Nieuws > Overleden parochianen Holsbeek Sint-Maurus sinds augustus 2017

PAROCHIE SINT-MAURUS HOLSBEEK

Op dinsdag 31 oktober was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Achille Hendrickx. Hij werd geboren in Holsbeek op 10 september 1939 en is overleden in het UZ Gasthuisberg op 25 oktober 2017. Hij woonde op de Biekedelle.
Het laatste stuk levensweg van Achille was niet gemakkelijk. Ineens kreeg zijn hele actieve leven een andere wending. Tussen februari en augustus verbleef hij in het ziekenhuis en daarna vond hij een thuis in het rusthuis. In juni had men ook ontdekt dat hij zwaar lijdend was. Nee, het was allemaal niet gemakkelijk om zo getekend te zijn. En toch werd er het beste van gemaakt. In die laatste zonnige herfstdagen genoot hij nog van de wandelingen die zijn gezin met hem maakte. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Het zou maar voor enkele dagen zijn. Het waren dagen van stilaan afscheid nemen. Zijn gezin, dat hem in al die tijd zo sterk nabij is geweest, was hem ook in deze dagen dag en nacht nabij. Elk heeft op zijn manier afscheid kunnen nemen. Achille zei: “Er is maar ene weg”. Zijn gezin was ook bij hem toen hij de ene weg naar de Eeuwigheid is gegaan.
Zijn gezin beschreef Achille als een doordrijver, voor iedereen in de weer. Toen hij jonger was, ging hij overal klussen. De boog mocht niet altijd gespannen staan, zei hij, en hij dronk graag een pintje. Hij was gul en gaf graag weg als hij daarmee kon helpen. Zo was er zijn inzet voor mensen in Wit-Rusland. Lange jaren heeft hij het beste van zichzelf gegeven bij PBE, vroeger heeft hij nog even bij Stella gewerkt.
Zijn gezin was hem dierbaar. Voor hen was hij Pappie. Met Maria heeft hij lange jaren lief en leed gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Na haar sterven op 20 mei 2010 heeft hij goed zijn plan getrokken: hij kookte, deed de strijk en ging moedig zijn weg. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, streng maar rechtvaardig. Voor zijn kleinkinderen was hij een goede grootvader, behulpzaam, ze mochten hem alles vragen, hij was er altijd voor hen.
Achille kon genieten van de mooie dingen van het leven. Hij was een levensgenieter, een Bourgondiër. Hij had een stevige vriendengroep; het plotse sterven van Romain heeft hem pijn gedaan. Hij was gastvrij, aan tafel was er altijd plaats. Hij had verschillende hobby’s: er was het bierbrouwen, de fotografie, het hobbykok zijn. In zijn hobby’s is hij altijd tot het uiterste gegaan.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Ook in zijn laatste uren hebben we dat gezien. Hij liet de priester vragen die hem de handen oplegde en zalfde met de ziekenolie. Voor hem was dit sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles, maar de Overgang naar het Eeuwige Leven bij God. Daar is alle lijden en pijn voorbij en daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Achille nu ook na die laatste moeilijke tijd. In liefde en gebed blijven we met elkaar verbonden, over de grens van dit leven. Ons gebed nu en in de toekomst is dat Achille gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met Maria en die vele anderen die hem voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op zaterdag 16 december was er in onze Sint-Mauruskerk de Engelenmis voor Niels Robberechts, zoon van Hans Robberechts en Maaike Buys uit het Langeveld. Hij werd geboren in Leuven op 23 juli 2011 en is er overleden op 12 december 2017.
Sinds 12 oktober is er voor Hans en Maaike en hun gezin een onwezenlijke tijd aangebroken. Een tijd van hopen en vrezen. Het hartje van Niels was niet goed. Al van voor Allerheiligen was Niels in het ziekenhuis. Het was wachten op een nieuw hart. De laatste twee weken ebde de hoop stilaan weg. Elk heeft gedaan wat in de mogelijkheden lag, maar het mocht niet zijn. Niels is in de armen van zijn ouders overleden.
Niels was een lief en vriendelijk kind, met een hart van goud. Een speciaal kind, rijk van binnen. Hij was stil, zacht, integer, hij drong zich niet op, iedereen zag hem graag. Gehecht aan zijn mascotte Michael. Voor Hans en Maaike was hij het eerste kind; samen met grote zus en kleine broer waren er zoveel plannen.
In september was hij begonnen met pianoles. Hij hield van schommelen, Mario spelen, regenbogen tekenen. Flinterdun kon hij knippen. Hij was gefascineerd door geuren.
Enkele dagen voor zijn sterven werd Niels nog gedoopt. In dat eenvoudige teken heeft God zich aan Niels verbonden en Zijn belofte ook aan Niels gedaan dat Hij hem nooit meer zou loslaten. Nu onze handen hem hebben moeten loslaten, vertrouwen wij dat Niels nu geborgen is in Gods Hand.
Niels was in september aan het eerste leerjaar begonnen en kon al schrijven: “Ik ben Niels Robberechts”. Zijn naam staat nu geschreven in Gods Hand en niets of niemand, ook niet de dood, kan die naam daaruit wegwissen.
Toen Niels onlangs naar het kerkhof ging en hij vragen stelde of de doden onder een steen lagen, is hem verteld dat ze niet onder de steen, maar in de Hemel bij de sterren waren. Door die velen uit onze kring die ons op de weg van het geloof voorgingen, mag hij daar nu opgevangen worden.

Op vrijdag 16 februari was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Palmyre Persoons weduwe van Albert Claes, van de Rotselaarsebaan. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 30 april 1922 en is overleden te Holsbeek op 9 februari 2018.
Het sterven van Palmyre heeft veel mensen verrast. Lang bleef ze de zelfstandige en sterke vrouw en niets had ook maar iets laten vermoeden dat we afscheid zouden moeten nemen. Ze dacht dat ze honderd zou worden. Op 11 januari ging ze tijdelijk naar het rusthuis om de lange wintermaanden thuis wat te ontvluchten, het was een soort vakantie. Sinds Kerstmis werd het wel wat minder maar ze dacht dat ze daar bovenop ging komen. Ineens waren de krachten op.
Palmyre was een zeer zelfstandige vrouw, principieel, minutieus, gereserveerd. Haar huis was haar thuis en daar moest alles piekfijn in orde zijn. Het wereldgebeuren bleef haar aandacht hebben, ze keek naar het nieuws en las de krant. Als ze een idee had, kreeg je er haar niet van af. In de zaak in bouwmaterialen van haar man deed ze de boekhouding en was ze de altijd-aanwezige.
Met Albert deelde ze lief en leed tot hij in 2001 is overleden. De laatste jaren van zijn leven was Albert in het rusthuis en twee keer per dag ging ze er naartoe om mee voor hem te zorgen. Zijn sterven bracht haar in een leegte maar dankzij goede contacten met vriendinnen nam ze de draad weer op.
Palmyre was een principiele en strenge moeder, met stevige moederhand heeft ze Harry de weg door het leven gewezen. Met haar kleinzoon had ze een sterke band, de vele foto’s in huis lieten zien hoe belangrijk hij voor haar was.
Palmyre hield van de vakanties met de vriendinnen. Ze ging graag naar Okra en naar het Convent.
Aan het geloof van haar jeugd is ze altijd trouw gebleven. Zo lang het mogelijk was, kwam ze trouw naar de Mis. Dikwijls heeft Palmyre gezegd: “Het is geen cadeau om zo oud te worden”. Bijna al haar leeftijdsgenoten heeft ze zien voorgaan, zovele vertrouwde dingen werden door de tijd meegenomen. Nu mag ze die velen weer terugvinden in het Eeuwige Vaderland.

Op vrijdag 4 mei was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Rachel Delauré weduwe van Albert Thys, van de Heideweg. Zij werd geboren te Holsbeek op 8 augustus 1937 en is er overleden op 25 april 2018.
Al enkele maande sukkelde Rachel wat met de gezondheid maar niets had dit toch laten vermoeden. Onverwacht is ze overleden.
Haar familie beschreef haar als een sociale vrouw, opgewekt en druk, super open, extravert, vrijgevig, hardwerkend, een goedlachse spraakwaterval, ze babbelde met iedereen. Ze was een sprankelende tachtiger, ze hield zo van het leven. Ze liet een onuitwisbare indruk na bij elk die haar zag: iedereen begroette ze, ze toonde oprechte interesse en ze nodigde mensen uit in haar huis. Tweeënveertig jaar was ze werkzaam als kassierster bij Metaleuven. “Rachelleke van de kassa” deed haar werk met hart en ziel, ze beheerde de kassa alsof het van haar was, ze kende alle klanten.
Met Albert deelde ze lief en leed tot hij in 2003 is overleden. Met Georges kreeg ze weer levensvreugde, hij was ook bij haar toen ze is overleden. Haar familie was haar dierbaar. Het sterven van haar hoogbejaarde moeder, bijna twee jaar geleden, had haar getroffen; ze heeft goed voor haar moeder gezorgd. Ook met het gezin van haar broer was ze heel begaan, altijd had ze wel iets mee voor de kinderen.
Velen hebben ook weet van haar grote zorg voor haar grote tuin. Elke zaterdag ging ze naar Scherpenheuvel, daar brandde ze bij Moeder Maria kaarsen voor zovele intenties. In de eerste dagen van de meimaand-Mariamaand hebben we haar uit handen gegeven en toevertrouwd aan Gods Handen. Moge Moeder Maria voor haar ten beste spreken. Moge ze daar nu rust en vrede vinden, samen met Albert, met haar ouders en die vele anderen die haar voorgingen naar de Eeuwigheid.

Op donderdag 12 juli was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Roland Demeyere echtgenoot van Myriam Simoens, van het Meesbergpad. Hij werd geboren te Brugge op 8 maart 1942 en is overleden te Leuven op 5 juli 2018.
Twee jaar en twee maanden duurde de weg die Roland moest gaan met zijn ziekte. Het eerste jaar kon hij nog genieten maar het tweede jaar werd het steeds moeilijker, het was stilletjes aan inleveren en afbouwen. Zolang als het enigszins mogelijk was, ging hij nog overal mee naartoe, hij ging ervoor. Hij wist dat hij er niet goed voor stond, hij wist wat komen ging en bereidde zich als gelovige ook goed voor door de Sacramenten te ontvangen. Toch nog sneller dan verwacht is hij overleden. Myriam en de kinderen waren dicht bij hem.
Roland was een innemende en lieve man, een gevoelig mens, altijd bezorgd om anderen, zeker voor zijn patiënten. Zijn beroep van anesthesist was zijn roeping, hij maakte lange dagen en hij ging helemaal op in zijn werk. Zijn werk was toewijding aan zijn patiënten die hem altijd mochten bellen. Zijn werk was niet iets wat in uren te begrenzen was, altijd was hij bezig met zijn werk, de vele papieren in huis zijn er ook een teken van…
Met Myriam zou hij volgend jaar vijftig jaar getrouwd zijn. Met een grote liefde en zorg is ze Roland nabij geweest in die laatste moeilijke tijd. Myriam heeft als een sterke vrouw goed voor hem gezorgd en er alles voor gedaan zodat hij thuis kon blijven. Voor zijn kinderen was hij een goede vader. Door de drukke beroepsbezigheden was hij wel eens de afwezige maar sinds het pensioen werd er veel tijd ingehaald. Hij was trots op zijn kinderen, het gezin kwam op de eerste plaats, hij genoot er van. Zijn kleinzoon Niels was zijn oogappel en zijn strohalm, hij keek elke keer weer uit naar de komst van hem, voor Niels wilde hij echt opa zijn.
Roland kon genieten van de kleine en de mooie dingen van het leven. Hij genoot van samen zijn met anderen, in gezelschap vertelde hij graag zijn verhalen. Hij hield van tennis, de Spaanse les, televisie kijken, sport volgen, klassieke muziek, reizen, concerten en musea bezoeken.
Het geloof was zijn sterkte en zijn kracht in die laatste tijd. Hij vroeg zelf om de Sacramenten der Zieken te ontvangen, een duidelijk teken dat God hem ook nabij was in die laatste moeilijke periode en zou laten thuiskomen in het Eeuwige Leven.

Op zaterdag 8 september was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Roger Kockaerts echtgenoot van Maria Mertens. Hij woonde in Asseltveld. Hij werd geboren te Holsbeek op 12 mei 1926 en is overleden in Wezemaal in het WZC De Lelie op 1 september 2018.
Stil en ongemerkt is Roger overleden. Een hele weg ging aan dit sterven vooraf. Beetje bij beetje moest hij aan krachten inleveren en van de sterke man van weleer bleef er steeds minder over. Het hoefde voor hem ook zo niet meer. Hij werd steeds stiller en hij was nu op .
Roger was een perfectionist en een harde werker. Bij velen blijft het beeld van hem als “de landmeter” die graag in de natuur vertoefde. Hij oefende het beroep van landmeter uit vanaf 1948 en hij begon te werken bij het kadaster. Na enkele jaren kon hij aan de stad Leuven beginnen als landmeter. Daarin heeft hij het beste van zichzelf gegeven. Lange tijd deed hij een dubbel job. Hij werkte bij de stad Leuven als hoofd van de Tekendienst voor de wegen en rioleringen, en daarnaast werkte hij in de weekends en zijn vrije dagen nog als zelfstandig landmeter in bijberoep. Hij heeft vele uren gemaakt en hard gewerkt dus voor zijn gezin, dat hem erg dierbaar was. Met Maria was hij meer dan 65 jaar getrouwd. Met veel liefde en zorg zijn ze elkaar nabij geweest in de grote en kleine dingen die de hoge jaren met zich meebrachten. Voor zijn kinderen was hij de strenge en de hardwerkende vader. Tot op het einde hadden vader en zonen een sterke band van respect en er waren meer gelijkenissen dan verschillen. Roger heeft zijn normen en waarden wat betreft hard werken kunnen doorgeven aan zijn zonen. Ook de band met de kleinkinderen, Quirina en Thomas, was sterk en mooi.
Veel tijd voor hobby’s was er niet door zijn drukke beroepsbezigheden maar toch was er occasioneel ook wel eens tijd om met de mannen van het werk een pint te gaan drinken.
Een andere bijzondere bezigheid (bij slecht weer) was zijn opzoekingswerk in zovele archieven om de stambomen van zijn families te kunnen samenstellen.
Het christelijke geloof heeft Roger thuis meegekregen. Met de waarden en normen van ons geloof heeft hij zijn leven opgebouwd. Lang heeft hij samen met Maria zijn geloof in onze kerk gevoed door het regelmatig bijwonen van de Eucharistie. Naar vele uitvaarten is hij gekomen. Zo dikwijls heeft hij horen verkondigen dat het leven niet ophoudt wanneer ons lichaam het begeeft. Hij mag nu thuiskomen in het Eeuwige Vaderland bij de Heer.

Op donderdag 13 september was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Albert Herregods weduwnaar van Jeannine Buyckx. Hij woonde in het WZC Sint-Margaretha. Hij werd geboren te Adegem op 28 juli 1923 en is overleden te Holsbeek op 7 september 2018.
De laatste jaren was Albert lichamelijk getekend maar tot het einde bleef hij goed bij de pinken, ja, scherp van geest. Zelf merkte hij de laatste tijd dat de krachten op waren. “Ik ga geen 95 meer worden”, zei hij al enkele maanden geleden maar toch haalde hij nog zijn verjaardag. Als een kaarsje is zijn levensvlammetje gedoofd.
Albert was een streng maar rechtvaardig man, kordaat. De hoge jaren maakten hem wel zachter. Hij was een goed mens, gemakkelijk ook om een babbel mee te maken. Hij dwong respect af door de manier waarop hij sprak, intellectueel. Hij bleef leergierig. Op zijn negentigste leerde hij nog werken met een tablet en daar zocht hij de dingen op. Hij bleef betrokken bij het gebeuren om zich heen, er was zijn inzet als lid van de bewonersraad.
Jarenlang gaf hij het beste van zichzelf als douanier. Hij was van opleiding onderwijzer maar voelde zich aangetrokken om bij de douane te werken, “eerder om het schone uniform dan om de grote verdienste”, zei hij wel eens.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Jeannine was hij 62 jaar getrouwd toen ze twee jaar geleden plotseling overleed. Het leven zonder Jeannine was anders geworden en hij miste haar maar moedig ging hij verder. Voor zijn kinderen was hij een strenge vader, de laatste jaren was hij de zachte, begrijpende en fiere vader. Hij was ook dankbaar voor de bezoeken van de kleinkinderen.
Albert hield van televisie kijken, hij volgde het voetbal en het wielrennen maar ook “Sturm der liebe”.Hij hield van kaarten, lezen over zoveel. Alle weetjes over de Verenigde Staten bleven hem boeien. Er waren zijn kruiswoordraadsels en hij genoot van uit eten gaan.
Het geloof wat hij thuis heeft meegekregen, heeft hij altijd bewaard. In het rusthuis voedde hij zijn geloof met het bijwonen van de wekelijkse Eucharistieviering. Hij geloofde oprecht dat hij door de dood terug zou komen waar zijn echtgenote was en naar dat weerzien keek hij uit. Moge hij na een leven met haar weer samen zijn in de eeuwigheid.

Op zaterdag 19 januari 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Agnes Frooninckx weduwe van Frans Vandeborne. Ze woonde voorheen aan de Wingeweg. Ze werd geboren te Lubbeek op 1 maart 1940 en is overleden te Aarschot in het WZC Poortvelde op 13 januari 2019.
Toch nog onverwacht is Agnes overleden. Tijdens het verzorgen is haar hart stilgevallen. Het sterven van Agnes heeft veel mensen laten schrikken, ook al ging het al een tijd minder. De laatste jaren werd Agnes steeds meer getekend. Herinneringen vervlogen snel en ze kon steeds minder. Met veel liefde werd ze door haar gezin en de verzorgenden omringd. Sinds ruim twee jaar had ze haar vertrouwde huis aan de Wingeweg moeten verlaten en vond ze een thuis in een zorgcentrum. Steeds meer ging haar toestand achteruit. Met Nieuwjaar werd ze nog eens gehaald om in de kring van het gezin samen te zijn maar toen merkten we al dat het eigenlijk niet meer ging.
We bewaren van Agnes het beeld van iemand die graag een praatje maakte, ze was perfectionistisch, ze was zorgzaam en bezorgd voor elk die op haar levenspad kwam. Als ze kon zorgen en helpen dat voelde ze zich gelukkig. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven, haar leven stond in het teken van haar gezin en haar gezin mocht niets tekort komen.
Met Frans deelde ze lange jaren lief en leed, zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom”. Op vlak van gezondheid hebben ze in het gezin heel wat moeilijkheden gekend maar samen hebben ze het beste gegeven voor het gezin. Ze leefde voor haar kinderen. Voor Kris en Johan was ze een overbezorgde moeder. Ook de band met de kleinkinderen was sterk.
Agnes hield van de kleine dingen van het leven. Ze hield van bloemschikken. Als er iets moest genaaid worden, dan stond ze er klaar voor. Ze kon ook goed koken.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden. De kapel van Lubbeek was haar dierbaar. Ook aan haar kinderen heeft ze het geloof meegegeven en hen de weg naar de kerk gewezen. Wanneer er in haar gezin examens moesten worden gedaan, dan stak ze trouw een kaarsje aan. Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Licht van God.

