid, ze wilde altijd zoveel mogelijk dingen alleen doen. Ze had een sterk karakter en ze kon je voorzien van duidelijke antwoorden. Ze hield van het leven en waar het plezant was; ze had graag volk zond zich; waar ze was, was er plezier in de hoop.
Ze heeft hard gewerkt, van jongsaf aan. Al jong was er de seizoenarbeid in de bieten en ging ze gaan dienen. Na haar huwelijk was er het werk op het landbouwbedrijf, de teelt van perziken, aardbeien en appelen.
Met Marcel deelde ze lief en leed tot hij veel te vroeg overleed, nu bijna 39 jaar geleden. Met een grote zorg is ze haar echtgenoot nabij geweest in zijn laatste tijd van ziekte. Voor Jean was ze de zorgzame en strenge moeder, tot het einde. Ook de band met schoondochter Chris was sterk. Manske was altijd in de weer voor haar gezin maar zij waren ook voor haar in de weer ze ze zorgden er voor dat ze te midden van haar dierbaren kon blijven en sterven. Ook het gezin van kleindochter Inneke was haar dierbaar, ze was voor hen de gulle grootmoeder en overgrootmoeder. Er was de grote zorg voor haar zus Anna, waar ze ten einde toe voor zorgde. Manske was dankbaar voor de enkelen die haar altijd zijn blijven bezoeken.
Werken was haar hobby. Ze onderhield de moestuin. Vroeger ging ze ook naar de gepensioneerdenvereniging.Ze ging vroeger graag weg, koffie drinken met Jeannine.
Haar geloof is altijd haar sterkte geweest. Lang is ze naar de Mis gegaan en toen dat niet meer ging, volgde ze de Mis op televisie. Ook al overspande haar leven bijna een eeuw, ze vond het erg om te moeten gaan. “Het is erg dat ge hier zo een schone wereld moet achter laten”, zei ze. Nu mag ze thuiskomen in het Leven bij God, in de Nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde.

Op maandag 20 februari 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van René Demarsin weduwnaar van Hilda De Clerck, voorheen Loozenhoek. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 1 september 1925 en is overleden te Rillaar op 13 februari 2023.
René was de oudste man van Sint-Pieters-Rode. Bijna een eeuw overspande zijn leven. Nee, zijn leven was niet altijd gemakkelijk. Zijn kinderjaren werden getekend door het overlijden van zijn ouders: hij was 3 toen zijn vader overleed en 7 toen zijn moeder overleed, gelukkig waren er zijn grootouders die voor hem en zijn twee zusjes opkwamen. Dat heeft hem toch getekend en we kunnen dan ook begrijpen dat hij familie heel belangrijk heeft gevonden en bleef zeggen dat je geluk hebt als je ouders hebt.
René is altijd een sterke man geweest met een sterke gezondheid. Hij had geen medisch dossier, jawel: hij kreeg twee nieuwe knieën op zijn tachtigste maar dat was het. Hij was ook nu niet ziek maar helemaal versleten. Die laatste week is zijn levensvlam als een kaarsje gedoofd. René had een sterk lichaam maar ook een sterke geest, hij ging geen discussie uit de weg, was rechtuit en direct. Hij heeft hard gewerkt: in de maalderij van zijn tante, bij de Spoorwegen, bij Vandenbergh nachtwerk gedaan en zware zakken van schepen gelost. Later was er het werk op de boerderij: in de koeienstal, de aardbeien, het witloof, de bieten.
Meer dan 70 jaar was hij getrouwd met Hilda, zoveel samen gedeeld. Toen zij twee jaar geleden overleed, is er een grote leegte in zijn leven gekomen. Alles werd ook anders, het vertrouwde huis moeten verlaten en naar het rusthuis gaan. Zijn kinderen heeft hij met stevige vaderhand de weg door het leven gewezen, structuur en discipline waren voor hem belangrijk. Zijn grote familie was hem dierbaar.
Voor zijn geboortedorp en het gemeenschapsleven van Sint-Pieters-Rode heeft hij zich altijd ingezet. Hij was 18 jaar gemeenteraadslid tot de fusie. Hij speelde trompet bij de fanfare van’ Boven’, René en Hilda gingen overal naartoe in het gemeenschapsleven.
In het geloof waarin hij eens is gedoopt, nemen we nu afscheid van hem. Lang is hij naar de Mis geweest. Er zijn herinneringen aan hoe hij in onze kerk eens een van de 12 apostelen was, de herinnering aan de bedevaart naar Lourdes. Hij mag nu thuiskomen in het Eeuwige Leven bij God.

