Woord van de Pastoor

Paasgedachten

Vorig jaar was in de Hofkerk een gezinsviering. Met de kinderen overliep ik de Goede Week. De hele week kwam ter sprake: Palmzondag, Witte Donderdag, Goede vrijdag, Stille Zaterdag. “En hoe heet de zondag na Stille Zaterdag ?”, vroeg ik. Een van de jongere kinderen stak de vinger op en antwoordde: “Winkelzondag”…

Pasen is voor velen een onbekend feest geworden. Vorig jaar was er in Nederland een enquete over de betekenis van Pasen. Men ondervroeg twaalfduizend mensen. Voor velen is het een extra vakantiedag, een dag voor familiebezoek met tradities als paaseieren en de paashaas. Ruim 45 procent wist niet dat Pasen een christelijke feestdag is. Dat Jezus is opgestaan uit de dood, is bij twee derde onbekend; 15 procent denkt bij Pasen aan de kruisiging en dood van Jezus, terwijl dat op Goede Vrijdag wordt herdacht. Zouden wij het onmiddellijk kunnen zeggen wat Pasen voor ons is ? Zouden wij gezegd hebben: de verrijzenis van Jezus ?

Iedere zondag bidden wij in de geloofsbelijdenis: “Die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven, die nedergedaald is ter helle, de derde dag verrezen uit de doden”. Dat is geen rijmpje wat we opzeggen met de voornaamste gebeurtenissen van ons geloof maar dat heet de geloofsbelijdenis. We zeggen dan niet een aantal gebeurtenissen van lang geleden op maar we spreken ons geloof uit dat wat er toen gebeurt is met ons nog steeds te maken heeft. Sinds wat er gebeurde op het kruis en met de verrijzenis kan niets of niemand ons nog ooit scheiden van Gods Liefde. Sinds de zelfgave van Jezus op het Kruis is er altijd een nieuw begin mogelijk en heeft de dood en de zonde nooit meer het laatste woord. Durf ik dat te geloven ? En het gaat niet alleen om het te geloven maar het in ons hart toe te laten en het in praktijk te brengen. Want er zijn er wellicht heel veel die het wel geloven maar als het op praktijk aankomt wordt het moeilijker.

Deze dagen was ik op bezoek bij diepgelovige ouders met veel verdriet over een van de kinderen. Ik beluisterde daar een verhaal over een eens gelukkig gezin, toen echtscheiding, een man die vlucht in drank. Die ouders kunnen hun kind niet begrijpen dat hun kind geen toekomst meer ziet. Ons Paasgeloof kan ons oprichten. Iedere mens krijgt in zijn leven gebeurtenissen of omstandigheden die ons leven heel donker kunnen maken. Wat doen we dan ? Velen vluchten achter de computer of in drugs of drank, gaan verdoofd neerliggen. Wie het Paasgeloof heeft, moet weten dat de Heer wil dat we telkens weer opstaan en ons daartoe ook de kracht geeft. Mensen met een paasgeloof zullen weten dat ze de stenen van alles was ons laat opsluiten in een donker levensgraf met Zijn Hulp kunnen wegrollen en dat na elke Goede Vrijdag er een stralende Paasmorgen komt. Durf ik dat te geloven en breng ik dat ook in mijn leven in praktijk ?

Ik zag deze week nog beelden van Missen in Chili voor de slachtoffers van de zware aardbeving. Mensen die met hun Paasgeloof afscheid namen van dierbaren die omkwamen door een aardbeving. Hoe is dat met ons ? Als er een geliefde mens sterft of als de dood dichtbij komt, is het dan voor mij een allesvernietigende aardbeving of durf ik in de puinen van dat moment te geloven dat die dood toch niet het laatste woord heeft maar dat ik als gelovige thuis kom bij de Heer in het Eeuwige Leven ? Is er in mijn verdriet om de dood van een geliefde altijd de zekerheid dat de Heer Zijn gedoopte kinderen niet loslaat in de duisternis maar dat Hij ook tot ons zegt: “Hij of zij is niet meer hier, hij of zij is verrezen, is in het Leven van God”. Durf ik dat concreet te geloven ?

Dat is Pasen: De Heer is werkelijk verrezen, Hij heeft de dood overwonnen, Hij blijft ons nabij en roept ons op om altijd te kiezen voor het leven, om met Hem altijd op te staan en zo ook eens met Hem te kunnen leven in Eeuwigheid.

Pastoor A. Penne

PASTOOR PENNE OVER MISBRUIK IN DE KERK
http://www.youtube.com/watch?v=iOrV1ofF_nc