Op vrijdag 1 februari 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Simonne De Backer weduwe van Leo De Koster. Ze woonde in WZC Sint-Margaretha. Ze werd geboren te Kessel-Lo op 1 januari 1936 en is overleden te Holsbeek op 26 januari 2019.
Al een tiental jaren was Simonne getekend door haar ziekte. Herinneringen vervlogen heel snel en ze werd steeds meer verstrooid maar ze heeft het nooit echt beseft. Leo heeft lang voor haar gezorgd. Na zijn overlijden in 2014 vond ze een thuis in het rusthuis van Holsbeek, dicht bij haar familie. Het laatste jaar was echt contact met haar niet meer mogelijk. Toch genoot ze nog van de zorgen en de bezoekjes, “het is toch plezant” en “het is toch lief dat je komt”: hoorden we haar zeggen. Tot september bleef ze rondlopen in de Vlindertuin en toen werd het steeds stiller. Haar familie heeft in die laatste dagen bij haar gewaakt, haar petekind was dicht bij haar toen ze is overleden.
In haar kindertijd was ze een deugnietje, een speelvogel, met veel fantasie, herinneringen aan het vele krieken eten en het met de paraplu naar beneden springen, aan het ravotten. Ze was vlijtig op school. Al op haar negentiende was ze regentes Nederlands, geschiedenis en aardrijkskunde. Lange jaren heeft ze les gegeven en in die tijd ook veel zien veranderen. Tot haar vijfenvijftigste gaf ze les in het Miniemeninstituut in Leuven.
Op latere leeftijd trouwde ze met Leo. Het was een grote verandering voor haar: het bracht de verhuis van Vlierbeek naar Opwijk met zich mee. In 1994 gaven ze elkaar het ja-woord en ze waren nog twintig jaar getrouwd. Ze waren een fantastisch koppel, samen hebben ze genoten in de tijd die hen werd gegeven en ze vulden elkaar ook aan. In de laatste jaren van hun huwelijk waren ze beiden getekend maar ook dan vormden ze een twee-eenheid. Ook met haar familie was er een goede band.
Simonne hield van de natuur, van de stilte en van de zon. Er zijn mooie herinneringen aan haar weven en haar breien.
Ze was een gelovige vrouw. Ze heeft haar geloof beleefd en ook zelf in het onderwijs kunnen doorgeven. Ze ging dikwijls naar de Mis. Ook in het rusthuis ging ze trouw naar de Mis, ze zong de liturgische liederen mee en vanuit haar stoel dirigeerde ze. Van haar levenslied hier op aarde is nu de laatste noot gezongen. Nu mag ze bij de Heer thuiskomen…

Op vrijdag 1 maart 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Simonne Persoons weduwe van Frans Nackaerts. Ze woonde voorheen in de Gebroeders van Tiltstraat. Ze werd geboren te Holsbeek op 17 maart 1924 en is er overleden op 26 februari 2019.
De laatste week waren dagen van afscheid nemen van het leven. Omringd door haar kinderen heeft ze zachtjes de ogen voor deze wereld gesloten. Tot in de laatste dagen heeft ze graag gezongen, haar levenslied is nu stilgevallen.
Simonne was een sterke vrouw, men kon bij haar voor alles terecht. Ze had een brede interesse voor het wereldgebeuren. Ze gaf het beste van zichzelf als huisvrouw, ze gaf liefdevolle zorgen aan haar gezin en haar familie. Op latere leeftijd werd ze bejaardenhelpster. Ze was een heel zorgzame vrouw die tot op hoge leeftijd zelf op ziekenbezoek ging.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Frans was ze meer dan 65 jaar getrouwd. Ze hebben lang samen van het leven genoten en zoveel ondernomen. Zijn sterven, nu 5 jaar geleden, heeft haar zeker een knak gegeven, een stuk van haar was ook gestorven. Voor haar kinderen was ze een goede moeder. Ze heeft zich weggecijferd voor hen en stimuleerde hen om te studeren, iets wat voor haar niet mogelijk was geweest door de tijdsomstandigheden. Voor haar kleinkinderen was ze een goede grootmoeder, een aantal van de kleinkinderen heeft ze mee opgepast. Ook van de achterkleinkinderen genoot ze. De grote familiemomenten waren belangrijk voor haar. Ze was altijd sterk betrokken bij de familie.
Simonne was graag mooi en maakte zich ook graag mooi. Ze las graag. Ze luisterde graag naar muziek. Er zijn mooie herinneringen aan haar koken; ook aan hoe ze graag op reis ging, gaan fietsen en kamperen. Ze hield van de natuur en ook van bloemen.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. Zolang ze kon kwam ze naar de Mis, een tijd zong ze ook in ons kerkkoor en toen het naar de kerk gaan niet meer ging volgde ze de Mis op televisie. Ook in het rusthuis ging ze iedere vrijdag naar de Mis. Ze wist zich bijzonder verbonden met Moeder Maria, de Moeder van de Heer en ons aller moeder. Ze ging op bedevaart naar Lourdes en ook naar de novenen van Don Bosco in Heverlee. Hoeveel weesgegroeten zou ze niet gebeden hebben voor haar dierbaren ? Zoals ze hier zoveel heeft gebeden voor haar dierbaren, zo mag ze dat nu ook bij de Heer doen.

Op woensdag 6 maart was er in onze Sint-Mauruskerk de uitvaartliturgie van Mathilde Van Nerum weduwe van Paul Thiry. Ze woonde op de Meesberg. Ze werd geboren te Hoegaarden op 13 april 1924 en is overleden te Leuven op 2 maart 2019.
Op zaterdag 30 maart 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jacques Verbruggen weduwnaar van Hélène Janssen. Hij woonde aan de Wingeweg. Hij werd geboren te Leuven op 9 juni 1941 en is er overleden op 21 maart 2019.
Op korte tijd moesten we afscheid nemen van Jacques. Eind februari werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Niets liet ook maar iets vermoeden dat hij niet meer zou terugkeren. Complicaties brachten hem twee weken op de Intensieve Zorgen. Twee weken was er geen contact meer. Als een kaarsje is zijn levensvlammetje gedoofd.
We bewaren van Jacques het beeld van een hele sociale man. Als hij mensen kon helpen en nabij zijn, dan deed hij het. Hij was een fiere man. Hij heeft altijd gevochten, het leven heeft hem niet altijd verwend maar hij ging altijd door. Het is zoals zijn kinderen het boven de rouwkaart schreven: “Zijn hart was ruim en goed, hij lachte naar het leven, bewaarde steeds de moed om ’t beste van zichzelf te geven”. Hij was een sociale babbelaar, behulpzaam, zichzelf wegcijferend. Lange jaren was hij vertegenwoordiger in plastieken zakken, hij was een echte verkoper, vele kilometers heeft hij voor zijn job gemaakt doorheen het hele land.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Hélène deelde hij lange jaren lief en leed. Vijfenveertig jaar waren ze getrouwd. Haar sterven heeft hem getekend want ze was de drijvende kracht achter hem. Haar sterven heeft hij in stilte verwerkt maar het bleef hem pijn doen. Voor zijn kinderen was hij de goede vader, een vader met autoriteit, hij was er altijd voor hen. Hij was ook een goede grootvader, veel tijd heeft hij met zijn kleinkinderen doorgebracht. Voor hen was hij opa Jacques. Zo kenden ook schoolgenoten van hen Jacques want hij ging lezen op school. Ook met de familie was er een sterke band. Ze hebben hem opgevangen en het overlijden van Hélène helpen verwerken.
Jacques kon genieten van de kleine dingen van het leven. Hij bleef cursussen volgen , ook vanwege de sociale contacten. Zijn auto was zijn vrijheid, hij reed rond en ging zijn koffietje drinken.
Jacques was een gelovig man. In het rusthuis ging hij trouw elke vrijdag naar de Mis. Bewoners in een rolstoel ging hij halen en bracht hij naar de Eucharistieviering. Moge hij nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen.

Op zaterdag 13 april 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Mariette Philipsen weduwe van Georges Van Meerbeek. Ze woonde aan de Leuvensebaan. Zij werd geboren te Holsbeek op 12 september 1932 en is overleden te Leuven op 9 april 2019.
Een lange en moeizame weg is afgelegd. Sinds begin 2017 was Mariette lijdend, ze heeft veel pijn gehad, in stilte heeft ze haar pijn gedragen want ze wilde niemand tot last zijn. De laatste zes weken was ze in het ziekenhuis, dagenlang bleef haar sterke hart strijden tegen de dood. Haar gezin is haar al die tijd liefdevol nabij geweest.
Mariette was een zachte vrouw die altijd klaar stond voor iedereen, zorgen was haar leven. Niets was haar te veel, altijd zou ze meezoeken naar oplossingen. Ze zorgde voor haar moeder, voor haar gezin en voor allen die op haar levenspad kwamen. Het was voor haar een moeilijk iets dat ze door haar ziekte niet meer kon zorgen zoals ze het eigenlijk zou willen. Als onthaalmoeder heeft ze lange jaren het beste van zichzelf gegeven.
Met Georges deelde ze lang lief en leed. Zijn sterven, 2 jaar geleden, heeft haar pijn gedaan. Voor haar kinderen was ze een echte moeder, “het beste moederke dat er was”, zegden ze, ze was bezorgd en zorgzaam, zichzelf wegcijferend. Het sterven van dochter Chris, enkele maanden geleden, bleef zwaar voor haar. Voor haar kleinkinderen was ze een lieve oma, ze kon geen nee zeggen. Ze was trots op haar achterkleinkind Lynn, dat was haar medicijn.
Mariette wilde voor iedereen goed doen. Haar goedheid voor haar medemensen mocht ze ook terug ontvangen. Veel mensen zijn bij haar op bezoek geweest in die moeilijke tijd. Ze heeft veel gegeven maar ze heeft ook veel terug gekregen aan zorgen en liefde en nabijheid.
Mariette moest niet veel hebben om gelukkig te zijn. Als ze maar kon gaan wandelen en in het zonnetje zitten, dan was ze gelukkig. Ze genoot van de natuur, van de bloemen en de hof, dat was haar ding. Ze kon goed koken, er zijn de herinneringen aan hoe ze elke zondag voor haar gezin kookte. Het geloof heeft ze thuis van haar ouders meegekregen. Ze is altijd een vrouw geweest die sterk is blijven leven uit de waarden van het evangelie. Lang heeft ze haar geloof gevoed door hier in onze kerk, samen met haar overleden echtgenoot, naar de Eucharistieviering te komen. Ze mag nu thuis komen in de Paasvreugde van de Heer.

Op Stille Zaterdag 20 april 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Elvire Govaerts weduwe van Victor Demaer. Ze woonde in WZC Sint-Margaretha. Ze werd geboren te Kessel-Lo op 12 juli 1921 en is overleden te Holsbeek op 14 april 2019.
Toch nog onverwacht is Elvire overleden. Elk stond er van verwonderd dat ze zo snel uit ons midden is weggevallen. Al lange jaren was ze in het rusthuis hier in Holsbeek en ze was er gelukkig en is er altijd graag geweest. Op Palmzondag stonden we rond haar doodsbed voor het Heilige Oliesel. Zo hebben we haar toevertrouwd aan Gods Zorg.
Elvire was een sterke vrouw met een sterke wil en een sterk karakter. Ze was braaf en goed maar ze had haar eigen ideeën. Alles was goed maar het moest wel langs haar passeren en ze moest haar zegen geven. Ze leefde volgens haar eigen ritme en op haar eigen manier. Als het zo was, dan was het zo, haar wil was wet. Netheid was een bijzonder woord in haar woordenboek, huis, flat en kamer moesten altijd proper zijn, er werd veel gepoetst. Ze was superproper, kuisen was haar hobby.
Velen hebben herinneringen aan de tijd dat ze samen met haar man het benzinestation in Wilsele uitbaatte. Sinds eind de jaren vijftig gaf ze zo het beste van zichzelf. Met veel mensen had ze op deze manier contact en velen kenden haar zo.
Met Victor was ze 68 jaar getrouwd, tot hij in 2013 overleed. In die bijzonder lange tijd hebben zo zoveel samen gedeeld. De band tussen hen was sterk en hun liefde is altijd jong gebleven. Tot in hun hoge jaren zaten ze hand in hand.
Haar zoon vertelde dat ze een goede moeder was, dat hij alles heeft mogen doen. Ze was fier op haar kleinkinderen en zag hen graag komen.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. In het rusthuis woonde ze trouw de Mis bij, tot het niet meer ging.
In de afgelopen tijd hebben we haar enkele keren horen zeggen: "Wat doe ik hier nog ? Dat ze mij komen halen". De laatste tijd sprak zo ook dikwijls over haar moeder. Ze zei: "Ik mag naar ons ma gaan, mijn kamer is daar". Toch nog onverwacht zijn de engelen haar komen halen om haar mee te nemen naar haar ma en haar kamer aan de Andere Kant en mag ze daar nu Pasen vieren aan de Overkant van het Leven.

Op dinsdag 25 juni 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Roos Danckers weduwe van Henri Van de Schoot. Ze woonde in WZC Sint-Margaretha, voorheen Langekant. Ze werd geboren te Ramsel op 30 april 1923 en is overleden te Holsbeek op 19 juni 2019.
Onverwacht is Roos overleden, de dood kwam letterlijk als een dief in de nacht. Niets had ook maar iets laten vermoeden. Ze heeft die nacht zelf aangegeven dat ze niet goed was en voor de dokter er was, was ze al overleden. Ook al is het sterven zo onverwacht gekomen, er is ook de dankbaarheid dat ze geen lijdensweg heeft gehad en dat ze zo lang in goede gezondheid is geweest.
We bewaren van Roos het beeld van een sterke vrouw, eerder teruggetrokken en stil. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. De drukte van de straat en het verenigingsleven heeft ze nooit gezocht. Ze had een luisterend oor en als je dingen aan haar toevertrouwde, bewaarde ze die veilig in haar hart. Ze leefde voor haar gezin en haar huishouden. Zorgzaamheid was een belangrijk woord voor haar, het zorgen was haar al jong als oudste van een gezin van acht meegegeven. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven en voor hen heeft ze hard gewerkt.
Haar gezin was haar dierbaar; zonder woorden toonde ze haar liefde voor hen en zij wistern dat Roos veel van hen hield. Met Henri deelde ze lief en leed tot hij in 1986 is overleden. Voor haar kinderen heeft ze gedaan wat ze kon, ze konden alles tegen haar kwijt en nooit was haar iets te veel. Ook de band met de kleinkinderen was sterk. Ze zorgde voor hen als voor haar kinderen. Ook de achterkleinkinderen hadden haar aandacht.
Roos genoot van de kleine dingen: er was de zorg voor haar tuin, voor de groenten en de bloemen. Ze las elke dag de krant, volgde ROB en deed trouw mee aan de activiteiten in het rusthuis.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd bewaard. In de afgelopen vier jaar dat ze in het rusthuis was, ging ze trouw naar de Eucharistieviering op vrijdag. Ze had een groot vertrouwen op Moeder Maria: ze was enkele keren in Lourdes en ging naar Banneux en Scherpenheuvel. Ook op deze dag van haar uitvaart zou ze naar Scherpenheuvel zijn gegaan. Ze keek er al echt naar uit. Moge ze nu thuis zijn bij de Heer en Zijn Moeder.

Op zaterdag 29 juni 2019 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Maria Verbinnen weduwe van Maurice De Keyser. Ze woonde in WZE Sint-Margaretha, voorheen in Kortrijk-Dutsel. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 7 mei 1925 en is overleden te Holsbeek op 25 juni 2019.
Het was een lange en moeizame weg naar dit sterven. Lange maanden was Maria bedlegerig. De hoge jaren wogen zwaar. “Kom me toch halen”, hoorden we haar zeggen. Het was genoeg geweest voor haar. Omringd door haar dochters en kleindochter en de priester is ze stil en haast ongemerkt overleden. De krachten waren helemaal op.
Maria was een blije vrouw, reeds als kind was ze altijd aan het zingen. Ze was optimistisch; in de moeilijke momenten van het leven zei ze altijd: “het zal wel beter worden”.
Als huismoeder gaf ze het beste van zichzelf. Ook was er de zorg voor de aardbeien. Er zijn mooie herinneringen aan de tijd dat ze café had op de Bruul en in het Dorp in Kortrijk-Dutsel.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Maurice deelde ze lange jaren lief en leed, tot hij in 2010 is overleden. Bijna 61 jaar waren ze toen getrouwd. De zestigjarige bruiloft werd nog gevierd en daar zijn nog mooie herinneringen aan. Voor haar kinderen was ze een goede moeder. Met strenge moederhand en met haar typische humor heeft ze haar kinderen de weg naar de volwassenheid gewezen. Met liefde en zorg zijn haar kinderen hun moeder nabij geweest. Maria had dat zelf ook voorgedaan, lang heeft Maria voor haar eigen moeder gezorgd. Ook met haar kleinkinderen was er een goede band, ze paste op de kleinkinderen, zo dikwijls zijn ze bij haar geweest. Ook de achterkleinkinderen kwamen graag bij haar want van Peet kregen ze snoepjes en chocolade.
Maria genoot van de kleine dingen van het leven. Maria danste vroeger graag. Ze hield van haar tuin, van naaien en borduren; voor alle kinderen en kleinkinderen borduurde ze een doekje. Ze hield van gateau’s maken, lezen. De laatste jaren was het kijken in haar fotoalbums een mooie bezigheid.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze ook altijd in haar hart bewaard. Lang is ze naar de Mis geweest en voedde ze zo haar geloof. “Le temps est passé, zei ons moe”, dat hoorden we Maria de laatste jaren zeggen. Zo is het nu ook: de tijd is voor Maria voorbij, nu is het voor haar Eeuwigheid geworden.

