Home
Nieuws
Woord v.d. Pastoor
Priester Penne
Opname in de kerk
Dopen
Communie
Vormsel
Huwelijk
Jubilea
Uitvaart
Boete & verzoening
Ziek zijn
Maria
Links
Contactinformatie

Priester Penne

U bent bezoeker 400686 .

Woord van de Pastoor

Bij de pakkende brief van de vader van Julie

In deze dagen is het precies twintig jaar geleden dat Julie en Melissa verdwenen. Het verhaal rond de verdwijning van die meisjes, de maandenlange onzekerheid waar ze zouden zijn en dan het horrorverhaal over hun sterven en begraven heeft niemand onberoerd kunnen laten. Er is al heel wat over geschreven en het hele Dutroux-verhaal heeft toch ook heel wat in beweging gebracht. Wat daar is gebeurd, heeft zeker ook mensen wakker geschud om concrete stappen te zetten ter bescherming van onze kinderen en minderjarigen.


 


Bij gelegenheid van de twintigste verjaardag van de verdwijning van zijn dochter Julie schreef vader Jean-Denis Lejeune een heel pakkende brief op Facebook, “Aan jou, Julie, mijn lieverd. Het is nu twintig jaar geleden dat ze jou van me hebben afgenomen”. De vader schrijft over wat er allemaal in die twintig jaar had kunnen gebeuren: “Je zou vandaag 28 jaar en een half zijn. Je zou een mama kunnen zijn, en misschien was je wel al getrouwd… En bovenal, nooit heb ik de kans gehad om arm in arm met jou naar het altaar te lopen.”. In zijn brief spreekt hij ook zijn worsteling met zijn geloof uit: “Het is niet logisch om een kind te verliezen en zeker niet op de manier zoals het is gebeurd. Dit is niet het lot. Hoeveel kaarsen hebben we niet gebrand? Hoe vaak hebben we niet tot God gebeden opdat jullie zouden terugkomen? Maar niemand heeft ooit antwoord gekregen. Want deze “goede” God bestaat niet! Of anders was hij doof, blind of met vakantie. Vandaag zijn de wonden nog steeds onuitwisbaar.”. Ik was bijzonder getroffen door deze brief, recht uit het hart van een vader die zijn kind werd ontnomen. Zie: http://nieuws.vtm.be/binnenland/147101-papa-julie-schrijft-pakkende-brief


 


Het is wellicht een van de ergste dingen die je kan overkomen: je kind verdwijnt, je hoopt en je bidt dat je ze snel weer in je armen kunt sluiten en dan wordt ze maanden later teruggevonden, begraven in een tuin als een hond, en achteraf hoor je dan nog welke gruwelijke dood ze gestorven is. Gelovigen stellen zich dan wel eens de vraag waarom God in zo’n omstandigheden niet tussenkomt ? Elke mens zal vroeg of laat in zijn leven wel eens momenten hebben waarbij men de vraag stelt: waarom komt God nu niet tussen ? Ik denk zelf aan de sterfbedden van kinderen, jonge mensen en dierbare medemensen waar ik stond en waar  ik gebeden heb om een wonder maar waar er niets gebeurde, ze gingen dood. Ik denk zelf aan mensen die ik nabij mocht zijn in donkere en ellendige momenten, gebroken gezinnen, mensen die door verslavingen naar hun ondergang gingen. Je bidt met mensen, je hoopt op uitkomst en licht en de ellende blijft. Je ziet mensen dan naar je kijken: waar is God nu we Hem zo nodig hadden ? Laat me duidelijk zeggen dat ik het in die momenten soms ook niet onder woorden kan brengen, in zo’n momenten moet je geen mooie praatjes ophangen. Ik denk dan aan het evangelie, Marcus 4, 35-41, over de storm op het meer. De apostelen komen met hun bootje in een hevige storm terecht, de storm is zo erg dat hun boot vol loopt en ze allemaal dreigen te verdrinken. Ondertussen ligt Jezus op dat bootje lekker te slapen. Ze schudden Hem wakker: “Meester, raakt het U niet dat wij vergaan ?”, met andere woorden: “Jezus, kan het u niet schelen dat wij gaan verdrinken ?”. Jezus geeft geen uitleg aan de leerlingen maar Hij staat op, richt zich met een dwingend woord tot de wind en sprak tot het water: “Zwijg stil !”. De wind ging liggen en het werd volmaakt stil en dan zegt Hij tot de leerlingen: “Waarom zijt gij zo bang ? Hoe is het mogelijk dat ge nog geen geloof bezit ?”


Aan dat evangelie denk ik dan in de moeilijke momenten. Ik kan niet uitleggen waarom bepaalde onbegrijpelijke dingen gebeuren en waarom er geen wonderen gebeuren. Ik probeer stil te zijn zoals Hij daar in die storm van Zijn leerlingen vraagt en toch te geloven dat Hij er is en dat Hij met ons meelijdt en met ons bezig is. En ik vertrouw er op: eens zal ik het zien en een antwoord krijgen…


 


Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.


www.priesterpenne.be