Op woensdag 12 april 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Achiel Adries echtgenoot van Maria Van der Elst, Dries. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 22 juli 1943 en is overleden te Leuven op 4 april 2023.
Het onverwachte sterven van Achiel heeft velen stil gemaakt. Op enkele dagen tijd moesten we afscheid van hem nemen. Hij stond nog midden in het leven en deed nog alles, ineens werd dit leven stilgelegd. Voor een stuk is een wens van hem in vervulling gegaan want als men over de dood met hem sprak, dan zag hij het voor zich als “zo rap mogelijk, dat ik niet moet afzien”.
We bewaren van Achiel het beeld van een man van niet te veel woorden, hij verwerkte veel zelf; “hij frette alles op”, zei iemand. Alle zorgen nam hij op zich. De drukte van de straat zocht Achiel niet, hij was graag alleen, de dingen die hij deed en ondernam moesten praktisch nut hebben. Reizen en weggaan hoefde voor hem niet.
Lange jaren heeft hij als bediende het beste van zichzelf gegeven en toen hij thuis kwam, waren er de aardbeien en de hof, Achiel voelde zich thuis in de vrije natuur.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Maria was hij sinds 1968 getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”. Hij was in de weer voor haar, de bezorgde echtgenoot. “Ik ga voor u zorgen tot ge sterft”, beloofde hij.
Voor zijn kinderen was hij de zorgzame vader, te bezorgd soms. Bij hen leeft het beeld van de klassieke vader. Voor zijn kleinkinderen was hij een goede grootvader, bij hen zijn er vele mooie herinneringen aan de logeerpartijen van de grootouders, de wandelingen, het rijden met de tractor.
Achiel genoot van het bezig zijn in de tuin, het kijken naar sport, wielrennen en voetbal had zijn interesse, prutsen aan landbouwmachines.
Het geloof dat hij thuis mee kreeg heeft hij in zijn hart bewaard. Er zijn de herinneringen aan het naar de Mis gaan en daarna het in vriendschap samen zijn met andere kerkgangers.
De dinsdag in de Goede Week is Achiel overleden en is het voor hem Pasen geworden. Bij de Verrezen Heer mag hij nu thuiskomen en daar zovelen terugvinden die hem voorgingen naar het Land van de Verrijzenis.

Op vrijdag 12 mei 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Discart echtgenote van Leo Lambrechts uit Begijnendijk. Zij werd geboren te Begijnendijk op 16 december 1936 en is overleden te Leuven op 6 mei 2023.
Ineens is er die lege plaats van Maria. Maria en Leo waren naar de Eerste Vrijdagmis geweest. Thuisgekomen ging het allemaal zo snel. Plots kon ze niet meer op haar benen staan, ineengezakt, Leo ving haar op, naar het ziekenhuis gebracht, met het uur werd het slechter. Ze zei nog: “Leo, ik ga sterven”. Het waren enkele uren van afscheid nemen, nog een laatste zoen. Omringd door haar gezin is Maria overleden.
Maria was een bezige bij, ze kon niet stil zitten, zorgzaam. Ze had een sterke wil en kon koppig zijn, iets moest nu gebeuren en niet later. Ze trok zich alles erg aan, de lasten van de wereld probeerde ze te dragen. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven.
Met Leo vierde ze vorig jaar het diamanten huwelijk, samen hebben ze een mooi leven gehad. Voor haar kinderen was ze de bezorgde en zorgzame moeder. Met strenge moederhand wees ze hen de weg door het leven, ze wilde goed doen voor hen, altijd met de beste bedoelingen. Ze trok zich alles aan. Ook de kleinkinderen waren haar dierbaar, ze zijn veel bij Maria en Leo geweest. Ze keek uit om naar het samenzijn met het gezin op Moederdag en Hemelvaart.
Maria was creatief, er was tekenen, naaien, haken in de jonge jaren. Op kaartjes tekende ze nog steeds een boeketje bloemen, ze was ook nog met een rok bezig. Ze kon koken als de beste, gezond. Er was de zorg voor de tuin.