Op zaterdag 6 juli 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jos Vandeput weduwnaar van Yolande Vandezande. Hij woonde op Nobelberg. Hij werd geboren te Wilsele op 19 juli 1931 en is overleden te Leuven op 1 juli 2019.
Toch nog onverwacht is Jos overleden. De laatste maanden was hij flink verzwakt en toch: hij klaagde niet en was dankbaar voor alles wat men voor hem deed. Hij voelde zelf dat het einde naderde en hij had berusting. Sinds een maand had hij zijn vertrouwde huis verlaten en vond hij een thuis in het gezin van dochter Carine. We kunnen zeggen dat hij eigenlijk altijd van het leven is blijven genieten. Vorige week was hij nog mee naar zee gegaan. Enkele dagen was hij nu in het ziekenhuis. Midden in de nacht is hij ongemerkt overleden…
Jos was een rustige en stille man, gemakkelijk en weinig eisend. Al jong ging hij bij het leger, als adjudant bij de luchtmacht gaf hij lange jaren het beste van zichzelf.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Yolande deelde hij lief en leed tot ze bijna 20 jaar geleden is overleden. Te vroeg kwam de dood het samenzijn verbreken, ze hadden nog samen zoveel willen ondernemen. Jos ging zijn weg verder en samen met Victorine had hij nog tien jaar een goede vriendschap. Voor zijn kinderen was hij een goede vader. Jos was groot van gestalte maar voor zijn kinderen was hij ook groot in zijn vader zijn. Er zijn herinneringen aan hoe hij samen met hen optrok en ging wandelen en vissen. De studies van zijn kinderen volgde hij sterk op. Vader was er voor zijn kinderen en in zijn hoge jaren hebben zij ook sterke aandacht gehad voor hem, hij was er oprecht dankbaar voor. Hij was ook een goede grootvader. Voor zijn kleinkinderen had hij zorg en zij hebben ook alles voor hem gedaan.
Jos ging vroeger graag vissen en wandelen, deed hij graag een terrasje. Hij hield ook van een kaartje leggen, een tijdje ging hij nog kaarten bij KWB en OKRA.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. De laatste jaren keek hij naar de Mis op de televisie. Hij is tien keer op bedevaart naar Lourdes geweest. Daar ontving hij ook de Ziekenzalving. Op de laatste dag van de meimaand ging hij ook nog mee op Federatiebedevaart naar Halle en Alsemberg. Op Tweede Pinksterdag was hij ook nog bij de bedevaart van onze parochies in Scherpenheuvel. Moge hij nu thuiskomen in Gods Eeuwige Liefde.

Op dinsdag 20 augustus 2019 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Francine Nys echtgenote van Frans Marrant. Ze woonde te Kessel-Lo. Ze werd geboren te Aarschot op 25 maart 1947 en is overleden te Kessel-Lo op 14 augustus 2019.
Het was een lange en een moeizame weg naar dit sterven, zeker het laatste jaar. Maar Francine gaf niet op want ze wilde leven en blijven leven. In het afgelopen jaar was ze zeker veertig dagen in het ziekenhuis. Nu wilde ze niet meer naar het ziekenhuis. Ze wilde thuis blijven en thuis sterven. Ze heeft heel veel pijn gehad. Haar gezin heeft de beste zorgen voor haar gehad. Toch nog ongemerkt is ze overleden.
Francine was een vrouw met een sterke wil, haar nee was nee. De drukte van de straat heeft ze nooit gezocht. Haar huis was haar thuis en daar was ze gelukkig. De zorg voor haar huis was haar leven en ze ging in haar huis met de zon mee, van kamer naar kamer. Als huisvrouw heeft ze altijd het beste van zichzelf gegeven.
Haar gezin was haar dierbaar en voor hen deed ze ook alles. Met Frans was ze 52 jaar getrouwd. Dag en nacht heeft Frans in die afgelopen tijd voor haar gezorgd. Toen Frans en Francine op 23 maart samen gingen eten voor de huwelijksverjaardag zei ze al: “Het kan goed de laatste keer zijn”. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, streng en rechtvaardig. Ze was er altijd voor hen. Het sterven van zoon Christian heeft haar ten diepste getekend. Ook al sprak ze er weinig over, ze heeft er veel van afgezien. Ook haar kleinkinderen waren haar dierbaar, voor hen was ze de bezorgde grootmoeder.
Tot zolang als haar ogen het toelieten hield ze van televisie kijken, vroeger was er haken, breien en de tuin bijhouden.
Francine was ook een gelovige vrouw. Op zondag keek ze naar de Mis op de televisie. Francine wist dat ze ging sterven, alles lag klaar en alles had ze uitgekozen voor haar afscheid, ook de muziek, muziek waar ook doorklinkt dat het niet het einde van alles is. Haar laatste woorden waren: “Ga ik nu sterven ?” en daarop antwoorden wij als gelovigen dat wij nooit sterven maar thuiskomen in het Leven bij God. We hebben haar begraven in het graf op het kerkhof van Holsbeek waar ook Christian rust, in de gelovige zekerheid dat ze weer mogen samen zijn aan de Overkant.

Op Allerzielen, zaterdag 2 november 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Frans Gullentops weduwnaar van Liesje Wagemans. Hij woonde op Meesberg. Hij werd geboren te Putte op 26 oktober 1924 en is overleden te Holsbeek op 27 oktober 2019.
Daags na zijn 95ste verjaardag is Frans onverwacht overleden. Hij had genoten van zijn 95ste verjaardag. Hij had wel zijn kwaaltjes maar niemand had toch gedacht dat hij ons zo snel zou voorgaan.
Frans was een man die niet gemakkelijk over zijn gevoelens sprak. Hij had een sterk karakter, een sterk rechtvaardigheidsgevoel en was zeer gedreven in zijn werk . Hij was geoloog in hart en nieren. Hij kon goed waarnemen, was heel geinteresseerd in wetenschappen en had een scherp verstand, veel talenten om een goede geograaf/geoloog te zijn.. Zijn werk was zijn leven en daar was hij 100 procent mee bezig. Door zijn werk heeft hij ook veel gezien en veel gereisd. Zijn interesse voor zijn vak is altijd gebleven, ook in zijn hoge jaren bleef het zijn passie en bleef hij artikels lezen en naar kaarten kijken.
Met Liesje deelde hij lange jaren lief en leed, tot ze dertig jaar geleden is overleden. Met veel liefde heeft hij haar die laatste moeilijke jaren verzorgd. Voor zijn kinderen was hij een strenge vader, veeleisend, toch zijn er ook mooie herinneringen aan hoe hij graag met hen speelde. Hij had ook een goede band met zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Frans kon genieten van de kleine en de mooie dingen van het leven: hij las zijn krant en hij loste sudoku’s op, hij hield van lekker eten, hij volgde de actualiteit.
Frans was ook een gelovig en kerkelijk man, het parochieleven had zijn interesse. Zolang als het kon is hij in onze kerk iedere week trouw naar de Mis gekomen en hij was in de afgelopen tijd dankbaar wanneer hem de Heilige Communie werd gebracht, het was voor hem de Heer die bij hem kwam. In het gebed was hij met de Hemel verbonden. Zijn kinderen kregen als kind elke keer een kruisje van hem. Al een tijd geleden vroeg hij om de Sacramenten der Zieken te ontvangen. Hij wilde voorbereid zijn en hij wilde de kracht en de sterkte van de Heer ontvangen voor het dragen van de moeilijkheden van de oude dag. De dood is voor hem niet het einde geweest, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Moge hij thuiskomen in de Eeuwige Stad van God.

Op zaterdag 16 november 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Gabrielle Elsen weduwe van Alfons Dekelver. Ze woonde voorheen in de Gebroeders van Tiltstraat. Zij werd geboren te Wezemaal op 24 april 1933 en is overleden te Aarschot op 11 november 2019.
De hoge jaren wogen de laatste tijd. Vijfenhalf jaar geleden moest Gabrielle haar vertrouwde huis in Holsbeek achter laten en vond ze een thuis in het rusthuis in Aarschot. Het was soms een tijd met vallen en opstaan maar ze heeft er ook nog mooie momenten gehad. Ze bleef een sterke vrouw. Ineens waren de krachten op. Haar gezinsleden hebben dag en nacht bij haar gewaakt tot haar levensvlammetje zachtjes is gedoofd.
We bewaren van Gabrielle het beeld van een hardwerkende en fiere vrouw. Ze wilde er graag goed uit zien, tot de laatste dagen. In de beenhouwerij en in het café heeft ze lange jaren het beste van zichzelf gegeven, tot 1988. Bij haar huwelijk met Alfons gingen ze inwonen bij haar schoonouders. Het was niet altijd gemakkelijk.
Met Alfons was ze 55 jaar getrouwd toen hij in 2011 na een lijdensweg van enkele jaren overleed. Ze heeft hem tot het laatste moment verzorgd. Na het pensioen hadden ze nog mooie jaren, ze gingen samen dansen en maakten vele uitstappen. De 50-jarige bruiloft hadden ze nog gevierd. Voor haar kinderen was ze de zorgende en bezorgde moeder. Voor haar kleinkinderen was ze oma, ze heeft de kleinkinderen mee groot gebracht. Met haar familie keek ze uit naar de geboorte van het eerste achterkleinkind. Gabrielle werd groot in een gezin wat 15 kinderen heeft geteld, haar familie was haar dierbaar. De contacten met de buren waren ook goed. Gabrielle ging graag op reis naar Spanje, naar Tenerife; met vrienden naar Engeland; meer dan 25 jaar zijn ze naar Bredene naar de zee geweest, herinneringen aan met de tent aan zee en later de chalet. Ook in het rusthuis nam ze deel aan de activiteiten. Ze ging ook graag naar OKRA.
Het geloof heeft ze altijd in haar hart bewaard. Iedere week kwam ze trouw naar de Mis. Vanuit haar geloof wist ze dat het sterven niet de ondergang van alles was maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar moge we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Bij de ziekenzalving dat geloof ook uitgesproken. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op maandag 2 december 2019 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Staf Gryson weduwnaar van Julia Nackaerts. Hij woonde in de Gebroeders Van Tiltstraat. Hij werd geboren te Houdeng-Aimeries op 2 juni 1926 en is overleden te Leuven in het Heilig Hartziekenhuis op 23 november 2019.
Op enkele weken tijd moesten we afscheid nemen van Staf. Hij was een tijdje in het ziekenhuis geweest. Hij was dankbaar en blij dat hij weer in zijn vertrouwde huis kon zijn Opnieuw werd hij naar het ziekenhuis gebracht en in die laatste dagen moesten we vaststellen dat de krachten op waren.
Zijn gezin beschreef hem als een gesloten man, de drukte van de straat heeft hij nooit gezocht. Hij was een eenzaat, op zijn manier ging hij zijn levensweg, een einzelgänger. Hij was spaarzaam. Hij was handig, een plantrekker, een scout in hart en nieren. Bij de scouts had hij de naam “Trekkende ooievaar”. Hij hield van avontuur. Misschien is daarin ook zijn inzet voor het verzet in de Tweede Wereldoorlog te vinden. 11 november bleef voor hem een belangrijke dag, tot vorig jaar droeg hij, als een van de laatste getuigen, de vlag van de oud-strijdersvereniging. Er was ook zijn inzet voor de Civiele Bescherming. In noodsituaties was hij er om te helpen. Lange jaren heeft hij gewerkt als bankbediende bij de Generale Bank.
Drieënzestig jaar waren Staf en Julia getrouwd toen ze in 2011 is overleden. Voor zijn kinderen was hij meer vriend dan vader, zijn kinderen hebben goed voor hem gezorgd in die laatste tijd. Er zijn ook mooie herinneringen aan de tijd dat hij met de kleinkinderen naar de Loire ging.
Staf was graag piloot geworden, al van in zijn jeugd bouwde hij modelvliegtuigen. Hij ging graag op reis en op vele plaatsen is hij geweest. Ook ging hij ieder jaar naar Frankrijk.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen hebben we ook aanwezig gezien in zijn hoge jaren. Regelmatig kwam hij naar Mis en voedde hij zijn geloof met het Woord van God en het Sacrament. Hij wilde ook de Sacramenten ontvangen op zijn ziekbed. Hij is als de waakzame dienaar uit het evangelie met de dood bezig geweest, alles lag klaar voor zijn uitvaart. Op het einde van zijn uitvaartmis werd het Scoutslied gezonden als een gelovige wens van ons voor Staf: “Wij danken u voor wat wij ontvingen. Wij vragen, Heer, verlaat ons niet…Geef ons, Heer, zegen en rust en vree !”

Op zaterdag 7 december was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Angèle Reniers weduwe van Sylvain Wierinckx. Ze woonde voorheen op de Nobelberg. Ze werd geboren te Holsbeek op 12 juni 1932 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 2 december 2019.
Op vier dagen tijd moesten we afscheid nemen van Angèle. Ineens moesten we vaststellen dat haar krachten op waren. Drieënhalf jaar verhuisde ze van haar vertrouwde huis aan de Nobelberg naar het rusthuis; ze vond het daar goed en ze was daar graag. In de Vlindertuin was ze de plezantste, altijd was ze goedgezind. Ze was graag onder de hoop en ze zat graag tussen veel mensen. In de nacht van maandag is ze stilletjes overleden, ze zei die laatste dagen niets meer, ongemerkt en zonder lijden is ze overleden.
We bewaren van Angèle het beeld van een goede en eenvoudige vrouw. Twintig jaar heeft ze gewerkt bij glasfabriek Van Hoof.
Met Sylvain was ze meer dan 45 jaar getrouwd toen hij in 1999 is overleden. Samen waren ze al die jaren een goed koppel. Angèle en Sylvain hadden zelf geen kinderen maar de band met haar broer en schoonzus en hun gezin was sterk. Haar schoonzus Mariette getuigt dat ze als een zus was voor haar en dat ze er met alle plezier voor heeft gezorgd. Na de dood van Sylvain waren ze nog meer samen. Angèle was altijd content om mee te gaan; als je Mariette met de auto zag, dan was Angèle er bij. Ook voor de kinderen van haar broer is ze altijd goed geweest. Het moet gezegd worden dat haar familie goed voor haar heeft gezorgd en haar trouw is blijven bezoeken al die jaren.
Angèle kon genieten van de kleine dingen van het leven. Vroeger was er breien. Voor ze naar het rusthuis ging bezocht ze ook de bijeenkomsten van OKRA.
Angèle is ook altijd een gelovige vrouw geweest. Ze heeft haar gelovig leven altijd gevoed door trouw naar de Mis te gaan en haar christelijke plichten te doen. Nu ze in het rusthuis was ging ze daar op vrijdag trouw naar de Mis. Er zijn ook mooie herinneringen aan de bezoekjes aan Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Vanuit haar geloof wist Angèle dat dit sterven niet het einde van alles was, niet de ondergang maar de overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij, daar moge we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen.

Op zaterdag 7 december was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Miranda Luyckx echtgenote van George Lahdo. Zij woonde in Kessel-Lo. Zij werd geboren te Halle op 20 april 1976 en is overleden UZ Leuven campus Gasthuisberg op 3 december 2019. Vijfenhalf jaar was Miranda getekend door haar ziekte. Het is een hele strijd geweest. De ziekte verspreidde zich maar elke keer vond ze de moed om weer te vechten want ze bewaarde de hoop en ze wilde blijven leven. Ze bleef sterk en ze vond zelfs de kracht om anderen te bemoedigen. Nu was ze weer al veertig dagen in het ziekenhuis en nu waren de krachten echt op. Omringd door haar dierbaren is ze overleden.
We bewaren van Miranda het beeld van een lieve en open vrouw die altijd klaar stond voor anderen. Een open hart voor haar medemensen, ze zou alles weggegeven hebben. Zelf was ze niet materialistisch, ze was dankbaar voor wat ze had.. Miranda had de gave om mensen een goed gevoel te geven. Ze had in die zin iets engelachtigs, ingoed. Nee, het leven heeft haar niet verwend. Al jong waren er gezondheidsproblemen en dat drukte zijn stempel op haar hele leven. Wat heeft ze in haar leven toch veel afgezien. Ze was een intelligente vrouw die veel kon. Het bleef haar pijn doen dat ze haar studies niet af heeft kunnen maken door haar wankele gezondheid. Met George was ze 16 jaar getrouwd, samen hebben ze zoveel samen gedeeld. George is Miranda met veel liefde en zorg nabij geweest, ook in de opvoeding van Samuel. Voor haar ouders was ze de goede en lieve dochter, ze zou door het vuur gegaan zijn voor haar ouders. Met haar broer Kris was het twee handen op een buik.
Miranda hield van muziek luisteren, kunst, theater, vroeger las ze veel.
Miranda had de laatste tijd het gevoel dat haar tijd korter werd. Ze sprak nog: “Ik hoop dat ik Kerstmis en mijn verjaardag haal”. Haar advent is nu voorbij, voor haar is het al Kerstmis geworden. Zoals deze week het tegen Samuel in eenvoudige woorden werd gezegd: Mama is bij God, mama is een sterretje. Miranda was een gelovige vrouw, ze wilde niet sterven en dat is ze ook niet voor ons. Voor ons heeft de dood niet het laatste woord. Van bij de Heer mag ze waken over haar gezin en allen die haar zullen missen.

