Overleden parochianen Nieuwrode sinds augustus 2017

PAROCHIE SINT-LAMBERTUS NIEUWRODE

Op dinsdag 5 september 2017 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Van Bael, weduwe van Frans Naulaerts. Ze werd geboren op 28 mei 1923 in Oostham en is overleden in het WZC Dommelhof in Sint-Joris-Winge op 29 augustus 2017.
De laatste jaren was Maria wel getekend door haar hoge leeftijd, maar ze is rustig mogen gaan, zonder lijden. De laatste zes weken was ze heel stil geworden, met toch nog af en toe een teken van herkenning. Stil en ongemerkt, in haar slaap is ze de Eeuwigheid binnengetreden na een leven wat bijna een eeuw overspande.
Maria heeft van het leven gehouden, ze genoot van elke dag die ze er bijkreeg.
De zorg voor haar gezin was haar leven. Haar zes jongens heeft ze de weg naar de volwassenheid gewezen. Ze kon kordaat zijn, ze liet zich niet de les spellen en ze stond haar ‘mannetje’. Naast de zorg voor het huishouden heeft ze ook gewerkt op het veld.
Met Frans heeft ze lange jaren lief en leed gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, tot hij in 1996 is overleden. De tijd na het sterven en het alleen zijn was voor haar niet gemakkelijk.
Voor haar kinderen was ze een moeder zoals een echte moeder moet zijn, ze deed alles voor haar kinderen. In haar eigen gezin kwam de dood ook heel dichtbij. Acht jaar geleden is haar oudste zoon Rik overleden en dat is zwaar geweest voor haar. Ook de kleinkinderen waren haar dierbaar en wanneer de achterkleinkinderen kwamen maakte haar dat blij.
Maria kon genieten van de kleine dingen van het leven. Vroeger was er breien, want de kinderen mochten geen kou hebben. Er waren de goede contacten met medemensen. Bloemen waren haar passie, in haar tuin was het een bloemenparadijs. Gastvrij ontving ze bezoekers met koffie en de koekendoos op tafel. Ze was een optimistische vrouw, ik beluisterde herinneringen aan hoe ze voor ambiance zorgde in het rusthuis. Daar ontdekten haar kinderen trouwens dat moeder ook zangtalent had.
Maria was ook een gelovige vrouw, met een grote liefde voor Moeder Maria. Bij haar gezin zijn nog mooie herinneringen aan de Lourdesgrot die er was aan het huis in Nieuwrode. Elk jaar moest die opgepoetst worden.
Aan Gods Zorgen vertrouwen we Maria nu toe. Voor ons is dit sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de Overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij en daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen.

Op zaterdag 18 november 2017 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Hilda Van Meensel, weduwe van Evarist Saliën. Ze woonden vroeger in de Veeliedenstraat Hilda werd geboren in Nieuwrode op 3 juli 1923 en is overleden in Rillaar op 12 november 2017.
De laatste tijd begon haar hoge leeftijd voor Hilda steeds zwaarder te wegen. “Ik kan niet meer”, zei ze. De laatste twee weken waren de krachten echt op.
Hilda was een sterke vrouw die wist wat ze wilde, niet veel woorden maar daden. Ze zou altijd doen om goed te doen. Ze leefde volgens de zin: ‘je moet andere mensen behandelen zoals je zelf wil dat je behandeld wordt’. Ze kon veel aan en was veelzijdig in binnen- en buitenwerk. Op de boerderij en voor haar gezin gaf ze het beste van zichzelf.
Met Evarist deelde ze lange jaren lief en leed, tot hij in 1990 totaal onverwacht overleed. Voor haar kinderen was ze een goede moeder. Ze wisten dat moeder veel van hen hield. Ze was zorgend en bezorgd, ze was er altijd voor hen. Ook de kleinkinderen waren haar dierbaar, ze bleef er naar vragen. En ze was blij met de komst van de achterkleinkinderen. Tot in haar hoge jaren bleef ze er van genieten wanneer de familie samen was.
Hilde hield van breien en haken, bakken, bezoekjes aan vriendinnen, de uitstapjes naar Samana (Ziekenzorg) en KVLV.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Er was haar trouw aan de Eucharistie, hoe ze naar de Mis gingen in de kapel op het Rot. Het gebed was haar houvast. Ook in de laatste dagen hebben haar gezinsleden haar bidden nog gezien. Ze hoorden haar bidden: “Moeder Maria, zegen onze familie”.
Precies op de dag dat Hilda en Evarist zeventig jaar getrouwd zouden zijn, is zij overleden. Na lange tijd mogen ze weer samen zijn bij God, aan de Overkant van het leven samen met hun overleden kindje.

Op zaterdag 25 november 2017 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Albert Van Winckel, echtgenoot van Lucienne Asselberghs. Hij werd geboren in Nieuwrode op 4 oktober 1940 en is overleden in Leuven op 19 november 2017. Hij woonde in de Losting..
Met Albert verdwijnt een vertrouwd gezicht. Veel heeft hij de laatste tijd rondgereden in zijn rolstoel. Wie hij tegen kwam, begroette hij en als het kon maakte hij een babbeltje. Na zijn beenoperatie in 2014 en de moeilijke tijd die daarop volgde, had hij de draad weer opgenomen. Hij had het getekend-zijn aanvaard en hij was er graag bij. Zijn wegvallen uit ons midden heeft ons daarom allemaal stil gemaakt. Sinds vier november lag hij daar roerloos, geen enkele reactie, een tijd van hopen en vrezen.
Albert was een zachte, stille en tevreden mens, het was altijd goed, de discussie zocht hij niet. Hij was een harde werker. Als beenhouwer heeft hij het beste van zichzelf gegeven, dat was zijn leven. Lang is hij gaan helpen en dat is hij blijven doen tot drie jaar geleden. Er was ook het aardbeien kweken.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Lucienne was hij 56 jaar getrouwd. Al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens voor het Altaar van deze kerk aan elkaar hadden beloofd.
Voor zijn kinderen was hij een zorgzame vader, ook zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen waren hem dierbaar. Er was twee keer een viergeslacht en daar was hij trots op. Elke zondagmiddag was het eetdag en dan kwamen alle familieleden eten en daar genoot hij van. Albert genoot van de kleine dingen van het leven. Hij genoot van in de tuin werken. Hij hield er van om onder de mensen te komen en contact te zoeken, de boodschappen te doen en een pintje te drinken. Op zondagvoormiddag kwamen zijn vrienden hem halen en dat waren mooie momenten voor hem. Albert hield van televisie kijken, vooral naar sport; elke dag las hij zijn krant en vulde hij het kruiswoordraadsel in. Hij ging graag naar het voetbal en ik beluisterde deze week ook herinneringen aan zijn verbondenheid met het verenigingsleven. Hij was vroeger ook bij de fanfare en bij de wielerclub.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard.
Moge de Heer hem nu het loon van de trouwe dienaar geven.

Eveneens op zaterdag 25 november 2017 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Louis Symens, echtgenoot van Lea Timmermans. Hij werd geboren in Houwaart op 16 november 1935 en is thuis in Nieuwrode overleden op 21 november 2017. Hij woonde op de Kraaikant.
Totaal onverwacht is Louis overleden. Enkele dagen eerder had hij nog het orgel bespeeld en gezonden tijdens een uitvaartmis van een medeparochiaan. Louis was een ingoede mens, een brave man, eenvoudig, aangenaam, in de weer voor elk, hij deed altijd om goed te doen. Het dienstwerk als koster-organist was zijn leven. Hij vervulde die taken in Houwaart, in Tielt, in Tervuren, in Aarschot. In onze kerk en in de vele kerken in het omliggende heeft hij gespeeld en deed men graag een beroep op hem. Het dienstwerk voor de Kerk ging altijd voor, hij leefde er voor, zijn auto viel stil aan de kerk, de Kerk heeft nooit tevergeefs een beroep op hem gedaan. Voor al die inzet kreeg hij van de aartsbisschop ook het gouden Sint-Romboutskruis. Zingen was zijn werk en zijn hobby, hij had een mooie stem, hij was ook fier op zijn zangkunst. Louis hield van de liturgie, de Latijnse gezangen bleven voor hem grote waarde hebben.
Met Lea was hij 59 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, "in goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid" zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Voor zijn kinderen was hij een rustige vader, hij maakte zich niet kwaad. Voor zijn kleinkinderen was hij een goede grootvader; hij haalde graag samen met hen plagerijen uit.
Louis was overal graag bij en ging graag een pintje drinken na de Mis. Hij genoot ook van de paarden. Zolang hij kon heeft hij zijn tuin bijgehouden. Hij kon goed verhalen vertellen, echt gebeurd of gewoon verzonnen. Hij is ook nog gemeenteraadslid geweest.
Louis was een diepgelovig man. Biddend was hij met de Hemel verbonden, de Eucharistie was de ontmoeting met de Levende Heer. Als al die mensen voor wie hij een uitvaart Requiem - geef rust - heeft gezongen, hem nu bij de Hemelpoort stonden op te wachten, dan zal het er heel druk geweest zijn. Louis stelde zich de Hemel voor als de plek waar er rijstpap met gouden lepeltjes werd gegeten. Louis hield van rijstpap, we gunnen hem die Hemel zeker van harte.
Moge hij nu Gods Lof zingen in de Eeuwigheid.

Op zaterdag 2 december 2017 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Willy Trevels, geboren in Nieuwrode op 29 juni 1938 en in Leuven overleden op 27 november 2017. Alhoewel hij al drie weken in het ziekenhuis was, is Willy toch nog onverwacht overleden.
Willy was iemand die voor iedereen klaar stond, een eenvoudige mens, snel tevreden met het eenvoudige. Hij deed altijd om goed te doen. Als hij je een plezier kon doen, dan deed hij het. Hij was altijd goedgezind. Met een lach ging hij door het leven. Hij was geliefd door zijn medemensen en hij was ook graag onder de mensen en maakte graag een babbeltje.
Lange jaren heeft hij gewerkt als gemeentearbeider. Hij was ook actief op de groente- en fruitmarkt in Nieuwrode.
Zijn kinderen en kleinkinderen waren hem dierbaar en hij zag hen ook graag. Hij heeft altijd goed voor zijn huishouden willen zorgen en hij heeft hard gewerkt voor hen. Willy heeft een grote zorg gehad voor zijn ouders. Een sterke band was er met Frieda en haar gezin, bij hen kon hij ook altijd terecht en ze zijn hem altijd nabij geweest.
Hij ging graag naar het voetbal kijken. Hij hield van televisie kijken en hij ging ook graag wandelen. Ook in het rusthuis was hij graag dienstbaar, hij had er de zorg voor de bloemen.
Het geloof heeft Willy in zijn jeugd ontvangen en heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Ook in het rusthuis hebben ze hem gekend als een gelovige man. Hij was trouw in elke Eucharistieviering aanwezig en hij bracht er de offergaven aan. Hij is dikwijls naar begrafenissen geweest. De bidprentjes hield hij trouw bij en hij herlas ze en liet de herinneringen aan die overledenen weer spreken. Bij die velen die hem voorgingen mag hij nu de rust en de vrede vinden. Hij is begraven op de begraafplaats van Nieuwrode waar zijn ouders, broer en zovele bekenden rusten in de gelovige zekerheid dat hij met die velen herenigd mag zijn. In Gods Licht mag hij nu de rust en de vrede vinden.

Op donderdag 4 januari 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van André Crabbé, geboren te Nieuwrode op 4 februari 1926 en overleden te Holsbeek op Kerstmis, 25 december 2017.
Op een moment waarop in onze kerken werd gezongen “Midden in de winternacht ging de Hemel open”, is ook voor André de Hemel opengegaan. Hij wist dat hij doodging, hij was moe en had de keuze gemaakt om geen ingrepen meer te ondergaan. Op het Geboortefeest van de Heer is zijn gebed om naar zijn dierbaren te gaan, verhoord, nog sneller dan verwacht. Hij was een zachtaardige man. Op zijn manier is hij door het leven gegaan, iedereen kende hem. Hij was een dorpsfiguur met zijn typische verschijning: met zijn klak op, met de fiets. Veel heeft hij weggegeven. Hij was de jongste van vijf kinderen. André is altijd bij zijn moeder blijven wonen, die jong weduwe was geworden. Hij heeft lang onder haar vleugels geleefd. Dat maakte van hem de man zoals we hem hebben gekend. We mogen zeggen dat hij geleefd heeft in harde omstandigheden maar nooit heeft hij geklaagd.
Zijn twee petekinderen Rien en André waren hem dierbaar, ze bleven hem trouw bezoeken en hebben ook veel voor hem gedaan.
Een tijd heeft André in het koetsiershuis van het kasteel gewoond en daar was hij fier op.
Als schrijnwerker was hij een vakman. Hij maakte mooie dingen, als hij het wilde.
André hield van muziek, heeft piano gespeeld en had ook veel dvd’s. Hij hield van televisie kijken, voetbal kijken. Hij had een grote interesse in alles wat de natuur, de dieren en de vogels aanging.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd bewaard. In het rusthuis woonde hij trouw de Mis bij. Zijn Mariabeeldje was hem dierbaar, hij getuigde dat Moeder Maria hem heel zijn leven had beschermd, trouw droeg hij ook de rozenkrans. Moge hij nu, aan de hand van Moeder Maria, de Hemel binnentreden.

Op donderdag 11 januari 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Gusta Meynaerts, echtgenote van Sylvain Storms uit de Appelweg. Ze werd geboren in Nieuwrode op 7 april 1926 en is thuis te Nieuwrode overleden op 6 januari 2018.
We kunnen eigenlijk van Gusta zeggen dat ze opgeleefd was. De laatste tijd ging het allemaal achteruit, de gang werd minder, ze werd stiller. Gusta heeft dat ook zelf aangevoeld. Ze zei: “Ik heb een goed leven gehad en wat er nu nog komt, moeten we er bij nemen”. Die laatste dag is het allemaal heel snel gegaan.
Gusta was een heel zachte en lieve vrouw, behulpzaam. Altijd stond ze klaar voor iedereen. Ze was bezorgd om elk, ze zou geven waar ze kon, positief. Als huismoeder heeft ze hard gewerkt.
Met Sylvain zou ze op 2 oktober 70 jaar getrouwd zijn. Ze kenden elkaar van jongsaf en hun liefde is jong gebleven. Voor haar kinderen was ze de bezorgde en helpende moeder. Ze moest in haar gezin het sterven meemaken van haar zoon Wilbert en van haar schoondochter Lieve. Haar drie kleinkinderen waren haar dierbaar, de band met hen was innig. Voor hen was ze een lieve grootmoeder. Veel heeft ze voor hen gedaan. Ook van haar vier achterkleinkinderen hield ze veel.
Gusta is graag en veel onder het volk geweest. Niet alleen bij de buurt was ze betrokken maar bij vele verenigingen. In haar jonge jaren was er haar inzet voor de BJV, later in het bestuur van de KVLV, Ziekenzorg heeft ze mee opgericht. Als iemand ziek was, ging ze er naartoe. Er was ook haar inzet in de gepensioneerdenbond n aast haar man die voorzitter was en haar hulp in de duivenbond.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, is altijd haar sterkte en kracht geweest. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Op zondag voedde ze haar geloof met de Eucharistie in deze kerk en wanneer dat niet meer ging keek ze naar de televisie. Haar geloof mochten we ook nog zien op haar sterfbed, hoe ze bij de toediening van de Sacramenten nog het weesgegroet meebad. In de ochtend van Driekoningen is ze overleden, moge ze thuiskomen in het Eeuwige Licht van God.

