Woord van de Pastoor

Eigentijds kerstverhaal

Wanneer je echt naar de kerststal hebt gekeken en God-met-ons echt in je hart en leven toelaat, dan ga je ook iets doen. Een parochiaan mailde me het verhaal over iemand die in deze tijd het kerstverhaal in praktijk bracht en hoe wij het misschien ook kunnen doen…

‘Prettige kerstdagen, mevrouw’. Op de stoep voor de winkel ziet Anne een zwerver, voor hem staat een bakje. Ze loopt terug om er wat geld in te gooien. De man glimlacht van oor tot oor. ‘Dank u wel, mevrouw’. Anne glimlacht onwillekeurig terug en loopt door. Eenmaal thuis pakt ze de telefoon. ‘Waarmee kan ik u helpen”, vraagt een vriendelijke stem.

De volgende dag staat ze vroeg op. Twee dagen voor kerst. Ze begint met de voorbereidingen. Ze wil op eerste kerstdag alle tijd hebben voor haar gasten. Haar gasten. Ze denkt aan haar twee prachtige dochters, beiden getrouwd, hun man een goede baan, beiden hebben het druk met leven en overleven. Ze denkt aan haar vier kleinkinderen. De telefoon gaat. Anne schrikt op uit haar gedachten. Ze neemt aan, knikt, mompelt, kijkt op de klok. Lang duurt het gesprek niet, ze legt de telefoon weer neer. Haar hand trilt een beetje. Ze gaat verder met de voorbereidingen voor het kerstdiner. Terwijl ze de groenten voor de soep snijdt denkt ze aan haar stille, hardwerkende man, die geld verdiende om zijn gezin te onderhouden. Kort van stof kon hij niet voldoen aan haar behoefte om te praten over de zin van het leven. Om te praten over wat belangrijk was. Welke dromen ze had. Had. Want dromen doet ze niet meer.

Op Kerstdag staat ze vroeg op, er is nog veel werk. De kerstmaaltijd klaarmaken, de tafel moet mooi worden gedekt. Ze haalt haar goede servies tevoorschijn. Veertien borden en messen, vorken, lepels. Veertien glazen. Ze maakt er werk van. Versiert de tafel, zet kaarsjes neer. Hier en daar een takje hulst. Dan duikt ze de keuken in. Een paar uur later kijkt ze voldaan naar het resultaat. ‘Daar zullen ze zeker van genieten’ denkt ze. Ze heeft zichzelf dit jaar weer overtroffen en met elke smaak rekening gehouden. De telefoon gaat. Anne veegt haar handen af aan haar schort en neemt op. ‘Jij ook’, antwoordt ze. ‘En je gezin natuurlijk ook een fijne kerst. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik jullie dit jaar weer niet zou zien.’ Als ze neerlegt rolt er een traan over haar wang. Het doet pijn, maar wat een geluk dat ze het nu eens anders heeft aangepakt. Wat een geluk dat ze eergisteren na het eerste telefoontje al wist dat vandaag geen van haar kinderen of kleinkinderen bij haar zouden komen om kerstmis te vieren. Dat ze weer, net als vorige jaren, allemaal op vakantie zouden zijn. Of bij vrienden. Dat haar man bij zijn nieuwe vrouw zou zijn. Dat zij, net als al die andere jaren, weer alleen zou zijn omdat ze haar kinderen niet wilde verplichten haar gezelschap te houden. Maar dit jaar was ze niet alleen. Dit jaar had ze gasten. Dertien gasten, net zoveel gasten als ze zou hebben als haar hele gezin met aanhang er zou zijn.

Ze glimlacht, doet haar schort af en brengt haar haren in model. Het is tijd. De bel gaat. Ze doet open. Twaalf zwervers staan voor haar deur, samen met een begeleider van de daklozenopvang. ‘Kom binnen’, zegt ze. In de groep mensen voor haar deur herkent ze de zwerver aan wie ze gisteren geld heeft gegeven. Hij geeft haar zijn kostbaarste schat: een halve fles wijn. In een papieren zak. Ze lacht en neemt het geschenk aan. Haar huis is verlicht. Haar hart wordt licht. ‘Prettige kerstdagen, mevrouw’, zegt hij.

Brengen wij de ontmoeting met het Kind Jezus in de kerststal ook in praktijk ?

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.