Op vrijdag 13 december was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jean-Louis Vanwijngaerden echtgenoot van Jacqueline Op de Beeck. Hij woonde aan de Kortrijksebaan. Hij werd geboren te Leuven op 15 september 1942 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 9 december 2019.
Het is een lange en moeizame weg geweest. Een lange reeks van gezondheidsproblemen kunnen worden opgesomd. Al op zijn vijftigste niet meer kunnen werken, achttien jaar geleden de herseninfarcten, het was een weg met vallen en opstaan. Steeds meer werd Jean-Louis getekend. Jacqueline, Johan en Vanessa waren dicht bij hem toen hij is overleden.
We bewaren van Jean-Louis het beeld van een man die niet uitbundig was, hij genoot van de rust, de drukte van het leven heeft hij niet gezocht. Hij kon zich wel eens druk maken over zaken. Hij lachte graag en hij maakte graag grapjes, zeker naar Jacqueline. .
Als verpleger in Sint-Camillus heeft hij lange jaren het beste van zichzelf gegeven. Hij groeide op in de beenhouwerij van zijn ouders, maar dat wilde hij absoluut niet doen. Zijn levensroeping was zorgen en daarom is hij de verpleging ingegaan. Hij heeft niet altijd gemakkelijke diensten gehad in Sint-Camillus maar hij is dat altijd blijven doen tot het fysiek niet meer mogelijk was voor hem.
Jean-Louis leefde voor zijn gezin, vrouw en kind waren zijn leven. Met Jacqueline was hij 54 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel samen lief en leed gedeeld. Met de zovele donkere momenten die er op hun pad kwamen hebben ze er het beste proberen van te maken. Met veel liefde en zorg is Jacqueline hem al die lange tijd nabij geweest en toen het voor haar in de afgelopen periode moeilijker werd, probeerde Jean-Louis te doen wat nog in zijn mogelijkheden lag. Samen kwamen ze naar het rusthuis hier in Holsbeek en het is goed dat die laatste tijd ook samen kon doorgebracht worden. Jean-Louis was voor Johan de attente en liefdevolle vader die alles zou gedaan hebben voor zijn zoon.
Jean-Louis hield van knutselen, schepen maken. Hij genoot van lezen en televisie kijken. Hij was een dierenvriend, altijd heeft hij honden gehad, er zijn mooie herinneringen aan de hond Zip die bij hem op schoot zat, zijn trouwste vriend. Er zijn ook herinneringen aan de volieres die hij zelf bouwde, de zorg voor de vogels. Moge hij nu thuiskomen in het Eeuwige Kerstmis.

Op zaterdag 1 februari 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Johan Cornillie echtgenoot van Thérèse Fets, Kortrijksebaan. Hij werd geboren te Ieper op 12 februari 1933 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 27 januari 2020.
De krachten waren de laatste tijd op. De laatste jaren is er nogal wat getobd met de gezondheid en was hij vaak in het ziekenhuis. Als een kaars is zijn levensvlam gedoofd de laatste dagen. Toch bewaarde Johan zelf nog de hoop een tijdje te kunnen blijven, “’t Ga nog goed komen”, zei hij, in die laatste dagen speelde hij nog een laatste keer viool. Hij is stil en ongemerkt het Eeuwige Licht van God binnengegaan.
Johan was een zachtaardig en gevoelig man, veeleisend voor zichzelf en de anderen, hij had zijn fijnzinnige humor. Hij was een man die vooruit keek, als er moeilijkheden waren dan moest je daar niet blijven in hangen maar doorgaan. Hij was geen man van veel woorden, hij absorbeerde veel. Hij had een grote interesse in wetenschap, de sterren , het weer, klokken, de oorlog, hij las veel. Hij was een trotse Westvlaming en een trotse Ieperling, zijn geboortegrond bleef hem dierbaar. Als architect heeft hij het beste van zichzelf gegeven. Na enkele jaren als zelfstandige gewerkt te hebben, was hij lange jaren actief voor de provincie West-Vlaanderen. De hele provincie doorkruiste hij. Hij had goed contact met de mensen die hij moest bezoeken en ze vertrouwden hem ook.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Thérèse zou hij op het einde van dit jaar zestig jaar getrouwd zijn. In al die jaren hebben ze heel wat gedeeld. Voor zijn kinderen was hij een zachtaardig en veeleisende vader, betrokken en bezorgd. Het sterven van zijn zoon Klaas heeft hem veel pijn gedaan. Voor zijn kleinkinderen was hij de lieve en zachte grootvader. Innig verbonden met de Heer heeft hij geleefd en zijn geloof vertaalde zich ook in een biddend leven, verbonden met de mensen die God op zijn pad had gezet. Johan en Thérèse kwamen, zolang het enigszins kon, op zaterdagavond naar de kerk en zongen ze mee in het koor. In de Mis in het rusthuis waren ze ook altijd trouw aanwezig en speelde Johan op de viool. In zijn leven is Johan dikwijls verhuisd, deze verhuis laat hem thuiskomen in het Eeuwige en Onvergankelijke Huis van God. Vanuit dat geloof is Johan rustig kunnen sterven.

Op zaterdag 1 februari 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Adeline Grauwels weduwe van Alfons Van Casteren, Kortrijksebaan/voorheen Gebroeders Van Tiltstraat. Ze werd geboren te Holsbeek op 14 december 1924 en is overleden te Holsbeek op 27 januari 2020.
Het sterke hart van Adeline heeft lang tegen de dood gestreden. Zes weken was ze nu bedlegerig. Haar gezin is haar met veel liefde en zorg nabij geweest in die tijd. De dood is als een welkome vriend gekomen. “Wanneer komt Hij mij halen ?”, zei ze, ze keek uit naar de dood. Adeline is overleden op de geboortedag van Alfons, ze mogen nu weer samen zijn…
Adeline was een zachtaardige en lieve vrouw. Haar hele leven speelde zich af in de Gebroeders Van Tiltstraat waar ze werd geboren; daar heeft ze hel haar leven gewoond, tot ze bijna vier jaar geleden naar het rusthuis verhuisde. Het huis bleef haar dierbaar: daar waren zoveel herinneringen aan de tijd met haar ouders, de oorlogstijd die emotionele herinneringen bleef oproepen, de tijd met haar gezin. Het typische beeld van Adeline blijft bij vele mensen: het vrouwtje met het sjaaltje op het hoofd, de witte kat. Ze was heel sociaal en ze leefde helemaal verbonden met het gemeenschapsleven. Ze was actief voor de Vlaamse kermissen, in de Boerinnenbond, het poetsen in de kerk, vrijwilligerswerk in het rusthuis, inzet voor Ziekenzorg. Als huisvrouw heeft ze altijd het beste van zichzelf gegeven, ze was ook nog een tijdje keukenhulp in het rusthuis.
Met Alfons deelde ze lief en leed tot hij in 1988 is overleden. Ze was een lieve maar ook strenge moeder, een vrouw van principes. Zij heeft goed voor haar kinderen gezorgd maar haar kinderen hebben ook goed voor haar gezorgd, dagelijks waren ze er, ook in het rusthuis. Het sterven van haar dochter Monique, een jaar geleden, was voor haar iets waar ze niet over sprak. Voor haar kleinkinderen en achterkleinkinderen was ze bobonne. Zorgen voor haar gezin was haar leven, ze heeft ook voor haar ouders gezorgd.
Adeline kwam lang naar de kerk, niet alleen naar de zondagsvieringen maar ook naar de uitvaarten en de weekvieringen. Ze had een grote voorliefde voor Moeder Maria. Op haar doodsbed ligt Adeline met de rozenkrans tussen de vingers, teken van haar biddend leven maar ook teken van ons vertrouwen dat ze nu mag bidden bij de Heer, voor ons die achterblijven.

Op zaterdag 4 april 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Angèle Geets weduwe van Georges Wittemans, Lubbeek/voorheen Chartreuzenberg. Ze werd geboren te Linden op 16 mei 1926 en is overleden in WZC Sint-Dominicus te Lubbeek op 31 maart 2020.
Voor Angèle is de dood als een welkome vriend gekomen. Al maanden vroeg ze om te mogen gaan. Ze is tot ver voorbij haar negentigste verjaardag goed geweest, de laatste twee jaar werd het steeds minder. Met veel liefde en zorg werd ze omringd, haar kinderen hebben haar trouw bezocht. Op de laatste dag van de maartmaand is ze toch nog sneller dan verwacht overleden.
Angèle was een sterke vrouw, met een sterk lichaam en een sterke wil. Op de boerderij aan de Chartreuzenberg heeft ze lange jaren hard gewerkt. Duizenden kilo’s aardappelen heeft ze geraapt, koeien gemolken, het witloof en het graan. Nooit gingen ze op vakantie.
Met Georges was ze zestig jaar getrouwd, toen hij in 2013 overleed. Voor de acht kinderen was ze de bezorgde, strenge en correcte moeder. Ze heeft hen alles meegegeven wat nodig was. Er was een goede band met haar vele kleinkinderen en ook de achterkleinkinderen waren haar dierbaar. Het sterven van kleinzoon Bart en schoonzoon Josse deed haar veel pijn.
Hobby’s had ze niet. Ze ging graag iets eten met Georges. Vroeger ging ze al eens dansen, ze genoot van een kop koffie drinken en een pannenkoek eten, ze genoot er van als de kinderen en kleinkinderen bij haar waren.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. De christelijke opvoeding die ze zelf thuis meekreeg, heeft ze in praktijk gebracht en heeft ze op haar beurt ook doorgegeven aan haar gezin. Haar geloof voedde ze in de Eucharistie. Zolang ze kon kwam ze naar de Mis, ook in het rusthuis en ze was dankbaar dat de Heer bij haar kwam onder de gedaante van de Heilige Communie. Als laatste van haar broers en zussen is ze nu ook de weg naar het Eeuwige Pasen gegaan en daar mogen ze nu weer allen samen zijn. Dat gunnen we Angele nu ook van harte en zo heeft ze ook haar sterven beleefd. Angele ging graag, ze ging naar de Hemel: dat was haar diepste geloof. Ze ging naar haar moeder. De foto van haar moeder moest ook met haar mee naar het graf. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 23 april 2020 hebben we als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Victorine Dehennin weduwe van Theophiel Peeters, Tienen/voorheen Bergestraat. Ze werd geboren te Bierbeek op 8 juli 1931 en is overleden in WZC Twee Poorten te Tienen op 17 april 2020.
Lang heeft Victorine in ons midden mogen leven. De laatste tijd werd het allemaal moeilijker. Ze moest haar vertrouwde huis in Holsbeek achter laten en vond een thuis in het wooncentrum in Tienen. In de Paasweek, de tijd waarin alles spreekt dat het leven sterker is dan de dood, is het voor Victorine Pasen geworden.
We dragen van Victorine het beeld mee van een sterke, dienstbare en hardwerkende vrouw, ze leefde voor haar gezin. Haar vele kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en achterachterkleinkinderen droeg ze in haar hart. Hun vreugden en zorgen waren haar vreugden en zorgen. Haar moederhart heeft vele mooie momenten gekend maar ze stond ook enkele keren oog in oog met het grote mysterie van de dood, haar echtgenoot ging haar voor maar ook drie van haar kinderen zag ze voorgaan.
De goede en kwade dagen van haar leven heeft ze kunnen dragen vanuit haar sterke geloof. Het geloof dat ze thuis had meegekregen was haar sterkte en kracht. Zolang ze in Holsbeek woonde, ontving ze iedere eerste vrijdag thuis de Communie. Het was voor haar elke keer een belangrijk moment dat de Heer Zelf naar haar toekwam. Victorine had ook een grote devotie voor Moeder Maria. In haar huis stonden enkele tientallen Mariabeeldjes die ze zelf van bedevaarten had meegebracht of die haar dierbaren hadden meegebracht en ze was er elke keer weer blij mee. Zo dikwijls heeft ze kaarsen aangestoken en gebeden tot moeder Maria voor zovele zorgen. Aan de Hand van Moeder Maria mag Victorine nu de Hemel, het Leven bij God, binnengaan. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mag ze weer samen zijn met hen die ze hier miste. Dat gunnen we haar van harte. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.
Ons gebed nu en in de toekomst is dat Victorine nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met haar echtgenoot Theophiel, met haar kinderen Yvonne, Bernadette en Jeanninne en met die vele anderen die haar voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op donderdag 6 augustus 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Freddy Cypers echtgenoot van Renee Cuypers, Asseltveld. Hij werd geboren te Aarschot op 29 juni 1942 en is overleden te Holsbeek op 2 augustus 2020.
Onverwacht, stil en ongemerkt is Freddy overleden. Niets had ook maar iets laten vermoeden. Hij had nog zovele plannen. Hij was wel wat vermoeid door zijn dagelijkse zorgen en misschien nam hij wel wat veel hooi op zijn vork maar dit sterven had niemand verwacht.
“Niemand van ons leeft voor zichzelf alleen”: zo was het leven van Freddy, zorgen en zichzelf wegcijferen voor anderen. Hij heeft dat lange jaren gedaan als verpleger op Gasthuisberg op de kankerafdeling. Hij heeft dat gedaan bij zijn inzet aan de telefoon voor de kankerlijn. Hij zorgde voor alles en iedereen.
Zorgen deed hij ook voor zijn gezin. Met Renee was hij 54 jaar getrouwd. Ze beloofden elkaar trouw “in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid” en dat hebben ze waargemaakt. De zorg van Freddy voor Renee is de afgelopen jaren groot geweest. Het werd er niet gemakkelijker op met de tijd maar hij gaf niet op en bleef zorgen…Hij was ook de zorgzame vader, schoonvader en grootvader. Bij Wim zijn er mooie herinneringen aan hoe ze vroeger jaarlijks tussen Kerstmis en Nieuwjaar naar Antwerpen gingen. Zijn kleindochter Charlotte betekende alles voor hem. Elke woensdag was hij in Beerse voor de opvang van de kleindochter. Er zijn mooie herinneringen aan de jaarlijkse vakanties met het hele gezin.
Freddy kon genieten van de kleine dingen van het leven. Er was de zorg voor zijn grote tuin. Hij hield van wandelen. Hij zocht kleine projectjes, want stilzitten was geen optie.
Freddy had nog zovele plannen. Hij wilde nog gaan wandelen langs de kust, hij wilde nog dingen zien met korte uitstappen. De nieuwe auto was besteld. Freddy heeft zelf geen enkel vermoeden gehad dat het einde van zijn leven zo dichtbij was. Vanuit ons christelijk geloof weten wij dat dit sterven niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Het geloof van zijn jeugd heeft Freddy in zijn hart bewaard. Zijn Mariabeeldjes waren hem dierbaar. Hij ging naar Scherpenheuvel wel eens een kaars branden en onlangs ging hij in Averbode nog een kaars laten branden. Bij de Heer mag hij nu voor ons, die achterblijven, ten beste spreken.

Op zaterdag 8 augustus 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Ninette Mellaerts echtgenote van August Van Roost, Kortrijksebaan. Ze werd geboren te Etterbeek op 6 augustus 1926 en is overleden te Holsbeek op 2 augustus 2020.
Geruisloos was het sterven van Ninette. Al kwam haar sterven toch nog enigszins onverwacht, de krachten waren op. De laatste tijd begonnen de hoge jaren toch te wegen, de herinneringen vervlogen snel, er was het verblijf in het ziekenhuis na de val. Rustig is ze ingeslapen om te ontwaken in het Eeuwige Licht van God.
We bewaren van Ninette het beeld van een lieve en een zachte vrouw, nooit sprak ze een hard woord. Lange jaren werkte ze als financiebeambte bij de Nationale Kas voor het Beroepskrediet. Ze was niet ambitieus, ze deed trouw haar werk. De contacten na het pensioen zijn gebleven, ze ging graag tafelen met collega’s en haalde graag herinneringen op.
Met Gust deelde ze lange jaren lief en leed. Op 1 oktober 1964 gaven ze elkaar een jawoord voor het Altaar van de Heer en samen hebben ze goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid gedeeld. Ze kenden elkaar al sinds 1954. Samen hebben ze zoveel gedaan, ze gingen samen naar het werk, ‘s avonds werkten ze samen aan tafel, samen hebben ze veel reizen ondernomen. Kinderen hadden Ninette en Gust niet maar ze had een grote liefde voor de kinderen van de familie. Er was een sterke band met de familie. Ze hield van de familiefeesten van de familie Van Roost.
Ze hield van de kleine dingen van het leven. Na haar pensionering in 1986 ging ze gedurende 25 jaar zes maand per jaar naar de kust, van Pasen tot september, ze hield van de kust en wandelen langs de kust; in het weekend samen zijn met Gust daar aan de kust. Vroeger heeft ze veel woordraadsels opgelost, ze heeft veel gebreid en tapijten gemaakt. Ze genoot van feesten en dronk er graag een glaasje wijn. Ze had graag bloemen in huis en in de tuin, ze hield van gele bloemen, voor haar kleding was het blauw. Het geloof dat ze thuis meekreeg, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Zolang het mogelijk was is ze ook altijd met Gust naar de Mis gegaan. Voor ons christenen is dit sterven de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij. Dat gunnen we Ninette nu ook. Dat hebben we uitgesproken toen de priester haar de Ziekenzalving toediende en dat spreken we nu ook uit. Dat is ons diepste geloof.

Op zaterdag 19 september 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Mieke Neven partner van Rudi Mols, Leuvensebaan. Ze werd geboren te Zepperen op 5 april 1959 en is overleden in UZ Leuven campus Gasthuisberg op 12 september 2020.
Drieëntwintig jaar geleden waren er de eerste tekenen van haar ziekte. Het was sindsdien geen gemakkelijke weg maar Mieke heeft die strijd altijd moedig gestreden, altijd vooruit gekeken en geloofd in de toekomst, ook al was het zwaar. Communiceren werd moeilijk. Gesprekken, zinnen en woorden werden steeds moeilijker en kostbaarder en ook haar fijne motorische vaardigheden verloor ze. Haar stem werd haar afgepakt maar niet de blik in haar ogen en het schalkse. In die laatste weken kwamen dagelijks vele vrienden en familie bij haar en was ze omringd door de bijzonder goede zorgen en betrokkenheid van het verplegend personeel.
We bewaren van Mieke het beeld van een warme en sociale vrouw met een grote vriendenkring. Ze was moedig en had een sterk karakter. Tijdens haar lange tijd van ziekte heeft ze niet geklaagd. Ze was levenslustig, enthousiast en creatief. Tot zes jaar geleden gaf ze als bankbediende het beste van zichzelf bij KBC. Ze was een familiemens, ze gaf graag grote feesten. De deur was altijd open en voor elk was er eten en drinken.
Met Rudy was ze nu tien jaar samen, samen waren ze gelukkig, ondanks de getekende gezondheid. Hij heeft goed voor haar gezorgd. Voor haar kinderen was ze een goed voorbeeld als ambitieuze werkende vrouw. Van haar kregen ze de normen van eerlijkheid en dankbaarheid. Ze gaf haar kinderen de vrijheid en ze kon ze loslaten. Als zus had ze een sterke band met haar familie, bij hen blijft het beeld van de zus met het open karakter, de vrolijkheid, het extraverte; bij haar zussen laat ze nu een grote lege plaats.
Mieke hield van bloemschikken, antiekmarkten, ze had commercieel talent, bloemen en koken. Ze hield van reizen en ze was niet bang om verre reizen te ondernemen.
Het geloof van haar jeugd heeft Mieke altijd bewaard en heeft ze op haar beurt ook doorgegeven aan haar kinderen. Mieke was niet bang om te sterven. Ze drukte het zelf heel mooi uit: “Ik ga naar de warme armen van de Heer”. In die warme armen mag ze nu een thuis vinden. Op de Palleatieve vroeg Mieke voor haar engeltjes mee te brengen. De engelen mogen haar nu begeleiden naar het Paradijs.

