Woord van de Pastoor

Niemand leeft voor zichzelf

Bij een van de huisbezoeken vroeg een weduwe mij of ik de nieuwe zerk op het graf van haar overleden man al had gezien. Ze vertelde mij er enkele dingen over die voor haar belangrijk waren en ik ben op mijn terugweg even gaan kijken op het kerkhof. De kerkhoven in onze dorpen hebben – in tegenstelling tot sommige andere kerkhoven – allemaal verschillende grafzerken. Sommigen zouden wensen dat op het kerkhof iedereen dezelfde zerk zou hebben, vanuit de gedachte dat we in de dood allemaal gelijk zijn. Anderen zijn voor een verschillende zerk of grafteken voor iedereen vanuit de gedachte dat geen enkele levensweg dezelfde is. Er is voor beide redeneringen iets te zeggen. Elk heeft op zijn manier het leven geleefd en is de weg gegaan naar de Stad van God, het Hemelse Jeruzalem, zoals met Allerheiligen wordt gezegd. Verschillende wegen en toch allemaal eenzelfde bestemming. Zoals we het zo mooi kunnen lezen in de brief aan de Romeinen: “Allen zullen wij verschijnen voor de rechterstoel van God. Want er staat geschreven: Zowaar Ik leef, zegt de Heer, voor Mij zal elke knie zich buigen en elke tong zal God lofprijzen. Zo zal dan ieder van ons rekenschap moeten afleggen voor zichzelf.” (Romeinen 14, 10b-12)

Toevallig vond ik bij mijn thuiskomst bij de mail een mooi verhaal over een meisje dat haar oma een brief ziet schrijven en dat van haar oma de opdracht krijgt: “Ik zou willen dat je later, als je groot bent, net zoals dit potlood wordt”. Het meisje keek nieuwsgierig naar het potlood en kon er niets bijzonders aan ontdekken. “Maar het is een gewoon potlood, niets speciaals”. “Het is maar hoe je er naar kijkt. Het potlood heeft 5 bijzondere dingen die jou – maar dan moet je ze wel onthouden, tot iemand zullen maken die altijd in vrede met de wereld zal leven. Ten eerste: je zult misschien grootse daden verrichten, maar je mag nooit vergeten dat er een Hand is die jou leidt. Deze Hand noemen we God en Hij zal je altijd leiden volgens Zijn Wil. Ten tweede: af en toe moet je stoppen met schrijven, om de punt te slijpen. Daardoor heeft een potlood een beetje pijn, maar het wordt er wel scherper van. Dus moet je wat pijn kunnen verdragen, het maakt je een beter mens. Ten derde: als je met een potlood schrijft, kun je altijd weggommen wat je fout schreef. De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan. Ten vierde: het belangrijkste van het potlood is niet het hout of de buitenkant, maar het grafiet dat erin zit. Dus wees steeds bezorgd om wat er van binnen in je gebeurt. Ten slotte, het vijfde wat een potlood bijzonder maakt: het laat altijd een spoor achter. Besef goed dat alles wat je in je leven doet, sporen zal achterlaten en probeer je daar bewust van te zijn.”

Bij dat verhaal moest ik denken aan de overbekende woorden uit de eerder aangehaalde brief aan de Romeinen: “Niemand van ons leeft voor zichzelf alleen, niemand sterft voor zichzelf alleen. Zolang wij leven, leven wij voor de Heer, en sterven wij, dan sterven wij voor de Heer: of wij leven of sterven, Hem behoren wij toe. Daarvoor is Christus gestorven en weer levend geworden: om Heer te zijn over doden en levenden.” (Romeinen 14,7-9) Elk zal zich daarop moeten toeleggen dat we hier niet toevallig zijn en dat God aan elk van ons een roeping heeft gegeven en talenten. Daarop zal Hij ons eens bevragen wanneer we ook de weg gaan die zovelen voor ons zijn gegaan.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.