Ze was een diepgelovige vrouw. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Het rozenhoedje had een vaste plaats in haar gebedsleven: in de auto baden Maria en Leo samen het rozenhoedje. Ze sterkte haar geloof in de Sacramenten van Biecht en Eucharistie. Dikwijls kwam ze naar de Mis, tot de laatste dagen. Daags voor haar sterven vierde ze met ons nog de Eucharistie in de kerk van Nieuwrode. Haar geloof verdiepte ze in de vele tijdschriften en blaadjes die ze ontving. Ze had een grote liefde voor Moeder Maria, zo dikwijls waren er bedevaarten naar Medjugorje, naar Fatima. Zovele beelden van heiligen heeft ze in haar huis. Aan het begin van de meimaand, de Mariamaand, is Maria overleden. We geloven dat ze aan de hand van Moeder Maria naar het Leven bij God en de heiligen is gegaan.

Op zaterdag 15 juli 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de Engelenmis van Panni Kaluz dochter van Arpad Kaluz en Nora Kliment. Ze werd geboren te Leuven op 4 november 2014 en is overleden te Sint-Pieters-Rode op 9 juli 2023.
Die zondagmorgen ging de Hemel open voor Panni. Een bijzonder lange en moeizame kruisweg, een tijd van hopen en vrezen was afgelegd, de moeizame weg liep sinds op 30 september 2021 de diagnose werd gesteld. Panni is sterk geweest in haar lijden, ze zei: 3Ge kunt mijn pijn niet voorstellen”.
Panni was een stralend kind, altijd blij, boordevol originele ideeën, creatief, altijd bezig aan het knutselen en aan het tekenen, creëren was haar leven. Ze was graag buiten, urenlang kon ze in de tuin zijn. Ze kon koppig zijn, ze had haar eigen gedachten hoe de dingen moesten gebeuren. Kinderen die maar enkele centimeters kleiner waren bemoederde ze, troostte ze.
Voor haar ouders was ze de lieve dochter, getalenteerd in muziek en dans, ze kon heel goed zingen. Er was een sterke band met haar zus Berta.
Panni is gestorven, ze had nog zoveel plannen voor de zomer, ze wilde nog zoveel doen. Ook in die laatste weken waarin ze zo getekend was, bleef ze van bakken houden.
Voor ons is dit sterven niet het einde van alles. Dat geloof deelde Panni. Ze is in onze kerk gedoopt. Al van in haar vroege kinderjaren kwam ze in onze kerk. Vorig jaar heeft ze hier haar eerste communie gedaan. Vorige maand heeft ze onze kerk, te midden van haar gezin en familie, de Ziekenzalving gekregen. Gelukkig als je Jezus dicht bij jou kunt weten in zo moeilijke momenten. Gelukkig de kinderen die van hun ouders de schat van het geloof meekrijgen en mogen weten dat Jezus altijd bij je is, sinds je gedoopt bent. Panni heeft dat geweten. In die laatste anderhalve week wilde Panni elke dag de Communie ontvangen, Jezus was dicht bij haar. Enkele uren voor haar sterven heeft Panni iets bijzonders mogen meemaken. We durven te denken aan een Teken uit de Hemel. Ze heeft Iemand naast haar bed gezien die de armen naar haar uitstrekte en zei: “Panni” en toen ging Hij weg. Ze is niet bang geweest om te sterven. Een uur voor haar sterven mocht ze ook nog het Vormsel ontvangen, gesterkt door dit Sacrament heeft ze de aarde verlaten om thuis te komen bij de Heer. Vandaar blijft ze nu ook dicht bij ons. Ten Paradijze geleiden haar de Engelen…

Op donderdag 20 juli 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Robert Janssens uit de Schubbeekstraat. Hij werd geboren te Lubbeek op 11 maart 1951 en is overleden te Leuven op 13 juli 2023.
De laatste twee jaar heeft Robert met zijn gezondheid gesukkeld. Verschillende keren was hij in het ziekenhuis en het werd allemaal moeilijker: altijd zat hij aan het zuurstofapparaat, zijn mobiliteit was toch wel heel beperkt. Ruim een half jaar geleden moest hij zijn vertrouwde huis aan de Schubbeekstraat verlaten om een thuis te vinden in het rusthuis in Wezemaal. Hij was nu weer twee weken in het ziekenhuis en voor Robert hoefde het allemaal niet meer. Hij was heel resoluut in zijn besluit: geen dialyse meer, het hoefde allemaal niet meer gerokken te worden. Vredig is hij overleden.
