Woord van de Pastoor

Zuster Roza

In mijn seminarietijd was er in Ninove, op de Burchtdam, een klein kloostertje. Er woonden 4 zusters, drie hoogbejaarde en een ietwat jongere, Zuster Roza; blije, biddende, diepgelovige zusters. Iedere dag droeg de pastoor daar de Mis op behalve op zondag want dat liet de drukte van zijn parochies niet toe. Elke zondag ging ik naar de zusters, bad met hen en reikte hen de Communie uit. De zusters werden ouder en ze verlieten Ninove bij gebrek aan roepingen om thuis te komen in hun moederklooster in Buggenhout. Eén voor één overleden ze, Zuster Roza bleef als laatste van de vier over. Haar gezondheid werd steeds meer getekend, het lopen werd steeds moeilijker, ze werd bedlegerig. Twaalf jaar lag ze te bed. In die jaren bezocht ik haar af en toe. Ze bleef de blije en de dankbare zuster zoals ik ze in Ninove had leren kennen.

Als gezonde mens denk je dan: wat moet dat erg zijn om zo een hele dag op een klein kloosterkamertje in je bed te liggen, en dat zo lange jaren, wat heeft dat nu voor zin ? Geen klacht hoorde ik van Zuster Roza. De hele dag bad ze. Het was voor haar geen verloren tijd. Zovele mensen kwamen haar vragen om te bidden voor die of die intentie, dat kwam op haar bidlijst te staan en de lijst werd alsmaar langer en ze zag dat haar gebed verhoord werd. Tijd om te lezen of televisie te kijken had ze niet, ze bad de hele dag voor die zovele intenties. Gekluisterd aan haar bed – twaalf jaar er niet uit geweest ! – kon ze ook niet meer naar de Mis maar met een geluidsinstallatie kon ze de Mis volgen en ontving ze elke dag de Heilige Communie. Mensen die ik dit verhaal vertelde konden niet begrijpen dat je in die momenten niet verbitterde. Iemand zei me: “Ik zou al lang mijn geloof verloren zijn als ik daar zo lange jaren zou moeten liggen”.  Zuster Roza voelde zich niet verlaten door haar Heer aan wie ze eens als jonge vrouw haar leven had gegeven. In de dagelijkse Communie die ze op bed ontving voelde ze dat de Heer elke dag bij haar kwam en haar niet in de steek liet. Ook al begaf haar lichaam het steeds meer, ze bleef er van overtuigd dat haar Heer met wie ze bijzonder verbonden was in het Doopsel, het Vormsel en de kloostergeloften, dicht bij haar bleef. Deze week belde haar overste mij dat Zuster Roza stervende was. Ik bezocht haar op Sacramentsdag. Ik mocht nog even bij haar bidden. Ook in haar sterven voelde ze zich niet verlaten, geen onrust of verbittering maar wachten en uitkijken tot haar hart zou stoppen en ze dan haar Heer zou ontmoeten en voor altijd bij Hem zou mogen gaan wonen. Zaterdagmorgen 6 juni is de deur van de Hemel voor haar open gegaan…

’s Avonds vierde ik de Eucharistieviering van Sacramentsdag. Bij de lezingen moest ik denken aan het leven van Zuster Roza. Wat in de lezingen van die dag stond heeft ze concreet gemaakt en diepgelovig beleefd. We lazen daar een stukje uit het boek Exodus 24,3-8 en hoorden over het verbond wat God sloot met Zijn Volk. God verbindt zich in een onlosmakelijk verbond met ons in het Doopsel, Vormsel en we mogen er zeker van zijn dat Hij ons nooit in de steek laat, ook niet wanneer ons lichaam aftakelt en zelfs niet wanneer we Zijn Nabijheid niet zouden voelen. We lazen daar uit de Hebreeënbrief 9, 11-15 waarin werd gezegd: “Er heeft en sterven plaats gehad dat bevrijding brengt…nu kunnen zij die door God geroepen zijn het erfdeel ontvangen dat hun is toegezegd”. De Heer heeft eens Zijn leven voor mij persoonlijk gegeven op het Kruis en door mijn geloof daarin zal ik nooit verloren gaan. We lazen daar een stukje uit het Marcusevangelie 14,12-26 waar we hoorden over het Laatste Avondmaal. De Heer nam er brood en wijn, “Dit is mijn Lichaam”, “Dit is mijn Bloed van het Nieuwe Verbond”. In de Eucharistie komt Hij lijfelijk bij ons en geeft ons de kracht en sterkte die we nodig hebben. Daar kunnen we echt uit leven, tot in de donkerste perioden van een leven. Soms vraag je je wel eens af: is het wel zo en kan een mens dat wel beleven. “Yes, we can !” In het leven van Zuster Roza heb ik dat mogen zien. Ik ben haar dankbaar voor haar levensgetuigenis…

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be