Woord van de Pastoor

Nog...

Ik geloof in de toekomst van de Kerk. Jezus Christus en Zijn Boodschap zijn en blijven voor alle tijden, voor alle streken en alle generaties actueel. Toch laten we dat in ons spreken niet altijd blijken. Soms wordt er gesproken alsof we de Kerk aan het begraven zijn en de gelovigen van vandaag de laatste der Mohikanen zijn.

Misschien denk je wel: ik doe daar zeker niet aan mee maar je tuimelt gemakkelijk in de val door een verkeerd gebruik van het woordje “nog”. Met het woordje “nog” wordt in zinnen en vragen aangegeven dat het bijna afgelopen is. Ik geef eens wat voorbeelden die we allemaal wel al eens gehoord hebben: Gaan er bij jullie nog veel mensen naar de Mis ? Is er bij jullie nog een pastoor ? Met hoeveel zusters zijn jullie nog in de congregatie ? Hebben jullie nog jonge zusters ? Is er bij jullie nog processie ? Zijn er in jullie bisdom nog roepingen ? In Vlaanderen vragen mensen mij wel eens: draag jij nog een priesterboord ? Al die vragen lijken informatief maar door het gebruik van het woordje “nog” geven we aan dat we normale dingen van het kerkelijk leven buitengewoon vinden, dat we twijfelen aan de toekomst van de Kerk in onze streken. Misschien mogen we daar eens op letten.

Als christenen hebben we de taak te getuigen, te blijven getuigen en te geloven in de toekomst van Jezus Christus en de Kerk in onze streken. Op vele plaatsen in de wereld voelen steeds meer mensen zich aangesproken door Jezus Christus, groeit en bloeit de Kerk, jaarlijks groeit het aantal rooms-katholieken wereldwijd. Hierbij durf ik te denken aan dat stukje uit het Lucasevangelie, hoofdstuk 17,5-6: “Toen zeiden de apostelen tegen de Heer: ‘Geef ons meer geloof!’ De Heer zei: ‘Als jullie geloof hadden als een mosterdzaadje, zouden jullie tegen die moerbeiboom zeggen: “Trek je wortels uit de grond en plant jezelf in de zee!” en hij zou jullie gehoorzamen.”

Een mooi getuigenis vond ik onlangs in een interview met een priester: ’De Kerk is aan de rui, net zoals een vogel zijn pluimen verliest. Dat is geen ziekte, ook al ziet het er zo uit. Mensen die er niets van afweten, denken wel eens dat het vogeltje doodziek is en het niet zal halen. Maar ze vergissen zich. Wat je in zo’n geval zeker niet moet doen is het beestje opjagen, de resterende veren ook maar uittrekken of proberen nieuwe in te planten. Dat helpt niet. Wel moet je er zorg voor dragen het uit de wind te zetten en te koesteren. Dat moeten we ook met onze Kerk doen. Zorg dragen voor de Kerk is zorg dragen voor de mensen. Dan groeien vanzelf nieuwe vleugeltjes’. ’Vandaag kijkt een groeiend aantal jongeren naar de Kerk met totaal nieuwe ogen, niet langer vanuit een traditie die ze van thuis hebben meegekregen. Daar liggen kansen verscholen. Bekering, het bewust kiezen voor het christendom, wordt almaar belangrijker. Net daarom moet de Kerk blijven uitkomen voor haar identiteit, zodat mensen weten waarvoor ze kiezen’.

Geloven wij in de toekomst van de Kerk in onze streken en getuigen wij daarvan !

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.