Robert was iemand die met weinig content was; hij was tevreden met zijn televisie en zijn zetel. Hij is altijd in zijn ouderlijk huis blijven wonen en daar was hij gelukkig. Zijn huis was zijn thuis, aan tafel keek hij naar het hele gebeuren en hij was dankbaar voor een bezoekje. Hij was een zachte en stille mens, hij zou nooit het hoge woord voeren in groep. Hij was op zichzelf, soms ook koppig van aard. Hard heeft hij gewerkt. Van zijn achttiende werkte hij bij Ateliers Bonte, hij deed precisiewerk. Hij was een trouwe werknemer daar. Ook na zijn pensioen ging hij er werken.
Zijn familie was hem dierbaar. Hij was graag bij familiebijeenkomsten. Bij zijn zus Lisette ging hij lange jaren elke werkdag eten, er waren de telefoontjes. Zowel zijn zus als de nichtjes hadden hun taken voor hem. Ook de jongere generatie was hem dierbaar, voor hen was hij “Ela”. Hij was oprecht dankbaar voor de zorgen van de buren, in de buurt was hij een vaste en onopvallende waarde. Hij genoot van eens een pintje gaan drinken, fietsen en wandelen, het invullen van woordzoekers, de zorg voor zijn hond.
Robert was een gelovig man, zolang hij kon kwam hij iedere week naar de Mis. Hij was dankbaar om thuis de Heilige Communie te kunnen ontvangen. Heel bewust heeft hij de priester gevraagd om hem de Sacramenten der Zieken toe te dienen. Dat was voor hem een moment waar hij naar uitkeek, een moment om alles los te laten. In dat sluitstuk vond hij rust. Hij was klaar om de Heer te ontmoeten, zo kon hij gaan. Bij de Heer mag hij nu thuiskomen.

Op zaterdag 29 juli 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Ludwine Elsen weduwe van diaken Georges Vandenbosch uit de Langestraat. Zij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 18 maart 1928 en is er overleden op 22 juli 2023.
Al een hele tijd voelden we aan dat de levensweg van Ludwine ten einde liep. De krachten waren stilaan op. Haar kinderen, en bijzonder dochter Lucia, hebben er alles aan gedaan zodat ze in het vertrouwde huis aan de Langestraat kon blijven, dag en nacht waren ze bij haar. Ze bleef levenslustig en ze bleef van het leven houden, al was het niet gemakkelijk. Als een kaarsje is haar levensvlam gedoofd.
Ludwine was iemand die altijd in de weer was voor iemand anders, ze cijferde zichzelf weg. Samen met haar man heeft ze zich lang ingezet voor de gehandicapten. Ze hield van mensen om zich heen. Ze kreeg veel bezoek en ze leefde daar van op. Elk werd verwelkomd met: “Moet ge niets drinken” en wanneer men wegging was er “Komt nog eens terug”.
Als huisvrouw heeft ze hard gewerkt en het beste van zichzelf voor haar gezin gegeven. Naast haar werk als huisvrouw heeft ze ook hard gewerkt in het fruit.
Ze leefde voor haar gezin. Met Georges was ze meer dan 50 jaar getrouwd toen hij in 2000 onverwacht overleed. Voor haar kinderen was ze soms streng en rechtvaardig, meelevend en zachtaardig. Ook de kleinkinderen en achterkleinkinderen waren haar dierbaar. Er zijn mooie herinneringen aan hoe met Nieuwjaar en met Pasen de hele familie samen kwam bij Ludwine. Verjaardagen werden door haar niet vergeten, voor elk maakte ze een gepersonaliseerd verjaardagskaartje. Ludwine hield van hield van koken en eten maken.
Ludwine was ook een gelovige vrouw, biddend was ze met de Hemel verbonden. Ze was dankbaar voor een rozenkrans en daar gaf ze een ereplaats aan. In de Sacramenten der Zieken werd ze voorbereid op de ontmoeting met de Heer. Ze wist dat het sterven eens ging komen. Ze zocht zelf de teksten uit voor op haar doodsbrief en bidprentje, teksten die uitspreken dat het niet eindigt met het sterven. Over de grens van dit leven blijven we met elkaar verbonden, in liefde en gebed. Moge Ludwine nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met Georges, met haar overleden kinderen Maria en Agnes, met kleinzoon Dietmar en met die vele anderen

Op dinsdag 14 november 2023 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Foblets echtgenote van Willy Vanderwaeren, Gravenstraat. Zij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 30 januari 1938 en is overleden te Leuven op 8 november 2023.