Op donderdag 15 oktober 2020 was in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Antoinette Antonus weduwe van ereburgemeester René Van Goidsenhoven, Kortrijksebaan. Ze werd geboren te Leuven op 22 mei 1929 in is overleden te Holsbeek op 10 oktober 2020.
Antoinette is lang de sterke vrouw geweest maar de laatste maanden begonnen de hoge jaren toch zwaarder te wegen. Het was een tijd van vallen en opstaan, het vertrouwde huis verlaten, een thuis vinden in het rusthuis en dat in de coronatijden die we nu beleven. De krachten waren op nu. Ze voelde het zelf ook aan. “Ik heb mijn leven gehad”, zei ze. Als een kaarsje is haar levensvlammetje gedoofd. Omringd door haar gezin is ze overleden.
We bewaren van Antoinette het beeld van een optimistische vrouw, ze maakte graag een babbeltje, iedereen was welkom, wanneer het leven niet gemakkelijk was, klaagde ze niet. Ze had een vaste structuur in haar leven en ze had een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Zorgen was een belangrijk woord in haar leven, altijd heeft ze wel voor iemand gezorgd. Na het vroege sterven van haar moeder kreeg ze de zorg voor het gezin. Er was later de zorg voor haar eigen gezin maar ook voor haar vader en schoonmoeder. Ze heeft hard gewerkt. Als huisvrouw gaf ze het beste van zichzelf. Daarnaast deed ze de boekhouding van de zaak, werkte ze wel eens mee op het veld en ontving ze de klanten.
Haar gezin was haar dierbaar. Met René was ze 63 jaar getrouwd toen hij in 2017 overleed. Ze leerden elkaar kennen op het werk, Antoinette werkte er bij de bodemkundige dienst in Leuven. In zijn laatste moeilijke tijd heeft ze goed voor hem gezorgd. Ze was de sterke vrouw achter haar man, ze stond volledig ten dienste van hem en heeft er voor gezorgd dat hij veel kon doen. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, ze was in de weer en verzorgend voor hen. Ze was ook de zorgende grootmoeder, er zijn de herinneringen aan hoe ze bij haar gingen eten, aan de kaartavonden en de gezelschapsspellen op vrijdag. Ook de achterkleinkinderen hadden haar aandacht, ze gaf Franse les aan hen.
Antoinette hield van kruiswoordraadsels invullen, ze ging eens graag weg.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Ze bad op voorspraak van Maria en de Heilige Antonius. Een week voor haar sterven ontving ze de Sacramenten der Zieken. Moge ze nu thuiskomen bij de Heer.

Op zaterdag 31 oktober 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Willy Caluwaerts echtgenoot van Anny Genesse, van de Leuvensebaan. Hij werd geboren te Holsbeek op 5 december 1934 en is er overleden op 27 oktober 2020.
In de dagen van Allerheiligen en Allerzielen, dagen waarin we denken aan hen die ons voorgingen in de dood, is Willy ook overleden. Hij was al twee jaar lijdend maar doorheen de moeilijkheden die het allemaal met zich meebracht, bleef hij de sterke man. Het ging allemaal zo snel nu, zijn hart heeft het begeven. We moesten denken aan de zin: “Sterke bomen sterven staande. Ze blijven een voorbeeld tot het einde”. Rustig, en omringd door zijn gezin, is hij overleden.
We bewaren van Willy het beeld van een bescheiden, integer en altijd vriendelijke man, gemakkelijk en correct. “Willy van de zagerij”, zo kenden de mensen hem. In de voetsporen van zijn vader trad hij al heel jong in het leven en werken van de zagerij. Zijn werk was zijn leven en hij heeft hard gewerkt. Zijn leven was bomen kopen, op prospectie gaan en in het bos jumpen, hij kon goed schatten wat de kwaliteit was, de contacten met de mensen. Ondertussen was hij de oudste bomenhandelaar van België. Tot enkele maanden geleden was hij te vinden in de zagerij, tot enkele weken geleden heeft hij nog met de clark gereden.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Anny was hij 57 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Altijd werkten ze samen. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, ze moesten luisteren naar hem, aan hen heeft hij zijn beroepskennis ook doorgegeven en ook de kleinkinderen waren hem dierbaar.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Zo dikwijls is hij naar uitvaarten geweest en heeft hij horen verkondigen dat het sterven niet het einde van alles is. In dat geloof nemen we van Willy afscheid. Dit sterven is niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Zoals Toon Hermans het zo mooi uitdrukte: “De bomen komen uit de grond en uit de stam de twijgen en iedereen vindt het heel gewoon dat ze weer bladeren krijgen. We zien ze vallen op de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft zal bloeien”. Die werkelijkheid die Willy zo dikwijls heeft gezien mag ook nu voor hem waar worden.

Op donderdag 12 november 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Kiana Laureyssens dochter van Nico Laureyssens en Aïssa Pipeleers. Sinds kort woonde ze in Kessel-Lo, voorheen aan het Langeveld. Ze werd geboren te Bonheiden op 24 oktober 2007 en is overleden te Kessel-Lo op 6 november 2020.
Hand in hand met haar ouders en broer overleed Kiana. “Ik wil niet sterven”, zei ze. “Ga maar”, hebben ze haar toegefluisterd. Een lange en moeizame weg van drie jaar vechten en hopen en vrezen is afgelegd. Alle mogelijke middelen werden aangewend om de strijd te winnen, kosten noch moeite werden gespaard om de ziekte te overwinnen. Kiana vocht als een leeuwin altijd blijven door en droeg met velen haar steentje bij om het geld bij elkaar te brengen om haar dure behandelingen te kunnen bekostigen. Het laatste weekend deed ze nog mee aan de Halloweentochten en maakte ze nog pakjes. Ze ging tot het uiterste om te leven en te blijven leven.
Kiana had een sterke persoonlijkheid, uniek; ook in die afgelopen drie jaar bleef ze lachen, positief, dankbaar en levenslustig. Ze bleef dromen van haar eigen bakkerij en patisserie.
Voor haar ouders was ze de dochter die wist wat ze wilde, recht voor de raap, eerlijk en correct, een prachtdochter, in een knuffel liet ze haar liefde en dankbaarheid zien. Bij hen, bij haar broer, grootouders en zovelen laat ze een grote legen plaats achter.
Kiana was sportief: tennis, dansschool, paardrijden, skiën, atletiek, dansen, zingen. In haar ziekte verlegde ze grenzen en was ze creatief: bakken, knutselen, gadgets.
Kiana had het geloof in haar hart. Ze was gedoopt en had haar eerste communie gedaan, ze had ook bewust gekozen om haar Vormsel te doen. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Zo dikwijls heeft ze de handen gevouwen en naar omhoog geheven. Ze heeft altijd willen vliegen. De dood werd gezien als het achterlaten van het lichaam en een soort engel worden. Kiana had iets met engelen. Dat is nu gebeurd. Ze heeft haar lichaam achtergelaten en we geloven dat engelen haar gebracht hebben naar de Overkant van het leven. Kiana had nog bloemen gekocht om op de graven neer te leggen van haar opa en tante Louke. Ze heeft niet meer gekund maar we geloven dat wanneer Kiana de ogen hier heeft gesloten en haar ouders en haar broer haar handen hier hebben losgelaten dat de haar opa, haar tante en zovelen haar in het Leven bij God stonden op te wachten en haar daar bij de hand hebben genomen.

Op maandag 14 december 2020 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Christiane Martel echtgenote van François Marrant, Asseltveld. Ze werd geboren te Leuven op 24 oktober 1941 en is overleden in WZC De Lelie te Wezemaal op 7 december 2020.
Boven de rouwkaart van Chris staat de zin: “Bewonderenswaardig was haar levenskracht. Sterk was zij in de strijd tegen haar ziekte”. Dat vat zeker de laatste jaren samen. Verschillende keren was er de strijd tegen de ziekte en de operaties, het heeft haar allemaal getekend. En toch, ze wilde niet sterven. Na al die jaren van lijden bleef ze van het leven houden. Elke keer ging ze weer verder. De laatste dagen werd het minder. Ze voelde zelf ook dat ze achteruit ging. François was dicht bij haar toen ze rustig, zonder pijn is overleden.
We bewaren van haar het beeld van een eerlijke en intelligent vrouw. Ze was een vrouw van standing, sympathiek. Ze legde gemakkelijk contact en met elk kon ze goed praten, wat de afkomst van mensen ook was. Lange jaren was ze psychiatrische verpleegster, mooie herinneringen zijn er aan de tijd dat ze werkte in Herent en in het UPC. Ze leefde voor haar beroep, haar beroep was roeping. Op haar werk was ze graag gezien.
Met François was ze bijna 55 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel samen met elkaar gedaan, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar beloofde voor het Altaar van de Heer. Voor François was ze een klassevrouw. Met veel liefde en zorg is hij haar nabij geweest, tot het laatste moment. Met haar familie had ze een goede band.
Chris kon genieten van de kleine dingen van het leven. Ze ging lang op zondag naar de tuinbouwschool en daar heeft ze zich verdiept in alles wat met de tuin te maken had. Iedere dinsdag ging ze naar de lezingen van de Universiteit van de Derde Leeftijd.
Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd in haar hart bewaard. Met de feestdagen ging ze naar de Eucharistie en ze hield van de schoonheid van de liturgie. Ze wilde ook een kerkelijke uitvaart. Hier geven we haar nu uit handen. Nu onze handen niet meer voor haar kunnen zorgen, vertrouwen we haar toe aan de Handen van God. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 18 februari 2021 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Renee Cuypers weduwe van Freddy Cypers, Asseltveld. Ze werd geboren te Wilsele op 8 april 1943 en is overleden in het WZC De Lelie op 8 februari 2021.
Amper zes maanden na het onverwachte overlijden van Freddy moesten wij nu afscheid nemen van Renee. Ook al was haar gezondheid al een tijd getekend, dit sterven is voor ons snel gekomen. Net nu ze zich in het Woonzorgcentrum begon thuis te voelen, kwam er het getob, enkele keren verbleef ze in het ziekenhuis. Haar dierbaren mochten haar toch nabij zijn in deze moeilijke tijden. Ze waren ook bij haar toen ze heel rustig is overleden.
We bewaren van Renee het beeld van een heel rustige en zorgzame vrouw, ze wist wat ze wilde en ze ging er voor, zelfverzekerd. Haar roeping was verpleegster worden en vastberaden is ze er ook voor gegaan. Lange jaren was ze verpleegster op de kinderafdeling. Vele mooie herinneringen had ze aan die tijd, herinneringen die ze ook heeft neergeschreven en die ook in een boek zijn gepubliceerd. Als verpleegster was ze heel medelevend met de kleinen en ze had een goede reputatie bij het prikken.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Freddy was ze 54 jaar getrouwd. Slechts een half jaar na zijn sterven is ze hem nu gevolgd in de dood. De sterke band die hen hier op aarde samen hield mocht blijkbaar niet lang onderbroken zijn. Is zijn sterven echt tot haar doorgedrongen, we weten het niet zeker… Voor haar zoon Wim was ze een goede en vastberaden moeder, ze steunde hem, stil en zorgzaam, niet opdringerig. Kleindochter Charlotte was heel belangrijk voor haar, elke woensdag gingen Renee en Freddy oppassen en dat waren mooie momenten voor hen, voor haar was ze de overbezorgde grootmoeder.
Renee genoot van de kleine dingen van het leven. Ze naaide graag, maakte graag dingen, kookte goed, er was het breien, schrijven en lezen. In de laatste maanden genoot ze van het samen zijn met anderen in WZC De Lelie, haar handtas was haar trouwe gezel.
Net nu we de jaarlijkse Veertigdagentijd begonnen zijn, nemen we afscheid van Renee. Voor haar is het al Pasen geworden. Ze mag nu thuiskomen in het Eeuwige Licht van God, daar is al het oude voorbij, daar mag ze wee samen zijn met hen die ze hier miste. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 10 juli 2021 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Peter Demeyer partner van Ellen Martens, Zagerijwijk. Hij werd geboren te Leuven op 6 mei 1968 en er overleden op 4 juli 2021.
Toen Peter enkele jaren geleden zijn diagnose kreeg, heeft hij onmiddellijk voor zichzelf een manier gekozen om met dit nieuws om te gaan. Namelijk, doorzetten, het hoofd niet laten hangen en dit met de steun van zijn naaste familie. Met een ongelooflijke wilskracht is hij blijven doorgaan en hopen om de ziekte te overwinnen. Met een grote strijdlust heeft hij gevochten want Peter wilde leven en blijven leven voor zijn gezin, familie, maar op de eerste plaats voor zijn 2 zoontjes, waar hij ongelooflijk trots op was. Maar de laatste twee maanden voelde hij dat hij de strijd aan het verliezen was en hebben we toch nog sneller dan verwacht afscheid van hem moeten nemen.
Peter was iemand die van het leven heeft gehouden, hij was vrolijk en beschermend naar zijn dierbaren. Hij had een grote en sterke persoonlijkheid. Hij was gelukkig en iedereen moest gelukkig zijn. Hij cijferde zich weg en ging door het vuur voor de zijnen. Het leven moest een overvloedig feest zijn. Zijn leven was te kort maar hij heeft geleefd voor twee. Mooie herinneringen zijn er aan het reizen, de feesten, sporten, tennissen, voetbal, karate; hij was talentvol.
Met Ellen was hij twintig jaar samen. In al die jaren hebben ze zoveel mooie momenten mogen meemaken. Hij was een lieve, attente partner die graag voor verrassingen zorgde. Zelfs toen hij in mei in het ziekenhuis lag, heeft hij van daar nog vanalles geregeld zodat Ellen thuis toch nog een cadeau van hem voor moederdag kon krijgen. Voor Sepp en Mats was hij een superpapa, grappig, heel bezorgd en beschermend. Hij kon er zo van genieten om de jongens te leren zwemmen, voetballen, en zelfs een woordje Leuvens bij te brengen… Het is voor hen dat hij zo lang tegen zijn ziekte heeft gestreden want hij wilde hen nog zoveel leren. Met zijn familie was er een sterke band. Hij is opgegroeid in een zeer warm en hecht gezin waar hij mooie waarden en normen heeft meegekregen. Hij was sociaal tegenover de vrienden, extravert, meelevend en inlevend in het verdriet van anderen. Moge hij nu thuiskomen in de Eeuwige Vrede van de Heer en vandaar over zijn dierbaren waken.

Op maandag 8 november 2021 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van René Vandeborne echtgenoot van Maria Vervoort, Meesberg. Hij werd geboren te Wilsele op 24 augustus 1937 en is overleden te Holsbeek op 2 november 2021.
Het sterven van René heeft ons allemaal verrast. Die ochtend was hij nog naar de dokter geweest en alles was goed. Die middag voelde hij zich niet goed en ineens was er het afscheid. Er werd nog geprobeerd om hem te reanimeren maar het mocht niet meer zijn. Net op Allerzielen is hij de weg naar de Eeuwigheid gegaan.
En dan is er ineens die lege plek, die lege zetel in huis. We bewaren van René het beeld van een goede mens, ge mocht hem geen pijn doen of kwetsen. Hij was een man met een duidelijke mening, recht was recht. Zijn leven verliep volgens een vast ritme, dezelfde dingen op hetzelfde tijdstip, elke dag weer opnieuw. Hij was hulpvaardig. Hij kende alles van elektriciteit en mensen mochten hiervoor ook een beroep op hem doen. Als auto-electrieker heeft hij het beste van zichzelf gegeven, negenenveertig jaar heeft René gewerkt.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Maria was hij 62 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. René is echt in de weer geweest voor haar. Voor Dirk was hij de goede en hardwerkende vader, hij is nooit iets tekort gekomen. Er was ook een sterke band met enkele familieleden.
René kon genieten van de kleine en de mooie dingen van het leven: de vogels, de natuur, de tuin, de tentoonstellingen met de vogels. Hij keek op televisie ook graag naar het wielrennen.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij ook in zijn hart bewaard. In het christelijk geloof, zoals hij zelf van zijn ouders en grootouders heeft afscheid genomen, zo nemen we ook van René afscheid. Hij is niet verdwenen in het donkere gat van de dood maar thuisgekomen bij de Levende Heer.

Op dinsdag 16 november 2021 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Octave Mertens echtgenoot van Danielle Arijs, Bergeveld. Hij werd geboren te Kessel-Lo op 9 maart 1943 en is overleden te Leuven op 9 november 2021.
De laatste drie jaar zijn niet gemakkelijk geweest. Er was de bloedkanker maar ook de nierdialyse. Het werd allemaal te zwaar. Lange weken lag hij nu in het ziekenhuis; hij heeft het aangevoeld dat het einde dichtbij kwam. Stilletjes is hij overleden.
Octave stond positief in het leven en hij hield van een grapje. Hij hield van orde, alles moest er goed bij liggen. Hij was rechtvaardig, bezorgd en had mensenkennis. Hij hield sterk van zijn zelfstandigheid. Octave had een duidelijke mening, zijn wil was wet en hij hield niet van tegenspreken. Hij leefde zuinig, voor zichzelf had hij weinig nodig. Hij was behulpzaam; je moest maar naar hem bellen, en hij was er.
Als vrachtwagenchauffeur gaf hij lange jaren het beste van zichzelf. Bij het leger is hij chauffeur geworden en daarna werkte hij meer dan veertig jaar bij Henkel.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Danielle was hij 55 jaar getrouwd, samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld. In die laatste tijd kwam zijn zorg voor haar sterk naar voren. “Ik maak mij het meeste zorgen om mijn vrouw”, zei hij. De lege plaats zal groot zijn voor haar. Voor zijn kinderen was hij de strenge maar rechtvaardige vader. Zijn kinderen zijn nooit iets tekort gekomen.
Octave hielp graag mensen. Hij had een hart voor kinderen, er was zijn inzet op de mosselfeesten van Windekind. Er zijn de herinneringen aan de tijd op de camping, vakantiegenoegens, hij had nog altijd spijt om niet meer met de caravan op vakantie te kunnen. Toen hij de laatste keer thuis was, heeft hij nog eens flink genoten mosselen te kunnen eten.
Het geloof van zijn jeugd heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Hij heeft zijn kinderen ook de weg naar de Mis gewezen. Zolang hij kon, ging hij met Kerstmis naar de kerk. Bij zijn sterfbed is er door zijn gezin ook nog gebeden. Moge hij nu thuiskomen in Gods Liefde.

