Woord van de Pastoor

Kruis dragen

Als ik bij mensen op huisbezoek ben, dan hoor ik regelmatig diepe verzuchtingen van moeilijke dingen die men moet meemaken. Sommigen moeten ook heel wat doorstaan: een zware lijdensweg van ziekte en persoonlijke tegenslag, grote zorgen om de kinderen en kleinkinderen, geldproblemen, moeilijkheden op het werk, het gemis van een dierbare die overleden is en een rouwproces waar men niet uitkomt. Iedereen heeft dan wel eens het gevoel dat men de grootste problemen van het dorp heeft. Mensen denken dan wel eens: er is niemand die het nog zwaarder heeft dan ik, ons leed is het grootste wat er bestaat. Ook al kan het in een mensenleven inderdaad heel zwaar zijn wat men allemaal op de schouders krijgt: vergelijk je nooit met een andere ! Er is de oude spreuk: “Ieder huisje heeft zijn kruisje”, en dat is ook zo: achter elke deur zit pijn en leed en soms ogen mensen wel gelukkig maar dragen toch heel wat leed.   Elk heeft zijn moeilijkheden maar weet als gelovige dat de Heer altijd met u meegaat en dat je in je moeilijkheden nooit alleen bent. Hij is er altijd.

Deze week vond ik een mooi verhaal over iemand die bij de Heer klaagde dat hij het zo moeilijk had. De man beklaagde zich bij God dat zijn kruis veel te zwaar was om te dragen. God wilde van het geklaag van de man af en daarom bracht God hem in een grote zaal, waarin alle kruisen van de mensen stonden opgesteld. Tussen al deze kruisen mocht de man zich er één uitzoeken, dat hij wel wou dragen. Hij bekeek ze allemaal heel oplettend. Eén was heel dun, een ander was lang en groot. Eén was heel klein, maar als hij het opheffen wou, was het zo zwaar als lood. Dan zag hij er één, dat hem goed beviel en hij legde het op zijn schouders. Maar toen merkte hij, dat juist op die plek, waar het op zijn schouder rustte, een puntige doorn in het vlees drong. Zo had elk kruis iets hinderlijks. Als hij alle kruisen had bekeken, gewikt en gewogen, vond hij geen dat hem aanstond. Opeens ontdekte hij nog één, hij had er over heen gezien, zo verloren stond het daar. Hij legde het op zijn schouder. Het was draaglijk, niet te zwaar, niet te licht, juist als was het voor hem gemaakt. Dat kruis zou hij dus dragen. Maar toen hij het heel goed bekeek, bemerkte hij, dat het juist zijn kruis was dat hij tot nu toe gedragen had en dat hij hier had neergezet.

Een mooi gedicht wat ons aanspoort om altijd te blijven vertrouwen op Gods nabijheid is dit gedicht wat ik regelmatig bij mensen in een lijstje zie hangen:  Ik droomde eens dat ik aan 't strand liep bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want God liep aan mijn zij. We liepen samen het leven door en lieten in ’t zand een spoor van stappen, twee aan twee. Want God liep aan mijn hand. Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop. Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.....Ik zei toen 'God, waarom dan toch?!!' Juist toen ik u zo nodig had. Juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van mijn pad..... God keek mij vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen: "Mijn lieve kind, toen het moeilijk was, toen heb ik jou gedragen....."

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be