De laatste tijd werden de krachten minder en dat was ook niet gemakkelijk voor Maria. Op enkele dagen moesten we nu afscheid nemen. Ze heeft elk nog eens vastgenomen.
We bewaren van Maria het beeld van een zorgende en warme vrouw, ze had heel graag bezoek en maakte graag grapjes. Ze was ook vol karakter en warm en was open voor iedereen, gaf iedereen een kans. Een belangrijke zin voor haar was: ge moet leren content zijn met wat ge hebt. Ze was bescheiden en vaak stil als er rondom haar veel drukte werd gemaakt.
Als echtgenote, moeder en huisvrouw heeft ze hard gewerkt, het werken was haar al thuis jong meegegeven. Als jonge vrouw heeft ze in stoffenwinkels gewerkt tot ze trouwde om voor een gezin te zorgen. Ze kon verfijnd naaien, velen uit het dorp en de familie hebben de eer gehad om te discussieren over patronen, stiksels, de beste stoffen.
Met Willy was ze 58 jaar getrouwd, ze was zijn rechthouder. In al die jaren hebben ze zoveel gedeeld en hij zei het ook: “Ik heb mij niets te beklagen, het is goed geweest”. Samen hebben ze ook het sterven van Hugo moeten delen als ouders. Dat heeft haar getekend, ze is dat nooit echt te boven gekomen. Ook het sterven van haar schoonzoon was een zware klap. Voor haar kinderen was ze de zorgzame maar ook strenge moeder. Ze was de zorgzame grootmoeder; de kleinkinderen konden niets fout doen voor haar en ze toonde dat ze hen graag zag..
Ze heeft altijd goed voor haar ouders gezorgd, altijd is ze de spil voor de familie gebleven.
Maria luisterde vroeger graag naar hoorspelen op de radio, ze keek graag naar romantische films met mooie kleren en Thuis, heeft ook veel boeken gelezen. Er was het breien, het borduren, vroeger het kantklossen, het koken, eten maken, soep en brood bakken.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Ze had een grote devotie voor Moeder Maria. Haar beeld had een ereplaats. Er waren de bedevaarten naar Lourdes en Fatima. Trouw kwam ze naar de Mis. De laatste keer was ze er met Allerheiligen, het moment waarop we onze blijvende verbondenheid met onze overledenen hebben uitgesproken. Ze mag nu rusten in Gods Vrede.

Op vrijdag 5 januari 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Julia Smets weduwe van Vital Boon, voorheen Kerkplein. Zij werd geboren te Woutersbrakel op 12 juni 1933 en is overleden te Leuven op 29 december 2023.
De dagen van afscheid van het jaar waren ook de dagen van afscheid van Julia. Wat is het toch een lange en moeizame weg geweest die afgelopen tien jaar. Eerst heeft Vital nog vier jaar dag en nacht voor Julia gezorgd. Toen moest ze een thuis vinden in Dommelhof. Daar verbleef ze nog vijf jaar. Haar lichaam liet het steeds meer afweten, ze had altijd pijn, ze was aan de rolstoel gekluisterd maar haar geest bleef scherp, ze bleef een goed geheugen hebben en ze bleef attent en meelevend met velen. Ze heeft nu aangevoeld dat het einde dichtbij kwam. “Ik ga sterven, ik voel het”, zei ze. Haar kinderen hebben al die dagen in het ziekenhuis bij haar gewaakt. Stil en ongemerkt is ze overleden.
Julie was een goed mens met een hart van goud, een positieve vrouw, ze lachte graag. Al sinds haar kinderjaren was ze wat deugniet, ze had veel humor en haar mopjes. Ze was nooit jaloers en zag het beste in de mensen. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Voor haar gezin heeft ze zich weggecijferd, ze mochten niets tekort komen.
Met Vital was ze 67 jaar getrouwd, toen hij vorig jaar overleed. De sterke band die hen al die jaren samen hield, mocht niet lang onderbroken zijn. Ze was voor haar kinderen de goede en overbezorgde moeder. Haar kinderen kwamen elke dag bij haar op bezoek en ze was er oprecht dankbaar voor. Zo dikwijls zei ze: “Ik zie jullie graag”. Ook de kleinkinderen en achterkleinkinderen waren haar dierbaar, voor hen was ze Peet. De tekeningen hadden een mooie plaats op haar kamer.
Julia kon goed koken, eten maken, brood bakken, soep. Lange jaren was ze bestuurslid van KVLV, ze was graag onder de mensen.