Op zaterdag 4 december 2021 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Alfons Van Roost weduwnaar van Julia Geuvens, Kortrijksebaan. Hij werd geboren te Holsbeek op 13 oktober 1923 en is er overleden op 26 november 2021.
De laatste tijd werden de krachten van Alfons steeds minder. Hij stelde zich af en toe de vraag waarom hij zolang moest leven. En toch. Twee weken geleden ging hij nog naar het honderdjarigenfeest van zijn broer en daar heeft hij nog iedereen uitgenodigd voor zijn honderdjarigenfeest. Geestelijk bleef hij sterk maar de krachten van zijn lichaam waren op. Zijn familie is hem nabij geweest in die laatste dagen tot hij stilletjes is overleden.
We bewaren van Alfons het beeld van een zachte en vriendelijke man, optimistisch en begrijpend; elk die hij tegenkwam, groette hij. Hij was behulpzaam, en elk mocht een beroep op hem doen, ook op zon- en feestdagen was hij er als hij iemand kon helpen.
Als schrijnwerker, timmerman en meubelmaker heeft hij het beste van zichzelf gegeven, in de voetsporen van zijn vader. Hij was de noeste werker, op zijn veertiende begon hij met werken, lange dagen heeft hij gemaakt van zeven uur ’s morgens tot zeven uur ’s avonds, hij liep op zijn werk. Bij de schrijnwerkersbond speelde hij een voorname rol, hij genoot ook van de uitstappen die ze maakten.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Julia was hij 66 jaar getrouwd toen ze vijf jaar geleden overleed. Hij heeft veel voor zijn vrouw gedaan. Als mantelzorger heeft hij twaalf jaar voor haar gezorgd. Voor Guido was hij de bezorgde vader. Hij was dankbaar om de foto’s van de achterkleinkinderen te zien.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd bewaard. Zolang hij kon, kwam hij ieder weekend in de kerk van Holsbeek naar de Mis en in het rusthuis is hij bijna tot de laatste vrijdag naar de Mis geweest. Vanuit zijn geloof wist hij dat het sterven ook niet het einde van alles zou zijn. Alfons zei wel eens: “Er moet een kant aan komen”. Die kant is er aan zijn aardse leven gekomen. We geloven dat hij nu thuisgekomen is aan de Overkant, daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen.

Op maandag 31 januari 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Pierre Rondas echtgenoot van Maria Vandecauter, Kortrijksebaan. Hij werd geboren te Heverlee op 3 oktober 1930 en is overleden te Holsbeek op 26 januari 2022.
Het sterven van Pierre heeft veel mensen stil gemaakt. Op korte tijd moesten we afscheid van hem nemen. Hij die zo vitaal en sterk leek en van wie we hoopten hem nog lange tijd in ons midden te hebben, ging snel van ons heen. De krachten waren op.
We bewaren van Pierre het beeld van een optimist, vriendelijk, heel sociaal, sportief en plichtsbewust. Lange jaren gaf hij het beste van zichzelf als sportmonitor in de militaire kazerne in Heverlee. Hij was een leidersfiguur. Hij was militair tot in de ziel. Bij velen blijft het beeld van Pierre met de Belgische vlag bij de jaarlijkse 11-novemberviering en andere herdenkingen. De liefde voor het vaderland was hem thuis meegegeven. Sport bleef zijn passie, ook in het rusthuis bleef hij er mee bezig. Er zijn de herinneringen aan hoe hij volleybal speelde op hoog niveau, zijn coach zijn bij Spel zonder Grenzen. Er zijn de herinneringen aan zijn inzet voor de Socialistische Partij in Leuven.
Met Maria was hij 69 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar hadden beloofd. Met een grote liefde en zorg bleef hij zijn echtgenote nabij, ook al werd het allemaal steeds moeilijker. Elke dag bleef hij haar met zorg omringen. Het sterven van zijn enige zoon Herman, nu zeven jaar geleden, heeft hem ten diepste getekend. Het bleef een diepe wonde. Ook zijn kleindochter bleef hem dierbaar Er zijn de herinneringen: veel heeft Pierre met Melissa gedaan, op woensdag gaan zwemmen, de vakanties aan zee, het stimuleren om te gaan sporten. Ook zijn achterkleinkind zag hij graag.
Het geloof heeft hij thuis meegekregen. Hij heeft het altijd in zijn hart bewaard. In het rusthuis ging hij naar de Eucharistieviering. Bijna elke middag kwam hij de priesters aan tafel in het rusthuis even begroeten met een kort babbeltje. Wanneer hij naar de Mis kwam, zei hij regelmatig ook iets over de preek. Hij moge nu thuiskomen in het Vaderland in de Hemel en daar weer samen zijn met zijn zoon en die vele anderen die hem voorgingen.

Op donderdag 17 maart 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Josefa Waerzeggers uit Winksele-Delle. Ze werd geboren te Winksele op 7 juli 1937 en is thuis te Winksele-Delle overleden op 10 maart 2022.
Het sterven van Jozefa maakte ons allen stil. Ze was weer zeven weken in het ziekenhuis geweest. Nee, ze wilde niet naar het rusthuis maar naar haar vertrouwde huis. Maandag kwam ze naar huis. Donderdag is ze thuis onverwacht overleden. Haar hart is stilgevallen.
We bewaren van Jozefa het beeld van een sterke vrouw met een sterke mening, een duidelijke visie, rechtlijnig. Ze was dankbaar en tevreden. Lange jaren gaf ze les in het lager onderwijs in Blauwput. Na haar pensioen hielp ze op de boerderij en werkte ze op het land van haar ouders. De laatste jaren leefde ze haar eigen, stille leven. Haar huis was haar thuis, de drukte van de straat zocht ze niet. Haar hond was haar trouwe gezel en ze zorgde voor hem als voor een kind. Er waren nog slechts enkele contacten. Ze was oprecht dankbaar voor de goede zorgen van Jos en Marijke. Met hen en hun gezin leefde ze helemaal mee.
Jozefa genoot van de tuin en de bloemen en de planten. Ook in die laatste dagen was ze nog met de bloemen bezig geweest. Ze ging wel eens graag mosselen en friet eten.
Jozefa heeft zeker nog niet verwacht dat ze ging sterven. Nu ze thuis was uit het ziekenhuis voelde ze zich terug jong en had nog positieve vooruitzichten. Als een dief is de dood gekomen. Vanuit haar sterke geloof wist ze dat de dood de overgang naar het Leven bij God is. Haar geloof voedde ze in het dagelijkse gebed. Vanuit haar geloof had ze een sterke naastenliefde, vele goede doelen werden door haar gesteund. Ze voedde haar geloof ook door het dagelijkse luisteren naar Radio Maria. Haar dagritme werd aangepast op de programmering van Radio Maria. Ze sprak en schreef graag over haar geloof. Op een blaadje schreef ze in het ziekenhuis nog een kort gebed. Het vat haar geloof helemaal samen: “Heer Jezus, raak mij aan en genees mij zoals Gij dat deed bij mensen met geloof en vertrouwen in Palestina. Heer, ik geloof in U. Vermeerder mijn geloof en ik zal leven. Moeder Maria, breng Gij mij in geloof bij uw Zoon, onze Heer. Amen.”

Op dinsdag 29 maart 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Gusta Goossens weduwe van Renaat Celis uit Kessel-Lo. Ze werd geboren te Waarloos op 13 mei 1936 en is overleden te Kessel-Lo op 22 maart 2022.
De krachten waren helemaal op. Aan dit sterven in een jarenlange weg vooraf, een weg van herinneringen die snel vervlogen en steeds minder de vertrouwde mensen en dingen herkennen. Dankzij de goede zorgen van Michael kon Gusta thuis blijven tot de laatste dag.
Gusta was een sterke vrouw, no nonssens, standvastig, ze bleef bij haar standpunten, gepassioneerd, dag en nacht in de weer. Voor haar huwelijk deed ze secretariaatswerk. Na haar huwelijk was ze voltijds huisvrouw.
Met Renaat deelde ze lief en leed tot hij in 1986 veel te jong overleed. Ze heeft goed voor haar man gezorgd zodat hij thuis kon blijven en thuis kon sterven. Voor haar zeven kinderen was ze een strenge moeder. Ook haar kleinkinderen waren haar dierbaar.
Gusta was creatief, ze was veel met naaien bezig, dingen mooi maken, snuisterijen. Met weinig kon ze veel mooie dingen doen en maken. Er was ook haar zorg voor de planten.
Haar sterke geloof voedde ze in.het dagelijkse gebed, in de Eucharistie en de Biecht. Gedreven getuigde ze van haar Rooms-Katholieke geloof. Ze wist als gelovige dat de lijnen die we hier in dit leven trekken, dat deze zullen worden doorgetrokken na dit leven. Ze zei: “We zijn hier op aarde om God te dienen en de Hemel te verdienen”. Wanneer ze merkte dat geloofswaarheden werden verdraaid of de liturgie niet werd gevierd zoals de Kerk dat voorschreef, dan raakte dat haar ten diepste. En ze liet het er niet bij. Onvermoeibaar heeft ze jarenlang in woord en vooral in talloze brieven de verantwoordelijken van onze Kerk op alle niveaus gevraagd en gesmeekt de waarheid van het evangelie en de heiligheid van de liturgie te doen eerbiedigen. Goed onderbouwd en zonder een blad voor de mond te nemen heeft ze haar verantwoordelijkheid opgenomen als gedoopte en gevormde te getuigen van de waarheid van ons geloof. Ze kreeg hiervoor van heel wat mensen respect om haar moed en durf. Ja, ze werd hiervoor ook door een aantal mensen verguisd maar het heeft haar nooit aan moed ontbroken om wat ze als haar roeping beschouwde, verder te zetten. De brieven die ze schreef, copieerde ze. De Heer mag haar nu verwelkomen en haar belonen voor haar inzet.

Op zaterdag 2 april 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jef Organe echtgenoot van Monique Peeters, Zichtstraat. Hij werd geboren te Holsbeek op 7 april 1945 en is overleden te Leuven op 27 maart 2022.
Toch nog sneller dan verwacht is Jef overleden. Al een aantal jaren had hij verschillende kwaaltjes en dat tekende en verzwakte hem beetje bij beetje. Drie weken was hij nu weer in het ziekenhuis. Hij wist dat hij ging sterven en hij had er vrede mee. Er was bij hem zo de gedachte: Laat de natuur zijn werk doen. Hij zei: “Het is toch evident dat ik mag gaan, laat gebeuren”. Zijn gezin was bij hem toen hij is overleden.
Jef was een lieve man, zeer zachtaardig, beetje eigenwijs, hij had zijn eigen wereld die van belang was. De wereld kwam soms in zijn volheid te hevig binnen. Hij was een doe-het-zelver, veel maakte hij zelf. Iemand noemde hem “Jef van den bos”. Hij is geboren in een bos, heeft een huis gevonden in het bos en heeft er in geleefd. Er was zijn grote interesse in de natuur, in geschiedenis, de indianen en de romeinen, de geschiedenis van Holsbeek, Gust Bosmans. Daarbij zijn stenenverzameling, de natuur en de wetenschap, de bomen, de vogels en de paddestoelen. In zijn werkzame leven was hij bediende, schrijnwerker en werkte hij in de zagerij.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Monique was hij 54 jaar getrouwd. Vier jaar geleden mochten ze nog het gouden huwelijksfeest vieren. Voor zijn kinderen was hij de vader die het voorbeeld gaf in liefde voor de natuur en voor ambachten. Bij de kleinkinderen zijn er de herinneringen aan de grootvader die familieverhalen vertelde, hij wekte bij hen interesse op.
Naast de natuur genoot hij nog van enkele andere kleine dingen: de fotografie, planten fotograferen, genealogie.
Als christenen hebben we afscheid genomen van Jef. Het geloof is hem thuis meegegeven. Lang is hij in onze Sint-Mauruskerk misdienaar geweest. Hij wist veel uit de Bijbel en het interesseerde hem. Hij sprak er een tijd geleden nog over dat de christelijke waarden en normen voor hem belangrijk waren. Moge hij nu thuiskomen bij de Verrezen Heer.

Op Goede Vrijdag 15 april 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Maria Hensmans echtgenote van Raymond Joly, Erembodegemstraat. Zij werd geboren te Holsbeek op 19 juli 1937 en is er overleden op 8 april 2022.
Niets had ook maar iets van dit afscheid laten vermoeden. Vorig jaar waren er de operaties, twee maanden in het ziekenhuis. Maar naar omstandigheden ging alles goed. Ze wilde zeker nog niet weg, er was bij haar de sterke drang om er door te komen. Ze deed haar oefeningen om goed te herstellen. Terwijl ze een dutje deed in de zetel is haar hart stil gevallen.
We bewaren van Maria het beeld van een stille, rustige en zorgzame vrouw. Ze heeft zich altijd weggecijferd, ze had een luisterend oor. Haar huis was haar thuis. Elk was welkom in het huis aan de Erembodegemstraat. Lange jaren was ze onderwijzeres. Vele meisjes hebben bij “juffrouw Maria” in het tweede leerjaar in Rotselaar in de klas gezeten.
Haar gezin was haar dierbaar. Als een refrein klinkt het zorgende van Maria wanneer haar gezinsleden over haar spreken. Met Raymond zou ze over drie maanden vijftig jaar getrouwd zijn. Samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar beloofden voor het Altaar van de Heer. Voor “Vake” was ze de sterke en zorgzame vrouw. Voor haar kinderen was ze de zorgzame moeder, niets mochten ze tekort komen. Voor de kleinkinderen was ze de zorgende grootmoeder. Haar kinderen en kleinkinderen bleef ze altijd met een moederlijke zorgzaamheid nabij; als ze zorgen hadden dan waren dat ook haar zorgen. Ook voor haar ouders heeft ze gezorgd en ze was ook bloedgever.
Het geloof dat ze thuis van haar ouders had meegekregen, bewaarde ze altijd in haar hart. In het dagelijkse gebed en in de wekelijkse Mis voedde ze haar geloof. Zolang het mogelijk was, kwamen Maria en Raymond naar de kerk voor de Eucharistieviering. Toen dat niet meer mogelijk was, volgden ze de Eucharistieviering op de televisie. Er zijn ook de herinneringen aan de jaarlijkse bedevaart naar Moeder Maria in Scherpenheuvel. Voor christenen is dit sterven niet het einde van alles. Zoals op Goede Vrijdag het sterven van Jezus niet het einde van alles was, zo is de dood voor christenen de overgang naar het Leven bij God. Na Goede Vrijdag kwam er een stralende Paasmorgen. Maria mag nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen.