Op zaterdag 10 februari 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Frans Andries, echtgenoot van Julienne Vermaelen uit de Rodestraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 15 mei 1935 en is overleden te Leuven op 6 februari 2018.
Het sterven van Frans heeft veel mensen stilgemaakt. Het is allemaal zo snel gegaan. Hij was niet goed geworden, zijn gezinsleden brachten hem naar het ziekenhuis. Zijn hart was op. Men heeft nog alles gedaan wat men kon maar het mocht niet meer zijn. Dit had niemand verwacht, hij had al veel operaties gehad. Er was ook geen echt afscheid, ineens is er die lege plaats.
Ook al werd hij gedoopt met de naam Frans, de mensen kenden hem als Swoi. Hij was een hardwerkende vader die voor zijn zes kinderen alles heeft gegeven. Hij ging bij Stella werken en heeft groenten gezet opdat zijn gezin niets zou tekort komen. Hij heeft zich krom gewerkt.
Met Julienne was hij 58 jaar getrouwd. Voor zijn kinderen was hij een goede en zorgzame vader, op zijn manier en zonder veel woorden zag hij hen graag. Hij was trots op zijn kinderen en op alles wat ze bereikten. Ook zijn kleinkinderen zag hij graag, een bijzondere band was er met zijn petekind. Hij was ook trots op zijn eerste achterkleinkind.
Frans vertelde graag over vroeger. Hij kende veel mensen. Met elk die hij op zijn pad kreeg, maakte hij graag een babbeltje. Hobbies had hij niet, werken was zijn hobby. Er was zijn werk en aandacht voor zijn land, zijn tractor, zijn varkens, zijn hond, altijd buiten.
Achtentwintig jaar was er in het gezin de zware beproeving van het verongelukken van dochter Hilde en schoonzoon André. Dat sterven had hem en de hele familie ten diepste getroffen. Ons geloof is nu dat Frans aan de Overkant naast Hilde en André zit en daar alles aan het vertellen is van die afgelopen 28 jaar. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 15 februari 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Leonie Smets, weduwe van Frans Smets. Zij werd geboren te Nieuwrode op 5 september 1918 en is overleden te Holsbeek op 8 februari 2018.
De kaap van de honderdste verjaardag kwam voor Leonie steeds dichterbij. Ze bleef lang sterk en vitaal en sommigen in het rusthuis droomden al van haar belofte: “Als ik 100 word, geef ik een fuif voor heel het rusthuis”. De laatste maanden werden de krachten steeds minder. “Ik zal geen 100 worden”, hoorden we haar zeggen. Omringd door enkele van haar kinderen heeft ze de ogen gesloten. Haar leven wat net geen eeuw overspande ging zo over in de Eeuwigheid.
Leonie was een zorgzame vrouw, altijd in de weer. Ze was fier en trots en altijd mooi gekleed. Ze had een heel goed geheugen en kende vele data. Ze hield van een grapje. Lang is ze zelfstandig gebleven, tot ze in 2011 naar het rusthuis is gegaan. Leonie was graag in groep en in het rusthuis deed ze mee aan de activiteiten. Na haar studie van snit en naad werkte ze in de administratie van het bedrijf van haar man, in de bezigheden in het cafe.
Met Frans deelde ze lief en leed tot hij in 1992 is overleden. Voor haar kinderen was ze een zorgende moeder. Haar kinderen hebben goed voor haar gezorgd en ze was er dankbaar voor. In haar eigen gezin stond ze ook enkele keren voor het grote mysterie van de dood. Ook haar dochter Gerda en schoonzoon Francois gingen haar voor. Het sterven van haar dochter Gerda heeft haar veel pijn gedaan. Het is ook voor een moeder een omgekeerde wereld als je een van je kinderen naar de laatste rustplaats moet brengen. Haar kleinkinderen en achterkleinkinderen zag ze graag komen, de snoepjes stonden altijd gereed.
Leonie hield van breien en haken, ze kon het goed, in het rusthuis kwamen mensen daarvoor ook naar haar. Tot de laatste week bleef ze de actualiteit en haar televisieprogramma’s volgen: het nieuws, Familie en de kookprogramma’s werden trouw bekeken.
Leonie was ook een gelovige vrouw, biddend met de Hemel verbonden. De priesters van de parochie waren altijd welkom bij haar. Ze was ook trouw in de Eucharistieviering, in het rusthuis had ze ook haar vaste plaats vooraan. De Heer mag haar nu ook een plaats geven in de Eeuwigheid.

Op zaterdag 24 februari 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Tamara Van de Gaer, dochter van René Van de Gaer en Christiane Blockx, uit Wolfsdonk. Zij werd geboren te Leuven op 8 juli 1970 en is er overleden op 18 februari 2018.
Omringd door de hele familie is Tamara rustig overleden. Die laatste vijf weken was ze op de Intensive Care, een tijd van hopen en vrezen. Aan dit sterven ging een weg van jaren vooraf.
Tamara was een heel sociale vrouw, met een sterke eigen mening die ook uitgesproken werd. Met goede en kwade dagen, zoals die in elk mensenleven voorkomen, ging Tamara haar levensweg. Die goede en kwade dagen maakten haar tot de vrouw zoals we haar kenden. Allen getuigen: ze stond altijd klaar voor iedereen, ze was met iedereen begaan en ze kende ook iedereen. Kinderen en oude mensen lagen haar na aan het hart. Ze studeerde voor kinderverzorgster en bejaardenhelpster. Tot de gezondheid haar parten speelde werkte ze in het rusthuis in Holsbeek.
Voor haar ouders was ze de zelfstandige en bezorgde dochter. Voor hen is het een omgekeerde wereld om een kind naar de laatste rustplaats te moeten brengen. Ze was ook de bezorgde zus en tante, ook in het ziekenhuis vroeg ze nog naar Loran en Lio. De familieband was sterk. Tamara had vele vriendinnen, ze babbelde graag met hen en hield er van om samen dingen te ondernemen. Haar hondje was haar trouwe gezel, hij was als een kind voor haar en ook in de laatste dagen was ze in het ziekenhuis nog bezorgd om haar huisdier. Er was haar betrokkenheid bij het voetbalgebeuren van Nieuwrode. Ze ging naar voetbal en cyclocross kijken en volgde het ook op televisie. Ze hield ook van kaarten.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. In haar jeugd ging ze mee naar de Mis in de kapel op het Rot. Van velen is Tamara naar de uitvaart geweest. Zo dikwijls heeft ze hoorde ze verkondigen dat het sterven niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het leven bij God, waar al het oude voorbij is, waar geen lijden meer is. Dat gunnen we haar nu ook. Daarvoor is er ook nog bij haar sterfbed in het ziekenhuis gebeden. “Bedankt voor het komen”, zei ze die laatste dagen nog. Dat willen we nu ook zeggen. We zijn dankbaar dat ze een deel van ons leven was, ook al was het veel te kort. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden.

Op donderdag 1 maart 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Lieve Asselberghs. Ze woonde vroeger in de Zandstraat. Ze werd geboren te Nieuwrode op 25 september 1943 en is overleden te Tienen op 22 februari 2018.
Al lange jaren was Lieve door haar ziekte getekend. Al zes jaar vond ze een thuis in Dommelhof. Toch is haar sterven nog onverwacht gekomen. Ze was enkele dagen in het ziekenhuis, het ging weer beter met haar, het werd haar ook zo gezegd: “Ge zijt de goede weg aan het opgaan”. In haar slaap is ze overleden. Haar hart wat in al die jaren zoveel had gedragen en doorstaan, is stilgevallen.
Lieve was een spontane en lieve vrouw, heel sociaal, een hart voor iedereen, ze stond altijd klaar en ze hielp waar ze kon, ze kon met iedereen overweg. Ook al zat het leven niet altijd mee, ze is altijd moedig doorgegaan en ze heeft haar levensblijheid nooit verloren.
Velen herinneren zich Lieve als buschauffeur. Er was het eigen bedrijf en ook daarna is ze nog lange jaren buschauffeur geweest. Door haar beroep kende ze ook veel mensen en ze was ook graag gezien.
Ze was een goede moeder. Haar kinderen konden bij haar terecht als ze problemen hadden. Als ze kon helpen, dan deed ze dat met veel plezier. Voor de kleinkinderen was ze een speelse oma, met veel enthousiasme, voor heb was ze “bommeke”. Ook de achterkleinkinderen waren haar dierbaar.
Als hobby had Lieve naaien. Er was ook tuinieren, ze zag graag bloemen. En er was haar verzameling glazen poppen. Doorheen de goede en kwade dagen van haar leven is ze altijd een gelovige vrouw geweest. Ook in haar laatste dagen hoorden haar dierbaren haar nog “Dank U, Jezus” zeggen. In haar huis hadden de Mariabeeldjes een duidelijke plaats en ze ging graag naar Scherpenheuvel een kaarsje branden.
Vele dierbaren heeft ze zien voorgaan, verschillende van haar dierbaren zijn veel te jong overleden. Die weg is ze nu ook gegaan. De Heer heeft nu ook tot haar gezegd: “Komt tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.”

Op vrijdag 25 mei 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Leonie Verbinnen weduwe van Albert Janssens. Ze woonde op het Rot. Ze werd geboren te Nieuwrode op 31 januari 1922 en is er thuis overleden op 22 mei 2018.
Leonie kon lang bogen op een sterke gezondheid. Tot ze vorig jaar gevallen is, toen is ze beginnen sukkelen en de krachten werden steeds minder. Ook al werd het steeds moeilijker, ze is toch altijd moedig gebleven. Dankzij de goede zorgen van haar gezin is ze in haar vertrouwde huis aan het Rot kunnen blijven. We hoorden haar in die laatste tijd zeggen: “ Ik kan niet meer…ik wist niet dat sterven zo moeilijk was”. Bewust nam ze afscheid van haar gezin, van haar geburen en van allen die altijd voor haar hebben klaar gestaan en haar liefdevol nabij zijn geweest. Omringd door haar gezinsleden is ze overleden.
Leonie was een sterke en verstandige vrouw. Tot in haar laatste dagen nam ze haar boekje met de woordzoekers in de hand. Ze was fier: ze was graag goed gekleed en alles moest in orde zijn in haar huis en in haar tuin. Als huisvrouw gaf ze het beste van zichzelf, daarnaast heeft ze zoals velen in onze streek gewerkt in de fruitteelt.
Haar gezin was haar dierbaar en haar gezin was haar wereld. Met Albert deelde ze lange jaren lief en leed, tot hij in 1991 is overleden. De eerste tijd na zijn overlijden was niet gemakkelijk voor haar. Voor haar dochter en kleindochter was “ons moe”, ze was een strenge moeder en grootmoeder met een sterke wil, ze hield veel van hen. Het plotse sterven van Arlette was een zware slag. Het sterven van een kind is voor een ouder zeker altijd een omgekeerde wereld en dat was ook zo voor haar. Ze vroeg zich af waarom haar dochter voor moest gaan en waarom zij niet was gegaan. Haar gezin heeft veel voor haar gedaan, ze zijn haar dag en nacht nabij geweest zodat ze niet naar een rusthuis moest. Haar achterkleinkinderen waren haar oogappels. Ook met de buurt had ze een goede band, herinneringen hoe de geburen bij haar verjaardag koffie kwamen drinken en taart eten. Als weduwe van een oud-strijder voelde ze zich ook verbonden met de oud-strijdersvereniging van ons dorp. Leonie genoot van de kleine dingen van het leven. Haar hobby was vroeger haken en breien. Woordzoeken bleef ze doen tot in haar laatste dagen. Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. God mag haar nu belonen voor al het goede wat ze heeft gedaan.

Op zaterdag 2 juni 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Martha Blockx weduwe van Louis Janssens. Ze woonde op Kraaikant. Ze werd geboren te Nieuwrode op 21 mei 1927 en is overleden te Leuven op 26 mei 2018.
Ruim drie weken was Martha in het ziekenhuis. De krachten waren op. Altijd was ze een zelfstandige vrouw. Ze was gelukkig dat ze bijna tot haar 91ste verjaardag zelfstandig kon blijven wonen in haar huis aan de Kraaikant. Die laatste weken waren een tijd van hopen en vrezen. Enkele dagen voor haar sterven was er nog haar verjaardag, die dag was ze goed en heeft ze nog wat gevierd met haar gezin. Haar gezin was haar nabij tot het laatste moment.
Martha was altijd in de weer voor iedereen, altijd content en nooit geklaagd. Ze was zeer gastvrij, altijd was je bij haar welkom en velen liepen binnen en buiten bij “Martha van de mulder”. Als huisvrouw heeft ze het beste gegeven voor haar man en haar vier kinderen. Ze heeft ook lang gezorgd voor haar vader en schoonmoeder. Daarnaast was er in het seizoen ook de teelt van aardbeien en perziken zoals velen in ons dorp.
Met Louis was ze meer dan vijftig jaar getrouwd, ze hebben de gouden bruiloft nog gevierd. Hij is lang ziek geweest en Martha heeft al die tijd voor hem gezorgd tot hij in 2006 overleed. Het was toen een zwaar jaar voor haar met het verlies van haar echtgenoot Louis en haar schoondochter Renilda. Voor haar kinderen was ze de zorgende en bezorgde moeder. Haar kleinkinderen waren alles voor haar en ze was blij met de komst van de achterkleinkinderen.
Martha heeft veel gelezen. Elke week bracht de bibliotheek haar nieuwe boeken. Er waren ook haar kruiswoordraadsels en het rummikuppen. En hoeveel kousen heeft ze niet gebreid ? Haar laatste breiwerk was nog niet af, drie stuks liggen nog onafgewerkt bij haar zetel. Ze genoot ook van haar vele orchideeën en van haar bloemenhof. Lang geleden is Martha ook een goede toneelspeelster geweest.
Martha is altijd een gelovige vrouw geweest, lang is ze naar de Mis gekomen. Ze droeg ook trouw om haar hals een kruisje, een zichtbaar teken van haar verbonden zijn met de Heer. Op een briefje had ze het gedicht geschreven: “Moeders gaan maar sterven niet, zij leven en zij geven. Zolang men moeders kinderen ziet, zolang zal moeder leven”. Van over de grens van dit leven blijft ze dicht bij hen die ze hier liefhad.

Op zaterdag 9 juni 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Finneke Wuyts. Ze was de dochter van Alfons Wuyts en Maria Van Bael (+). Ze woonde in de Veeliedenstraat. Ze werd geboren te Betekom op 10 december 1954 en is overleden te Nieuwrode op 2 juni 2018.
Het sterven van Finneke is niet onverwacht gekomen. Ze was al een tijdje op de sukkel en in de afgelopen tijd is ze flink achteruit gegaan. In de laatste week was het een tijd van afscheid nemen. Finneke ontving de Sacramenten der Zieken. Haar vader en familie zijn haar al die tijd nabij geweest. Ze hebben er voor gezorgd dat Finneke thuis is kunnen blijven.
Finneke was iedereens vriend, ze was content, het was altijd goed, met een warme knuffel liet ze haar liefde en genegenheid voor elk die op haar pad kwam zien. Ze was sterk, sterk ook van wil en karakter, als ze nee zei dan was het ook nee. Haar wereld was vooral het huis in de Veeliedenstraat. Daar was ze gelukkig met haar ouders en met haar familie en allen die er kwamen. Haar ouders en familie hebben altijd goed voor haar gezorgd. Voor haar vader zal het zeker een groot gemis zijn, de zorgen die hij aan Finneke heeft gegeven zijn groot geweest. Ze was de jongste van de kinderen. Ze is nooit alleen geweest, ook bij ziekenhuisopnames lieten ze haar nooit alleen, altijd zijn ze er voor haar geweest. Voor de hele familie was ze “ons Finneke”. Ze hielden van haar, ook in die momenten van afscheid nemen zijn alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen nog bij haar geweest.
Finneke genoot van mee gaan winkelen, samen met haar zus op vakantie, de vakanties met Ziekenzorg, kleuren. Hoeveel heeft ze niet gebreid voor de kinderen van Haiti ?
In onze kerk vertrouwden we haar bijzonder toe aan Gods Vaderlijke Zorgen. Finneke kwam graag naar de kerk en kende vele gebeden van buiten. Op 17 juni zou Finneke weer op vakantie vertrekken, het valiesje met wat spulletjes erin stond al klaar. Nu is ze aan haar reis naar de Heer vertrokken. Haar lichaam gaan we te rusten leggen in het graf waar ook haar moeder rust. Naar dat graf ging ze wel eens mee naartoe om er een bloemetje neer te zetten. Finneke zei wel eens: “Ik mis ons moe”. Nu mag ze weer met haar en zovele samen zijn. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 2 augustus 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Angele Feyaerts echtgenote van Jozef Kennis. Ze woonde in Mennenshoeve. Zij werd geboren te Nieuwrode op 25 mei 1941 en is er thuis overleden op 26 juli 2018.
Die warme zomernamiddag is Angele onverwacht overleden. Jozef was dicht bij haar. Een lange weg van twintig jaar getekend zijn door haar ziekte ging vooraf. Beetje bij beetje moest ze aan krachten inleveren, veel vertrouwde dingen zijn weggevallen, zich uitdrukken werd steeds moeilijker, ze kon bijna niets meer en werd steeds meer hulpeloos.
Angele was een goed mens, zorgzaam, stil en rustig, ze zei niet veel, bedeesd. Ze was fier, ze wilde er graag altijd goed uit zien. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. Alles moest in haar huis piekfijn zijn en blinken, kuisen en wassen heeft ze veel gedaan. De drukte van de straat of het verenigingsleven heeft ze nooit gezocht. Toch was ze ook graag onder de mensen maar ze was nooit de gangmaker. Hard heeft ze gewerkt en als huisvrouw thuis het beste van zichzelf gegeven. Alles stond in het teken van haar gezin, daar leefde ze voor.
Met Jozef was ze bijna 55 jaar getrouwd. Hun gezinsleven was niet gemakkelijk. De zorgen om het gezin, bijzonder de zorg voor Marleen en het dragen van de ziekte hebben ze samen intens gedeeld. Met een grote zorg is Jozef Angele in die lange periode van ziekte liefdevol nabij geweest en haar verwend dat ze het goed had. Angele was ook een goede moeder, een moederkloek, heel beschermend, altijd is ze voor hen opgekomen, ze was ook streng en als het nee was, dan was het ook nee. Haar kleinkinderen waren haar dierbaar en zij hielden van haar. Ook haar familieleden waren haar dierbaar. Van de meisjes was ze de oudste van het gezin en thuis was ze het moederke.
Angele hield van de kleine dingen van het leven. Vroeger was er breien. Muziek was belangrijk voor haar. Elke Vlaamse zanger kende ze, de radio stond altijd open, ze heeft veel gezongen, in de laatste tijd zong ze niet meer. Het geloof wat Angele thuis heeft meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Ze was blij en dankbaar dat de Heer Zelf onder de gedaante van de Communie regelmatig naar haar toekwam. Nu mag ze de Heer zien en bij Hem mag ze voor haar gezin en voor ons allen ten beste spreken.

