Woord van de Pastoor

Rachel

Onlangs vierde ik hier met honderden mensen mijn koperen priesterjubileum. In die dagen denk je aan zovele mensen die je als priester nabij mocht zijn. Zo dacht ik ook aan Rachel, een vrouw uit Nederhasselt waar ik altijd ben gekomen. Toen ik seminarist was, moest ik Rachel regelmatig gaan vertellen hoe ging op het seminarie. Rachel was niet zoetvroom maar wel oprecht gelovig. Van haar kleine huisje herinner ik mij de spreuk op de schouw: “Wees Vlaming, zoals God de Vlaming heeft geschapen”. Op een dag ging Rachel naar het bejaardenhuis en ook daar bezocht ik haar regelmatig. Ze zat daar op een kleine kamer met nog een andere oude vrouw; ze had alleen een bed, een stoel en boven haar bed hing de spreuk “Wees Vlaming, zoals God de Vlaming heeft geschapen”. Wat keek ze uit om me als priester te zien. In de week na mijn Priesterwijding ging ik snel naar Rachel. Het bed was leeg. Rachel had haar heup gebroken en het was niet goed. In het ziekenhuis vond ik Rachel op de afdeling Intensive Care. Wat was ze toen blij dat ze mij nog als priester mocht zien want ze voelde dat het einde dichtbij kwam. Ik moest vertellen hoe het allemaal was geweest op de wijding. Toen stelde Rachel mij ineens een vraag: “Zou ik Christus nog een keer kunnen ontvangen?” Rachel vroeg me om bediend te worden. Ik had nog nooit iemand bediend maar had wel het bedieningssetje in de auto. Ik ben dat toen gaan halen, heb in de kapel van het ziekenhuis de Communie gehaald en heb Rachel bediend, mijn eerste bediening. Och, ik geef toe dat ik daar wat stuntelde om het allemaal goed te doen. Absolutie gegeven, Pauselijke Zegen uitgesproken, handen opgelegd, gezalfd, gebeden, Communie uitgereikt. Rachel Christus gegeven.

Ik heb nog dikwijls gedacht aan die vraag van Rachel: “Zou ik Christus nog een keer kunnen ontvangen?”. Daarover gaat het in het Priesterschap. De Heer roept mensen om dicht bij Zijn mensen te komen. Als diepgelovige vrouw begreep Rachel dat. In die pasgewijde priester die ze al als kind met zijn kattenkwaad had gekend wist ze dat de Heer dicht bij haar kwam die haar zou vergeven, sterken en nabij zijn. God blijft in Zijn priesters Zijn mensen nabij komen. Nee, de priesters zijn niet de meest perfecte mensen maar de priesters geven wel Christus. We kunnen allemaal bidden, we kunnen allemaal over Jezus vertellen, we kunnen en moeten allemaal Gods Woord verkondigen maar in het dienstwerk van de priesters komt Christus heel dichtbij. Dat is de kern en de grote rijkdom van het Priesterschap. Rachel had dat begrepen en de herinnering aan haar bevraagt mij elke dag: besef ik dat ik als priester Christus geef, dat ik alter Christus – Andere Christus ben in de toediening van de Sacramenten en de verkondiging van Gods Woord. Beseffen wij hoe rijk wij zijn met het Priesterschap ? De priester is niet iemand die voorgaat in een religieuze plechtigheid maar de man in wie Christus zijn gelovigen nabij komt. Wanneer we als gelovigen met de priester samen komen mag er elke keer de bede van Rachel in onze gedachten klinken: “Zou ik Christus nog een keer kunnen ontvangen?”

Tot slot: ik vond deze week op internet een mooi filmpje http://www.donpretres.com/video1.html . Een priester getuigt: “Toen ik klein was wilde ik levens redden, mensen verzorgen, groter worden, anderen helpen vrij te zijn, een hoop kinderen hebben, de hemel bereiken, schatten vinden, een man worden. En nu: nu doe ik dat allemaal”.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.