Op donderdag 9 juni 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jos Vanderheyden echtgenoot van Liliane Verreck, Rotselaarsebaan. Hij werd geboren te Leuven op 8 november 1945 en is overleden te Leuven op 31 mei 2022.
Al enkele jaren was Jos lijdend aan Parkinson. Het was allemaal niet gemakkelijk voor hem en zijn gezin. Bij de jaarwisseling was hij vijf weken in het ziekenhuis geweest. Het leek nu allemaal wat beter te gaan. Tot die val zondag. In het ziekenhuis zag men dat de situatie hopeloos was. Het waren uren en dagen van hopen en vrezen en ook afscheid nemen. Zijn gezin was bij hem toen hij stilletjes is overleden.
Jos was een goed mens, soms wel iets opvliegend maar zeker niet kwaad bedoeld. Voor hem moesten de puntjes op de i. Hij heeft hard gewerkt bij Raychem in Kessel-Lo, daar was hij ploegbaas. Ook bij Boon-Weets in het verpakkingsbedrijf heeft hij hard gewerkt. Wanneer hij thuis kwam, werkte hij in zijn hof. Het werken in de hof, deed hij graag en het deed hem de laatste tijd pijn om dat niet meer te kunnen.
Hij heeft goed gezorgd voor zijn gezin, zijn gezin heeft ook goed voor hem gezorgd in die laatste moeilijke tijd. Met Liliane was hij 53 jaar getrouwd. Enkele jaren geleden mochten ze nog de gouden bruiloft vieren. Liliane getuigde dat hij een goede man voor haar was. Zoals overal waren er wel eens woorden maar ze konden elkaar niet missen, Jos zorgde voor Liliane en Liliane zorgde voor Jos. Voor Bart was hij een goede en bezorgde vader; Bart mocht vragen en hij deed het voor hem. Er zijn de herinneringen aan hoe Jos er van genoot om na het winkelen iets te gaan drinken met Bart. Jos was ook goed voor de familie, ze mochten altijd een beroep op hem doen. De band met zijn tweelingbroer was sterk.
Jos kon genieten van het tuinieren, altijd zat hij in zijn hof. Hij las veel, er was zijn krant en hij las boeken. Hij hield van dieren. Uitstapjes maken naar Plankendael en de Olmense Zoo was zijn plezier, hij deed niets liever.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij in zijn hart bewaard. In zijn kinderjaren is hij nog misdienaar geweest. Regelmatig ging hij naar Scherpenheuvel, ook op Hemelvaart zijn ze nog geweest. Moge hij nu thuiskomen bij de Heer. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 18 juni 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jean Goemans weduwnaar van Philo Van Kelf, Leming. Hij werd geboren te Kessel-Lo op 9 juni 1933 en is overleden te Leuven op 11 juni 2022.
Jean is oud mogen worden. De laatste vier jaren wogen de hoge jaren wel zwaar. Herinneringen vervlogen snel, er waren de lichamelijke lasten. Hij moest zijn vertrouwde huis aan Leming achter laten. De dood is gekomen als een bevrijding en als een welkome vriend.
We bewaren van Jean het beeld van een sociale man, een volksmens. Elk zag hem graag komen. Hij heeft hard gewerkt. Velen bewaren herinneringen aan Jean als de melkboer, lange jaren heeft hij dat gedaan, naast zijn werk op de boerderij en zijn werk aan de KU Leuven. Zijn melkronde was ook een sociaal gebeuren. Hij was vertrouwd met de klanten, hij maakte tijd voor een babbeltje en de babbeltjes maakten dat zijn rondes pas laat in de avond eindigden. Lang heeft hij gewerkt op de boerderij en op het land.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Philo deelde hij lief en leed tot ze in 1996 veel te vroeg overleed. Na haar dood heeft hij de draad weer opgepakt en zijn leven weer invulling gegeven. Voor zijn kinderen was hij een zachte en brave vader, hij kon geen nee zeggen. Hij zag hen heel graag. Zijn kinderen hebben ook goed voor hem gezorgd en er alles aan gedaan om hem zo lang mogelijk in zijn vertrouwde omgeving te houden. Met veel liefde en zorg waren ze hem ook nabij in die laatste moeilijke periode. Ook zijn kleinkinderen waren hem dierbaar. Hij maakte tijd voor de jeugd. Enkele van de kleinkinderen heeft hij mee opgevoed en ze konden op zijn inzet rekenen.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Lang is hij wekelijks naar de Eucharistieviering gekomen. Hij had zijn vaste plaats, achter in de kerk, met een aantal van zijn trouwe vrienden. Bij Vlaamse kermissen mocht onze parochie ook op zijn hulp rekenen. Als christenen nemen we nu ook afscheid van Jean. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op dinsdag 5 juli 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van August Van Roost weduwnaar van Ninette Mellaerts, Kortrijksebaan. Hij werd geboren te Holsbeek op 3 november 1921 en is overleden te Leuven op 27 juni 2022.
Toen we afgelopen november de honderdste verjaardag van Gust vierden dachten wij allemaal, en hijzelf ook, dat er nog heel wat jaren zouden bijkomen. Hij was een kranige honderdjarige. De laatste weken ging het allemaal heel snel.
We bewaren van Gust het beeld van een fiere man, open en vriendelijk. Hij had een goed geheugen, kon gemakkelijk getallen onthouden en gedetailleerd vertellen. Hij was voorzichtig en deed niemand graag pijn.. Hij was punctueel, ook in zijn werk.
Toen hij net klaar was met de humaniora brak de oorlog uit. Hij ging werken bij het Ministerie van Landbouw, zorgde voor de rantsoeneringsbonnen. Hij werkte maar studeerde ook economische en financiële wetenschappen. Lange jaren werkte bij voor de Nationale Kas voor Beroepskrediet, tot zijn pensioen. De laatste jaren was hij departementsdirecteur. Na zijn pensioen genoot hij van de zorg voor de tuin, naar zee gaan en op reis gaan.
Met Ninette deelde hij lange jaren lief en leed. Op 1 oktober 1964 gaven ze elkaar een jawoord voor het Altaar van de Heer. Ze kenden elkaar al sinds 1954. Samen hebben ze zoveel gedaan. In haar laatste moeilijke jaren heeft Gust zijn beste krachten gegeven om haar te verzorgen. Kinderen hadden Gust en Ninette niet maar hij had een grote liefde voor de kinderen van de familie. Gust kon gemakkelijk om met kinderen. Er was een sterke band met de familie; Hij was ook dankbaar voor de goede contacten met de buren.
Het recept om 100 jaar te worden was voor Gust: “In leven blijven; optimistisch blijven; vertrouwen op uzelf; op tijd goed eten, drinken en slapen; met uw voeten op de grond blijven”.
Gust was een gelovig man. In zijn jeugd is hij, net als zijn andere broers nog misdienaar geweest in onze kerk. Hij had een grote devotie voor Pater Damiaan, een ver familielid. Biddend was hij met de Hemel verbonden en tot de laatste mogelijke zaterdag kwam hij naar de Mis. De dood was voor hem niet het einde. Maandelijks liet hij een Mis opdragen voor Ninette, teken van biddende verbondenheid met haar. Hij mag nu ook thuiskomen bij de Heer,

Op zaterdag 23 juli 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Jan Swinnen echtgenoot van Julia Jacobs uit Wilsele-Putkapel. Hij werd geboren te Wilsele op 18 september 1931 en is overleden te Leuven op 17 juli 2022.
De hoge jaren begonnen de laatste tijd toch te wegen voor Jan. Hij was nu veertien dagen in het ziekenhuis en hij wist dat hij ging sterven. Hij was voorbereid op zijn sterven, al was het voor hem niet gemakkelijk.
We bewaren van Jan het beeld van een principieel man, zorgzaam voor elk. Hij hield van soberheid, hij was tevreden met het eenvoudige. Hij was een man met een grote glimlach die ook anderen een glimlach kon brengen. Dankbaarheid was een belangrijk woord voor hem, tot in zijn laatste dagen heeft hij vele malen bedankt. Jan had respect voor mensen en de natuur; hij had respect voor de keuzes die mensen maakten en een eigen mening hadden. Hij was een verstandig man. Opgegroeid in een eenvoudig gezin kon Jan, net als zijn twee broers, een universitaire studie doen. Hij was trots op zijn vorming. Als burgerlijk ingenieur heeft hij hard gewerkt. Lange jaren gaf hij het beste van zichzelf bij UCB, in binnen- en buitenland.
Zijn gezin was hem dierbaar. Jan en Julia kenden elkaar al 80 jaar en in september zouden ze 60 jaar getrouwd zijn. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, Voor zijn kinderen was hij een principiële en correcte vader, zorgzaam en bezorgd. Altijd konden ze rekenen op zijn toegankelijkheid en zijn goede raad. Ook voor zijn schoonkinderen was hij een vaderfiguur. Voor zijn kleinkinderen was hij de bezorgde grootvader.
Hij was een gul man, goede werken en wie het nodig had, mocht op zijn vrijgevigheid een beroep doen. Zolang hij kon heeft hij getuinierd. Veel heeft hij gefietst en later was er de hometrainer. Hij hield van wandelen. Veel heeft hij gelezen.
Hij was een diepgelovig man. Biddend was hij met de Hemel verbonden. In het ontvangen van de Sacramenten en het vieren van de wekelijkse Eucharistie voedde hij zijn geloof. Hij was een gelovige wetenschapper. Op die ontmoeting met de Heer heeft hij zich ook in de Sacramenten der Zieken voorbereid. Hij mag nu thuiskomen bij de Heer.

Op donderdag 18 augustus 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Achilles Smout echtgenoot van Irène Boogaerts uit Leuven. Hij werd geboren te Holsbeek op 25 mei 1935 en is overleden te Leuven op 11 augustus 2022.
Achilles is altijd een sterke man geweest, tot twee jaar geleden heeft hij gewerkt. Die afgelopen twee jaar is er flink gesukkeld met de gezondheid. Lange maanden verbleef hij in het ziekenhuis, veel lijden en veel pijn, zijn lichaam was volledig verzwakt door de pijn en de operaties. Ja, zijn lichaam was op maar hij wilde er voor gaan, hij wilde leven en blijven leven.
We bewaren van Achilles het beeld van een goed en eenvoudig man van weinig woorden maar alles had hij gezien en gehoord. Hij zei niet veel maar als hij sprak was het belangrijk. Hij was een betrokken man. Hij had een ijzersterk karakter, heel vrijgevig voor iedereen. Hij was rechtuit en rechtvaardig, de zaken moesten juist zijn en alles volgens de regels.
Achilles was accountant, fiscaal raadgever. Zijn werk was zijn leven. Zijn kennis heeft hij ook doorgegeven in het les geven. Tot zijn vijfentachtigste heeft hij gewerkt, voor een paar klanten bleef hij dienstbaar. Stoppen met werken was voor hem erg en het viel hem zwaar.
Zijn gezin was hem dierbaar. Onbaatzuchtig heeft hij voor zijn familie alles gedaan. Ook al was er zijn drukke beroep, hij was er voor zijn gezin. Met Irène was hij 65 jaar getrouwd. Irène was ook bij hem toen Achilles is overleden. Hij was de bekommerde en bezorgde vader, vrijgevig, hij was er altijd en je mocht hem alles vragen. Studeren en werken was belangrijk, zo hield hij voor. Zo was hij ook voor zijn kleinkinderen.
Hij was een gelovig man. Zolang hij kon, ging hij naar de Mis en wanneer dat niet meer mogelijk was, werd de Mis op de televisie gevolgd. In dit geloof nemen we vandaag nu afscheid van hem. Voor ons, christenen, is het sterven niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Achilles nu ook na die laatste moeilijke tijd. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden.

Op zaterdag 1 oktober 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Rik Wittemans echtgenoot van Viviane Meeus, Chartreuzenberg. Hij werd geboren te Holsbeek op 3 april 1952 en is er overleden op 26 september 2022.
Het onverwachte sterven van Rik liet ons allen schrikken. Ja, zijn gezondheid was wel getekend, in maart was hij in het ziekenhuis geweest, de mobiliteit werd steeds moeilijker. Op de korte weg tussen het huis van zijn dochter en thuis is zijn hart stilgevallen. Hij stierf zoals hij zelf wilde. Hij zei dat hij geboren was op de berg en dat hij daar ook wilde sterven.
Ook al werd het allemaal moeilijker, hij was gelukkig, hij reed met de fiets rond langs de velden en was veel met zijn vogels bezig. Zijn gezin vertelde: hij regelde vanop zijn stoel nog alles, waar en hoe er moest gezaaid en geplant worden.
Zijn gezin beschreef Rik als sociaal en behulpzaam, eerlijk, hij kon niet tegen oneerlijkheid, altijd in voor humor of een grapje bij iemand.. Hij was landbouwer met hart en ziel, hij gaf het beste van zichzelf in de veeteelt en de akkerbouw. Het was al een kinderdroom; hij droomde als klein kind al van een tractor. Een leven zonder dieren was niets voor hem. Na zijn pensioen was er de zorg voor de schapen, de pony’s, de alpaca’s, paarden en de vogels.
Met Viviane was hij 48 jaar getrouwd. Ze deelden samen “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze elkaar beloofden voor het Altaar van de Heer. Zijn kinderen beschreven hem als streng maar rechtvaardig, veel hebben ze van hem geleerd. Als er iets was, was hij er en hielp hij een oplossing zoeken. Zijn gezinsleden zegden dat hij er nog zo nodig was, ze wilden hem nog niet missen. De vader met een klein hart, ook al toonde hij het niet altijd. Voor zijn kleinkinderen was hij een goede grootvader.
Rik genoot van de vogels, gaan fietsen, dansen, koffie gaan drinken, snoepen. Hij was niet graag alleen en had graag volk aan tafel. Zijn moto was hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Een aantal jaren geleden gaf hij een interview in de krant het Nieuwsblad en zei hij zelf: “Ik ben diepgelovig”. Uit zijn katholieke geloof heeft hij altijd kracht kunnen puren. Naar zijn dierbaren getuigde hij dat hij regelmatig bad, hij droeg zijn kruisje. Er zijn de herinneringen aan hoe hij lange tijd in Scherpenheuvel collectant was. In Gods Barmhartigheid mag hij nu rusten in vrede.

Op vrijdag 28 oktober 2022 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Germaine Tuyls weduwe van Norbert Crabbé, Kortrijksebaan. Zij werd geboren te Holsbeek op 31 oktober 1919 en is er overleden op 22 oktober 2022.
In het zicht van haar 103de verjaardag is Germaine overleden. Onverwachts verwacht is ze overleden. Er was een tijdje geleden de val en het werd allemaal minder. Ze wist het dat het einde dichterbij kwam. Stilletjes, ja ongemerkt is ze overleden. Iedereen was die dag nog geweest. Haar leven wat meer dan een eeuw overspande is nu Eeuwigheid geworden.
We bewaren van Germaine het beeld van een stille vrouw, gesloten, volgzaam, vriendelijk, op zachte toon sprak ze. Ze was niet moeilijk en nooit heeft ze geklaagd. Tot in haar hoge jaren hield ze er van om er mooi uit te zien, de haren moeten mooi zitten, mooie kleding. In stilte leidde ze haar leven, haar huis was haar thuis en daar leefde ze haar eigen leven. Mensen waren heel welkom en ze was content als er iemand kwam maar de drukte zocht ze zelf niet op. Lang mocht ze zelfstandig leven in haar huis aan de Wingeweg, daar leefde ze volgens een vast patroon. Bijna 7 jaar geleden vond ze een thuis in het rusthuis. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Ze leefde haar leven onder het motto: “Doe wel en zie niet om”.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Norbert was ze bijna 50 jaar getrouwd Samen hebben ze in die tijd zoveel gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”. Voor haar kinderen was ze een zorgzame moeder, altijd was er voor hen de gedekte tafel en alles was altijd in orde voor hen. Ook haar kleinkinderen en achterkleinkinderen waren haar dierbaar. De bezoekjes van de achterkleinkinderen bezorgden haar altijd een brede glimlach.
Germaine genoot van de kleine dingen van het leven. Er zijn de herinneringen aan de reizen met haar man, het bracht haar in Rome, Lourdes en op vele plaatsen.
Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd in haar hart bewaard. Ze leefde volgens de christelijke waarden. In het rusthuis ging ze zolang het kon naar de Mis. Vanuit haar geloof wist ze dat de dood niet het laatste woord heeft. Vorig jaar met Allerheiligen bezocht ze nog het graf van haar man, nu leggen we haar daar te rusten in de gelovige zekerheid dat ze weer samen mogen zijn in het Eeuwige Allerheiligen.

Op woensdag 28 december 2022 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Albertine Willems weduwe van Paul Binon, Kortrijksebaan. Zij werd geboren te Herent op 14 augustus 1931 en is overleden te Holsbeek op 20 december 2022.
Al veertien jaar woonde Albertine in het rusthuis van Holsbeek. Ze is hier altijd graag geweest en ze had een goede band met de verpleging. Na de dood van haar man in 2005 bleef ze nog vier jaar zelfstandig maar het werd allemaal moeilijker. Nu begonnen de hoge jaren toch wel zwaar te wegen. Beetje bij beetje moest ze inleveren. Ze werd steeds stiller, haar levensvlam is gedoofd als een kaars. Haar laatste woorden waren tot haar dochter Viviane: “Tot morgen”. Ongemerkt is ze overleden, ingeslapen. Ze keek altijd zo uit naar Kerstmis, de kerstboom had ze nog bewonderd en enkele dagen voor het grote Feest is het voor haar Eeuwig Kerstmis geworden.
We bewaren van haar het beeld van een dankbaar, lief en zachtmoedig mens. Ze was zorgzaam en liefdevol, moedig en dapper, ze klaagde nooit, ook al zag ze zo af. Ze had altijd interesse in andere mensen. Vroeger was ze naaister maar dat deed ze niet lang. In het huishouden heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Ze was honkvast.
Met Paul was ze 54 jaar getrouwd toen hij overleed. Ze waren een goed koppel. Aan haar dochter gaf ze goede leiding voor haar weg door het leven. Met grote zorg is haar dochter haar altijd nabij geweest, ze heeft alles voor haar oude moeder gedaan en haar bijna dagelijks bezocht ze haar in het rusthuis. Ook haar schoonzoon Guido zag ze graag.
Met grote interesse volgde Albertine de actualiteit, ze keek graag televisie en luisterde graag naar muziek. Er zijn mooie herinneringen aan haar koken, haar cake bakken, de wafels en de vakantie naar zee.
Albertine heeft altijd gezegd dat als ze zou sterven, haar dierbaren goed moesten controleren dat ze echt dood was. Ze is nu gestorven maar we geloven dat ze verder leeft in Gods Eeuwigheid. Ze zei wel eens: “Ze gaan mij komen halen om naar een ander land te gaan”. In Gods Land mag ze nu thuiskomen en daar vele die haar voorgingen terugvinden. Op haar doodsbed ligt ze, de handen overeen, de rozenkrans tussen de vingers. Bij de Heer mag ze nu voor ons bidden. Eens zien we haar daar weer terug.

Op vrijdag 27 januari 2023 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Simonne Wijns weduwe van Albert Cornelis, Kortrijksebaan. Ze werd geboren te Merchtem op 10 maart 1940 en is overleden te Holsbeek op 19 januari 2023.
Zeven jaar geleden verhuisde Simonne vanuit Merchtem naar het rusthuis van Holsbeek. De hoge jaren wogen. Dichtbij het gezin van haar zoon Dany vond ze hier een thuis. Die laatste dagen ging het allemaal zo snel. Het waren dagen van afscheid nemen en haar kinderen zijn haar al die tijd intens nabij geweest.
Toen aan haar gezin gevraagd werd om Simonne te typeren zei men snel “te braaf”. Ja, nooit heeft ze geklaagd, ook al was haar levensweg niet altijd gemakkelijk; nooit conflicten gezocht, zorgen was haar leven. Nederigheid kenmerkte haar. Ze leefde voor de anderen, ze kwam nooit op voor zichzelf maar zette de andere altijd op de eerste plaats. Altijd heeft ze zich weggecijferd voor iedereen. Lang werkte ze bij de bank, elke dag naar Brussel.
Met Albert deelde ze volgzaam lange jaren lief en leed, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar beloofden, tot hij in 2008 overleed. Haar kinderen waren haar dierbaar. Ze was voor hen de wegcijferende en beschermende moeder. De laatste uitstap die ze maakte was het huwelijk van haar zoon Rudy in 2019, een mooi moment van nog eens samen te zijn. Ook voor de kleinkinderen was ze ingoed. Een bijzondere band was er met haar zus Mariette die veel hulp heeft geboden.
Simonne genoot van de kleine dingen van het leven. Ze hield ervan om er altijd mooi uit te zien, mooi gekleed en zorg voor haar kapsel. Iedere week ging ze naar de kapster, dat was tijd voor zichzelf. Ze hield van luisteren naar muziek en lezen, de zorg voor haar huis en gezin. Reizen was met de auto of de bus, met Albert of een zus of broer, van reizen met het vliegtuig hield ze niet.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze in haar hart bewaard. Er zijn de herinneringen aan hoe ze lang naar de Eucharistieviering is gegaan, de herinneringen aan de zovele kaarsen die ze heeft gebrand, de bedevaart naar Lourdes, de ziekenzegening aan haar ziekbed. Bij de Heer mag ze nu rusten.