Op vrijdag 24 augustus 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Lemmens weduwe van Frans Vervloessem. Ze woonde op de Kriesberg. Ze werd geboren te Rillaar op 7 november 1929.
Twee weken geleden werd Maria met spoed geopereerd. Voor haar hoefde het niet meer maar ze deed het voor haar kinderen. Het was een tijd van hopen en vrezen. Haar gezin heeft bij haar gewaakt en is haar nabij geweest tot ze vredig is overleden.
Maria was een sterke vrouw met een sterke wil, ze wist wat ze wilde en ze hield sterk aan haar zelfstandigheid. Men was altijd welkom in haar huis en ze was blij als ze bezoek kreeg. Ze deed nog alles zelf en ze wilde zo weinig mogelijk hulp. Het harde werken was haar thuis, op de boerderij, meegegeven. Het veld was haar langste leven. Ze hield van eenvoud. Het materiele was voor haar minder belangrijk, ze zegde: “Glorie hoefde niet”. Ze maakte de oorlogsjaren mee en ze stond er op dat er niets werd verspild. Geven was voor haar. Als huisvrouw gaf ze het beste van zichzelf, thuis maar ook bij haar zus ging ze helpen.
Voor haar gezin wilde ze er zijn. Met Frans deelde ze lief en leed tot hij op 1 augustus 1992 onverwacht overleed. Ze was de zorgzame en bezorgde moeder, geen knuffelmoeder maar haar levensdoel was zorgen voor kinderen en kleinkinderen. Het zorgzaam zijn voor elkaar heeft ze ook doorgegeven aan haar gezin. Haar kleinkinderen waren haar dierbaar, ze heeft op hen gepast. Het sterven van kleinzoon Joris heeft haar pijn gedaan. De achterkleinkinderen waren haar oogappels, tot op haar sterfbed gingen haar gedachten naar hen. Voor alle kinderen op haar pad was ze bomma. Er was haar sterke familieband; ze kwam uit een gezin van 7 kinderen en de band is altijd sterk gebleven in leven maar blijkbaar nu ook in het sterven. In de afgelopen zes weken zijn er nu drie zussen overleden. Maria genoot van breien en bloemschikken. Haar tuin bleef altijd haar zorg. En wat heeft ze gekaart, patience.
Maria is altijd een gelovige vrouw geweest, biddend met de Hemel verbonden. Van haar gebed maakte ze geen geheim. Ze getuigde daarvan ook dat het haar kracht en sterkte was. Ze had een bijzondere devotie voor de Moeder van Jezus, Moeder Maria. “Nu mag ja naar Onze Lieve Vrouw gaan”, fluisterden haar dierbaren haar op haar sterfbed toe. Aan de hand van Moeder Maria mag ze nu naar de Heer gaan.

Op 24 november 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Jef Van den Heuvel echtgenoot van Magda Vounckx. Hij woonde op de Bruul in Kortrijk-Dutsel. Hij werd geboren te Ramsel op 25 mei 1943 en is overleden te Leuven op 19 november 2018.
Vijftien weken was Jef in het ziekenhuis. Het is een hele weg geweest. Hij kon niet meer stappen, niet meer eten of drinken maar hij bleef strijden, hij wilde leven en bleef hopen, hij bleef er voor gaan, tot de laatste dag. Het was al die tijd hopen en vrezen. We moeten zeggen dat hij opgeleefd was. Omringd door Magda en zijn gezin is hij overleden.
Jef was een volksmens. Hij was graag onder de mensen, was sociaal, dronk graag een pintje en plaagde ook graag. Hij hield van het leven. Als cipier in Leuven Centraal gaf hij lange tijd het beste van zichzelf. Daarnaast was er thuis ook de bezigheden in de tuinbouw.
Met Magda was hij afgelopen mei vijftig jaar getrouwd. Ze hebben het nog gevierd. Al die tijd hebben ze zoveel samen gedeeld: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze in de kerk van Nieuwrode eens aan elkaar hadden beloofd. Zeker sinds de huisbrand zes jaar geleden zijn er veel zorgen geweest en waren er ook nogal wat problemen met de gezondheid. Niets is voor Magda teveel geweest om voor Jef te doen. Tot de laatste dag noemde hij haar “schat” en dat is ze ook voor hem geweest. Zijn kinderen en kleinkinderen waren alles voor hem. Voor zijn kinderen was hij een goede en liefdevolle vader. Er zijn mooie herinneringen hoe hij tijd doorbracht met zijn kinderen, hoe hij samen met hen ging winkelen. Voor zijn kleinkinderen was hij de rustige, bezorgde en trotse opa, begaan met zijn kleinkinderen.
Jef was de oudste van tien kinderen, ook zijn familie was hem dierbaar.
Jef kon genieten van de kleine dingen van het leven. Hij hield van meerijden met de auto en genieten, tussen het volk zijn. Er was zijn interesse voor vrachtwagens, auto’s en tractoren.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard in zijn hart. Hij was biddend met de Hemel verbonden. Zijn rozenkrans en gebedsprentjes waren hem dierbaar. Voor ons, christenen, is dit sterven de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat geloof is ook uitgesproken toen zijn gezin bij hem samen heeft gebeden. In liefde en gebed blijven we met elkaar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 15 december 2018 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Paul Crabbé echtgenoot van Lieve Berghmans. Hij woonde in Dorp. Hij werd geboren te Nieuwrode op 21 januari 1951 en is er thuis overleden op 11 december 2018.
Een lange weg is afgelegd. Sinds zijn vijfenvijftigste was Paul lijdend. Vorig jaar, in januari, was er de longtransplantatie. Het herstel verliep spoedig. Hij is nog met het hele gezin op vakantie geweest. De laatste tijd sloeg alles tegen. Het ging de laatste dagen snel.
Paul was een sterke man die altijd wilde helpen, hij had een sterke wil en zijn bedoelingen waren altijd goed. Als leraar Wiskunde gaf hij het beste van zichzelf. Hij was een goede leraar, eerlijk, streng en rechtvaardig, altijd rekening houdend met de concrete situatie van het kind. Dertig jaar heeft hij in het Damiaaninstituut voor de klas gestaan. Hij was een goede collega, aangenaam om mee samen te werken.
Met Lieve was hij 41 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Dankzij haar zorgen en nabijheid kon Paul ook thuis blijven en thuis sterven. Hij was hij de bezorgde, helpende en correcte vader. Hij was de lieve grootvader, hij hielp de kleinkinderen mee met het huiswerk en stimuleerde hen. Ook met zijn familie was er een goede band.
Paul genoot van de kleine dingen van het leven. Er was de sport, het voetbal, de veteranenclub. Er was de zorg voor de tuin en hij genoot van muziek. Er zijn de herinneringen aan zovele vakanties. Hij keek nog uit naar een verre reis, samen met de familie.
Paul is nu aan zijn laatste reis begonnen. Voor ons is dit sterven de overgang naar het Leven bij God. Het geloof wat Paul thuis had meegekregen, heeft hij altijd bewaard. Vroeger is hij nog misdienaar en lector geweest. Hij was ook lang bij de Chiro en was er leider. Zijn geloof hebben we ook gezien toen hij de Sacramenten der Zieken ontving. Na de bediening wilde hij dat we een aperitief zouden drinken. Hij wist dat hij op weg was naar het Eeuwig Gastmaal. Zo dikwijls ging hij naar het kerkhof, biddend bleef hij verbonden met zoveel die hem voorgingen. Daar gaan mag hij nu ook zijn laatste rustplaats vinden. Ons gebed nu is dat Paul nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met zijn ouders, zijn schoonouders, zijn broer en die vele anderen die hem voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op vrijdag 5 april 2019 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Huguette Deroost echtgenote van Theo Verbeek. Ze woonde in Dorp. Zij werd geboren te Leuven op 27 januari 1950 en is thuis te Nieuwrode overleden op 1 april 2019.
Het is een lange en moeizame weg geweest naar dit sterven. Tien jaar geleden vocht Huguette tegen haar ziekte en ze overwon. Vorig jaar gingen dan ineens de dingen minder. Er waren heel wat onderzoeken en steeds meer werd ze een getekende vrouw. Sinds september kon ze niet meer spreken. Beetje bij beetje werden haar mogelijkheden kleiner en de machteloosheid groter. Liefdevol werd ze verzorgd, de laatste tien weken was ze thuis bij haar liefdevolle echtgenoot. Theo was haar als een “Simon van Cyrene” nabij en met de alle krachten die hij had heeft hij het zware kruis helpen dragen. Samen met de verzorgenden hebben zij er het beste van gemaakt, ook al was het bijna ondoenbaar, er waren toch ook nog mooie momenten in die tien weken. Nu waren de laatste reserves op. Haast ongemerkt is Huguette overleden. Huguette was een vrouw waar men op kon rekenen. Als ze iets zei, dan was het zo, haar woord was haar woord. Ze was een fiere vrouw, problemen zou ze altijd zelf oplossen.
Haar beroepsleven begon ze als kapster. Later hielp ze in het bankfiliaal van haar man en in de loop van de tijd nam zij het verzekeringskantoor voor haar rekening. Lange dagen hebben zij en Theo gewerkt en te weinig tijd voor zichzelf genomen…
Huguette en Theo zouden aanstaande 20 oktober 50 jaar getrouwd zijn. In al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”. Hoe pijnlijk concreet is dat geweest in die laatste weken waarin Theo er dag en nacht voor haar was en haar toegewijd en nabij is geweest. Voor haar kinderen was ze de hardwerkende moeder die altijd alles in orde probeerde te houden. Ze was ook streng, de regels waren duidelijk, met een strenge moederliefde was ze hen nabij. Voor haar kleinkinderen golden andere regels, was ze de lieve grootmoeder, helemaal niet streng. Er zijn mooie herinneringen aan typische oma-dingen: het bakken van pannenkoeken met Lichtmis, samen met de kleinkinderen kleren shoppen of rijstpap koken. Hobby’s had Huguette niet: ze gaf het beste van zichzelf voor haar gezin en voor de zaak en dat was haar leven. Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen.

Op dinsdag 28 mei 2019 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Cyriel Demarsin echtgenoot van Thilda Stuyckens. Hij woonde in de Appelweg. Hij werd geboren in Sint-Pieters-Rode op 25 april 1935 en is overleden te Leuven op 24 mei 2019.
Toen Cyriel op Paasmaandag naar het ziekenhuis werd gebracht, heeft niemand gedacht dat hij niet meer naar het vertrouwde huis aan de Appelweg zou terugkeren. Bijna 5 weken was hij nu in het ziekenhuis, het was een tijd van hopen en vrezen. Stil en ongemerkt is hij overleden. Zijn sterven heeft toch nog veel mensen verrast. Aan dit sterven ging een weg vooraf. De laatste paar jaar werd het minder. Cyriel zei zelf: “Oud worden, ge moet er niet op roepen”.
We bewaren van Cyriel het beeld van een kalme en zachte mens, hij wist wat hij wilde. Hard heeft hij gewerkt, lange jaren als arbeider bij Stassano en daarnaast in de tuinbouw. Met het boerenleven was hij grootgebracht en opgegroeid en hij kon het land niet missen. Hij werkte lange dagen in de aardbeien en het witloof en daarnaast nog zijn full-time job.
Met Thilda was hij 53 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Dag en nacht heeft Thilda de laatste moeilijke jaren voor hem gezorgd. De lege plaats zal groot zijn voor haar. Voor zijn kinderen was hij een goede vader en voor zijn kleinkinderen een goede grootvader, ze zijn hem oprecht dankbaar voor zoveel wat hij voor hen deed en wat hij hen heeft geleerd.
Cyriel had weinig tijd voor een hobby, hij genoot van de kleine dingen en er zijn ook nog herinneringen aan de tijd dat hij vroeger bij de Fanfare was en daar bugel speelde.
Zijn zetel staat nu leeg in de woonkamer. Toch geloven wij als christenen dat dit sterven niet het einde van alles is. Het geloof wat Cyriel thuis heeft meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. In de afgelopen jaren zijn er verschillende dichte familieleden van Cyriel overleden. Hij leed er van maar hij zei er niets over. Nu mag hij weer met hen samen zijn. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 10 augustus 2019 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Fons Wuyts weduwnaar van Maria Van Bael. Hij woonde in de Veeliedenstraat. Hij werd geboren te Langdorp op 30 januari 1925 en is overleden te Nieuwrode op 5 augustus 2019.
Die maandagmorgen had niets ook maar iets laten vermoeden. Fons had goed geslapen en hij pratte goed en dan ineens is zijn hart gestopt. De hoge jaren begonnen de laatste tijd toch wel te wegen en de krachten werden steeds minder maar dit sterven heeft ons nog verrast.
Fons was een sterke mens. Hij had zijn humor en met een schalkse blik probeerde hij je wel eens iets wijs te maken… Hij was groot geworden in de moeilijke jaren rond en in de oorlog en dat liet hem zuinig voor zichzelf leven maar met een open hand voor hen op zijn levenspad. Hij had een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Hij heeft altijd hard gewerkt, eerst geboerd en later in de papierfabriek, in de melkerij en het laatst in de dokken. Honderd kilo tillen was voor hem niets. Werken in de tuin en in zijn serre deed hij tot de laatste maanden.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Maria deelde hij lange jaren lief en leed tot ze in 2013 overleed. Hij heeft dag en nacht voor haar gezorgd. Na het sterven van zijn vrouw ging hij moedig verder want er was ook de zorg voor Finneke, ook daar gaf hij het beste van zichzelf. Het sterven van Finneke, nu ruim een jaar geleden, heeft hem ten diepste getekend, hij heeft er veel verdriet over gehad want de zorg voor haar was het doel van zijn leven. Voor zijn kinderen was hij de strenge en rechtvaardige vader, zijn kinderen vertelden mij dat als vader zijn klak afzette, dat je het wel wist… Zijn kinderen hebben ook goed voor Fons gezorgd, hij is nooit alleen geweest, met veel liefde zijn ze hem nabij geweest en hebben ze voor hem alles gedaan wat in hun mogelijkheden lag om hun vader thuis te laten blijven. Hij was dol op zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen, hij was dankbaar voor hun bezoekjes.
Echte hobby’s had Fons niet. Er was zijn hof en er waren zijn machientjes. Vroeger waren er duiven en konijnen. Hij wist alles van de natuur.Fons was ook een gelovig mens. Het geloof wat hij van zijn diepgelovige ouders had meegekregen, heeft hij altijd bewaard. Tot het einde zagen zijn kinderen hun vader een kruisteken maken bij het eten. Hij ging altijd naar de Mis en toen dat niet meer kon, volgde hij de Mis op televisie, ook afgelopen zondag nog. Voor Fons was sterven naar ons moe en ons Finneke gaan. Dat gunnen we hem nu ook van harte.

Op vrijdag 20 september 2019 hebben we als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Stijn Huts zoon van Richard Huts en Astrid Meynaerts. Hij werd geboren te Leuven op 20 december 1983 en is overleden te Nieuwrode op 14 december 2019.

Het is een lange en een moeizame weg geweest die afgelopen tijd. De maandenlange ziekenhuisopname brachten hem geen beterschap, integendeel. Alles is geprobeerd, het was een tijd van hopen en vrezen. Vorige week vrijdag kwam de mededeling dat Stijn palliatief was. Stijn wilde naar huis en hij heeft er ook alles voor geregeld. Ook al was hij maar 35, de tol van het geleefde leven was zwaar en hij wilde niet meer en was het vechten moe, zijn lichaam was op. Omringd door zijn familie is hij zaterdag overleden.
Stijn was een lieve en zachtaardige jongen; als hij voor iemand iets kon doen, dan deed hij het. Hij was een levensgenieter, hij amuseerde zich graag. Zijn levensweg was niet altijd gemakkelijk. Er zijn dingen die hem ten diepste hebben getekend, achter zijn glimlach en lieve blik werd er veel aan pijn en zoeken verborgen.
Lange jaren gaf hij het beste van zichzelf in de horeca, daar heeft hij hard gewerkt, vele uren aan een stuk. Hij werkte ook vijf jaar in de winkel van de bakkerij van zijn ouders.
Voor zijn ouders was hij de lieve en gedienstige zoon. In het ziekenhuis zei men, bij zijn geboorte: “Daar gaat ge nog iets mee aan de hand hebben want die heeft karakter”, dat heeft hij ook in zijn leven getoond. Langs de kronkelende paden van zijn levensweg zijn zijn ouders hem altijd met veel liefde blijven omringen. Stijn zag zijn ouders ook graag. Ook voor zijn broer Geert was Stijn in de weer. Met veel mensen leefde hij verbonden. Hij hield van zijn medemensen. Ook in het ziekenhuis toonde hij dat nog door met andere zieke mensen rond te rijden.
Stijn genoot van de kleine dingen van het leven. Hij ging graag naar de zee. Hij hield van paarden en honden, hij was een dierenvriend.
Als gelovige mensen hebben we afscheid van hem genomen. Voor Stijn is de dood gekomen als een bevrijding en een welkome vriend die hem bracht naar de Overkant waar het leven hem geen pijn meer kon doen. Dat gunnen we hem nu ook van harte. In liefde en gebed blijven we met elkaar verbonden, over de grens van dit leven.