Julia was ook een gelovige vrouw, met een bijzondere devotie voor Moeder Maria. Haar Mariabeeldje heeft altijd een ereplaats gehad. Haar geloof en haar meebidden mochten ze ook zien toen ze de Sacramenten der Zieken ontving. Haar lange levensadvent is nu voorbij, het is nu voor haar Eeuwig Kerstmis worden. Daar mag ze nu thuiskomen met die velen die haar voorgingen.

Op vrijdag 12 april 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Jules Vuerinckx echtgenoot van Elza Vuerinckx, Asseltveld te Holsbeek. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 1 januari 1937 en is overleden te Holsbeek op 6 april 2024.
Onverwacht en ongemerkt is Jules overleden, thuis aan de keukentafel. Hij was wel wat kortademig en er waren wel wat problemen met de gezondheid maar niets had ook maar iets laten vermoeden. In de Paasweek werd het voor Jules Eeuwig Pasen en mocht hij gaan aanzitten aan de Eeuwige Tafel van de Heer.
Jules was een sterke en stevige man met een sterke en stevige wil, wat eigenzinnig, hij zei ja en hij deed zijn goesting. Hij was een intelligente man, een man van de wetenschap. Zelf burgerlijk ingenieur heeft hij als hoogleraar vele jaren elektromechanica gedoceerd. Ook na zijn pensioen bleef hij bezig, hij bleef ingenieur. Als voorzitter van vzw kinderdagverblijf De Sterrekes gaf hij lange jaren vanuit zijn sociaalvoelend-zijn het beste van zichzelf, hij had een hart voor kinderen. Tot in zijn hoge jaren heeft hij gewerkt voor De Sterrekes.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Elza was hij 63 jaar getrouwd, samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze elkaar eens voor het Altaar van de Heer in Sint-Pieters-Rode beloofden. Hij stond achter zijn kinderen en hij gaf hen de steun in doen en laten. Hij keek er streng op toe dat ze studeerden. Naar de kleinkinderen was hij de zachte grootvader, hij werd op handen gedragen door hen, ze werden belangstellend gevolgd in hun studies. Hij had ook graag dat de achterkleinkinderen kwamen.
Jules genoot van de kleine dingen van het leven: de accordeon, muziek, een taal leren. Er zijn ook mooie herinneringen aan de vakanties naar Frankrijk.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen is altijd zijn sterkte en kracht geweest. Hij leefde vanuit zijn geloof. In het dagelijks gebed was hij met de Heer verbonden en zijn geloof voedde hij in de Eucharistie. Hij was een modelparochiaan die ter kerke kwam in de vier kerken van de Federatie Holsbeek. Hij getuigde in woord en daad van zijn geloof. Vanuit zijn geloof wist hij ook dat het sterven niet het einde van alles was, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Hij had daarom geen schrik van de dood. In liefde en gebed blijven we met elkaar verbonden, over de grens van dit leven.

Op dinsdag 21 mei 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Romain Deroost weduwnaar van Lisette Wolfs, Langestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 3 oktober 1939 en is er overleden op 15 mei 2024.
Zeven lange maanden was Romain bedlegerig. Met veel liefde en zorg omringden zijn dochters hem. Voor de derde keer in zijn leven kreeg hij te maken met zwaar ziek zijn. Romain droeg het, hij klaagde niet, stelde er geen vragen over en sprak er ook niet over. Hij was dankbaar voor alles wat men voor hem deed en voor de bezoeken die hij mocht ontvangen. Hij zei het ook: “Ik word hier goed verzorgd”.
Romain was een zachtaardige man, hij was geen woordenmaker en zijn leven verliep niet luidruchtig. Hij maakte zich nooit kwaad en was altijd content. Hij werkte hard automechanieker. De langste tijd werkte hij bij de Stad Leuven. Hij werkte ook thuis aan auto’s, lang heeft hij daar auto’s hersteld. Daarnaast was er ook nog de aardbeienteelt.
Met Lisette deelde hij lief en leed tot ze in februari 2011 bij een auto-ongeluk overleed. Dat heeft hem een zware klap gegeven. Hij was een goede vader die er voor zijn kinderen was. Zoveel heeft hij teruggekregen aan liefde en zorg van hen in de laatste maanden. Het sterven van schoonzoon Daniel heeft hem ook zwaar getekend. Zijn kleinkinderen waren zijn schatten, veel heeft hij voor hen gedaan. Hij had een grote bekommernis voor hen. Een bijzondere band was er met zijn broer Charre, zoveel hebben ze met elkaar gedeeld.
