Woord van de Pastoor

Titanic

Volgend jaar is het honderd jaar geleden dat de Titanic verging. Mede door de film van enkele jaren geleden is het een verhaal wat veel mensen kennen. Enkele weken geleden ben ik naar de voorstelling geweest van het boek “Titanic, het verhaal van de Belgen en de Nederlanders” van Dirk Musschoot. http://www.lannoo.be/content/lannoo/wbnl/listview/1/index.jsp?titelcode=27149&fondsid=0 Ik kreeg een persoonlijke uitnodiging van de auteur en het verhaal interesseerde me ook omdat er ook een man, geboortig van mijn thuisdorp Nederhasselt, op de Titanic was en de ramp overleefde.

Twee dingen uit dat Titanic-verhaal wil ik er even uitplukken. Wie de weg rijdt van Geraardsbergen naar Aalst ziet op de grens van Aspelare en Nederhasselt een groot kruis staan. In de buurt van dat kruis is ook een bushalte en men noemt die halte “Titanic”. http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=UO3H3RG4

Dat kruis werd er in 1912 geplaatst door de vrouw van Theodoor De Mulder. Toen ze vernam dat haar man de grote ramp had overleefd richtte ze uit dankbaarheid voor zijn redding in de tuin bij het huis een manshoog houten kruisbeeld op met daarop het opschrift “Red ons Heer, want wij vergaan”. Die zin zou jaren later ook op het bidprentje van Theodoor staan wanneer hij in 1954 plots overleed. “Red ons Heer, want wij vergaan”, is niet zomaar een vrome gedachte. Het is een zin die we vinden in het achtste hoofdstuk van het Matteüsevangelie. Jezus voer met zijn leerlingen van de ene oever naar de andere. Hij lag in de boot te slapen. Plots begon het meer enorm te kolken zodat de boot bijna door de golven werd verzwolgen. De leerlingen schudden Jezus wakker en zeggen “Red ons Heer, want wij vergaan”. De Heer zal de storm bedaren en met dat wonder laten zien dat Hij de Zoon van God is. Ik heb dat evangelie al enkele keren gebruikt bij uitvaarten van verongelukte en jonggestorven mensen. In de grote stormen van het leven, in die momenten dat wij soms denken dat de Heer slaapt mogen we toch weten dat Hij er is en ons nooit ten onder zal laten gaan. Ook niet wanneer de dood ons overkomt, ook dan gaan we nooit helemaal ten onder. Dat kruis langs die drukke weg daar in Aspelare  mag de vele voorbijgangers dat in herinnering brengen.

Een lied wat veel mensen onmiddellijk aan de Titanic laat denken is het “Nearer my God to Thee”, “Nader, mijn God, bij U”. http://www.youtube.com/watch?v=O0Z5zebyVrI&feature=related Het staat vast dat de muzikanten de opdracht kregen te blijven spelen en muziek te spelen die de passagiers kon kalmeren, geruststellen. Het lijkt ook vast te staan dat een groep muzikanten tot het laatste moment op het dek is blijven spelen. Nog voor de eerste overlevenden van de ramp in New York aan wal gingen, stond het al in de kranten dat de laatste melodie die de muzikanten hadden gespeeld, de hymne “Nearer my God to Thee” was. In een van mijn vorige parochies zong men het “Nader, mijn God, bij U” in de uitvaartmis. http://www.youtube.com/watch?v=MFrFlNoFpM0 Een lied met een mooie verwijzing dat wanneer alles eens zal vergaan, wanneer ons lichaam het eens zal begeven, wij bij God zullen mogen thuiskomen: bij het naderen van Uw Troon ben ik eeuwig Uw zoon, Uw kind en U nabij.  Net als die Titanic bijna 100 jaar geleden zonk, zal ook onze levensboot eens zinken. We mogen in elk moment weten dat Hij er is voor ons zal zijn.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be