Op 30 november 2019 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Frans Wouters weduwnaar van Denise Ceusters. Hij woonde aan de Kraaikant. Hij werd geboren te Nieuwrode op 13 augustus 1936 en is overleden te Leuven op 23 november 2019.
Frans is altijd een sterke man geweest, hij leidde gelukkig zijn leven op de berg, vanwaar hij het hele dorp en de verre omgeving kon overschouwen. Dit afscheid heeft eigenlijk niemand zien aankomen. Acht weken was hij niet in het ziekenhuis. Het waren weken van onzekerheid. Zijn gezin beschreef hem als een lieve en minzame man, zijn dagelijkse leven verliep gestructureerd en afspraken kwam hij stipt na. Hij was zeer punctueel, een man van het uur. Met zijn autootje ging hij op pad, hij was een man die graag gewoon onder het volk was. Er zijn mooie herinneringen aan de 12 jaar dat hij cafébaas was van café “Onder de toren”, dat deed hij van 1962 tot 1974. Ook mooie herinneringen aan Frans als fervente voetballer en aan Frans als de fiere muzikant, bij de fanfare speelde hij bugel. Hij zat ook in het bestuur van de Wielervrienden. Aanvankelijk werkte Frans als stukadoor en daarna als postbode,. Daarnaast was er ook nog zijn groetentuin.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Denise deelde hij lief en leed tot ze veel te vroeg, in 1996, is overleden. Denise was alles voor hem, haar te jonge sterven was een groot verlies voor hem en het gezin. Als vader was hij streng maar rechtvaardig, over hen wilde hij waken en hen beschermen. Hij was fier op zijn kleinkinderen. Ook met zijn zus was er een sterke band, elke dag ging ze er in het ziekenhuis naartoe en Frans was er ook dankbaar voor, hij zei ook: “Ik heb chance dat ik ons Elza hem om mee te babbelen”.
Frans wilde vanuit het ziekenhuis liefst zo rap mogelijk naar zijn berg terug, naar de grond waar zijn voorouders altijd hebben gewoond en waar hij ook zo graag woonde. Het is een andere berg geworden… Het geloof wat Frans thuis heeft meegekregen, heeft hij altijd bewaard. Zolang het ging is hij hier naar de Mis gekomen en voedde hij zijn geloof met het Woord van God en het Sacrament. In zijn huis waren ook de duidelijke tekenen van ons geloof: het kruisbeeld en de beeltenis van Moeder Maria. Toen ik hem de Sacramenten werden toediend bad hij nog met de weinige krachten die hij had het Onze Vader mee. Aan de overkant van het Leven mag hij nu voor ons ten beste spreken.

Op dinsdag 14 januari 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Julienne Vermaelen. Zij was de weduwe van Frans Andries en woonde in de Rodestraat. Zij werd geboren te Nieuwrode op 30 september 1937 en is overleden te Leuven op 7 januari 2020.
Sinds ze eind oktober gevallen is, ging Julienne beetje bij beetje achteruit. Ze was nu al een aantal weken in het ziekenhuis. Haar geest bleef helder maar haar lichaam kon niet meer. Van elk nam ze bewust afscheid. “Den draad is op”, “sterven”, fluisterde ze, het was goed geweest voor haar, ze wilde de ogen dicht doen en slapen.
Julienne was een sterke vrouw, met een sterke wil. Ze zei haar mening duidelijk maar er waren nooit rancunes. Ze was een ingoede vrouw, ze werd nooit kwaad. Vele geheimen nam ze met zich mee want ze had voor velen een open oor, alles wat men tegen haar zei was veilig.
Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven voor haar gezin, daarnaast heeft ze vroeger ook nog kleren genaaid thuis en waren er de activiteiten rond de aardbeien.
Voor haar gezin was ze de zorgende echtgenote, moeder en grootmoeder; ze genoot ook van het kunnen zorgen. Met Frans heeft ze lange jaren lief en leed gedeeld tot hij bijna twee jaar geleden overleed. Ze heeft hem hard gemist want het huis was stil geworden zonder hem. Voor haar zes kinderen was ze een brave moeder, voor hen allen bleef ze de zorgende moeder, bijzonder voor Marc die nog thuis woont. De vreugden en de zorgen van haar kinderen en kleinkinderen waren ook haar vreugden en zorgen. Na al die jaren bleef ook haar overleden dochter Hilde bijzonder in haar gedachten. Een hele hoop kleinkinderen heeft ze mee grootgebracht en heel wat bokes met choco gegeven, voor elk was ze Peet. Haar twee achterkleinkinderen waren haar trots.
Julienne hield van puzzelen; er waren de televisieprogramma’s die ze trouw volgde.
Haar geloof heeft ze doorheen de goede en de kwade dagen van haar leven bewaard. Vanuit haar geloof wist ze dat het sterven niet het einde van alles was. In eenvoudige bewoordingen sprak Julienne daar ook over. Enkele keren in haar leven stond ze dichtbij de dood en daarover zei ze: “Ik heb aan de poort geklopt maar ze hebben mij teruggestuurd”. Als ze over haar eigen sterven sprak, dan zei ze dat ze naar onze Pa ging. Dat gunnen we haar ook nu van harte na die laatste moeilijke tijd.

Op dinsdag 7 april 2020 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Leopold Van Horebeek echtgenoot van Elza De Roover. Hij woonde op het Rot. Hij werd geboren te Nieuwrode op 9 juni 1930 en is er thuis overleden op 1 april 2020.
Omringd door zijn gezin is Leopold woensdagavond overleden. Zachtjes, haast ongemerkt, is hij het Eeuwige Pasen binnengegaan. Kort daarvoren had hij nog de Sacramenten ontvangen. Het laatste jaar ging de gezondheid geleidelijk achteruit en het laatste stukje was pijnlijk. Leopold wist dat hij zijn verjaardag in juni niet meer zou halen. Hij klaagde nooit.
We bewaren van Leopold het beeld van een rustige man, behulpzaam, lief, een man met een sterke wil, iemand die niet wilde opvallen en niet op de voorgrond wilde staan. Hij was een sterke mens en een harde werker. Lange jaren ging hij met de fiets naar Leuven werken naar brouwerij Artois en na de uren werkte hij samen met Elza in de aardbeien.
Zijn gezin was hem dierbaar. Deze maand zouden Leopold en Elza 65 jaar getrouwd zijn. Al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Hij droeg zorg voor Elza en in die laatste moeilijke tijd heeft Elza ook goed voor hem gezorgd en hem nabij geweest tot het laatste moment. Samen zijn ze oud mogen worden, het gemis zal nu groot zijn voor Elza. Voor zijn kinderen en kleinkinderen deed hij alles, hij leefde voor hen. Voor hen stond de deur altijd open, de tafel stond altijd klaar voor hen. Er zijn mooie herinneringen aan hoe hij zorgde voor de kleinkinderen, hoe hij hen naar school bracht, met hen in de tuin werkte.
Zijn duiven waren een grote passie. Vanaf zijn veertiende heeft hij, samen met zijn vader, met de duiven gespeeld. Hij is dat blijven doen tot vorig jaar. De vele trofeeën in huis zijn er getuigen van.Er zijn ook herinneringen aan zijn voetballen in Nieuwrode. Het beeld op de kast in de woonkamer herinnert aan zijn 300ste match, ook op het voetbalveld was hij een harde werker.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Hij voedde zijn geloof met de wekelijkse Eucharistie. Zolang hij kon kwam hij met Elza naar de Mis. Een van de laatste dingen die hij deed was zaterdag de klok verzetten om van wintertijd naar zomertijd te gaan. Enkele dagen later is zijn tijd van aardse tijd naar de tijd in Gods Eeuwigheid gegaan.

Op woensdag 24 juni 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Magda Vounckx. Ze was de weduwe van Jef Van den Heuvel en woonde op de Bruul in Kortrijk-Dutsel. Ze werd geboren te Nieuwrode op 15 december 1946 en is overleden te Pellenberg op 17 juni 2020.
De laatste drieënhalve maand was het voor Magda een moeilijke tijd. Er was de beroerte en de hersenbloeding. Twee maanden in Gasthuisberg en daarna anderhalve maand in Pellenberg om te revalideren. Er was er toch nog hoop maar de krachten werden steeds minder. In die laatste week is haar gezin dag en nacht bij haar gebleven en hebben ze bij haar gewaakt tot ze de ogen definitief voor deze wereld heeft gesloten.
Magda was een goed mens. Ze was niet graag alleen, ze was graag tussen de mensen en genoot er van om aandacht te geven en aandacht te krijgen. Op de boerderij heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Ze heeft hard gewerkt. Buiten werken was haar lang leven. Ze heeft veel in het veld gewerkt.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Jef was ze vijftig jaar getrouwd toen hij op 19 november 2018 is overleden. Ze heeft zijn sterven moeilijk kunnen verwerken. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, zorgzaam, alles moest in orde zijn. Ze hing aan haar kinderen en elke dag kwam ze bij hen eten. De vrienden van haar kinderen waren haar vrienden.Voor haar kleinkinderen was ze een goede grootmoeder, ze was er voor hen en voor haar waren ze ook allemaal gelijk.
Magda kon genieten van de kleine dingen van het leven: de bloemen, werken in de hof de dieren. Naar de dieren en de bloemen kon ze uren kijken. Er zijn mooie herinneringen aan het lekkere eten dat ze kon maken. Ze hield van lekker eten en snoepen. Ze ging graag weg, nog maar enkele maanden geleden is ze naar zee geweest en ook naar de kerstmarkt.
In moeilijke momenten zei ze wel eens dat ze naar papa wilde gaan. Zo dikwijls is ze naar het kerkhof geweest. Voor Magda was het sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij en daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we haar nu ook van harte, na die laatste moeilijke tijd. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 29 augustus 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van priester Luc Vercammen zoon van wijlen Edmond Vercammen en Mariette Jacobs. Hij woonde te Holsbeek in serviceflat “De Parel”. Hij werd geboren te Nieuwrode op 23 mei 1934 en is overleden te Holsbeek op 24 augustus 2020.
We waren allemaal geschrokken toen het bericht kwam dat Luc onverwacht was overleden. Niets had ook maar iets laten vermoeden. In het verleden was er wel getob met de gezondheid maar de afgelopen tijd ging het best goed. Ook al was het niet zo gepland, de laatste weken van zijn leven zijn een soort afscheid geweest. Luc was op 17 juli zestig jaar priester en met familieleden, vrienden en huisgenoten heeft hij dat gevierd. Hij heeft genoten van de aandacht en de contacten die hij had bij gelegenheid van zijn diamanten priesterjubileum.
Zijn diepgelovige ouders – vader was koster in onze kerk – hebben hem al jong naar Jezus het Lam Gods gewezen. Niet alleen zijn ouders maar ook vele andere gelovigen vormden zijn geloof. En al jong ontdekte hij zijn priesterroeping. In de voetsporen van zijn andere familieleden Pastoor Jacobs en Mgr. De Raeymaecker is Luc priester geworden. Zijn priesterleven speelde zich helemaal af in het onderwijs. In zijn lessen Latijn, Grieks en in zijn godsdienstlessen heeft hij altijd naar wegen gezocht om in de veranderende tijden mensen te verwijzen naar Jezus. In zijn lessen aan de verschillende instellingen in Mechelen, Leuven en Heverlee maar ook in de prediking in de Missen die hij opdroeg in Kortrijk-Dutsel, in Zemst, bij de Clarissen in Kessel-Lo en op zovele andere plaatsen waar hij gevraagd werd, hij als priester getuigd. Zijn familie en dierbaren droeg hij in zijn hart en hun zorgen en pijnen en vreugden waren de zijne. Hij was een biddende priester; de Eucharistie was hem heilig. Ook al was het de laatste jaren allemaal moeilijker en ging het niet meer om zelf te celebreren, hij keek er naar uit om in de wekelijkse Mis in het rusthuis te kunnen concelebreren.
Luc heeft altijd een grote liefde voor Nieuwrode gehouden. Met de mensen van zijn geboortedorp bleef hij altijd verbonden en hij vertelde er graag over. Hij kreeg – op zijn vraag - zijn uitvaart vanuit onze Sint-Lambertuskerk en werd begraven op de begraafplaats van Nieuwrode waar zovele mensen liggen die hij heeft gekend, naast de priesters Boogaerts en Taverniers. Luc had een liefde voor Moeder Maria. Dagelijks wandelde hij naar de kapel van Onze Lieve Vrouw aan de Wingeweg in Holsbeek. Hij mag voor ons nu bidden in de Hemel.

Op dinsdag 10 november 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Marc Andries zoon van wijlen Frans Andries en Julienne Vermaelen. Hij woonde in de Rodestraat. Hij werd geboren te Leuven op 6 juni 1968 en is overleden te Nieuwrode op 5 november 2020.
Een lange en moeizame weg is afgelegd. Twee jaar was Marc ziek en vocht hij tegen zijn ziekte. Het was een haast onmenselijke strijd, zijn lichaam smolt helemaal weg maar hij bleef strijden en zich aan het leven vastklampen en zei niet dat hij pijn had. Altijd was er weer een moment waar hij naar uitkeek om het nog mee te maken en zijn strijd niet op te geven: zijn eigen verjaardag, de verjaardag van zijn petekind. Hij wist dat zijn tijd kort was en toch aanvaardde hij het niet, er was de belofte aan zijn moeder dat hij zou blijven vechten. In kracht en in de geest was bij een sterke mens. Omringd door familieleden is hij stilletjes overleden.
Marc was iemand met een sterke wil, precies, bepaalde dingen in zijn leven hadden een vaste plaats en een vast verloop. Hij stond altijd klaar stond om te helpen, de andere ging altijd voor. Hij werkte in de bakkerij en bij Horta. Marc is altijd thuis blijven wonen bij zijn ouders. In de afgelopen jaren overleden beide ouders en zo bleef er toch een thuis voor de rest van het gezin. Voor zijn familie was hij de stille broer die altijd gereed was om te helpen; de laatste tijd deed het hem hartzeer dat hij niet meer kon helpen. Ook de jongere generatie was hem dierbaar. De band met zijn petekind Dylan was sterk, hij leerde hem auto rijden, samen naar de kermis en iets eten en drinken. Zijn familie is hem intens nabij geweest en heeft er voor gezorgd dat hij thuis kon blijven, bijzonder zijn schoonzus Christine gaf het beste van zichzelf voor haar schoonbroer. Marc was ook echt dankbaar voor alle zorgen die hij kreeg.
Marc kon genieten van de kleine dingen van het leven. Een pintje gaan drinken en met mensen samen zijn, discobars gaan zetten, hij was de bestuurder van de boot toen hij met de vrienden ging jetskiën. Er was ook de sterke band met de hond Charlie die door Marc werd verwend, Charlie was ook zijn trouwe gezel in de laatste dagen.
In de dagen van Allerheiligen en Allerzielen ging hij de weg naar de Eeuwigheid. In die laatste tijd is het enkele keren naar Marc gezegd: “Er staan er jou een hele rij op te wachten”. Dat is ons geloof en vertrouwen.