Romain genoot van trompet spelen, lang was hij bij de fanfare. Hij hield er van om met de kaart te gaan spelen in het dorpscafé en samen te zijn met anderen. Hij ging graag naar zee; zijn laatste uitstap was vorig jaar met Vaderdag naar zee. Ieder jaar ging hij met zijn broer naar de Moezel. De reizen van de Landelijke Gilde sloeg hij niet over. Met aandacht volgde hij de hele opbouw van de Dag van de Landbouw, naast zijn huis. Hij was dankbaar om bij de laatste editie nog eens naar de fanfare te kunnen luisteren.
Hij was een gelovig man. Lang ging hij elke week naar de Mis. In de laatste tijd was hij dankbaar om de Heilige Communie thuis te ontvangen. Al maanden geleden ontving hij de Sacramenten der Zieken. Onze handen die zo voor Romain zorgden, laten hem los en hij mag thuiskomen in Gods Hand.

Op vrijdag 5 juli 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Irma Oversteyns weduwe van Maurice Godts, Leempoelstraat. Zij werd geboren te Lubbeek op 21 maart 1932 en is er overleden op 30 juni 2024.
Al bijna vier jaar geleden moest Irma haar vertrouwde huis in de Leempoelstraat verlaten om een thuis te vinden en liefdevol verzorgd te worden in WZC Sint-Dominicus in Lubbeek. De hoge jaren begonnen zwaar te wegen en herinneringen vervlogen snel. Het laatste stuk van haar levensweg was niet gemakkelijk. En toch zei ze ook nog: “Ik leef toch nog graag een beetje”. In de laatste dagen ging het allemaal nog snel. Net in het weekend van Rooi Kermis ging de Hemelpoort voor haar open. Haar beide zonen waren bij haar toen ze, midden in de nacht, is overleden.
We bewaren van Irma het beeld van een vrouw die voor iedereen in de weer was. Ze heeft hard gewerkt. Eerst was er het werk met de melkkoeien en later het loonwerk. Het was nog een tijd zonder mobiele telefoons en internet. Irma deed de telefoon en ze reed rond om de boodschappen in het veld door te geven. Met de auto rijden kon ze, ze kon rapper achteruit dan vooruit rijden zelfs. Tot op hoge leeftijd bleef ze bij het bedrijf betrokken.
Met Maurice deelde ze meer dan een halve eeuw lief en leed, tot hij in 2007 is overleden. Voor haar kinderen was ze een goede moeder en ook met de kleinkinderen was er een band. Er zijn bij hen de herinneringen hoe ze met haar in de auto meegingen, haar de weg wezen. Het ziek-zijn en het sterven van haar kleinzoon Joren heeft haar diep getroffen; daar heeft ze hard van afgezien. Irma is in een groot gezin van 11 kinderen opgegroeid, haar familie bleef haar dierbaar. Als er iemand in de familie ziek was, dan ging ze helpen.
Echte hobby’s had ze niet, haar werk en haar bezigheden waren haar hobby’s. Vroeger is ze heel wat jaren bij de KVLV geweest.
Het geloof heeft ze thuis meegekregen en vroeger ging ze ook naar de Mis. In het geloof waarin ze is gedoopt en gevormd namen we ook afscheid van haar. Haar leven wat bijna een eeuw overspande is nu Eeuwigheid geworden. Daar is al het oude voorbij en daar mag ze ook zovelen terugvinden die haar voorgingen. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op dinsdag 23 juli 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Vandermotte weduwe van Theofiel Duerinckx, Broekem. Zij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 4 februari 1933 en is er overleden op 16 juli 2024.
Al vijf jaar was Maria getekend door haar ziekte, liefdevol werd ze verzorgd en ze kon in haar vertrouwde huis in Broekem blijven. Ze bleef een positieve instelling houden, was tevreden en het was altijd goed. Die laatste week ging het allemaal heel snel. Haar kinderen waakten bij haar, ze ontving de Sacramenten en omringd door de kinderen is ze ook overleden.
Maria was een zelfstandig, temperamentvol en energiek. Ze was ondernemende vrouw die niet stil kon zitten, ze deed haar werk en nam haar verantwoordelijkheden serieus. In haar jonge jaren werkte ze in Aarschot in de kledingwinkel “Kortleven” als verkoopster. Ze was graag zelfstandige geworden maar de omstandigheden van het leven lieten het niet toe.
