Woord van de Pastoor

Vork in de rechterhand voor dessert

Onlangs werd ik bij een jongere vrouw geroepen. Ze heeft al een tijd kanker en ze strijdt moedig tegen haar ziekte. Niemand in haar naaste omgeving is gelovig behalve een buurvrouw. Die buurvrouw komt regelmatig bij haar op bezoek en zo kwam het onderwerp van het geloof ter sprake. Die buurvrouw had naar haar getuigd over haar gebedsleven en dat zij geloofde en dat ze er van overtuigd was dat het bij het sterven niet het einde zou zijn. In die afgelopen periode heeft die vrouw teruggegrepen naar het geloof van haar jeugd, dankzij het getuigenis van die buurvrouw. Ze bidt weer en het doet haar goed. Die buurvrouw had haar ook gesproken over de Ziekenzalving. Dat wilde ze ontvangen, als een sterkte en een kracht in haar vechten tegen haar ziekte. Ik was getroffen door het geloof van die vrouw. Sinds een tijd brandt er in haar huis ook altijd een noveenkaars. Haar kinderen lachen er wel eens mee maar de zekerheid dat God bij haar is en ook niet zal loslaten in de dood is voor haar een zekerheid.

Net die dag van dat bezoek en die ziekenzalving had iemand mij een mooi verhaal gemaild wat ik haar ook heb verteld en wat ze ook bijzonder vond.
Een terminale vrouw ging op een dag naar de begrafenisondernemer om haar uitvaart te regelen. Ze regelde heel wat zoals waar de uitvaartmis en de begrafenis moest plaats vinden, welke kist en waar de koffietafel. Maar ze had ook een heel specifieke wens over hoe ze opgebaard moest worden. Ze moest later in haar kist opgebaard worden met in haar rechterhand een vork. De begrafenisondernemer vond dat toch wel een vreemd voorstel maar de vrouw gaf uitleg. Ze vertelde: “Wanneer ik met vrienden uit ging eten en de borden van het hoofdgerecht werden afgeruimd, zei er altijd iemand: ‘Houd je vork gereed’. En dan kwam mijn favoriete onderdeel van de maaltijd, het beste en het lekkerste: het dessert. Ik wil dat de mensen die mij in mijn kist zien liggen met een vork in mijn hand zich afvragen: wat doet die vork daar? En dan moet jij als begrafenisondernemer hen antwoorden: ‘Voor haar komt nu het beste, het dessert’.”

Voor ons christenen eindigt het niet wanneer ons hart stopt met kloppen en we onze laatste adem hebben uitgeblazen, het gaat verder over de grens van dit leven, we mogen thuiskomen bij God. Alle lijden, alle zorgen en al het moeilijke is voorbij wanneer we zullen thuiskomen in het Eeuwige Leven bij God. Dat is het dessert dat ons als gelovigen wacht. Ik vind het ook mooi verwoord in een Bijbellezing die nabestaanden regelmatig kiezen voor de uitvaart van een dierbare, een stukje uit de brief aan de Filippenzen: “Ons vaderland is in de hemel, en uit de hemel verwachten wij onze verlosser, de Heer Jezus Christus. Hij zal ons armzalig lichaam herscheppen en het gelijk¬vor¬mig maken aan zijn verheer¬lijkt lichaam, met dezelfde kracht die Hem in staat stelt het heelal aan zich te onderwerpen.”

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
www.priesterpenne.be