Op vrijdag 13 november 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Mit Van Emelen weduwe van Frans Stuyckens. Ze woonde voorheen in de Suikerhoek. Zij werd geboren te Aarschot op 26 januari 1926 en is overleden te Sint-Joris-Winge in het WZC Campus Dommelhof op 8 november 2020.
De krachten van Mit waren helemaal op, als een kaarsje is haar levensvlam gedoofd. De hoge jaren wogen zwaar. Al acht jaar was ze in het rusthuis. De herinneringen vervlogen, ze herkende ook haar dierbaren niet meer.
Mit was een zelfstandige vrouw met een sterk karakter, ze had een sterke wil, een doordrijver en haar wil was wet. Het zware karakter zorgde er voor dat het voor de mensen dicht bij haar niet altijd gemakkelijk was. Ze was een fiere vrouw, er was een grote zorg voor haar haren en kleren, ze wilde er graag goed uitzien. Vijfentwintig jaar had ze het café “Het Sportlokaal” in de Suikerhoek, ze heeft er hard gewerkt en ze maakte lange dagen, tot haar gezondheid het niet meer toeliet. Voor de mensen met wie ze in contact kwam, was ze een goede vrouw en was het contact prettig. Er zijn herinneringen aan hoe ze de wielerclub mee heeft gesticht.
Met Frans deelde ze lief en leed tot hij in 1987 overleed. Na dit te vroege overlijden heeft dochter Rita en haar gezin goed voor Mit gezorgd. Rita heeft voor haar moeder al gedaan wat ze kon, overal was Mit er bij en Mit is nooit alleen geweest. Rita en haar gezin hebben het beste van zichzelf gegeven voor moeder, schoonmoeder en grootmoeder, ook al was het niet altijd gemakkelijk en stelde Mit soms hoge eisen… Ook bij de kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn er de eigen herinneringen aan hoe ze was als grootmoeder en overgrootmoeder; op Lynne heeft ze nog gepast.
Mit kon goed koken, groenten uit de eigen hof waren belangrijk daarbij. Ze kon goed breien, truien en kousen heeft ze veel gebreid. Ze ging eens graag weg met de gepensioneerdenbond; er zijn mooie herinneringen aan zovele uitstappen, ook naar Lourdes.
Het geloof dat ze thuis meekreeg heeft ze altijd in haar hart bewaard. Zolang het ging is ze naar de Eucharistieviering gegaan. Biddend was ze met de Hemel verbonden; tot in die laatste tijd hoorden we haar bidden. Net in deze Allerheiligentijd, waarin we bijzonder denken aan hen die ons voorgingen, is Mit, als laatste van haar gezin nu ook de weg naar de Eeuwigheid gegaan. Moge ze daar nu rust en vrede vinden.

Op dinsdag 8 december 2020 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Sidonie Volkaerts weduwe van Marcel Van de Zande. Ze woonde voorheen op het Rot. Ze werd geboren te Nieuwrode op 22 november 1927 en is overleden te Aarschot in het WZC Demerhof op 30 november 2020.
Kort na haar drieënnegentigste verjaardag is Sidonie overleden. Die laatste week merkten wij dat de krachten helemaal op waren. De laatste jaren woog de hoge leeftijd. Zes jaar geleden verhuisde ze naar het rusthuis en moest ze haar vertrouwde huis aan het Rot verlaten. Ze was toen al slecht te been en enkele keren was ze gevallen. Haar zicht en gehoor werden ook minder maar haar geheugen bleef sterk.
Sidonie is een sterke vrouw geweest en het leven heeft haar gehard. Enkele keren stond ze oog in oog met de dood in haar eigen gezin. Haar man overleed in 2000 en haar enige zoon Paul in 2014. Het heeft haar diep geraakt maar ze kon er niet over speken. Op haar manier ging ze verder en haar gevoelens uitte ze niet.
Hard heeft ze gewerkt, het werken was haar al jong meegegeven, thuis op de boerderij. Altijd was ze bezig, lang ging ze poetsen, ze was voor elk in de weer.
Ze hield veel van haar familie. Met de gezinnen van haar broers voelde ze zich sterk verbonden. Ze had dan zelf geen kleinkinderen maar voor de jonge generatie van haar familie was ze als een tweede grootmoeder. Verschillende keren per dag ging ze naar haar familie. Voor haar petekinderen kwam Sinterklaas bij haar en ze dacht aan elke verjaardag van haar familieleden. Haar familie heeft ook in haar oude dag goed voor haar gezorgd. Ze zochten haar trouw op in het rusthuis en zorgden dat ze niets tekort kwam.
Sidonie genoot van de kleine dingen van het leven. Ze kon lekkere taarten bakken en koken. Er zijn mooie herinneringen aan hoe ze met nieuwjaar zorgde voor taart en gebak. Ze genoot van koffie te gaan drinken in het rusthuis met haar dierbaren.
Het geloof dat ze thuis meekreeg, heeft ze altijd bewaard. Ze ging steeds naar de Eucharistieviering, eerst in het dorp en later in de kapel op het Rot. Haar leven wat bijna een eeuw overspande is nu overgegaan in de Eeuwigheid. Ze mag nu thuiskomen in het Eeuwige Leven bij God, daar is al het oude voorbij en daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Sidonie nu ook.

Op vrijdag 11 december 2020 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Georges Elsen weduwnaar van Louisa Peeters. Hij werd geboren te Wezemaal op 12 juli 1937 en is overleden in het WZC Sint-Jozef te Rillaar op 7 december 2020.
De hoge jaren wogen de laatste tijd. Er was bij zijn gezin de gedachte dat de winter moeilijk ging worden, het levensvlammetje was stilletjes aan het uitgaan. Toch is het die laatste dagen allemaal snel gegaan. Omringd door zijn gezin is hij overleden.
We bewaren van Georges de herinnering aan een goedhartig en vrijgevig mens, emotioneel, geliefd bij veel mensen. Tot zijn gezondheid getekend werd, werkte hij bij Remi in het labo, hij heeft zijn werk altijd graag gedaan.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Louisa was hij zestig jaar tot ze vorig jaar overleed. De sterke band die hen hier in het leven samenhield is niet lang onderbroken geweest. In al die tijd hebben ze zoveel samen gedeeld, zoals ze eens bij hun huwelijk in de kerk van Nieuwrode beloofden: goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid. Het waren voor hem gelukkige momenten als het gezin samen was en samen aan tafel zat. Hij zag zijn kinderen en kleinkinderen en achterkleinkind Yinthe graag, er zijn mooie herinneringen aan hoe hij op de kleinkinderen paste en voor hen in de weer was. De kleinkinderen zullen de gebakken eitjes, de pap met strontjes en de verse pannenkoeken die met veel liefde werden gemaakt missen.
Georges genoot van de kleine dingen van het leven. Er was de zorg voor zijn duiven en voor zijn hof. Met het gezin naar de Erperheide.
Voor ons is dit sterven niet het einde, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Georges nu van harte. Biddend heeft zijn gezin dat ook uitgesproken bij zijn sterfbed. Zijn geloof heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Uit het geloof van zijn jeugd wist Georges dat hij naar Louisa zou gaan. Met haar had hij de hoop hun zoontje Rudy terug te zien. Nu mogen ze weer samen zijn aan de Overkant van het leven. In liefde en gebed blijven we met hen verbonden, over de grens van dit leven.

Op dinsdag 2 maart 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Fien Peeters weduwe van Jozef Verbinnen. Ze woonde in de Panoramastraat, voorheen Kraaikant. Ze werd geboren te Gelrode op 14 maart 1925 en is overleden in het UZ Leuven campus Gasthuisberg op 25 februari 2021.
Fien mocht heel oud worden. Al zeven jaar woonde ze bij haar dochter Lisette. Ook al was de leeftijd heel hoog, sneller dan verwacht is ze overleden. Dinsdag werd ze naar het ziekenhuis gebracht, ze had pijn, ze had moeite met ademen. De krachten waren op. Lisette was heel de tijd bij haar. Omringd door haar gezin is ze donderdag overleden.
We bewaren van Fien het beeld van een zachte en stille vrouw, altijd tevreden, een familiemens. Ze heeft hard gewerkt. Naast haar taak als huisvrouw hielp ze mee in de perziken en de aardbeien. Er zijn mooie herinneringen aan die tijd dat ze, zoals velen in Nieuwrode, met de perziken en de aardbeien van de Kraaikant naar de markt ging.
Ze had een groot hart voor haar gezin. Met Jozef was ze 59 jaar getrouwd toen hij totaal onverwacht overleed in 2005. Samen hadden ze zoveel gedeeld met elkaar en daarom was de tijd na zijn sterven ook een moeilijke periode. Voor Lisette was ze een goede moeder. De band van moeder en dochter was sterk; zag je de ene, dan zag je de andere. Ook de band met schoonzoon Maurice was sterk; zijn sterven heeft haar ook pijn gedaan. Voor haar enige kleinzoon Johan was ze een goede grootmoeder; er zijn mooie herinneringen aan hoe hij als kind dikwijls bij zijn grootouders was. Achterkleinkind Hanne was de schat van Peet. De laatste jaren was de kring klein geworden, ze kwam niet veel meer buiten maar ze was toch dankbaar voor de aandacht en de bezoekjes.
Als laatste van haar generatie is ze overleden, haar broer en zus en zovelen gingen haar reeds lang voor. In het geloof dat ze thuis had meegekregen namen we afscheid van Fien. Sterven is voor ons niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Dat gunnen we Fien nu ook. Haar leven dat bijna een eeuw overspande is nu Eeuwigheid geworden. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 13 maart 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Hilda Van Cleynenbreugel weduwe van Marcel Van Tricht. Ze woonde in Langdorp. Ze werd geboren te Nieuwrode op 10 juni 1933 en is overleden te Langdorp op 9 maart 2021.
De laatste jaren begonnen de hoge jaren voor Hilda toch wel te wegen. Ze kende het geluk om thuis te kunnen blijven en liefdevol verzorgd te worden door haar kinderen Lieve en Bart. Ze hebben alles voor haar gedaan om het haar aangenaam te maken. Ze zei zelf: “Ik ben gelukkig”, dankbaar als ze was voor alle goede zorgen. Hilda werd steeds stiller. De krachten waren op. Omringd door haar kinderen is ze overleden.
We bewaren van haar het beeld van een sterke vrouw, fysisch en mentaal. Ze was behulpzaam, had voor elk een luisterend oor en goede raad. Ze cijferde zich weg, wilde graag medemensen verrassen en blij maken. Van opleiding was ze onderwijzeres, ze trad hiermee in de voetsporen van haar vader die lange jaren hoofdonderwijzer in Nieuwrode was. Zoals dat in die tijd was, stopte ze toen ze zwanger was en gaf ze het beste van zichzelf als huisvrouw voor haar gezin.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Marcel deelde ze lief en leed tot hij in 1996 plots is overleden. Het was een harde klap voor haar maar ze hield zich sterk. Voor haar kinderen was een goede moeder. “Zo moeders maken ze niet meer”, zegden ze.
Hilda hield van de kleine dingen van het leven. Ze was een natuurmens. Ze had kennis van planten en had er boeken over aangelegd. Er was haar interesse in bloemen, planten, dieren, vogels. Het voederhuisje, dat ze kon waarnemen vanuit haar kamer, bleef haar aandacht houden.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Vroeger ging ze wekelijks naar de Mis. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Elke avond vouwde ze de handen en bad ze drie weesgegroeten voor haar kinderen en een Onze Vader voor Marcel. Zoals ze hier op aarde voor ons heeft gebeden, zo mag ze nu voor ons bidden bij de Heer.

Op donderdag 18 maart 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Elza De Roover weduwe van Leopold Van Hoorebeek. Ze woonde op het Rot. Ze werd geboren te Betekom op 5 januari 1932 en is overleden in het UZ Leuven op 12 maart 2021.
Elza is altijd een sterke vrouw geweest. De laatste tijd was ze wel wat meer moe, maar ze bleef zelfstandig in haar huis, de kleine dingen deed ze nog allemaal, ook nog de was. Toen ze een week geleden naar het ziekenhuis werd gebracht, vermoedde niemand – ook zijzelf niet –dat ze niet meer zou terugkeren. Het ging allemaal zo snel in die laatste dagen. Elza voelde aan dat het einde nabij was. “Het is hier goed geweest”, zei ze, “Er is voor alles een tijd en mijn tijd is voorbij. Ik ga naar onze pa”. Er werd nog samen gebeden, ze vond het niet erg om dood te gaan want ze was klaar voor de Grote Reis. Omringd door haar kinderen en kleinkinderen, die haar die laatste dagen wakend nabij waren, is ze overleden.
Elza was een sterke vrouw met een eigen mening en een sterke wil. Als huisvrouw gaf ze altijd het beste van zichzelf, daarnaast was er het buitenwerk: het kweken van de eigen groenten, de zorg voor de aardbeien en de boontjes voor verkoop op de markt.
Met Leopold was ze bijna 65 jaar getrouwd toen hij vorig jaar overleed. Ze zorgde in zijn laatste moeilijke tijd goed voor hem en was hem nabij tot het laatste moment. Het gemis werd steeds groter. De sterke band die hen hier zo lange jaren samen hield, is niet lang onderbroken geweest. Ze was de strenge en kordate en zorgzame moeder. Ze was de bezorgde en zorgende grootmoeder, haar kleinkinderen waren belangrijk voor haar en ze was trots op hen. Zij hebben mooie herinneringen aan hun kindertijd bij hun zorgzame grootouders. Familiebanden waren belangrijk voor Elza, vroeger is ze veel bij haar ouders in Betekom gaan helpen in het witloof en werken op het land. Hobby’s had Elza niet maar voor het herstellen en verstellen van kleding mocht iedereen van het gezin altijd een beroep op haar doen.
Elza was ook een gelovige vrouw. Zolang het mogelijk was, kwam ze elke week naar de Mis. Toen het niet meer mogelijk was, keek ze trouw naar de televisiemis. Er was haar vertrouwen op Moeder Maria, ze was ook eens op bedevaart naar Lourdes. Biddend was ze met de Hemel verbonden, ook op haar ziekbed werd er nog vertrouwvol gebeden. Sterven was “naar onze pa gaan”. In het Leven bij God mag ze voor ons die achter blijven bidden.

Op vrijdag 18 juni 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Irene Michiels weduwe van Mattheus “Tjes” Janssens. Ze woonde aan de Kraaikant. Ze werd geboren te Nieuwrode op 7 juni 1932 en is er overleden op 12 juni 2021.
Irene is lang een sterke en zelfstandige vrouw geweest. Tot in februari de eerste tekenen kwamen dat het niet goed was. Met veel liefde en zorg werd ze in de afgelopen maanden door haar gezin verzorgd, zodat ze thuis kon blijven en thuis kon sterven. Nu waren de krachten van haar lichaam op, haar sterke hart streed tegen de dood, tot het laatste moment bleef ze helder. Dag en nacht waren haar kinderen bij haar, ook toen ze heel rustig is overleden waren ze bij haar.
We bewaren van Irene het beeld van een stille en eenvoudige vrouw, een vrouw van weinig woorden, ze was met alles content en ze hoefde geen luxe. Ze was graag mooi en verzorgde zich goed. Ze wilde niemand tot last zijn. Haar leven was niet altijd gemakkelijk, ze was amper 7 toen haar moeder overleed maar moedig ging ze haar levensweg. Ze heeft het beste van zichzelf gegeven als huisvrouw maar ook in haar werk op het veld, in de boomgaard en in het witloof. Irene was content in haar huis aan de Kraaikant, ze was content op haar berg en met haar hof; de drukte van de straat heeft ze nooit gezocht.
Ze leefde voor haar gezin. Met haar man deelde ze lange jaren lief en leed tot hij in 2014 is overleden. Met een grote toewijding is ze hem nabij geweest tot het laatste moment. Irene werd graag omringd door haar kinderen en kleinkinderen en het zien van de achterkleinkinderen bezorgde haar een glimlach. De kleintjes verwende ze met een koek of met een cent. Het mag gezegd worden dat de kinderen een grote zorg hebben gehad voor Irene. Ook met haar broer Cyriel was er een sterke band.
Irene genoot van de kleine dingen van het leven. Zolang het ging, ging ze graag eens ergens mee naartoe. Er was de zorg voor haar bloemen. Vroeger ging ze ook wel eens mee met KVLV. Er zijn de herinneringen aan haar breien van kousen en pullen.
Haar geloof heeft ze levenslang bewaard in haar hart, haar christen zijn vertaalde zich ook in haar goedheid voor haar medemensen. Ze wilde ook als christen begraven worden, dat had ze uitdrukkelijk gevraagd. Moge ze nu rusten in Gods Vrede.