Haar gezin was haar leven. Kort na haar huwelijk in 1958 is haar man Theofiel ziek geworden. Met een grote zorg is ze hem al die jaren, tot zijn sterven in 2007, liefdevol nabij geweest. Naast haar zorgende taak voor haar man en het huishouden is ze nog gaan poetsen en was er de aardbeienteelt. Voor haar drie zonen was ze een goede moeder, bekommerd, beschermend. Door haar harde werken heeft ze gezorgd dat ze alle drie konden studeren. Voor haar kleindochters was ze de fiere oma, ze was blij en dankbaar voor hun nabijheid. Maria hield van bloemen; er waren altijd bloemen in en rond het huis, en bij de foto van haar overleden man. Maria ging eens graag mee met de kinderen. Ze hield van de muziek op de televisie. Er waren bij haar dankbare herinneringen aan haar tijd als leidster van de BJB in Sint-Pieters-Rode.
Ze was een diepgelovige vrouw. Haar eenvoudige geloof bestond uit bidden, aanvaarden en de taak verrichten die God ons geeft. Zolang ze kon, ging ze naar de Mis en wanneer dat moeilijk werd, was ze dankbaar dat ze de Communie thuis mocht ontvangen. Ze volgde de Mis op de televisie. Haar bedevaarten naar Lourdes hebben haar kracht gegeven. Die laatste dagen riep ze op haar moeder, die bijna 70 jaar geleden overleed en waarvoor Maria als jonge vrouw ook zorgde. Op het feest van Onze-Lieve-Vrouw van de Berg Karmel is Maria overleden. Moeder Maria kwam haar tegemoet en bracht haar over naar het Leven bij God.

Op zaterdag 31 augustus 2024 was er in onze Sint-Pieterskerk de kerkelijke uitvaart van Mathilde Swiggers weduwe van Louis Peeters, voorheen Rodestraat. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 27 januari 1930 en is overleden te Holsbeek op 24 augustus 2024.
“Ik wil naar onze Louis”, zei Mathilde in de laatste maanden. De hoge jaren wogen. “Oud worden, het is toch niet gemakkelijk”, zei ze. Haar levensvlammetje is zachtjes gedoofd. Omringd door haar kinderen is ze rustig overleden.
Mathilde was een buitengewoon bezorgde vrouw, gedienstig en heel dankbaar. Haar leven verliep stil en helemaal in dienst van haar gezin en haar dierbaren. De drukte van de straat en het verenigingsleven zocht ze niet. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. Bezoekers werden heel gastvrij ontvangen, eten en drinken was belangrijk. Altijd waren er koffie en koeken. Alles moest in orde zijn voor haar gezin. Hard heeft ze als huisvrouw gewerkt en het werken en zorgen voor elkaar werd haar thuis al jong meegegeven. Ze werkte op het veld, aardbeien plukken, naar de veiling met de aardbeien, brood bakken en taarten.
Met Louis was ze 65 jaar getrouwd. Zijn sterven in 2019 was moeilijk en tekende haar. Voor haar kinderen was ze de bezorgde, de overbezorgde moeder; ze was er altijd. Haar kleindochter Isabel werd door haar in de watten gelegd, ze zorgde altijd voor lekker eten voor haar, knuffelen. Ook was ze blij met de komst van Leon.
Echte hobby’s had Mathilde niet. In haar jonge jaren was ze nog bij de Boerinnenbond en samen met de andere echtgenotes van diakens deden ze in stilte veel goed voor anderen. Als echtgenote van een diaken deed ze ook kleine taken voor kerk en parochie.
Tot een week voor haar sterven heeft ze gebreid. Naast het breien was er ook het handwerken. Guido Gezelle schreef: “Leven is weven en sterven is aan God zijn stuk afgeven”.
Zo is Mathilde ook overleden: ze ging naar God. Al enkele weken voor haar sterven ontving ze de Sacramenten der Zieken. Ze is altijd een gelovige vrouw geweest, lang ging ze naar de Mis. Daarna keek ze altijd op de televisie naar de Mis en in het rusthuis ging ze ook naar de Mis. Bij haar Mariabeeld zette ze altijd bloemen en de rozenkrans die ze kreeg van de priester bij de Ziekenzalving droeg ze altijd bij zich. De Heer mag haar nu belonen voor haar eenvoudige en trouwe leven.