Op vrijdag 3 februari 2023 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Conny Meyhi, Hulsbergweg. Hij werd geboren te Leuven op 24 november 1953 en is overleden te Leuven op 24 januari 2023.
De krachten van Conny waren op. De ziekte tekende hem helemaal. Die laatste weken ging het allemaal heel snel. Op een leeftijd die zeker nog geen levensavond kan genoemd worden is hij overleden. Zijn kinderen waren bij hem.
Conny was een volkse en behulpzame mens, hij was graag onder de mensen en had zijn eigen humor waarmee hij veel mensen op zijn hand kreeg. Velen van ons zullen wellicht zijn lachen, zijn volkse uitdrukkingen en zijn oneliners nooit vergeten.
In de houthandel die hij samen met zijn broer had heeft hij lange jaren het beste van zichzelf gegeven, tot aan zijn pensioen. Hij heeft zich voor zijn zaak ingezet, deed als zelfstandige op zijn manier aan klantenbinding, de mensen moesten tevreden zijn, vriendelijk hielp hij de mensen en hij stond ze met raad en daad bij.
Bij zijn kinderen blijft het beeld van de vader die zich helemaal gaf in zijn werk, ze zijn niets tekort gekomen. Voor zijn hoogbejaarde moeder is dit een omgekeerde wereld, om haar zoon te zien voorgaan.
Conny was een Bourgondiër. Hij ging graag in het weekend naar de caravan aan zee. Er was de duivensport. Er was het kijken naar de koers op televisie.
Het geloof dat hem thuis werd meegegeven heeft hij in zijn hart bewaard. Altijd bleef hij een kruisje rond zijn nek trouw dragen. Vanuit ons geloof weten we ook dat dit sterven niet het einde is, geen ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God aan de overkant. Daar is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer, daar mogen we weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Conny nu ook na die laatste moeilijke tijd. Hij mag nu naar zijn vader Marcel zijn. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 25 februari 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Marc Depuydt echtgenoot van Joke Dejaeghere, Chartreuzenberg. Hij werd geboren te Menen op 8 augustus 1938 en is overleden te Holsbeek op 18 februari 2023.
Marc was al twee jaar ziek. Begin februari kreeg hij het slechte nieuws dat het afscheid dichterbij kwam. In de periode die volgde heeft hij stilletjes afscheid genomen. Het was zeker niet gemakkelijk want Marc wilde lang leven en hij hield van het leven. Enkele dagen voor zijn sterven ontving hij de Ziekenzalving. Hij was zich bewust van zijn toestand.. Het leek wel of hij zijn laatste krachten had verzameld om de Sacramenten bewust te ontvangen. Stilletjes heeft hij het leven in de volgende dagen losgelaten.
Marc was een goed mens, zeer actief, hij ging met iedereen om. Toen de priester aan Marc vroeg wat hij in zijn leven allemaal had gedaan noemde hij enkele dingen op maar hij zei dat ik het in de uitvaart niet allemaal opgenoemd moest worden want hij vond dat “stoefen”. Werken, ondernemen en problemen oplossen waren de belangrijkste begrippen van zijn actieve leven. We noemen toch enkele lijnen, hij werkte als personeelsdirecteur, er was de oprichting en de zorg voor het rusthuis in Averbode. Mensen mochten op hem een beroep doen en hij stond ze met raad en daad bij. Hij wilde zeker niet stoefen maar hij was fier op wat hij kon doen. Hij was een sterke en een ijverige man die problemen kon oplossen. Hij was ondernemend, opgeven stond niet in zijn woordenboek.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Joke was hij bijna 59 jaar getrouwd. Samen hebben ze zoveel gedeeld in die lange periode.. Een zware beproeving was het overlijden van zijn dochter, ook daar hebben we bij de ziekenzalving nog over gesproken. Hij was de helpende vader en hij was trots op zijn kleinkinderen.
Marc ging graag op restaurant, ging graag lekker eten, genoot van een goed glas wijn.
In het geloof dat hij thuis had meegekregen, is Marc overleden Na de Ziekenzalving sprak de priester met Marc over het sterven. Woorden uit de Schrift werden uitgesproken:“'Geen oog heeft ze gezien, geen oor heeft ze gehoord, geen mens kan het zich voorstellen, al wat God bereid heeft voor die Hem liefhebben.' Er was het geloof dat er hem wellicht velen stonden op te wachten, zijn dochter en zovelen die hij heeft gekend. Bij de Heer mag hij rusten.

Op vrijdag 2 juni 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Nancy Boulanger, Kortrijksebaan. Ze werd geboren te Zaventem op 19 maart 1933 en is overleden te Holsbeek op 21 mei 2023.
Enkele dagen na het Hoogfeest van de Hemelvaart van de Heer is Nancy overleden. Ze keek zelf al lang uit om naar de Hemel te mogen gaan.
Werken en bidden, dat was haar leven. Als jong meisje van 14 ging ze bij de zusters van het Heilig Hart in het klooster van ’s-Gravenwezel wonen. Bij hen kreeg ze een kamer en daar zou ze haar hele leven blijven en een biddend en werkzaam leven leiden. Ze heeft gepoetst in de school en in het klooster en alle werk gedaan; ze leefde mee met de zusters, bad met hen en woonde elke dag de Heilige Mis bij. Ook in die laatste jaren dat ze in het rusthuis in Holsbeek verbleef, dacht ze nog steeds dat ze in het klooster was. Ook dan bleef ze een blije vrouw, altijd grappig, ze had veel humor. Ze had een aangenaam karakter en was opgewekt.
Haar ouders, broer Maurice en zussen Evelien en Lolo waren haar dierbaar. Elke maand kwam ze op een zondag naar de familiebijeenkomst met haar ouders en daar genoot ze van. Er zijn mooie herinneringen hoe ze enkele keren genoot van het verblijf aan zee met familie
Haar hele leven werd gedragen en geschraagd door haar diepe geloof. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Ze bleef trouw aan haar rooms-katholieke geloof zoals het eens had meegekregen en geleerd. De veranderingen na het Tweede Vaticaans Concilie werden niet altijd door haar gesmaakt. God was voor haar een persoonlijke God, wonend in de Hemel met de engelen en de heiligen en daar leefde ze biddend mee verbonden. In de Heilige Mis vond ze haar voedsel voor haar gelovige leven. Het bedroefde haar wanneer de liturgie niet werd gevierd volgens de voorschriften van de Kerk. Ze was actief in het Legioen van de Kleine Zielen en ging naar de retraites; er was haar devotie voor Pater Pio. Ze keek uit naar het sterven: “Eigenlijk heb ik in deze wereld niets meer te zoeken. Ik zou het liefst zo snel mogelijk naar boven gaan, bij God, bij Moeder Maria en de engelen.” Haar gebed is nu verhoord. Bij de Heer mag ze nu thuiskomen.

Op donderdag 29 juni 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Francine Vermaelen weduwe van Roger Gilis, uit de Onze-Lieve-Vrouwstraat. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 18 juni 1946 en is te Holsbeek overleden op 22 juni 2023.
Die zondag had Francine nog haar 77ste verjaardag gevierd. Mooie herinneringen aan dat samen-zijn, ze had nog gedanst met de kleinkinderen, ze had er over verteld hoe mooi het was. Enkele dagen later is ze onverwacht overleden. Zittend in haar zetel, terwijl ze naar het wielrennen aan het kijken was, is haar hart stilgevallen. Het is zo onwezenlijk dat ze er niet meer is, de lege plaats bij haar dierbaren is ineens zo groot.
We bewaren van Francine het beeld van een behulpzame vrouw. Als je haar iets vroeg, dan deed ze het. Altijd heeft ze zichzelf weggecijferd, ze vroeg niet veel, ze was vrijgevig. Haar kinderen, kleinkinderen en familie waren haar leven, de vele familiefoto’s in haar huis waren daar ook een teken van.
Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Haar huis was haar thuis en daar voelde ze zich gelukkig. Ook al waren er wel wat moeilijkheden als gevolg van de val en de operatie, ze wilde altijd in haar vertrouwde huis blijven, het was voor haar een huis met zovele herinneringen.
Haar gezin was alles voor haar. Met Roger deelde ze lief en leed tot hij in 2010 onverwacht overleed. Zijn plotse sterven bleef haar pijn doen en ze bleef aan hem denken. Voor haar kinderen heeft Francine alles gedaan, ze zegden zelf dat ze zich geen betere moeder konden dromen. Ook haar vijf kleinkinderen waren haar dierbaar, ze mochten alles van haar. Ook haar familie was haar dierbaar, ze had een sterke band met haar zus.
Francine genoot van de zorg voor haar hond. Ze ging graag op vakantie.
Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd bewaard. Zo dikwijls ging ze naar het kapelletje bij haar in de buurt voor een gebed en een kaarsje, er zijn de herinneringen aan hoe er thuis werd gebeden en hoe ze in de kerk van Kortrijk-Dutsel nog heeft meegezongen. Wanneer het in haar leven moeilijk was, als ze in de put zat en zich te veel aantrok zei ze wel eens: “Jezuke, komt mij halen”. Totaal onverwacht is ze gehaald. Bij de Heer mag ze nu rusten.

Op dinsdag 14 november 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Herman Crabbé echtgenoot van Hilde Dewitte uit Baal. Hij werd geboren te Schaarbeek op 20 mei 1940 en is overleden te Leuven op 4 november 2023.
De laatste tijd was het niet gemakkelijk voor Herman. Hij heeft veel pijn gehad. Er was het verblijf in het ziekenhuis van Tienen, in het rusthuis in Holsbeek, in Gasthuisberg. En toch hebben we hem niet horen klagen, lang heeft hij de hoop bewaard dat het eens beter zou zijn. Die laatste dag ging het allemaal heel snel en was het afscheid nemen, bewust is er afscheid genomen. Herman heeft zelf aangevoeld dat hij niet lang meer zou leven. Een tijd geleden zei hij nog: “Nog drie weken, denk ik”. Voor Herman was het genoeg geweest, hij verlangde om van zijn pijn vanaf te zijn.
We bewaren van Herman het beeld van een stille man, een sterk karakter, iemand van weinig woorden die ook zaken heel raak kon zeggen. Herman was een man waarop je kon vertrouwen. Herman moest altijd bezig zijn en het moest perfect zijn.
Zijn hele loopbaan heeft hij in de Alma gewerkt, in de studentenrestaurants was hij supervisor en zo heeft hij het beste van zichzelf gegeven.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Hilda was hij 57 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld. Zo lang het mogelijk was, heeft Hilda voor hem thuis gezorgd.
Hij was voor zijn kinderen een goede vader, hij volgde hen en was in de weer voor hen als ze iets nodig hadden. Altijd was hij paraat voor hen, hij was handig voor de karweitjes. Ook kleindochter Esther was hem dierbaar, hij was begaan met wat ze ging doen in het leven.
Herman was creatief. Er zijn de herinneringen aan hoe hij kaas heeft gemaakt, geweven heeft, houtbewerking deed, werkzaam was in de tuin, zich bezig hield met de stambomen, de postzegels.
In het geloof waarin hij eens werd gedoopt, nemen we nu afscheid van Herman. Daags voor zijn sterven heeft Herman nog gezegd: “Ik ga vertrekken”. Vroeger is hij bij de Scouts geweest, hij was er heel behulpzaam. Daar heeft hij in het avondlied gezongen wat het gezin ook boven de rouwbrief zette: “Wij danken U voor wat we ontvingen en vragen Heer, verlaat ons niet”. Hij mag nu thuiskomen daar waarnaar we allemaal op weg zijn.

Op zaterdag 25 november 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Denise Lemmens weduwe van René Melyn. Ze werd geboren te Wilsele op 12 november 1937 en is overleden te Leuven op 19 november 2023.
De laatste tijd begonnen de hoge jaren voor Denise steeds zwaarder te wegen. Het vertrouwde appartement moeten verlaten, een thuis vinden in woonzorgcentrum Sint-Vincentius, zoveel vertrouwde dingen die wegvielen. Haar zesentachtigste verjaardag werd nog wat gevierd. De week daarop moest haar gezin afscheid van haar nemen. Wim en Katrien waren bij haar toen ze vredig en rustig is overleden. De krachten waren helemaal op.
Denise was een rustige en bescheiden vrouw, schone schijn en pretentie hoefden voor haar niet. Lang heeft ze in het Bijzonder Onderwijs les gegeven in Terbank en daarvoor in Duffel. Ze was leerkracht in hart en ziel en was dankbaar om het vele wat ze terugkreeg van haar leerlingen.
Haar gezin was haar dierbaar. Ze zorgde dat haar huishouden op orde was, ze heeft goed gezorgd voor haar echtgenoot en zoon. Met René was ze 53 jaar getrouwd toen hij in 2016 is overleden. Voor Wim was ze de betrokken moeder, de band was sterk en samen hebben ze veel gedaan, mooie herinneringen aan de uitstappen die ze samen maakten, het bezoek aan antiekmarkten. Er was ook een warme band met kleinkinderen Margot en Jonas. De kleinkinderen zagen haar graag en gingen er met plezier op bezoek.
Denise kon genieten van de kleine dingen van het leven. Ze was romantisch van inborst, hield van rozen en bloemen, de kleur roze, romantische muziek, engeltjes.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. Lang is ze wekelijks naar de Mis gegaan. Ze is altijd gelovig gebleven en haar haar geloof en de christelijke waarden en normen gekoesterd. Moge de Heer haar nu belonen voor haar inzet en haar trouw.

Op zaterdag 30 december 2023 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Paula Timmermans echtgenote van Daniël D’Hoker, Bergeveld. Ze werd geboren te Rotselaar op 12 september 1944 en is overleden te Leuven op 25 december 2023.
“Midden in de winternacht ging de Hemel open”. Terwijl dat in vele kerstvieringen werd gezongen, is Paula overleden. Kerstnacht, rond 1 uur, is voor haar de Hemel opengegaan. Daags voordien had ze een hartinfarct gekregen en werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Het waren uren van afscheid nemen. Aan dit sterven ging een lange en moeizame weg vooraf. Lange jaren van geestelijk en lichamelijk lijden en getekend zijn, het leven woog zwaar. “Ik kan niet meer”, zei ze. De dood is eigenlijk gekomen als een bevrijding.
Paula was een zorgzame vrouw, lief en vriendelijk, ze wilde voor iedereen zorgen en klaar staan. Als onthaalmoeder heeft ze lange jaren gezorgd voor zovele kleinen, tientallen kinderen heeft ze mee opgevoed. Gezorgd en klaargestaan heeft ze ook in haar vrijwilligerswerk voor heel wat verenigingen, bij KVLV, bij Ziekenzorg, in het zangkoor, in het rusthuis, vrijwilligster bij CM, gekookt voor de Chiro en de Turnkring. Haar huis was haar thuis en daar moest er ook gepoetst worden en alles moest goed zijn.
Met Daniel was ze 56 jaar getrouwd, samen veel lief en leed gedeeld, ook wel gekibbeld. Ze was voor haar kinderen de zorgzame en bezorgde moeder. Op de kleinkinderen heeft ze gepast en ze mochten daar logeren. Met vele mensen had ze contact en ook met de mensen uit de buurt leefde ze sterk verbonden; velen kenden haar als “Tante Paula”.
Paula was ook een gelovige vrouw. Biddend was ze met de Hemel verbonden, voor velen heeft ze kaarsen doen branden. Er was ook haar liefde voor Moeder Maria, een aantal jaren geleden ging ze op bedevaart naar Lourdes met haar zussen en schoonzus. Bij de Ziekenzalving heeft ze nog het Onze Vader en het Weesgegroet meegebeden. Voor ons is dit sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Daar, in het Eeuwige Kerstmis, is al het oude voorbij, daar is geen lijden en pijn meer. Dat gunnen we Paula nu ook na die laatste moeilijk tijd. Daniel zei dat hij van haar afscheid nam met een kus en een kruisje. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 6 januari 2024 was er in onze Sint-Mauruskerk de kerkelijke uitvaart van Paula Persoons weduwe van Louis Kestens, Langekant. Ze werd geboren te Holsbeek op 9 november 1927 en is overleden te Leuven op 28 december 2023.
Paula is altijd een sterke vrouw geweest. Tot haar 93ste woonde ze zelfstandig in haar huis aan de Langekant. De verhuis naar het rusthuis was niet gemakkelijk voor haar maar het ging niet ander. De hoge jaren wogen de laatste tijd, herinneringen vervlogen. Die laatste week is het allemaal vlug gegaan. Paula werd naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft aangevoeld dat ze ging sterven. “Ik ga niet lang meer leven”, zei ze. Omringd door haar gezin is ze overleden.
We bewaren van Paula het beeld van een goede en zachte vrouw, nooit was ze kwaad op iemand. Ze was altijd gelukkig en ze was dankbaar voor een bezoekje. Altijd stond ze klaar om te helpen. In haar jonge jaren is ze zoals velen van haar generatie gaan dienen, later werkte ze bij Philips.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Louis was ze 64 jaar getrouwd toen hij in 2012 overleed. Het sterven is haar zwaar gevallen. Voor haar kinderen was ze de moeder die er altijd was, altijd in de weer en bezorgd. Haar gezinsleden waren er ook voor haar en hebben haar elke dag in het rusthuis bezocht. Ook voor de kleinkinderen zorgde ze, er zijn de herinneringen aan hoe ze op hen paste. De achterkleinkinderen waren haar ook dierbaar, ze kende ze allemaal, voor hen was ze Bobonne.
Paula genoot van de kleine dingen van het leven. Er zijn de herinneringen aan hoe ze zat te knutselen in haar veranda, gevuld tot de nok met bloemen. Ze heeft zich nooit verveeld, en nooit geklaagd want klagen stond niet in haar woordenboek. Als geen ander kon ze gâteau bakken, de kinderen en kleinkinderen waren er verlekkerd op.
Het geloof dat ze thuis meekreeg, heeft ze altijd bewaard. Veel is ze naar de kerk gegaan. Ze zei wel eens: “Als ik niet in de Hemel kom, weet ik het niet”. Haar gezin zag haar ook bidden in die laatste dagen. Ze bad daar: “Jezus, help mij” en ze hoorden haar het Onze Vader bidden. Na een lange levensadvent die bijna een eeuw overspande is het nu voor Paula Eeuwig Kerstmis geworden. Bij de Heer mag ze nu thuiskomen en weer samen zijn met Louis en schoondochter Monique en die vele anderen.