Op vrijdag 25 juni 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Sylvain Storms weduwnaar van Augusta Meynaerts. Hij woonde vroeger aan de Appelweg. Hij werd geboren te Nieuwrode op 31 januari 1925 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 20 juni 2021.
“Meester Storms”, zo kenden de meeste mensen hem. Lange jaren stond hij in het onderwijs. Na korte tijd les te hebben gegeven in Nieuwrode, Onze-Lieve-Vrouw Tielt en Hasselt gaf hij vele jaren les in Aarschot aan de kinderen van het tweede leerjaar. Onderwijzer zijn was zijn roeping. Naast zijn onderwijzer zijn was er ook het werk in de perziken en de aardbeien. Klein van gestalte is hij groot geweest voor velen, er was een grote inzet en hij liet zich gelden. Hij was een stipte man, gesloten van karakter, hij wist wat hij wilde. Een grote zorgzaamheid kenmerkte hem. Er was zijn voor zijn leerlingen, er was de zorg voor de buurt Vlasselaar, zijn zorg voor de gehandicapten in de Zonnebloem in Vlasselaar. Hij was lid van Samana en van de Oudstrijdersbond. 32 jaar was hij voorzitter van de gepensioneerdenbond van Nieuwrode; hij was ook lid van de seniorenraad in Holsbeek. Er zijn herinneringen aan zijn inzet als secretaris van het OCMW Nieuwrode en de verzekeringen die hij deed.
Met Gusta was hij meer dan 69 jaar getrouwd. De laatste jaren was de zorg voor elkaar heel groot. Haar sterven heeft Sylvain getekend. Voor zijn kinderen was hij een strenge vader, hij was er voor hen. Het sterven van zoon Wilbert heeft hij in de stilte van zijn hart verwerkt. Sylvain was dankbaar voor de grote zorg die zoon Jos voor hem had. Voor zijn drie kleinkinderen was hij een goede grootvader, ze konden altijd bij hem terecht. De drie achterkleinkinderen waren zijn trots, hij genoot van hun komst.
Hij was een sportliefhebber, alle sporten volgde hij op de televisie. Hij was een groot duivenliefhebber en was er ook zijn inzet voor de Duivenbond. Vele prijzen en bekers heeft hij gewonnen.
Sylvain was een gelovige en biddende man. Hij voedde zijn geloof in de Eucharistie. Zolang hij kon, kwam hij naar de Mis in de parochiekerk en daarna volgde hij de Mis op televisie. Ook in het rusthuis ging hij trouw naar de Mis. Vanuit zijn geloof wist hij dat het sterven niet het einde van alles is. Moge hij nu thuiskomen bij de Verrezen Heer.

Op dinsdag 12 oktober 2021 hebben we als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Paul Van den bosch echtgenoot van Mariette Wollants, Veeliedenstraat. Hij werd geboren te Gelrode op 13 februari 1939 en is overleden te Leuven op 6 oktober 2021.
Zeven weken was Paul in het ziekenhuis, een moeilijke tijd van hopen en vrezen. Hij had nog plannen en wilde nog enkele dingen doen. In die laatste dagen wist hij dat het sterven dichtbij kwam. Hij zei ook zelf tegen zijn dierbaren dat het genoeg was geweest, hij was er mee verzoend. Rustig is hij overleden, Mariëtte was dicht bij hem.
We bewaren van Paul het beeld van een stille en brave mens, hij had zijn principes en hij zei zoals het was. Lange jaren heeft hij gewerkt bij Renault als ploegleider.
Met Mariëtte was hij 59 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Tot het laatste moment zei hij dat hij haar niet graag alleen achter liet. Voor zijn twee kinderen was hij de hardwerkende vader. Zijn vier kleinkinderen droeg hij in zijn hart.
Paul kon genieten van de kleine dingen van het leven. Er was zijn tuin, samen met Mariëtte werkte hij veel in de tuin. Er waren zijn duiven, de vele bekers in de woonkamer zijn de getuigen van het spel met de duiven. Er was het fietsen van lange afstanden.
Het geloof van zijn jeugd heeft hij bewaard in zijn hart. Regelmatig ging hij naar Scherpenheuvel bij Maria een kaars branden voor de vele intenties. Iedere zondag vroeg hij in het ziekenhuis om de Heilige Communie te ontvangen. Dit sterven is voor ons niet het einde van alles. Hij mag nu thuiskomen in het Eeuwige Leven bij God en daar gelukkig zijn met die velen die hem voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op vrijdag 5 november 2021 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Cumps echtgenote van Henri Volkaerts. Zij woonde op het Rot. Zij werd geboren te Rotselaar op 18 november 1937 en is overleden in het UZ Gasthuisberg op 28 oktober 2021.
Bijna zestien maanden wist Maria dat ze lijdend was. Eerst dacht men dat haar vermoeidheid iets van de oude dag of van haar grote zorgzaamheid was. Die zestien maanden waren geen gemakkelijke tijd. Verpleegkundigen en artsen gaven haar goede zorgen en Maria en de familie zijn al de mensen van de zorg oprecht dankbaar. Die laatste dagen was ze er klaar voor om de grote Overstap te maken. Ze bleef positief en dankbaar voor het leven en voor haar gezin. Stilletjes is haar levensvlammetje gedoofd. Enkele dagen voor Allerheiligen is ze naar het Eeuwige Allerheiligen gegaan.
Maria was een zachte vrouw, soms koppig, optimistisch, zorgzaam, altijd positief – ook in de moeilijke momenten, goedhartig. Als huisvrouw gaf ze het beste van zichzelf, daarnaast was er de teelt van de aardbeien en het witloof. Ze heeft altijd hard gewerkt, werken en sparen, ze wilde het beste voor haar kinderen.
Met Rik was ze 62 jaar getrouwd. Ze heeft voor hem gezorgd, zolang het mogelijk was. Het was niet gemakkelijk om de zorg voor hem uit handen te geven. Haar laatste wens was om nog eens bij Rik te kunnen gaan. Met de wensambulance kon ze naar hem toe en heeft ze afscheid kunnen nemen. Al haar energie had ze daarvoor opgespaard.Voor haar kinderen was ze de bezorgde en zorgzame moeder. Met veel liefde en zorg zijn haar kinderen haar ook nabij geweest in die moeilijke tijd. Haar kleindochter was haar oogappel.
De zorg voor de tuin en de bloemen bleven tot het niet meer kon. Ook in de tijd dat ze chemo kreeg, bleef ze met de tuin en de bloemen bezig. Ze ging vroeger graag naar rommelmarkten. Ze keek graag televisie.
Haar geloof is haar sterkte en haar kracht in haar leven geweest. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Zolang het mogelijk was kwam ze naar de wekelijke Eucharistieviering. Er zijn de herinneringen aan haar bedevaart naar Lourdes en aan de bezoeken aan Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Allerheiligen.

Op vrijdag 19 november 2021 hebben we op de begraafplaats van Nieuwrode de afscheidsgebeden gebeden voor Celine Smets. Ze woonde in de Veeliedenstraat. Ze werd geboren te Nieuwrode op 9 april 1921 en is overleden te Aarschot op 11 november 2021.
Celine is lang een sterke vrouw geweest. Tot enkele jaren geleden woonde ze in haar huis in de Veeliedenstraat. Tot het niet meer ging en ze naar het rusthuis van Aarschot is gegaan. Eigenlijk is ze daar ook altijd blijven hopen dat ze weer naar huis kon gaan. In april mocht ze haar honderdste verjaardag vieren. Mooie foto’s zijn er nog van die bijzondere verjaardag. Ze bleef de taaie eeuwelinge, tot ze enkele weken geleden is gevallen. Sindsdien werd het steeds minder. De avond van 11 november was haar levensstrijd gestreden en is ze zachtjes overleden.
Op haar eigen manier heeft ze haar leven geleefd. Ze werd geboren in de Veeliedenstraat, in een gezin dat acht kinderen zou tellen. Ze is altijd bij haar ouders gebleven en ze heeft haar ouders verzorgd tot ze gestorven zijn. Daarna woonde ze in haar eigen huisje in de Veeliedenstraat, alleen, stil en teruggetrokken. Ze heeft sober geleefd. Haar familie was haar dierbaar en met hen voelde ze zich verbonden. Ze zijn haar ook nabij geweest.
De drukte van de straat heeft ze niet gezocht. Ze was wel blij en dankbaar voor de contacten die ze had via Samana en Okra.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd bewaard. Zolang ze naar de Eucharistieviering kon komen, was ze er. Het kerkelijke en het parochiale leven bleef ze volgen, ook via haar parochieblad. Vanuit haar geloof wist ze dat het sterven niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar mag ze nu weer samen zijn met hen die ze hier miste. Als laatste van de 8 kinderen van het gezin is ze overleden. Ze mag nu weer met de hele familie samen zijn in Gods Eeuwigheid.

Op vrijdag 22 april 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Josée Wolfs weduwe van Rik Verstreken, voorheen Appelweg. Ze werd geboren te Nieuwrode op 10 augustus 1919 en is overleden te Holsbeek op Pasen, zondag 17 april 2022.
Die vroege Paasmorgen is Josée stil, ongemerkt overleden. Haar familieleden hebben die laatste dagen bij haar gewaakt, ze is niet alleen moeten gaan. Al lang sprak Josée dat ze wilde gaan. “Ik wil gaan, mijn tijd is gekomen”, zei ze. Na een korte kruisweg van enkele dagen is het voor haar nu Eeuwig Pasen geworden, na een leven wat meer dan een eeuw overspande.
We bewaren van Josée het beeld van een vrolijke, moedige en dappere vrouw. Een zelfstandige vrouw met een sterke wil. Klein van gestalte, met hoge hakken stapte ze door het leven, een pronte vrouw met de haren mooi gekapt en mooi gekleed. Gedienstig en in de weer. Ze was gastvrij, altijd stond er wel iets op tafel. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven.
Met Rik deelde ze lief en leed, ze heeft goed voor hem gezorgd tijdens zijn ziekte. Na zijn sterven zette ze haar leven verder, de lege plaats was groot voor haar. Na meer dan dertig jaar is ze hem eigenlijk mogen volgen. Ook voor haar ouders zorgde ze.
Voor haar familie stond ze altijd klaar, als ze kon helpen, deed ze het. Voor de jongere generatie was ze als een derde grootmoeder. Voor de jongste generatie was ze tante Appeltje. Ze gaf altijd een gezonde snoep in de vorm van een appel.
Met haar geboortedorp en de mensen van Nieuwrode bleef ze altijd sterk verbonden, ook al woonde ze al tien jaar in het rusthuis in Holsbeek. Ze was gelukkig om bij haar laatste verjaardag nog eens naar Nieuwrode te kunnen komen. Josée kon genieten van de kleine dingen van het leven. Ze genoot van haar verjaardagen. Ze deed veel aan handwerk, zoveel tafeldoeken en bedspreien maakte ze. Ze kon ook lekkere taarten bakken. We gedenken ook haar jarenlange inzet voor Ziekenzorg in Nieuwrode, ze heeft veel goeds gedaan.
Josee was ook een gelovige vrouw. In het dagelijks gebed was ze met de Hemel verbonden. Zolang ze kon, kwam ze naar de Mis in de kerk in Nieuwrode, ze had haar vaste plaats. Ook in het rusthuis is ze tot de laatst mogelijke Mis aanwezig geweest.Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen.

Op dinsdag 24 mei 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Georges Vercammen echtgenoot van Valentine Nijs, Jansbergstraat. Hij werd geboren te Nieuwrode op 22 januari 1933 en is overleden te Sint-Joris-Winge op 19 mei 2022.
De laatste jaren begonnen de hoge jaren steeds zwaarder te wegen. Al enkele jaren vond hij een thuis in Dommelhof omdat het niet meer mogelijk was om hem de nodige zorgen thuis te geven. Ook al was het die laatste jaren niet gemakkelijk, hij wilde leven en blijven leven. Nu waren de krachten op. Hij is maar enkele dagen ziek geweest en pijn heeft hij niet gehad. Zijn gezin was bij hem toen hij is overleden. Hij heeft geweten dat het sterven dichtbij kwam. Tegen de verpleging had hij gezegd dat het niet lang meer ging duren.
Het beeld van de man met de pet of de hoed blijft in onze gedachten. Hij maakte graag grapjes, had zijn humor en lachte graag. Zijn hele leven speelde zich af in de Jansbergstraat, daar is hij geboren en naast de ouderlijke woning bouwde hij later zijn huis. Georges heeft veel en hard gewerkt. Als landbouwer gaf hij het beste van zichzelf. Er was de teelt van aardbeien, witloof, perziken en fruit.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Valentine was hij 65 jaar getrouwd. Samen hebben ze in die lange jaren zoveel met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar in onze kerk van Nieuwrode beloofden voor het Altaar van de Heer. Met veel liefde heeft Valentine voor hem gezorgd; hun liefde was na al die jaren jong gebleven. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, streng en rechtvaardig en positief, hij was er voor hen. Zijn kleinkinderen zag hij allemaal graag. Bij de jongsten was er al meer tijd om hen op te halen van school, mooie herinneringen van de zorgende grootvader.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Biddend was hij met de Hemel verbonden en lang ging hij naar de Mis. Ook in Dommelhof ging hij naar de Eucharistieviering. In die laatste tijd hoorden we hem ook bidden. Vanuit zijn geloof wist hij ook dat dit sterven ook niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden meer. Dat gunnen we Georges nu ook. In liefde en gebed blijven we met hem verbinden, over de grens van dit leven.

Op dinsdag 21 juni 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Josephine Waegemans weduwe van Roger Crabbé, Groenstraat. Ze werd geboren te Gelrode op 23 september 1937 en is overleden te Leuven op 16 juni 2022.
Josephine was nog een heel zelfstandige vrouw. Ze deed nog alles zelf. In het Pinksterweekend is ze ziek geworden. Op anderhalve week tijd moesten we afscheid van haar nemen. Ze was nog zo sterk en ineens kwam het einde…
We bewaren van Josephine het beeld van een braaf mens, altijd in de weer voor iedereen. Ze heeft een gelukkig leven gehad. Haar huis en haar gezin waren haar leven, de drukte van het verenigingsleven heeft ze niet gezocht en vakanties hoefden voor haar niet. Ze hield van haar zelfstandigheid. Ze leefde volgens een vast ritme: elke voormiddag poetste ze een stukje van haar huis, ze maakte haar eten, alles gebeurde op tijd en uur. Ze heeft hard gewerkt. Altijd heeft ze met haar man meegeboerd, er was de teelt van aardbeien, witloof, aardappelen en granen. Er was soms veel werk maar ze klaagde niet.
Eigenlijk had Josephine niet veel nodig om content te zijn: als ze haar gezin bij zich had, dan was ze gelukkig. Met Roger was ze vijfenvijftig jaar getrouwd toen hij in 2013 overleed. Ze waren een goed echtpaar, nooit was er ruzie. Zijn sterven heeft haar toch een krak gegeven, zoveel veranderde er in haar leven. Voor Marina was ze een goede moeder. En ze was een zorgzame grootmoeder, de kleinkinderen zijn mee bij haar grootgebracht. Ze was ook dankbaar voor de achterkleinkinderen, ze noemden haar “Moe”. Het jongste achterkleinkind draagt haar naam. Zo kort na deze geboorte moeten we afscheid nemen van de oudste generatie. Leven en dood liggen in een gezin soms dicht bij elkaar.
Josephine genoot van een tas koffie drinken, een pannenkoek en een gebakje. Ze genoot van met haar gezinsleden iets te gaan eten en drinken. Ze hield van puzzels, woordzoekers, een wandeling langs de veldweg.
Josephine was ook een gelovige vrouw. Lang ging ze elke week naar Scherpenheuvel naar de Mis en daarna iets drinken. Ze ging veel naar het kerkhof, naar het graf van haar man. Ze beleefde zo haar blijvende verbondenheid met hem, over de grens van dit leven. Ze mag nu ook thuiskomen in het Leven na dit leven.

Op donderdag 18 augustus 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Leona De Clerck dochter van Albert De Clerck (+) en Odile Naulaerts (+), uit Lubbeek. Ze werd geboren te Leuven op 19 november 1947 en is overleden te Tremelo op 9 augustus 2022. 
Soms komt de dood als een dief in de nacht en soms komt de dood ook als een bevrijding en een welkome vriend. Zo is de dood ook voor Leona gekomen. De laatste jaren was haar leven nog stiller dan voorheen geworden, ze leefde in de stilte van haar kamer en lag veel te bed. Toch nog sneller dan verwacht, is ze overleden.
Het leven heeft Leona niet verwend, haar levensverhaal is een triestig verhaal. Haar ziekte tekende haar al meer dan vijftig jaar, het was niet altijd gemakkelijk voor haar en haar dierbaren, zo dikwijls werd ze opgenomen en verbleef ze in instellingen. Getekend als ze was heeft ze op haar manier haar leven ingevuld en haar levensweg gegaan, ze leefde in haar eigen wereld. We bewaren van Leona het beeld van een goed mens, haar eigen dingen waren haar heilig. Ze was actief, veel op pad met de fiets. Goed doen voor anderen, dat maakte haar gelukkig. Altijd is ze ten diepste begaan geweest met het leed en het lot van de arme kinderen. Om het leed en de armoede toch enigszins wat te verhelpen, gaf ze alles weg. Er was haar liefdadigheid, er was haar inzet bij Poverello. Als ze iets voor anderen kon doen, dan deed ze het op haar manier.
In haar jonge jaren heeft ze vijf jaar gewerkt in de brouwerij van Betekom. Er zijn mooie herinneringen uit haar jeugd bij de Chiro als hoofdleidster en gewestleidster.
De contacten met haar familie waren belangrijk voor haar. Ze was dankbaar voor de bezoeken van broers en schoonzussen. Ze vroeg ook regelmatig hoe het ging met de jongere generatie.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd bewaard. Ze luisterde elke dag naar Radio Maria en ze was blij om elke week de Heilige Communie te kunnen ontvangen. Er zijn herinneringen aan de tijd dat ze bij het kerkkoor van Nieuwrode zong. Leona had schrik voor de dood en was bang om te sterven. En toch… Vanuit haar geloof wist ze dat het sterven niet het einde van alles is. Bij de Heer mag ze nu rust vinden.

Op donderdag 10 november 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Magda Celis. Ze was de weduwe van Leo Ernest. Ze woonde in Goetsenhoven, voorheen Appelweg. Ze werd geboren te Nieuwrode op 18 augustus 1938 en is overleden te Tienen op 3 november 2022.
Op enkele dagen moesten we afscheid nemen van Magda. Er was op Allerzielen de val, ze werd naar het ziekenhuis gebracht, haar hart was zwak geworden, daags nadien is ze onverwacht, rustig en vredig overleden. Ging het allemaal zo snel, toch waren er de laatste jaren wat ouderdomskwalen. Ze voelde zich de laatste weken ook moe en ze zei wel eens: “Het is genoeg geweest”. Dit sterven had niemand verwacht.
Magda was een gedreven en levenslustige vrouw. Als ze een idee had, kon je haar daar niet van afbrengen. Met hart en ziel was ze onderwijzeres. Ze trad in de voetsporen van haar vader als onderwijzeres. Lange jaren gaf ze les in het lager onderwijs in Ourodenberg. Ze is altijd goed geweest voor haar leerlingen; altijd oog voor de kleinen en de minderbedeelden.
Met Leo deelde ze lange jaren lief en leed tot hij in 2017 is overleden. Zijn sterven maakte haar eenzaam. Ze miste hem, hij had haar altijd vertroeteld. Ze was dankbaar voor de contacten en de aandacht van haar familie. Ze was bekommerd voor haar familie. Iedereen was welkom bij haar.
Magda genoot van de kleine dingen van het leven: haar hobby was schilderen. Al jong kon ze goed tekenen, nu schilderde ze vooral landschappen. Verschillende keren heeft ze haar werken tentoongesteld.
Het geloof heeft ze altijd trouw bewaard. Haar geloof was sterk en maakte haar sterk. Haar zorg was groot om zovelen die geen geloof meer hadden. In het dagelijkse gebed was ze met de Hemel verbonden, ze bad haar rozenkrans en volgde de Mis op televisie. Lange tijd heeft ze meegezongen in het koor van Nieuwrode. Op Allerheiligen kreeg ze nog van haar priesterbroer de Heilige Communie. Sterven was voor haar thuiskomen in de Hemel. In dat geloof namen we afscheid van haar in de kerk van Nieuwrode, zoals ze dat zelf heeft gewild. Haar hart bleef in haar geboortedorp Nieuwrode, ook al woonde ze de laatste jaren in Goetsenhoven. Hier legden we haar ook te rusten op de begraafplaats waar zovele familieleden en bekenden rusten.

Op donderdag 22 december 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Henri Volkaerts. Hij was de weduwnaar van Maria Cumps. Hij woonde op het Rot. Hij werd geboren te Nieuwrode op 14 mei 1932 en is overleden te Aarschot op 19 december 2022.
Heel onverwacht is Henri, na een lange levensadvent, naar het Eeuwige Kerstmis gegaan. Die ochtend was alles verlopen zoals altijd. Men had hem gewassen en in de rolstoel gezet. Zijn hart is stilgevallen, stil en ongemerkt heeft hij deze aarde verlaten. Het laatste anderhalf jaar vond hij een thuis in WZC Sint-Rochus te Aarschot, de hoge jaren begonnen te wegen, herinneringen vervlogen snel. Hij kreeg er een goede verzorging, zijn kinderen zijn er oprecht dankbaar voor.
We bewaren van Henri het beeld van een harde werker. Al op 14 jaar begon hij te werken. Lange jaren was hij arbeider bij Interbrew, in de brouwerij in ploegenstelsel gaf hij het beste van zichzelf. Wanneer hij thuis kwam, trok hij zijn overall aan en was er de teelt van witloof en aardbeien.
Voor zijn gezin heeft hij het beste gegeven, voor hen cijferde hij zich weg, altijd was hij bezorgd om hen, hij wilde dat zijn kinderen alle kansen kregen. Met Maria was hij 62 jaar getrouwd toen ze ruim een jaar geleden overleed. Lang mochten ze samen zijn, lang samen thuis wonen. Hij was in de uitvaart maar haar sterven is niet echt tot hem doorgedrongen, hij bleef naar haar vragen. Voor zijn kinderen was hij de strenge en rechtlijnige vader. Hij was trots op zijn kleindochter Margo.
Henri genoot van de kleine dingen van het leven. Hij was een groot voetballiefhebber. Hij was een grote fan van Eddy Merckx, hij volgde graag het wielrennen. Er zijn de herinneringen aan zijn hond en hoe hij zijn katten kunstjes leerde. Graag ging hij met Maria naar rommelmarkten.
Henri was een gelovig man, trouw aan het geloof van zijn jeugd. Twee keer ging hij op bedevaart naar Lourdes, graag ging hij naar Scherpenheuvel. Als christenen spreken we uit dat de dood niet het laatste woord heeft. Sterven is voor ons niet verdwijnen in de duisternis maar thuiskomen in het Licht van God. Dat gunnen we Henri nu ook. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op vrijdag 30 december 2022 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van José Jacobs. Zij was de weduwe van Florent Verstraelen. Zij woonde op de Kriesberg. Zij werd geboren te Nieuwrode op 6 november 1937 en is overleden te Tienen op 23 december 2022.
Die laatste dagen is het allemaal zo snel gegaan. Machteloos stond we bij haar bed voor de Sacramenten der Zieken. De afgelopen maanden waren al niet gemakkelijk. De hoge jaren wogen, ze werd steeds meer hulpbehoevend. Het was een tijd van vallen en opstaan, de krachten werden minder. Ze vroeg niet graag om hulp. Sinds maart was ze in het rusthuis. José heeft met een grote weemoedigheid zelf aangevoeld dat het einde dichterbij kwam. Aan haar lange levensadvent kwam toch nog onverwacht een einde.
We bewaren van José het beeld van een lieve vrouw voor wie alles goed was. Ze was graag mooi, de kleuren wit en zwart waren haar dierbaar. Ze had een groot hart voor haar medemensen en dat vertaalde zich ook in een grote inzet voor haar medemensen. Ze ging in de politiek omdat ze in het OCMW wilde zitten en zich wilde inzetten voor medemensen die het minder hadden. Altijd was ze in de weer voor anderen.
Als huismoeder heeft ze het beste van zichzelf gegeven, de zorg voor haar vier kinderen was haar leven. Er was ook de teelt van aardbeien en een beetje perziken. Er zijn de herinneringen aan de tijd in de patisserie in Averbode.
Met Florent deelde ze lange jaren lief en leed tot hij in 2011 overleed. Zijn sterven bleef moeilijk voor haar, veel is ze naar het kerkhof gegaan en het laatste half jaar wilde ze naar hem gaan. Ze was voor haar kinderen een goede moeder, behulpzaam, ze deed alles. Ook de kleinkinderen en achterkleinkinderen waren haar dierbaar. Het deed haar moederhart pijn haar oudste zoon en een kleinkind te zien voorgaan.
José speelde vroeger harmonica. Er was bloemschikken. Er was haar grote inzet in het verenigingsleven van ziekenzorg, KVLV, de Gepensioneerdenbond. Hoeveel heeft ze niet gekookt voor het verenigingsleven?
José bewaarde ook haar geloof dat ze thuis meekreeg. Zolang ze kon kwam ze elke week naar de Mis. Lang was ze bij het koor. Een groot Mariabeeld had ze in haar huis, een Mariabeeld wat nu een plaats heeft in de kerk van Holsbeek. Bij de Heer, in het Eeuwige Kerstmis mag ze nu thuiskomen.

Op Oudjaarsdag, zaterdag 31 december 2022 hebben we op de begraafplaats van Nieuwrode de afscheidsgebeden gebeden voor Frederik Boekmans. Hij woonde in de Grensstraat. Hij werd geboren te Aarschot op 7 september 1951 en is overleden te Nieuwrode op 24 december 2022.
De namiddag voor Kerstmis, terwijl vele mensen zich klaarmaakten om samen Kerstmis te vieren, werd Fré dood aangetroffen in zijn woning aan de Grensstraat. Eenzaam, ongemerkt is hij overleden.
We weten weinig van hem. Even luisterend bij de buren weet niemand echt iets van hem te vertellen. We kennen zijn naam, Broekmans Frederik Jan Baptiste. Die laatste namen, Jam Baptiste verwijzen naar Johannes de Doper. Fré had zeker iets van die Johannes de Doper zoals hij ons wordt beschreven in het evangelie: Fré was ook zonderling, eenzaam levend aan de rand van het dorp, op zijn eigen manier vulde hij zijn leven in, met zijn dieren die zijn kostbare bezit waren. Mensen zagen hem in zijn zwarte auto wanneer hij naar de bakker of de winkel ging maar ook hier waren dan de contacten schaars. Zijn Nederlandse echtgenote Leny is al lang overleden en sindsdien leefde hij heel teruggetrokken. Hij is gestorven zoals hij heeft geleefd, eenzaam en ongemerkt.
Zijn levensboek waar we weinig van kennen is gesloten. Via sociale media werd het afscheidsmoment vermeld en een aantal mensen uit ons dorp zijn gekomen om mee te bidden en bij deze dorpsgenoot te zijn. Hij mag thuiskomen bij onze God van Liefde die ons zegt: “Zal een vrouw haar zuigeling vergeten, een moeder zich niet erbarmen over het kind van haar schoot? En zelfs als die het zouden vergeten; Ik vergeet u nooit!”

Op zaterdag 25 maart 2023 hebben we afscheid genomen van Achiel van Horebeek, voorheen uit de Veeliedenstraat. Hij werd geboren te Nieuwrode op 8 juli 1936 en is overleden te Aarschot op 17 maart 2023.
Achiel sukkelde al lang met de gezondheid. Langzaam ging zijn toestand achteruit. Zes jaar geleden moest hij zijn vertrouwde huis aan de Veeliedenstraat verlaten om een thuis te vinden in WZC Poortvelde in Aarschot.
Achiel was speciaal, hij leefde zijn eigen leven en in zijn eigen wereld. Hij had een sterke wil en hij had een duidelijke mening die hij niet voor zich hield, je wist wat je aan hem had. Alles in zijn leven verliep volgens een vast schema, alles op tijd en uur en daar werd niet van afgeweken. Hij had een sterk geheugen, data en uren van gebeurtenissen van weleer kon hij precies zeggen. Ook hoofdrekenen was een specialiteit van hem, hij had geen rekenmachine nodig.
Achiel was een stevige en krachtige man die hard kon werken. Als mijnwerker heeft hij lange jaren het beste van zichzelf gegeven, van zijn 19de tot zijn 45ste levensjaar. Daarna ging hij bij mensen hun hofjes verzorgen. Alle machinerie sprak hem aan en hij was dankbaar wanneer hij iets met machines kon doen.
Zijn hele leven speelde zich af op de boerderij aan de Veeliedenstraat. Hij kwam uit een gezin van zeven. Met zijn broers leefde hij in het ouderlijke huis samen, de zussen zorgden voor de broers. Hij was dankbaar voor wat zijn zus voor hem deed, één keer heeft hij toch gezegd: “Als ik u niet had, was ik een sukkelaar”. Olga heeft haar best voor hem gedaan, zeker de laatste tijd ging ze twee keer per dag naar hem om hem eten te geven.
Achiel kon genieten van de kleine dingen van het leven. Hij las zijn krant en hij keek trouw naar Blokken, dan mocht hij niet gestoord worden. Hij dronk graag zijn pint bier, met niet te veel schuim er op! Elke avond ging hij naar het Klokhuis en klokslag om 22.30 uur ging hij het café binnen en kwam naar huis als laatste man; dat was zijn wereld en dat was zijn traditie.
Biddend hebben wij hem aan Gods Zorg toevertrouwd. We vertrouwen op het Woord van de Heer: “Uw broer zal verrijzen”. Zijn urne werd begraven in het graf van zijn broer op de begraafplaats van Nieuwrode, in het geloof dat ze samen mogen zijn bij de Heer.

Op vrijdag 2 juni 2023 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Robert Van Eylen. Hij was de echtgenoot van Leontina Bergen. Hij woonde op het Dorp. Hij werd geboren te Leuven op 10 februari 1938 en is er overleden op 28 mei 2023.
Die laatste dagen is het allemaal snel gegaan. Robert was in het ziekenhuis, er waren de operaties. Hij leefde graag en hij wilde blijven leven maar hij was lichamelijk op, zijn hart viel stil. Omringd door Leontine en enkele andere familieleden is hij overleden.
We bewaren van Robert het beeld van een kalme man, een ruwe bolster met een peperkoeken hart, altijd behulpzaam. Hij hield graag een babbel met mensen. Hij was een sterke man met een sterk geheugen, een man met een sterke wilskracht.
Bijna veertig jaar werkte hij als operator bij de stijfselfabriek Remy.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Leontine vierde hij nog 65 jaar huwelijk. In al die jaren hebben ze zoveel samen met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar beloofden voor het Altaar van de Heer in de kerk van Nieuwrode. Ze hebben samen ook een mooie tijd gehad na het pensioen van Robert: samen genoten, veel op reis en naar de zee gegaan, mooie reizen gemaakt met de gepensioneerdenbond. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, voor hen was hij altijd in de weer, als hij kon helpen dan deed hij het. Hij was er dankbaar voor dat zijn gezinsleden zo dikwijls op bezoek kwamen, ook in die tijd in het ziekenhuis. Hij hield van zijn kleinkinderen en was blij wanneer hij de achterkleinkinderen zag. Hij deed ook graag een babbeltje met de buren.
Robert heeft een mooi leven gehad en hij kon ook genieten van de kleine dingen van het leven. Tot de laatste dagen heeft hij in zijn hof gewerkt, dat gaf hem voldoening. Hij had nog aardappelen en bonen geplant. Hij hield van sport, voetbal en koers hadden zijn interesse. Er zijn de herinneringen aan hoe hij vurig supporterde toen zijn kinderen en kleinkinderen voetbalden bij Nieuwrode. Er zijn de herinneringen aan zijn vogelpik spelen.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Zolang hij kan, ging hij naar de Mis. Naar veel uitvaartmissen is hij geweest en zo wilde hij het ook, als een christen vanuit de kerk begraven worden. De Heer mogen hem nu welkom heten in het Eeuwige Vaderland.

Op zaterdag 22 juli 2023 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Marcel Van Baelen. Hij heeft op de Kriesberg gewoond. Hij werd geboren te Kessel-Lo op 4 september 1933 en is overleden in woonzorgcentrum Wijgmaalbroek op 18 juli 2023.
Al lange jaren was Marcel getekend door Parkinson. Tien jaar geleden vond hij een thuis in woonzorgcentrum Wijgmaalbroek. Hij werd steeds meer daar zijn ziekte getekend: het spreken werd steeds moeilijke(r, hij hoorde niet meer, communicatie was lezen en een beetje schrijven. En toch klaagde hij bijna niet: hij aanvaardde zoals het was, pijn had hij niet maar last, hij bezag het positief, een voorbeeld van dragen en niet klagen. De laatste dagen liet het zich aanvoelen dat het streven dichtbij was, zijn dierbaren bezochten hem nog. In de nacht is hij gestorven.
Marcel was een man met een sterk karakter, eigenzinnig. Hij leefde op zijn eigen manier met zijn eigen gedachten. Op zijn manier wilde hij de dingen doen en dat was voor zijn dierbaren niet altijd gemakkelijk. De principes van vroeger waren de zijne. Hij was een werker, lange jaren werkte hij bij de ASLK, daar werkte hij zich op. Hij ging graag om met geld. Hij leefde zuinig en spaarzaam.
Marcel is nooit getrouwd, hij is altijd bij moeder gebleven en hij zorgde voor haar op zijn manier. Op zijn manier leefde hij ook verbonden met zijn familie, die hem aanvaardde zoals hij was. Er was ook zijn aandacht voor de jongere generatie. Als hij uitgenodigd werd, kwam hij naar de familiefeesten.
Zijn huis op de Kriesberg in Nieuwrode was voor hem een bijzondere plek. Daar kweekte hij appelen en had hij zijn groentetuin en zijn bomen, daar liepen zijn vele ganzen. Ook toen hij al in Wijgmaalbroek verbleef, bleef hij graag naar Nieuwrode gaan om het te zien en er te zitten. Naast de zorg voor zijn tuin is hij ook enkele keren naar Oostenrijk geweest en daar bracht hij dan muziek van mee.
Hij was een gelovig man, ook al zei hij er niet veel over. Vroeger ging hij altijd naar de Mis. Bij de Heer mag hij nu rust en vrede vinden.

Op donderdag 31 augustus 2023 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Amelie Wouters echtgenote van René Vandenbergh. Ze woonden op de Appelweg. Ze werd geboren te Nieuwrode op 21 augustus 1937 en is overleden te Leuven op 24 augustus 2023.
Die laatste dag ging het allemaal zo snel. Amelie kreeg een hersenbloeding, ze werd naar het ziekenhuis gebracht. Het waren uren van afscheid nemen. René was dicht bij haar toen ze is overleden. Aan dit sterven ging een weg vooraf van steeds minder kunnen, de hoge jaren begonnen zwaar te wegen. Nog maar kort vond ze een thuis in het rusthuis in Holsbeek. Met de hulp en steun van René is ze zo lang mogelijk thuis gebleven, tot het niet meer ging.
We bewaren van Amelie het beeld van een kalme vrouw, zorgzaam. Als men haar iets vroeg, dan was ze altijd gewillig om te helpen. Eerst heeft ze bij Java gewerkt, later bij Boon-Weets, aardbeidoosjes gemaakt.
Met Rene was ze 63 jaar getrouwd, samen hebben ze in die lange jaren zoveel gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar voor het altaar van de Heer hadden beloofd. René en Amelie waren altijd samen; waar ge René zag, zag je Amelie. De zorg van René voor Amelie is groot geweest, thuis en elke dag ging hij naar het rusthuis op bezoek. Zijn leven was zorgen voor haar. Het gemis zal groot zijn voor René. Zestig jaar geleden werd de kleine Marc geboren, hij leefde slechts tien weken. Een foto van Amelie met de kleine Marc bleef een ereplaats in huis hebben. Er was ook een goede band met haar familie; ze was tante voor velen.
Amelie genoot van de kleine dingen: ze ging graag eens iets eten en drinken; haar tuin hield ze in het oog. Ze ging graag eens naar het kasteel van Horst om een pannenkoek te eten.
Als gelovige mensen nemen we nu afscheid van haar. Voor ons is dit sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Amelie nu ook na die laatste moeilijke tijd. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven. Ons gebed nu en in de toekomst is dat Amelie nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met Marc en met die vele anderen die haar voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op maandag 25 september 2023 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Rummens echtgenote van Paul Storms. Ze woonde voorheen in de Losting. Ze werd geboren te Molenbeek-Wersbeek op 19 maart 1936 en is overleden te Tielt-Winge op 19 september 2023.
Het is een lange weg geweest. Al acht jaar was Maria getekend. De herkenning werd steeds minder, ze werd steeds stiller. In die laatste dagen is het allemaal zo snel gegaan. Het hele gezin was bij haar toen ze is overleden.
We bewaren van Maria het beeld van een sterke vrouw, zorgzaam, altijd in de weer. Ze heeft zichzelf altijd weggecijferd zodat de mensen om haar heen niets tekort zouden komen. Hard heeft ze gewerkt: in haar jeugd is ze gaan dienen en daarna gaf ze het beste van zichzelf als huisvrouw. Ze werkte overdag mee in de landbouw en daarna was er de was en de plas.
Met Paul was ze bijna 68 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen met elkaar gedeeld, altijd waren ze samen. Samen gingen ze ook naar het rusthuis. Voor haar kinderen was ze de zorgzame, de beste moeder. Ze was moeder in hart en nieren en ze zorgde altijd voor de beste maaltijd op tafel, fijne boerenkost. Hoeveel patatten heeft ze niet geschild en hoeveel pannenkoeken heeft ze niet gebakken voor haar gezin, zo werd er nog verteld. Ook met de kleinkinderen waren er de goede contacten. Ze was belangstellende en bezorgd naar de kleinkinderen. De komst van de achterkleinkinderen maakte haar blij. Hun tekeningen hadden een plaats bij haar. Van elk kind en kleinkind wist ze de geboortedag.
Maria genoot van de kleine dingen van het leven: er waren haar bloemen, de zorg voor de gerariums, ze hielp in de keuken bij de bijeenkomsten van de gepensioneerden en van ziekenzorg.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Er zijn de herinneringen aan hoe ze haar kinderen altijd een kruisje voor het slapen gaf. Zolang ze kon is ze elke zondag naar de Mis gekomen en later volgde ze de Mis op televisie. Enkele keren gingen Maria en Paul op bedevaart naar Lourdes. Ook ging ze regelmatig op bedevaart naar Scherpenheuvel. Moge de Heer haar nu belonen voor haar leven van inzet, trouw en geloof.

Op zaterdag 18 november 2023 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Jean Pol Louwette echtgenoot van Sylvia Petiels. Hij woonde op het Dorp. Hij werd geboren te Borgworm op 18 mei 1959 en is overleden te Nieuwrode op 12 november 2023.
De weg naar dit sterven is bijzonder zwaar en pijnlijk geweest. Dat laatste jaar maakte de ziekte zich steeds meer meester van Jean Pol en tekende hem helemaal. Zijn sterven is als een bevrijding gekomen.
Jean-Pol schreef in een brief aan de pastoor over zijn uitvaart: “Ik heb een fantastisch leven gehad, een lieve familie en een super echtgenote. Ik heb liever geen details over mijn leven en werk”. Dat doen we ook. Zonder verder in te gaan op het verloop van zijn leven en carriere, bewaren we van hem het beeld van iemand die graag vrienden maakte, eenvoudig leefde, slim en handig was, sportief. Als hij iemand kon helpen, deed hij het. Hij was eenvoudig en joviaal en ging spaarzaam om met wat hem werd toevertrouwd.
Hij was een familieman. Hij trouwde met Sylvia op 30 augustus 1979, samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, Met veel liefde en zorg is ze hem nabij geweest in die laatste moeilijke tijd. Als vader en grootvader was hij zeer bezorgd om kind en kleinkind. Voor zijn hoogbejaarde moeder is het een omgekeerde wereld om haar jongste zoon te zien voorgaan.
Jean Pol hield van: tuinieren, fietsen, hij heeft altijd paarden gehad waar hij mee ging rondtoeren, reizen met de mobilhome, hij kookte graag en bakte taarten.
Het geloof dat Jean Pol thuis had meegekregen is zijn sterkte en kracht geweest in zijn afscheid nemen van het leven. Hij schreef: “Onze God is een God van liefde en vergiffenis. Ik ga naar Huis.” In dat geloof heeft hij de Sacramenten der Zieken ontvangen, Sylvia was bij hem en zijn moeder volgde via de camera Heel vroom ontving hij de Sacramenten. Hij hoopte dat zijn uitvaart mensen kon overtuigen van het bestaan van God door zijn geloof. Het sterven was voor Jean Pol: zijn lichaam zou sterven maar zijn ziel leeft verder. Dat was voor hem heel concreet: hij ging zijn grootouders zien, ik ga iedereen goede dag zeggen, ik ben terug in de familie. Hij vertelde dat hij zijn kleindochter vanuit de Hemel altijd zou blijven beschermen. Hij zei tegen mensen: “Als je mij nodig hebt, bid tot God en je zult hulp krijgen op een onverwachte manier”.

Op dinsdag 23 januari 2024 hebben we op de begraafplaats van Nieuwrode de kerkhofgebeden gebeden bij Louis Claes weduwnaar van Marie-Louise Vertommen. Hij werd geboren te Nieuwrode op 9 maart 1923 en is overleden te Tielt-Winge op 15 januari 2024.
Vorig jaar vierden we nog met een mooi groot feest en met veel mensen in WZC Dommelhof de honderdste verjaardag van Louis. De laatste tijd is zijn levensvlammetje zachtjes gedoofd.
Louis werd geboren in het Dorp te Nieuwrode. Hij was 72 jaar getrouwd met Marie-Louise toen ze op 11 januari 2021 overleed; lang mochten ze samen zijn, bijna dag op dag 3 jaar na zijn echtgenote is hij overleden. Louis heeft een groot gezin met 6 kinderen, 9 kleinkinderen en heel wat achterkleinkinderen.
Lang was Louis kleermaker in Nieuwrode, lang woonde hij in de Suikerhoek. Daarna verhuisde hij naar het Pietershof in Sint-Pieters-Rode en sinds enkele jaren verbleef hij nu in Dommelhof in Sint-Joris-Winge. Louis is altijd een fervente duivenliefhebber geweest, hij behaalde vele kampioenstitels. Louis heeft zich in de Tweede Wereldoorlog ingezet voor het Verzet, hij wass erkend Verzetsstrijder.
Toen we hem vorig jaar als honderdjarige de vraag stelden wat zijn recept is om honderd te worden is zijn antwoord: “Het goede doen wat je graag doet, content zijn en leven uit het geloof dat na dit leven het Hemels Paradijs komt”. Na een leven wat meer dan een jaar overspande, mag hij nu thuiskomen in dat Eeuwige Leven bij God en zovelen terugvinden. Hij is begraven in het graf bij zijn echtgenote, in de gelovige zekerheid dat ze nu weer mogen samen zijn.

Op zaterdag 6 juli 2024 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Theo Verbeek weduwnaar van Huguette Deroost, Dorp. Hij werd geboren te Nieuwrode op 30 augustus 1948 en is overleden te Leuven op 29 juni 2024.
Al een tijd sukkelde Theo met de gezondheid. Die laatste jaren was het een tijd van hopen en vrezen. De operatie van anderhalf jaar geleden bracht niet het licht waarop hij hoopte. Te vroeg moeten we afscheid nemen van hem.
Theo was  een goeie mens, een lieve en zachtaardige man, hij deed alles om goed te doen. Bij veel mensen leeft het beeld van Theo als kantoorhouder. In die hoedanigheid heeft hij hard gewerkt. Het was voor hem meer dan een beroep, het was een maatschappelijke functie, hij was dienstverlenend naar de mensen in het dorp. Hoeveel mensen heeft hij bijgestaan in moeilijke momenten? In stilte heeft hij veel goed gedaan.
Met Huguette was hij bijna 50 jaar getrouwd toen ze in 2019 overleed. Alles heeft hij voor haar gedaan tijdens haar lange en pijnlijke lijdensweg, zwaar ging hij over zijn grenzen in zijn zorg, hij heeft zich voor haar opgeofferd.. Voor zijn kinderen was hij de beschermende en zachte vader. Voor zijn kleinkinderen was hij de toffe en grappige opa, er zijn de herinneringen aan het voetballen van opa. Met Lieve was het samen-zijn mooi. De komst van Lieve in zijn leven was bron van blijdschap en geluk, belangrijk en betekenisvol voor beiden en ook voor beide families. Lieve heeft werkelijk alles uit de kast gehaald om te helpen toen Theo ziek werd en hem in de goede dagen ervoor intens gelukkig gemaakt toen alles nog leek te kunnen. Het samen-zijn was te kort. Er waren nog zovele plannen samen.
Theo genoot van in de tuin werken, vroeger was er het paard rijden, hij had een zwak voor honden. Hij hield van wandelen, uitstapjes en af en toe een reisje. Hij had een brede interesse voor alles.  Het deed hem goed om iemand een pleziertje te kunnen doen. Het deed hem goed om samen te zijn met mensen, met de collega’s van KBC, vroeger de Landelijke Gilde.
Het christelijke geloof heeft hij thuis meegekregen. Met Lieve kwam hij in de afgelopen tijd ook wel mee naar onze kerk. Hij beleefde de christelijke waarden van eerlijkheid, goed zijn, zich ten volle inzetten. Zijn laatste wandeling was een wandeling naar de begraafplaats van Nieuwrode, daar waar zovelen rusten die hij heeft gekend. Daar zal hij nu ook een plaats krijgen. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op woensdag 18 september 2024 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Marie Louise Terweduwe weduwe van Joseph Robberechts, voorheen Losting. Ze werd geboren te Nieuwrode op 8 september 1929 en is overleden te Holsbeek op 11 september 2024.
De hoge jaren wogen, het was vallen en opstaan. Vijf jaar geleden verhuisde ze van de Losting naar het rusthuis in Holsbeek. Elk kende haar daar als een lieve en dankbare vrouw. Op haar 95^ste verjaardag had ze nog iedereen gezien. De krachten waren op.
Marie-Louise was een sterke vrouw met een sterke en strakke mening. Haar opmerkingen konden scherp zijn, ze wond er geen doekjes omheen. Marie-Louise had moderne opvattingen en ging met haar tijd mee. Ze was altijd in de weer en was altijd bezig. Van opleiding was Marie-Louise verpleegster en daar deed ze vroedvrouw bij. Dat heeft ze enkele jaren gedaan en daarna heeft was ze huisvrouw. Zorgen voor anderen heeft ze altijd gedaan.
Ze was de Mater Familias die het gezin bleef besturen en de weg tonen. Met Joseph was ze 49 jaar getrouwd toen hij in 2004 overleed na een lange en moeizame weg. Ze was de strenge en rechtvaardige moeder. Met stevige hand heeft ze haar kinderen de weg naar de volwassenheid getoond, ze ging ook helemaal voor hen. Haar kleinkinderen waren haar dierbaar; er zijn de herinneringen aan hoe ze hen naar school bracht en hen haalde.. Ze was dankbaar wanneer de achterkleinkinderen op bezoek kwamen.
Marie-Louise kreeg het christelijke geloof thuis mee en heeft dat altijd bewaard. Er zijn tijden geweest dat ze dagelijks naar de Mis ging, in het rusthuis was ze wekelijks ook trouw in de Mis. Vanuit haar geloof werkte ze ook voor de plaatselijke geloofsgemeenschap, de kerk en de parochiezaal. In 2018 verleende Kardinaal De Kesel aan Marie-Louise het gouden Sint-Romboutskruis. Marie-Louise heeft in 1980 Ziekenzorg Nieuwrode mee gesticht. Ze vervulde er de taak van secretaris en penningmeester en is tot 2018 actief geweest. Alles moest wijken voor Ziekenzorg, ze bezocht trouw haar zieken. Lange tijd heeft ze zich in de parochie ingezet – begonnen bij Pastoor Pauwels – met het ontvangen van misintenties. Lange jaren deed ze de betalingen/financiën van de parochie. Lange jaren kon men ook bij haar terecht voor het boeken en het huren van de parochiezaal van Nieuwrode. Ze vergezelde de pastoor ook naar de vergaderingen van het decanaat.  Nu mag ze thuiskomen bij de Heer.

Op donderdag 3 oktober 2024 was er in onze Sint-Lambertuskerk de kerkelijke uitvaart van Paul Storms weduwnaar van Maria Rummens, voorheen Losting. Hij werd geboren te Nieuwrode op 16 december 1930 en is overleden te Tielt-Winge op 27 september 2024.
Een jaar na Maria is ook Paul overleden. Samen mochten ze oud worden, samen hebben ze zoveel gedeeld en samen hebben ze hard gewerkt. Voor hun gezin is er nu de lege plaats. Ook al mogen ouders een hoge leeftijd bereiken, het verlies blijft. De krachten van Paul waren helemaal op. Al enkele maanden wisten we dat dit sterven er aan zat te komen. Hij werd steeds stiller. Gezinsleden vertelden dat ze op die eerste sterfdag van Maria hadden gebeden: “Moederke, komt ons vader eens halen”. Hun bede is verhoord, het was tijd.
Paul was een sterke man, niet altijd gemakkelijk, koppig een goed hart en een eigen wil, een sterk gedacht.  Paul heeft hard en veel gewerkt. Hij werkte een twintig jaar in de zagerij en dan was hij landbouwer. De teelt van aardbeien, witloof en klein fruit was zijn leven. Hij leefde voor zijn boerderij, het werk ging voor alles. Hard werd er gewerkt, van de vroege ochtend.
Met Maria was Paul 68 jaar getrouwd, tot ze vorig jaar overleed. Samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, samen gingen ze met de tractor naar het werk, altijd waren ze samen en samen moesten ze noodgedwongen ook vier jaar geleden naar het rusthuis. Voor zijn kinderen was hij de strenge maar rechtvaardige vader. Naar het traditionele vaderbeeld moesten de kinderen naar hem luisteren en moest er thuis ook meegewerkt worden. Zijn hoge leeftijd bracht met zich mee dat hij een groot gezin had met vele kleinkinderen en achterkleinkinderen. Als de gezinsleden kwamen, kon men het huis niet verlaten zonder een kommetje pap, pap moest er altijd zijn! Als er iemand in nood was, dan waren Paul en Maria er.
Tussen het vele werken was er ook nog wel eens tijd voor een uitstapje naar de Ardennen en naar Scherpenheuvel, kaarten met de gepensioneerden, vroeger ook vissen.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Zolang hij kon ging hij elke week naar de Mis, hij had een vaste plaats in de kerk. Zo dikwijls heeft hij uitgesproken: “Ik geloof in de Verrijzenis van het lichaam en het eeuwige Leven”. In dat geloof nemen we nu afscheid van Paul. Zijn leven wat bijna een eeuw overspande is nu Eeuwigheid geworden.